ELLIE
Halos isang linggo na rin simula nang huli kong nakausap si mama. Halos isang linggo na rin akong nag-iisip kung bakit niya nasabi ang lahat nang sinabi niya noong araw na 'yon.
FLASHBACK
“Ang papa, ma? Wala pa rin ba?” Tanong ko. Agad niya naman akong nilapitan at nginitian.
“Wala pa, anak. Baka maya maya pa ‘yon.”
ELLIEThere are things in life that we can’t control. Gaano man tayo kagaling o gaano man tayo naging handa para sa bagay na ‘yon, kapag hindi para sa’tin, hindi para sa’tin. But that doesn’t mean na talunan na tayo dahil hindi natin nakuha o nagawa ‘yong gusto natin. There’s a reason. There’s always a reason.Ang pagkamatay ng pasyente ni Vic ay naging usap-usapan sa buong floor na ‘yon dahil sa naging kakaibang reaction ni Vic. Maraming nagsasabi na hindi naman siya gano’n dati. Na iyon ang unang beses na lumabas siya mula sa isang silid habang humahagulgol. I can’t blame him. That scene earlier was one of many tragic scenes kapag may nag-aagaw-buhay sa isang ER, ward, o kahit saan mang parte ng ospital. Sanay na’ko
ELLIE Isang madilim na kalangitan ang sumalubong sa lahat ngayong umaga. Napakalamig din ng ihip ng hangin na akala mo’y panahon na ng pasko. Hindi napigilan ng mga nasa staff room ang kani-kanilang antok dahil nga sa lamig na rin ng panahon. Maging ako ay nahahawa na rin sa kanila. Hindi ko mapigilan ang pagpikit ng mga mata ko kahit pa nakaupo lang ako sa isang bakanteng swivel chair. Maya-maya pa ay agrisibong napatayo si Dave. “I can’t take this anymore! I need a damn coffee!” Matapos niyang sabihin ‘yon ay walang lingon siyang naglakad palabas. Sa muling pagkakataon, ipinikit ko ang mga mata at niyakap ang sarili. Damn! Napakalamig pero hindi pa kayang tanggapin ng sikmura ko ang kape kapag ganitong oras. Napadaing na lang ako sa inis. Ngunit maya-maya pa ay narinig kong muli ang reklamo ng mga kasama ko rito dahil sa sobrang lamig. Naimulat ko ang mga mata at pinagmasdan silang mabuti. Maya-maya pa ay aga
VINCELHow will you define love?Kapag ba hindi ka bumitaw? Kapag ba palagi mo siyang naiintindihan? Kapag ba wala kang sikretong itinatago? Kapag ba pakiramdam mong siya na ang maihaharap mo sa altar? O kapag ba pakiramdam mong hindi mo kaya kapag nawala siya sa sistema mo?I don't know what's the real definition of love. I can't even define it. Kasi diba, sino ba naman ako? How dare I define love when I didn't even fight for it? Crap.Marahan akong napabuga ng hininga. Agad kong iwinaksi ang lahat ng nasa isipan ko ngayon. Ibinaling ko na lang ang atensyon sa bawat sasakyang dumaraan sa harap ko. Kanina pa lumapag ang eroplanong sinakyan ko at kanina pa ako rito naghihintay. Hindi pa rin dumarating ang ugok na 'yon para sunduin ako!Ilang sandali pa ay tumunog na ang cellphone ko. Salamat naman at tumawag na siya."Where are y
ELLIE2002"Ano na, sis? May susuotin ka na ba for our graduation ball?" Tanong ni Mia. Kasalukuyan kaming naglalakad–naghahanap ng magagandang damit na pwedeng isuot para sa event ng school."Meron na, last week pa ako nabilhan ni mama." Sagot ko habang nakatuon pa rin ang paningin sa mga damit na naka-display malapit sa nilalakaran namin.Next week kasi ay graduation na namin. At ilang araw na lang mula ngayon, may gaganaping graduation ball para sa'min. Hindi ko alam kung magiging masaya ba ako dahil magtatapos na'ko. I mean, my high school friends, magkakahiwa-hiwalay na kami."Eh bakit sumama ka pa sa'min ni Mia?" Takang tanong naman ni Cherry."Gusto ko lang, bakit ba? Tsaka wala naman akong ginagawa." Sagot ko.Hindi na sila sumagot pa pagkatapos no'n. Ilang
ELLIE"Anong ginagawa mo rito?"Kakarating ko lang sa bahay nang bigla kong makita si Vic na nakaupo sa sofa sa sala. Ang akala ko ay busy siya? Bakit nandito siya?"Gusto kitang makita." Matapos niyang sabihin 'yon ay may munting ngiti na sumilay mula sa labi niya."Akala ko ay busy ka?" Tanong ko habang papalapit sa kaniya. Bago ko marating ang kinaroroonan niya ay agad na sumulpot si mama."Kanina pa siya nandito, hija." Sabi niya na may pilit na ngiti. Hay! Hindi ko siya pinansin at agad na umupo sa tabi ni Vic."Kamusta 'yong susuotin mo?" Malambing na tanong ko. Nang hindi ko naman pansinin si mama ay kaagad na rin siyang umalis. Humarap si Vic sa'kin habang nasa bibig pa rin niya ang munti niyang ngiti."Ayos lang naman. Bagay na bagay sa'kin, tingin ko." Wika niya."Mabuti 'yon kun
ELLIE18 years later..."I'll be back later, kid." Nakangiti kong saad habang binibigyan siya ng marahang tapik sa ulo. This kid is my patient."Really, Ellie?" Masiglang tanong niya. Kaka-opera ko lang sa kaniya kahapon dahil sa appendicitis pero nakakatawang parang walang nangyari. Kakaiba ang batang 'to."Hmm." Tango ko."Okay! Make sure of that, Ellie. I'll wait for you!" Nakangiti niyang tugon. Agad rin naman akong nag paalam sa kaniya at sa mga magulang niya dahil may kailangan pa akong gawin.Habang naglalakad sa hallway ng ospital ay todo bati sa'kin ang iilang nurse na nakakasalubong ko. Todo bati naman ako pabalik dahil hindi naman ako gano'n ka bastos. I'm a General Surgeon here.Nagpunta muna ako sa nurse station para hanapin si head nurse Beth. Isa siya sa mga kaibigan ko rit
ELLIEWe both said goodbye. We ended everything up, but it didn't end up smoothly. Vic was wrong when he think we both turned our back against each other. The truth is, he's the only one who left. I never did. I tried to let go of him, I tried to forget him, I tried to unlove him, but I didn't succeed. I tried to convince myself that he's not worth it, but how the hell my heart still want him? My heart betrayed me.I'm scared. That's the reason why I don't want to see him again. I don't want to see myself in grief again. Running back towards him, I don't want that to happen. I feel so weak. I pity myself."Ellie?" Bumalik ako sa huwisyo nang bigla akong tawagin at tapikin ni Niana."W-What is it again?" Utal na tanong ko."My favor, nakapag-isip ka na ba?" Napabuntong hininga ako. Tingin ko ay wala na nga talaga akong cho
ELLIE"Ikamusta mo'ko sa mama at papa mo roon ha?" Nakangiting paalala ni tita Mildred. Hila-hila ko naman ang mabigat kong maleta dahil ngayon na ang alis namin papuntang Pilipinas."Opo. Mag-iingat kayo rito. Tawagan niyo lang si Niana kapag may kailangan kayo. Sinabihan ko na siya tungkol do'n." Paalala ko naman sa kaniya. Nginitian niya lang ako at hinawakan ang magkabila kong braso para maiharap ako sa kaniya."Mag-iingat ka roon,""Yes po-""Ingatan mo 'to." Dagdag niya sabay turo sa kinaroroonan ng puso ko. Napabuntong hininga naman ako."I will, tita."Matapos 'yon ay agad na n
ELLIE Isang madilim na kalangitan ang sumalubong sa lahat ngayong umaga. Napakalamig din ng ihip ng hangin na akala mo’y panahon na ng pasko. Hindi napigilan ng mga nasa staff room ang kani-kanilang antok dahil nga sa lamig na rin ng panahon. Maging ako ay nahahawa na rin sa kanila. Hindi ko mapigilan ang pagpikit ng mga mata ko kahit pa nakaupo lang ako sa isang bakanteng swivel chair. Maya-maya pa ay agrisibong napatayo si Dave. “I can’t take this anymore! I need a damn coffee!” Matapos niyang sabihin ‘yon ay walang lingon siyang naglakad palabas. Sa muling pagkakataon, ipinikit ko ang mga mata at niyakap ang sarili. Damn! Napakalamig pero hindi pa kayang tanggapin ng sikmura ko ang kape kapag ganitong oras. Napadaing na lang ako sa inis. Ngunit maya-maya pa ay narinig kong muli ang reklamo ng mga kasama ko rito dahil sa sobrang lamig. Naimulat ko ang mga mata at pinagmasdan silang mabuti. Maya-maya pa ay aga
ELLIEThere are things in life that we can’t control. Gaano man tayo kagaling o gaano man tayo naging handa para sa bagay na ‘yon, kapag hindi para sa’tin, hindi para sa’tin. But that doesn’t mean na talunan na tayo dahil hindi natin nakuha o nagawa ‘yong gusto natin. There’s a reason. There’s always a reason.Ang pagkamatay ng pasyente ni Vic ay naging usap-usapan sa buong floor na ‘yon dahil sa naging kakaibang reaction ni Vic. Maraming nagsasabi na hindi naman siya gano’n dati. Na iyon ang unang beses na lumabas siya mula sa isang silid habang humahagulgol. I can’t blame him. That scene earlier was one of many tragic scenes kapag may nag-aagaw-buhay sa isang ER, ward, o kahit saan mang parte ng ospital. Sanay na’ko
ELLIEHalos isang linggo na rin simula nang huli kong nakausap si mama. Halos isang linggo na rin akong nag-iisip kung bakit niya nasabi ang lahat nang sinabi niya noong araw na 'yon.FLASHBACK“Ang papa, ma? Wala pa rin ba?” Tanong ko. Agad niya naman akong nilapitan at nginitian.“Wala pa, anak. Baka maya maya pa ‘yon.”
ELLIE“Sure ka na ba talaga s-sis? Iiwan mo talaga k-kami?” Humahagulgol na tanong ni Cherry. Hindi ako sumagot, tahimik lang akong nakayuko habang nasa harapan ko naman silang dalawa. Hindi maawat ang mga luha naming ngayon. Hindi sila makapaniwala na aalis nga talaga ako. Wala eh, ang sakit, kailangan kong makalimot. Kailangan ko siyang makalimutan.“Dahil lang do’n kaya ka aalis? Dahil lang sa lintek na Vic na ‘yan?!” Nagulat ako nang biglang tumaas ang boses ni Mia. Hindi ko siya masisisi kung bakit nagkakaganiyan siya. Oo, alam nilang baka nga aalis ako, pero alam kong kahit kailan ay hindi sila magiging handa sa pag-alis ko. Maging ako ay hindi rin naman ha
ELLIE"Ellie. Let's go home, together."I couldn't help but be surprised when he said that. Matagal pa akong napatitig sa kaniya. B-Bakit?"H-Hindi pa ako sigurado kung makakauwi ba ako." Utal kong tugon."P-Pero... Okay." Napamaang ako sa mabilis niyang sagot. Tapos no'n ay bigla siyang tumayo at lumabas mula sa opisina.Bigla akong napahawak sa dibdib nang maramdaman ang mabilis na pagtibok nito.Damn! Hindi pwede 'to! Bakit ganito ulit ang nararamdaman ko?!Inabot ko ang bote ng tubig na nasa lamesa ko at mabilis 'yong linagok. Pinipigilan ko rin ang paghinga ko dahil umaasa akong mababawasan nito ang matinding pagtibok ng puso ko. Pero hindi, walang nagbago."Damn!" Muli akong napamura dahil naririnig ko na ngayon ang pintig ng puso ko.Ilalapag ko na sana pabalik sa l
ELLIEMay mga bagay na bago mo husgahan, kailangang alam mo muna ang lahat tungkol do'n. Vic was wrong that's why humingi siya ng tawad kay Alexandra. Mula sa mga oras na 'yon, naging maayos ulit kami. It was as if my memories was bringing me back to the past when he smiled at me every time we met. It was nostalgic being with him.Ilang linggo mula nang makalabas si Alexandra ay nabalitaan na lang namin na nagsampa siya ng kaso do'n sa ex-boyfriend niya. I think that's a good decision.Halos isang buwan na rin kaming nandito sa Pinas nang maalala ko na hindi pa pala ako nakakabalik sa probinsiya namin. Ang pagkakatanda ko ay fiesta na next week. Wala kasi akong pinagsabihan na bumalik ako rito para sa trabaho."Tired?" Kasalukuyan kaming naghuhugas ng kamay ni Dr. Min dahil kakatapos lang ng surgery namin."Yup! But I'm o
ELLIEMatapos ang operasyon ay hindi ko na muling kinausap si Vic. Naiinis pa rin ako sa kaniya. Saka ba't ko siya kakausapin? Para saan?"Ellie!"Napahawak pa ako sa dibdib nang bigla akong sigawan ni Dave. Salubong ang kilay ko nang harapin ko siya. Peste!"Ano ba?" Singhal ko."Ba't nakatulala ka diyan? Kanina pa'ko kwento nang kwento and you're not even listening? Tsk!"Napairap na lang ako nang sabihin niya 'yon. Kasalanan ko pa kung hindi ako nakikinig? Edi dapat tiningnan niya muna kung nasa kaniya ba ang atensiyon ko bago siya mag kwento. Slow din 'tong isang 'to eh."How's your first surgery? Sinong doktor ang nakasama mo?" Tanong niya sabay simsim sa kapeng kakabili lang. Huwag na sanang matapon sa kaniya iyang kape niya."Awkward." Maikli kong tugon. Naguguluha
ELLIE"Doc, kailangan po kayo sa Operating Room! Naglaslas po 'yong pasyente!Walang available na GS ngayon kaya sa inyo ko raw po ibigay sabi ni doktor Min!" Tarantang sabi niya. Kaagad naman akong um-oo at ibinaba ang tawag."I have an emergency surgery, Dave. Naglaslas daw iyong pasyente. Kailangan ko nang magmadali." Agad kong sabi kay Dave. Tumango naman siya kaya agad na akong tumakbo para makapagpalit. Mabilis kong isinuot iyong scrub suit ko at tumakbo ulit papuntang OR.Nang nasa labas na'ko ay agad akong nag hugas ng kamay at pumasok ng parehong nakaangat 'yon hanggang sa ibabaw ng baywang ko. Ngunit nang makapasok ako ay agad akong
ELLIEDr. Vicente Eliote V. TimoteoGeneral SurgeonHindi ko napigilang mapabuntong hininga habang tinititigan 'yon. Hindi talaga ako makapaniwala. Siya ang ayaw kong makita rito sa Pilipinas pero anong magagawa ko? Parehong ospital ang pinagtatrabahuhan namin at ngayon, kasama ko pa siya sa magiging opisina ko! Pambihira.FLASHBACK"H-He's h-here, Dave." Matapos kong sabihin 'yon ay nanlaki ang mga mata niya. Hindi niya rin inaasahan."You mean, V-Vic?" Paninigurado niya. "Y-Yes. Siya iyong nasa pinakadulo sa left side." Utal na bulong ko sa kaniya. Kita kong napunta rin do'n ang paningin niya.Hinila niya na lang ako palapit sa kaniya at hinawaka