CHAPTER 1

Phoebe's POV

"SIR, NAGMAMAKAAWA po ako sa inyo! 'Wag niyo po akong tanggalin. Promise po, hindi ko po ipagsasabi na may relasyon kayo ni Chef—" natigilan ako sa pagsasalita ko at napapikit sa gulat nang hampasin ni Sir Daniel, boss ko at ang may ari ng restaurant, ang lamesa na namamagitan sa aming dalawa.

"Shhh! Iyan na nga ba ang sinasabi ko," bulong niya, iniiwasan na may makarinig ng sinasabi niya. Hinilot niya ang sentido niya at sumandal sa inuupuan, ubos na ubos na ang pasensya sa akin. "Sorry to tell you this, Phoebe. I'm firing you, hindi na magbabago ang desisyon ko. Hindi lang tungkol sa issue ang problema ko sa iyo, sobrang dami mo nang naidulot na aberya dito sa restaurant, hindi ko na hihintayin pang malugi ako nang dahil sa pagiging lampa mo. Pasensyahan tayo." Umiling siya pagkatapos sabihin 'yon.

Pinagdikit ko ang mga palad ko, hindi iniinda ang masakit na sinabi niya. "Sir, sige na po! Kailangan ko itong trabaho na ito, may sakit po ang tatay ko at may dalawa akong kapatid na nag-aaral. Ako lang po ang inaasahan nila. Sir..." pagmamakaawa ko sa boss ko. Hindi ako pwedeng mawalan ng trabaho, ngayon pang na-stroke ang tatay ko. Paano na lang kami?

"O siya, sige. Bibigyan pa kita ng dalawang linggo para makapaghanap ng panibagong trabaho," aniya. Nabuhayan ako ng loob kahit papaano. Nagningning ang mga mata ko at saka ngumiti ng malawak. Sunud-sunod na tango ang itinugon ko sa kaniya.

"Sobrang salamat po, Sir. Pasensya na rin po. Hindi ko po talaga sinasadya na makita kayong naghahalik—" Sa ikalawang pagkakataon ay pinutol niya ang sinasabi ko. Halos mamula sa galit ang boss ko pero pinipigilan ang sarili na sumigaw.

Itinuro niya ang pintuan sa likod ko habang nanlalaki ang butas ng ilong. "Lumabas ka na, please lang. Pinapaalalahanan lang kita, Phoebe. Itikom mo ang bibig mo," pabulong na paalala niya sa akin. Sunud-sunod ulit na tango ang ibinalik ko sa kaniya. Tumayo na ako at lumabas ng opisina ng boss ko baka lalo lang magalit at bugahan na ako ng apoy.

Kung hindi ko sana siya nahuli na kasama si Chef habang gumagawa ng kababalaghan sa kusina nitong restaurant, baka may trabaho pa ako ngayon. Wala naman akong balak sabihin sa asawa niya na may kabit siya. May problema rin ako kaya wala akong panahon na pakialaman ang buhay nila.

Hindi ko rin mapigilan ang sarili ko na maging clumsy minsan. Hindi ko na nga mabilang kung ilang beses na akong nakabasag ng pinggan at makailang beses na rin akong nakatapon ng pagkain sa customers. Sobra-sobrang pasensya na ang ibinigay ng boss ko kaya naiintindihan ko rin kung bakit gusto niya na akong tanggalin. Tao lang rin naman ang boss ko, napupuno.

Bumuntong-hininga ako paglabas ko. Napatulala na lang ako habang iniisip kung saan ako maghahanap ng bagong trabaho. Halos lahat ay nasubukan ko na bago pa ako mapunta rito, limang buwan na ang nakakaraan. Itong restaurant lang ang tanging tumanggap sa akin. Sobrang saya ko na natanggap akong waitress kahit na secretarial ang tinapos ko. Tapos ako ng kolehiyo pero lagi akong hindi natatanggap sa trabaho. Palakasan kasi ang labanan, palakasan ng backer sa kumpanya. Sino ba naman kasi ako?

Naglakad ako sa labas para tulungan ang mga kasamahan ko na mag-serve sa mga customer. Bagsak-balikat ako habang nagtatrabaho, wala sa ginagawa ko ang focus ko. Problemado ako kung paano ko tutustusan ang mga pangangailangan namin sa mga susunod na araw. Bumalik ako sa sarili nang may humawak sa balikat ko, si Tanya, isa sa mga kaibigan ko rito sa restaurant, muntik ko nang mabitawan ang hawak kong plato.

"Hoy, bakit ka pinatawag ni Sir!? Sahod na ba!?" masiglang tanong ni Tanya. Kasalukuyan akong nagpupunas ng mga plato sa kusina.

"Tanggal na ako, Tanya." Nalukot ang mukha niya dahil sa sagot ko.

"Ano!? Bakit naman?" bulalas niya, hindi makapaniwala sa ibinalita ko.

"Kasalanan ko rin naman, tatanga-tanga kasi ako minsan. Hindi ko naman sinasadya na—" napatakip ako ng bibig para pigilan ang sinasabi ko. Muntik na naman madulas ang dila ko. Bakit ba kasi napakadaldal ko!? Ang tanga mo, Phoebe! 'Pag nagkataon, pati ang dalawang linggong pag-asa ko ay mawawala na rin.

"Na...? Alin ang hindi mo sinasadya?" tanong ni Tanya sa sinabi ko. Napapikit ako sabay umiling.

"Hindi ko naman sinasadya na makabasag ng mga pinggan," palusot ko, sana ay makumbinsi siya sa palusot ko. Nagtaka ako nang luminga si Tanya sa pintuan. Kaming dalawa lang ang nandito sa kusina dahil uwian na. Ang iba ay nasa labas nag-i-inventory. Lumapit si Tanya sa pinto, sinara niya ito nang dahan-dahan at naghahadaling lumapit sa akin.

"Alam ko na 'yan..." halos pabulong na sabi sa akin ni Tanya. Kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. "Nakita mo rin ba sila?" makahulugang tanong niya. Nanlaki ang mga mata ko. Ibig-sabihin hindi lang ako ang nakakita ng nangyari? Kaya pala hindi umaasenso itong restaurant niya. Gumagawa sila ng kababuyan dito lagi. Dahan-dahan ay tumango ako, sumang-ayon sa sinabi niya.

"Bakit ka naman kasi nagpahuli? Wala ka tuloy trabaho ngayon," na-iiling na wika ni Tanya, bakas ang pag-aalala at panghihinayang sa mukha niya. Napanguso ako, kung hindi ko lang sana nabangga ang vase at nabasag. May trabaho pa sana ako.

"Hayaan mo na, marami pa namang trabaho diyan. May two weeks pa naman ako para makapaghanap ng trabaho," sabi ko. Ngumiti ako kahit pilit para ipakita na ayos lang ang lahat sa akin. Kahit sa totoo lang hindi talaga.

"Kapag may alam akong raket, sasabihan kita agad." Hinawakan niya ang braso ko habang marahan na piniga ito at saka ako nginitian.

"Salamat, Tanya," matipid kong sagot, ngumiti rin ako pabalik.

Nang matapos kami ay dumiretso na ako pauwi. Sa jeep pa lang ay pinipigilan ko na ang maiyak. Hindi ko alam paano ibabalita sa kanila na wala na akong trabaho. Mahalaga sa amin ito dahil ito lang ang inaasahan namin.

"Nandito na ako!" sabi ko pagpasok ko ng bahay, siniglahan ko ang boses ko para hindi sila magtaka. Inilapag ko sa maliit na sofa namin ang bag ko at saka nagtungo sa kusina para ilapag naman ang bigas at ulam sa lamesa, pagkain nila para bukas dahil alam kong nakakain na sila ngayong gabi.

"Ate Peng!" bati ng bunso kong kapatid na si Potpot, short for Patrick, sabay yakap sa akin. Napakalambing talaga ng kapatid kong ito. Kaya hindi ako napapagod na magtrabaho at itaguyod sila.

Lumabas naman mula sa kwarto ang papa ko na naka-upo sa wheel chair habang tulak-tulak ng pangalawa kong kapatid. Hindi niya naigagalaw ang kalahating katawan niya buhat nang na-stroke siya dahil sa init ng panahon. Bago siya magkaganyan ay masipag na trycicle driver siya. Simula nang mawala si Mama habang nanganganak kay Potpot ay siya na lang ang nagtaguyod sa aming tatlong magkakapatid. Hindi niya kami pinabayaan, hindi niya hinahayaang magutom kami.

Ganoon na lang ang pagbabago ng buhay namin nang ma-stroke siya. Nabaon kami sa utang, ang ipinundar nila ni Mama na trycicle ay naibenta para mapagamot siya. Kung mahirap kami noon, mas lalong naghirap kami ngayon. Mabuti na lang dahil saktong kaka-graduate ko lang noon, naghanap kaagad ako ng trabaho para matustusan ang mga pangangailangan namin. Iyon nga lang, hindi pa rin sapat.

"Uminom na ba ng gamot si Papa?" tanong ko sa kapatid ko na sumunod sa akin, si Pia. Lumapit ako kay Papa at saka inabot ang kamay niya para magmano. Ako ang panganay at ang breadwinner ng pamilyang 'to. Kahit naman ganito kami, masaya ako basta sama-sama kami.

"Opo, ate. Oo nga pala dumating na 'yong bill ng tubig pati ng kuryente. Naniningil na rin si aling Tess para sa utang sa tindahan," masamang balita sa akin ni Pia. Ito na nga ba ang ikinababahala ko. Paano ko kaya pagkakasyahin ang dalawang libo na natira sa sahod ko. Ngayon pang natanggal ako sa trabaho.

Ngumiti ako sa kanila, alam kong mag-aalala si Papa pag nakita niyang nahihirapan ako. "Sige, ako na ang bahala. Ipasok mo na si Papa sa kwarto para makapagpahinga na. Kayo rin, magpahinga na kayo, may pasok kayo bukas 'di ba?" sunod-sunod na paalala ko sa kanila, pilit na itinatago ang lungkot sa boses ko.

Pagkatapos ko kumain ay nilinis ko nang bahagya ang maliit na bahay namin. Hinati ito sa dalawang kwarto habang ang kalahati ay ang sala at kusina. Lalo tuloy akong nabubuhayan para magsikap pa, gusto ko silang bigyan ng isang komportableng buhay. Ayoko na silang magtiis sa maliit na bahay na ito, ayoko na silang magkasakit dahil sa environment sa squatter na lugar na ito.

Naghahanda na akong matulog nang makarinig ako nang ilang katok mula sa pintuan. Pagbukas ko ay bumungad sa akin si Aling Precy, ang may-ari ng inuupahan naming bahay. Napatitig ako sa buhok nitong may nakalagay na pang-perm at sa malaking nunal niya sa pisngi. Tinaasan niya ako nang kilay at saka inilahad ang palad sa harap ko.

"Bayad niyo sa upa niyo ngayon buwan? Huwag mong kalilimutan na may balance pa kayo na limandaan noong nakaraang buwan. Ang usapan ay dalawang buwan lang pwedeng pumalya at kapag lumagpas doon, mag-impake na kayo," masungit na sabi niya habang naniningil ng bayad para sa upa ng bahay.

"Naku! Aling Precy, pasensya na po. Hindi pa po kasi ako sumasahod. Pero bukas, pangako ko po na ibibigay ko 'yong kalahati at sa sahod naman po ang kalahati pa," pakiusap ko, nagpaawa pa ako ng mukha baka sakaling pagbigyan ako.

"Siguraduhin mo lang, Peng. Kahit kaibigan ka ng anak ko, wala akong paki. Business is business," pagmamatigas niya habang nakasimangot ang mukha. Binawi na niya ang kamay niya at saka ipinagkrus ang mga ito. Matalik nq kaibigan ko kasi ang anak niya na si Marco, kababata ko. Napakalayo ng ugali ni Marco sa nanay niyang matapobre. Mapagbigay si Marco at laging handa akong tulungan.

"Opo, Aling Precy. Gagawaan ko po ng paraan," paninigurado ko sa kaniya kahit na walang kasiguraduhan ito. Saan kaya kami pupulutin kapag pinaalis kami sa tinitirahan namin. Huwag naman sanang mangyari 'yon!

Walang sabi-sabi ay tinalikuran niya ako at saka umalis. Isinara ko na ang pinto at ini-lock ito. Kinagat ko ang loob ng pisngi ko para pigilan ang iyak. Nagpunta ako sa loob ng maliit na banyo namin at saka nanghihina ang tuhod na napa-upo sa toilet. Hindi ko na napigilan pa ang pagbuhos ng mga luha ko. Hirap na hirap na ako sa sitwasyon namin. Bakit ba nangyayari sa akin ang mga bagay na ito? Sunod-sunod na kamalasan na lang ang nangyayari sa buhay ko. Kailan kaya giginhawa naman ang buhay ko?

Tinakpan ko ang bibig ko para hindi lumabas ang ingay na gawa ng paghikbi ko. Ayos lang na mahirapan ako basta alam kong nasa ayos ang pamilya ko. Iniisip ko kung paano na ang mga gamot ni Papa, hindi pwedeng matigil 'yon.

Humagulgol ako nang walang tunog at umiyak sa loob ng banyo para itago ang bigat na nararamdaman ko.

Ayokong makita nila na nagkakaganito ako.

Ayokong makita nila na nawawalan na ako ng pag-asa.