CHAPTER 7

"WHAT do you think you're doing back there?" Hindi pa man ako nakakaupo sa aking upuan ay hinaklit na ni Sir Lance ang aking kamay at mahigpit ang naging paghawak niya rito.

Napaigik ako nang mas lalo niya pang hinigpitan ang pagkakahawak nang nanatili akong tahimik. "Ano sa tingin mo, Sir?" Pabalik kong tanong sa kaniya.

"Secretary lang kita, any time pweding-pwedi kitang sesantihin at palitan. Hindi ka sumusunod sa usapan natin. Akala ko ba malinaw iyon sa 'yo Miss Montecalvo?" Sabi niya pa at dahan-dahang binitawan ang aking kamay.

Napahilot ako rito nang makitang namumula ito dulot sa kaniyang mahigpit na paghawak. "I did not violate any rules nor agreement that we had, Sir Lance. At isa pa, hindi naman naapektuhan ang pagiging sekretarya ko sa ginawa ko kanina. Ano bang mali doon? Hindi porket may agreement tayo ay bawal na akong gumawa ng sarili kong desisyon. Tutulungan kong makaalala si Tim. Wala akong pakialam kung may marami mang humadlang. Let it be Trixxie o kahit ikaw pa man mismo ang humadlang, ay wala akong pakialam, buo na ang desisyon ko." Matigas at determinado kong sagot sa kaniya.

Natahimik siya sandali at tumingala. Nakapikit ang kaniyang mga mata't nakakunot ang noo. Maya-maya pa ay ginulo niya bigla ang kaniyang buhok at pumasok sa kaniyang opisina.

Mabilis ang ginawa kong pagsunod sa kaniya. Nang maramdaman niya ang presensiya ko sa loob ay kunot ang noo niya akong binalingan.

"I have a favor to ask..." Walang paligoy-ligoy kung sabi sa kaniya. "And...I won't take no for an answer, Sir." Dagdag ko pa dahilan upang matawa siya nang mahina.

"Wow, that's new," he remarked. He shoke his head looking so amazed. "Fire away." He finally said.

"Give me Tim's phone number or one of his social media account." Matapang kong sabi sa kaniya. Nagmumukha na akong desperada kanina. Might as well, sulitin ko na lamang ito.

We were standing face to face at nagulat ako nang bigla niyang inilapit ang kaniyang mukha sa akin. Kinabahan ako nang sumeryoso ang kaniyang mukha.

"I'll give you his number in exchange of what?" Taas ang kilay niyang tanong.

"Anything. Basta kahit anong gusto mo, gagawin ko basta ba ibigay mo lang sa 'kin ang phone number niya." Taas-noo kong sabi. Ngunit agad ko ring pinagsisihan ang mga salitang binitawan ko nang makita siyang ngumiti ng nakakaloko.

Humakbang siya papalapit sa akin. Sa may malakas na tibok ng puso, kusang umatras ang aking mga paa. Sa bawat hakbang na ginawa niya papalapit sa akin ay ganoon rin ang aking ginawang pag-atras.

Napasinghap ako at mas lalong kinabahan nang maramdaman ko na ang matigas na bagay sa aking likod, na sa hula ko ay ang pintuan.

I saw him smirked when I can no longer move backwards. He leaned his face closer to mine, our nose almost touching each other. "Then how about, you kiss me?" He lowly said. His minty breath fanning my face that send tickles inside.

Kusang naglakihan ang aking mga mata at mabilis na itinaas ko ang aking mga kamay at malakas na tinulak siya. Ngunit hindi naman siya natinag. Nanatili na lamang ang aking dalawang kamay sa kaniyang dibdib.

Kukunin ko na sana nang bigla niya itong hawakan at ipininid sa may pader. My heart was about to burst out from my chest.

Sinubukan kong makawala sa kaniya ngunit walang kalaban-laban ang lakas ko kumpara sa kaniya. Kaya wala akong nagawa kundi tumigil na lamang.

Tiningala ko siya at pinaghugpong ang aming mga tingin. Habang nakatitig sa kaniya ay mas lalo kong naaninag ang malalim na kayumanggi niyang mga mata. Nakakalunod. Nakakatunaw kung tumitig.

"Hindi mo gugustuhing matikman ang halik ko, Sir Lance. Katulad ng alak, ang mga labi ko ay nakakalasing, nakaka-adik at nakaka—hmmmpp," mabilis ang ginawa kong pagtakas sa kaniyang hawak nang ilapit niya ang kaniyang nguso sa aking mukha upang halikan ako.

Naglanding naman ang kaniyang nguso sa aking mga palad. Ahh, muntikan na!

"Joke lang, Sir. Joke lang naman, ano ka ba! Huwag mo namang totohanin." Natatawa kong sabi sa kaniya.

Ganoon pa rin ang naging posisyon namin nang biglang may kumatok. Sabay kaming napatingin sa pintuan. Phew, kung sino ka man, salamat at ika'y dumating.

"Oopss, mukhang hindi ngayon matutuloy ang halikan natin sir, ah. Siguro next time nalang, yung lasing ako para siguradong nakakalasing ang aking halik." I teasingly said to him and tapped his shoulder before I lowered my head to get away from him.

Napahawak ako sa aking dibdib at huminga nang malalim ng sa wakas ay nakalabas na ako sa kaniyang opisina. Hindi ko alam na matagal pala akong nagpigil ng paghinga.

Hapong-hapo akong dumaosdos ng upo sa aking swivel chair. Muntik na ako doon, kung hindi ko lang naagapan agad, hindi imposibling may halikan ngang maganap.

I did not expect for him to be this intimidating. I know that his handsome and—wait a minute! Did I just called him handsome? No way, no freaking way!

Napahawak bigla ako sa aking dibdib kung saan nakalocate ang aking puso. Hindi normal ang tibok nito at mas malakas kaysa nakasanayan. Bigla-bigla ay pumasok sa aking isipan ang imahi ni Sir Lance at ako na parehas ang posisyon kanina. Ngunit ang pinagkaiba lang ay naghahalikan kaming dalawa. Kusa kong naramdaman na nag-iinit ang magkabila kong pisngi sa aking marahas na imahinasyon.

Mabilis akong umiling-iling at tinampal-tampal ko ang aking mukha upang mawala ang pamumula nito.

BANDANG alas singko na nang maisipan kong magligpit ng gamit. Plano ko kasing maaga na umuwi dahil may maliit na surpresa akong gagawin para kay Mel. Birthday niya kasi ngayon kaya naman naisipan kong surpresahin siya.

I was smiling when I was about to put my phone inside my bag when it suddenly tinged. Mabilis ko itong tiningnan at nakitang isang mensahe pala ito na pinadala through g***l.

glancegalvez@g***l.com

To my not so fierce secretary.

This is Tim's phone number 09*********. In exchange for this, you will be my date for the charity's ball party this coming Sunday @ 8 o'clock in the evening. I will send the dress that you're going to wear and someone will be fetching you on that night.

P.S. Please make yourself more presentable and pleasant! I am expecting to see you there, so don't even think of an escape or else you will be fired.

From your gwapo na boss,

- Lance

Kusang umikot ang aking mga mata nang mabasa ko ang salitang 'gwapo'. Maging date lang pala niya sa isang party. Easy peasy lemon squeezy lang pala ang kapalit , petiks lang sa akin iyon.

Tuluyan ko ng ipinasok ang aking phone sa loob ng aking bag at naglakad na palabas ng building. Pumara na ako ng taxi at dumiritso sa mall. Umorder ako ng dalawang cake na sa tingin ko'y pasok sa panlasa ni Mel, even the design ay sinigurado ko rin na magugustuhan niya. After all, it's her birthday.

Bumili narin ako ng balloon at happy birthday na hanging design at isang confetti. Pagkatapos ay umorder rin ako ng makakain namin at ice cream since ito talaga ang pinakapaborito niyang kainin. Pero syempre, hindi naman mawawala ang alak kaya bumili narin ako.

Eksaktong alas sais nang matapos ako sa pamimili. Dumiritso ako ng uwi at wala ng inaksayang segundo at nagsimula na akong magdecorate. Sa dining room na ako nagset-up at minabuti kong nakapwesto ang lahat in their perfect places, but only in my own references. Bahala na.

Basang-basa ng pawis ang aking noo ng matapos ako kaya napagdesisyonan kong maligo ng mabilis para hindi naman ako mangangamoy na dugyot kapag dumating na si Mel.

I glanced at my wrist watch nang matapos na akong maligo't magbihis ay wala paring Mel na dumating. Alas siete na ng gabi, kadalasan naman ay umuuwi na siya sa ganitong oras. Bakit ngayon wala pa siya? This is so unusual of her. Nagsimula na akong kabahan at nag-alala sa kaniya.

Wala akong nagawa kundi habaan ang aking pasensiya at hinintay siya. Ilang beses ko narin siyang tinatawagan ngunit sa wari ko'y lowbat ang kanyang cellphone.

Paroo't parito ang lakad ko sa loob ng bahay nang mag-alas otso na ng gabi at wala pa ring anino ni Mel. Kinakabahan na ako ng labis-labis ngunit hindi ko naman batid kung ano ang nararapat gawin. Hindi naman pweding ireport ko siya as a missing person kasi wala namang 24 hours simula no'ng nawala siya.

Kagat ko ang aking koko at tuloy-tuloy ang pagpadyak ko nang mahina sa sahig habang naghihintay sa kaniyang dumating. Hindi ko rin inalis ang aking mga mata sa aking cellphone, nagbabakasakaling tumawag man lang siya.

Makalipas ang ilang sandali ay bigla ngang tumunog ang aking cellphone. Ang pangalan ni Mel ang tumatak as caller kaya malalaki ang aking mga matang sinagot ito.

"Hello! Mel, nasaan ka bang bruha ka? Bakit ang tagal mong umuwi? Buti nga at tumawag ka p—" bungad kong sermon sa kaniya ngunit napatigil ako nang biglang may magsalitang lalaki.

"Hello po, good evening. Si Clark po ito, bartender sa club kung nasaan ang kaibigan niyo. Kanina pa po siya naglalasing hanggang sa nakatulog nalang siya rito. Pasensiya na po at pinakialaman ko na ang cellphone ng kaibigan niyo. Nag-alala lang po kasi ako. I-text ko po sa inyo ang address ng bar upang masundo niyo na po ang kaibigan niyo. Ingat po kayo." Mahabang salaysay ng isang lalaki tsaka tinapos ang tawag.

Napaupo ako bigla at mabilis na namuo ang luha sa aking mga mata. Sa kaisipang lasing si Mel ang lubos na ikinalulunglot ko. Hindi kasi siya maglalasing kung walang mabigat na problema. At kapag sinabi kong mabigat, ay mabigat talaga. Yung gugustuhin mo nalang na maglaho sa mundo dahil sa bigat nito.

Bumuntong-hininga ako at biglang nanlaki ang aking mga mata nang maalala ang sitwasyon ni Mel. Buntis siya ngunit bakit siya naglalasing? Makakasama yon sa bata.

Mabilis akong tumayo at lumabas ng apartment. Wala akong pakialam sa suot-suot ko na dress para sana sa simple celebration sa birthday ni Mel. Pumara ako ng taxi at nagpahatid sa address ng bar kung nasaan si Mel.

Hindi nagtagal at nakarating narin ako. Unang bumungad sa akin ay ang lalaki na sa hula ko ay ang bartender na kausap ko sa telepono kanina. Mabilis ko siyang nilapitan at nang maispatan ko ang kaniyang name tag ay tama nga ang hula ko.

"Good evening, ako po iyong kausap mo kanina. Where can I find my friend?" Magalang na bati ko rito. Mukha naman itong mabait at matino kaya siguro ganon nalang ang pag-aalala niya sa kaibigan ko.

"Follow me po." Tanging sagot niya at naunang naglakad sa akin. Doon sa counter, nakita ko si Mel na nakataob ang mukha sa mesa at sabog na sabog ang buhok. Tiningnan ko ang kaniyang suot at napagtantong parehas lamang ito sa suot niya kanina sa trabaho.

Looking at Mel, wasted and messed up, when she supposed to be happy while celebrating her big day, truly broke my heart. Anong klase ba akong kaibigan na hindi ko man lang namalayan na may dinadala siyang mabibigat na problema? I shoke my head when my tears started to cover my vision as worry find its own way to fill my heart.

"Kanina pa pong alas dos ng tanghali pumasok 'yan. Iyak lang po siya nang iyak, pagkatapos ay wala ng tigil ang pagtungga niya ng alak." Bumalik ang aking isipan sa kasalukuyan nang biglang magkwento ang bartender.

"I'll handle my friend. Salamat sa tulong mo." Pasasalamat ko sa kaniya na sinagot lang niya ng isang tango at mabait na ngiti.

Mabilis kong nilapitan si Mel pagkatapos. Itinaas ko ang kaniyang mukha at sa nakikita at naririnig ko ay nakatulog na siya sa sobrang kalasingan.

Dismayado akong bumuntong-hininga at nagbook ng taxi. Pagkatapos ay pinakarga ko siya sa isang bouncer palabas. Tsaka palang ako nakahinga nang maluwag ng makasakay na kami at tinatahak na namin ang daan pauwi.

Nang makarating na kami ay kinausap ko na si Manong guard na siya na ang bumuhat kay Mel dahil hindi ko talaga siya kayang buhatin mag-isa.

"Maraming salamat po, Manong! Pasensiya na po kayo sa abala." Sabi ko kay Manong at hinatid siya sa labas.

Mabait naman itong ngumiti sa akin. "Walang ano man, iha. Kausapin mo ang iyong kaibigan bukas, tulungan mo siya sa kaniyang problema bago maging huli ang lahat." Paalala pa ni Manong sa akin bago tumalikod at naglakad paalis.

Hindi agad ako nakasagot dahil sa biglaang pagtaas ng aking balahibo sa aking batok dahil sa kaniyang sinabi. Sa kaisipang iyon ay napagdesisyonan kong tumabi ng tulog kay Mel. Kaya naman matapos ko siyang pahiran ng basa na towel at bihisan ay tumabi na ako sa kaniya.

Wala akong pakialam kung bibigyan niya ng masamang kahulugan ang ginawa kong pagtabi ng tulog sa kaniya ngayong gabi. I'm not thinking that Mel will end her life, but I'm just scared of losing a friend. That's why I'm doing my best in order to avoid that to happen.

KINABUKASAN ay sinadya ko talagang agahan ang aking gising. Ang pinaka-una kong ginawa ay ang mag-order ng hangover soup at gamot para kay Mel. Nilagay ko ito sa bedside table niya. Sinamahan ko narin ng isang sticky note na may lamang message dahil balak kong magkape sandali.

Ngunit saktong nagising siya nang papalabas na sana ako sa kwarto niya.

"She..." She weakly called me. I just looked at her seriously and I saw how she gulped.

"Look, I don't know what you've been through, pero hindi naman ako hangin lang na kasama mo dito sa bahay. You can always tell me Mel, if there's something bothering you. If your mind is chaotic already, you can share your burden to me. Please lang, don't make it hard for yourself, because you're making it hard for me as well. Huwag mo naman sana akong gawing isang useless na kaibigan..." Mahabang sabi ko sa kaniya. Natahimik naman siya at nag-iwas ng tingin.

"I'm sorry..." She weakly said, almost became a whisper.

"Mag-usap tayo pagbalik ko. May soup diyan, good for your hangover at gamot narin. Saglit lang ako sa labas, magkakape lang. Sana pagbalik ko, handa ka ng mag-share...and trust me, I will still be your friend." Sabi ko sa kaniya habang may maliit na ngiti sa labi. Tahimik lang siyang tumango kaya lumabas na ako at umalis.

Pumunta lang ako sa cafe kung saan ko unang nakita sina Tim and Trixxie. I ordered one iced americano dahil parang biglang tumaas ang presyon ng dugo ko nang maalalang uminom si Mel kagabi kahit alam niyang makakasama iyon sa pagbubuntis niya.

That's so irresponsible for her.

I was having a good time sipping my iced americano when there's something caught my attention. Well, someone to be exact. Napakunot ang noo ko nang lampasan lamang siya sa lalaking bumangga sa kaniya at ito pa talaga ang mukhang galit.

The nerve of this guy!

Since nasa malapit lang ako sa pintuan nakaupo, ay mabilis akong lumabas upang tulungan ang matanda. Napaluhod ito sa lupa at napaigik pa ito sa sakit. Mukhang may natamo itong sugat sa may tuhod.

Mabilis ko siyang inalalayan at pinulot ang bag niya na nahulog. Inakay ko siya papasok sa loob ng cafe.

"May masakit po ba sa iyo, Lola? Sabihin mo lang para magamot natin." Sabi ko sa kaniya. Mukha naman siyang nagulat sa akin at parang natutulala pa.

"Lola? Lola, ayos lang po ba kayo?" Untag ko sa kaniya nang manatili lang siyang tahimik at nakatingin sa akin.

"O-oo, ayos lang ako, iha. Medyo nahihiwagaan lang ako sa ganda mo, iha." Sagot niya na ikinatawa ko.

"Nako Lola, binobola niyo naman ako niyan, eh." Kinikilig ko pang sabi kahit gustong-gusto ko naman ang aking narinig. "Anong gusto mong inumin, Lola? Libre ko." Maya-maya pa ay alok ko sa kaniya.

Matagal siyang nag-iisip bago sumagot. "Tubig nalang siguro, iha. Iyong maligamgam na tubig." Sagot niya.

After she said that, I called the waiter and asked for some warm water for Lola.

"Nga pala Lola, ano pong sadya niyo sa labas at wala pa kayong kasama? Nako, baka napaano pa kayo niyan. Next time, huwag po kayong lumabas na mag-isa, delikado pa naman sa labas." Maya-maya pa ay sermon ko sa kaniya.

"Gusto ko lang tingnan ang kompanya kung saan nagtatrabaho ang apo ko. Dito kasi siya nagtatrabaho sa GLC Corporation. Eh akala ko kasi kung ano-ano na ang inasikaso, habulin pa naman 'yon ng mga babae." Kwento niya pa sa kaniyang apo.

"Nako Lola, kung kilala mo lang ang CEO ng kompanyang 'yan, nako ang pangit ng ugali. Gwapo nga siya, eh ano naman? Pangit parin 'yung ugali. Kung sakaling siya nalang ang nag-iisang lalaki sa mundo, aba hindi ko talaga siya pagtitiisan, Lola. Manigas siya!" Biglang tumaas ang boses ko nang aksedinte kong ikwento sa kaniya ang CEO sa pinagtatrabahuan ko. Hindi ko rin alam kung bakit naikwento ko siya bigla.

Pero imbis na magulat o ano pa man ay bigla itong tumawa. Mukha itong aliw na aliw sa giliw ng mga tawa nito, pati mga mata ay aliw na aliw talaga.

Nagkwentohan pa kami saglit at naisipan ko naring umuwi nang maalala ko si Mel na iniwan ko lang palang mag-isa.