Chapter 5: Crossed

                                                              ELLIE

"Ikamusta mo'ko sa mama at papa mo roon ha?" Nakangiting paalala ni tita Mildred. Hila-hila ko naman ang mabigat kong maleta dahil ngayon na ang alis namin papuntang Pilipinas.

"Opo. Mag-iingat kayo rito. Tawagan niyo lang si Niana kapag may kailangan kayo. Sinabihan ko na siya tungkol do'n." Paalala ko naman sa kaniya. Nginitian niya lang ako at hinawakan ang magkabila kong braso para maiharap ako sa kaniya.

"Mag-iingat ka roon,"

"Yes po-"

"Ingatan mo 'to." Dagdag niya sabay turo sa kinaroroonan ng puso ko. Napabuntong hininga naman ako.

"I will, tita."

Matapos 'yon ay agad na niya akong niyakap. Niyakap ko naman siya pabalik, niyakap ko siya ng mahigpit dahil sigurado akong ma-mi-miss ko siya. Matagal din kaming hindi magkikita.

"Una na po ako," Paalam ko dahil nandito na ang sundo ko, si David. Ang sabi niya ay susunduin na lang daw niya ako para hindi na ako mahirapan pa dahil nga may mga bagahe akong dala.

Kita kong bumaba si David sa sasakyan at nakangiti itong naglakad papunta sa'min. Agad niyang binati si tita at nagpaalam na rin, kinuha niya iyong bagahe ko at agad na isinakay sa likod ng sasakyan.

"Take care." Rinig kong sabi niya bago ako makasakay.

Nang nasa loob na'ko ng kotse ay nasulyapan ko ang pagkaway ni tita. Nalulungkot akong iwan siya dahil nag-iisa lang siya sa bahay. Wala siyang kasama. Nag-aalala rin ako dahil baka may mangyaring masama sa kaniya habang wala ako. Hay!

"Are you ready?" Tanong ni David na ngayon ay nasa tabi ko na. Iyong driver nila ang nag-da-drive para sa'min.

"I guess so." Malamyang sagot ko. Nagulat ako nang bigla siyang tumawa. Nagtataka ko naman siyang tinitigan. Siguro ay napansin niya iyon kaya hinarap niya ako. Inayos niya muna 'yong salamin niya sa mata bago mag salita.

"Hindi mo siya makikita roon, Ellie."

Awtomatikong tumaas ang kilay ko dahil sa sinabi niyang 'yon. Pinaalala pa talaga.

"Shut up, Dave." Masungit na sagot ko kaya napabungisngis na lang siya at nanahimik. Hindi rin naman kami natagal bago makarating sa location kung saan naghihintay ang private plane na sasakyan namin.

Nang makababa kami sa sasakyan ay agad na nagpaalam si David sa driver niya. Nag-usap pa sila sandali kaya nauna na akong pumunta sa mga nagkukumpulang doktor.

"Good morning, Dr. Saavedra." Pangbungad na bati ni Dr. Austin, isa sa mga cardiologist na makakasama namin.

"Good morning." Nakangiti kong tugon. Hindi na 'yon nasundan pa dahil may biglang tumawag sa kaniya. Inilibot ko ang paningin sa location kung nasaan kami ngayon. Isang malawak na field lang naman ang nakikita ko. Walang kakaiba. Nakakamangha lang 'yong may kalakihang eroplano na nasa harap ko ngayon.

"Hindi mo manlang ako hinintay," Dave said while pouting. Hindi ko naman maiwasang mapangiti. He's so cute hahahahaha!

"What's with that pout, huh?"

"Hindi mo ako hinintay!" Pag-uulit niya. Natawa naman ako ro'n. Paminsan-minsan talaga ay para siyang bata.

"Natural na mauna ako, kinakausap mo pa 'yong driver mo."

"Still, you didn't wait for me." Aw that pout again.

"You're acting so cute today, Dave. What happened to you?" Tatawa-tawa kong tanong. Inirapan niya lang ako matapos niyang ayusin ang salamin sa mata. Wow? The attitude.

"Hi David!"

Napalingon kami ni Dave dahil may tumawag sa kaniya. Sino pa nga ba? Edi si Lucille. Nginitian niya ng sobrang laki si Dave habang iwinawagayway pa ang kanang kamay. But as usual, hindi siya pinansin ni David. Inalis niya ang paningin mula kay Lucille at agad akong hinila papunta sa harapang parte ng eroplano habang hila-hila pa rin 'yong mga maleta namin. Nilingon ko pa saglit si Lucille. Gusto kong matawa ng sobra dahil ang sama ng tingin niya sa'kin. Inggit lang eh.

"Ang sama mo naman sa kaniya. Hindi mo manlang binati pabalik." Pagkukunwari ko nang tumigil na kami sa paglalakad.

"Shut up, Ellie. You know that I don't like her."

Gusto kong maglupasay sa kakatawa nang marinig 'yon. Sarap iparinig kay Lucille.

"You're so mean." Tatawa-tawang sabi ko.

Matagal bago kami makaalis doon sa harapang parte ng eroplano dahil ayaw makita ni Dave si Lucille. Bumalik lang kami sa kinaroroonan namin kanina nang dumating si Dr. Min. Kinausap niya muna kaming lahat at may mga paalala siyang sinabi. Binigyan niya rin kami ng puting envelope na naglalaman pala ng pocket money namin. Matapos no'n ay isa-isa na kaming pinapasok sa loob ng private plane. Nang makaupo na ako ay biglang tumabi sa'kin si David dahil ayaw daw niyang bigyan ng chance si Lucille na makatabi siya. Pambihira! Ang advance ng utak!

Matapos no'n ay daldal lang nang daldal si David. Ramdam ko pa rin 'yong matalim na titig ni Lucille, I don't even care. Dahil nga katamad nang makinig sa dinadaldal niyang paulit-ulit lang naman, nakatulog ako. Oo, at hindi niya alam 'yon dahil nagbabasa siya ng libro. Pagkagising ko kanina ay pinagalitan niya pa ako dahil para raw siyang tanga na nagsasalita mag-isa.

Tinanong pa raw siya ng isa sa mga kasama naming doktor kung sino ang kausap niya, ang sabi niya ay ako pero nang lingunin niya'ko, nabalot na siya ng hiya dahil tulog daw ako. Tawa lang ako nang tawa habang pinapagalitan niya'ko kanina.

Medyo matagal ang byahe pero hindi ko naman naramdaman. Nakatulog ako eh. Nang magising ako ay lumapag na 'yong private plane na sinasakyan namin. Matapos no'n ay tinahak na namin ang daan papunta sa ospital.

"Swear, Ellie, hindi na kita ulit kakausapin kapag nasa byahe tayo." Paulit-ulit na sabi niya. Wala akong sinagot sa kaniya kundi tawa. Naglalakad kami ngayon papasok sa ospital habang hila-hila ang mga bagahe namin.

Nang makapasok kami ay bumungad sa'min ang hilera ang mga doktor. Nakangiti sila habang nakaabang sa'min. Ayos na sana, ngingiti na rin sana ako. Ngunit bigla akong natigilan sa paglalakad nang matuon sa pwesto ng nasa dulong doktor ang mata ko.

W-What? B-Bakit siya nandito?

Parang biglang tumigil ang pag-ikot ng mundo. Gulat siyang nakatitig sa'kin ngayon. Para akong hinihigop ng titig niyang 'yon.

Inaasahan kong makikita ko siya, pero hindi sa mismong ospital na pagtatrabahuhan ko!

Hindi ko alam pero habang nasa kaniya ang paningin ko ay may nararamdaman akong mainit na bagay sa mga mata ko. Oo, naiiyak na ako. Gusto kong tumakbo palabas ng ospital. Gusto kong umatras.

Sa pamamagitan ng pagtitig sa mga matang 'yon, bigla ko ulit naalala ang lahat. Ang bigat na ng paghinga ko ngayon. Gusto kong maiyak ng sobra dahil, ang sakit pa rin pala.

His thick eyebrows and long lashes, his dark smoky eyes, his tall nose bridge, and his thin red lips. Nothing changed.

Ang nagbago lang ay ang kami.

Habang naluluha ko siyang tinititigan ay bigla akong kinalabit ni David kaya napalingon ako sa kaniya.

"W-Why are you crying?" Kunot-noong tanong niya. Pinahiran ko naman 'yong luha ko.

"H-He's h-here, Dave." Gulat niya akong tiningnan. Siguro ay hindi rin siya makapaniwala.

I've watched him gone with my both eyes. I've watched him walked away from me. But how dare destiny to do this? How can I totally move on when he's here? When we're breathing the same air and walking at the same space?