Chapter 4

"ANO ba kasing nangyari sa interview? Bakit mukhang hapong-hapo ka at problemado?" Mel bombarded me with her unending questions nang makauwi ako. Kanina pa siya nag-alala sa akin, pagkabukas ko palang ng pintuan. 

She gave me a glass of water. Tinanggap ko iyon at inisang lagok na ininom ito. Binalik ko sa kaniya ang baso. 

"You won't believe it, Mel," tanging nasabi ko habang hawak ang aking ulo. 

Mel patiently waited for me when to tell her what exactly happened in the interview earlier. I let out a heavy sigh. Hangganga ngayon, ramdam na ramdam ko parin kung paanong nanginig ang aking mga kamay at pagpawisan nang malapot kanina habang kausap ko ang CEO.

I closed my eyes and draw a deep breath as I begin to tell Melissa everything that happened. 

Kusang naglakihan ang aking mga mata nang mapagtanto kong siya nga ang lalaking nabangga ko sa airport noong Sabado. At hindi lang nabangga, ang masaklap pa ay natapunan pa ang kaniyang polo sa ininom kong kape no'ng araw na iyon. 

"S-sigurado po ba kayo, sir? B-baka naman kamukha ko lang ho iyon?" Nauutal kong tanong sa kaniya. Mabuti nang sigurado. Lumunok ako at nagpatuloy. "Alam mo ba ang doplle ganger? Yan! Baka dople ganger ko po 'yon."  

I awkwardly laughed after. Ngunit, nanatili siyang seryoso na nakatingin sa akin, dahilan upang dumoble ang kaba ko. Yumuko ako upang iwasan ang nakakakaba niyang tingin. 

"I am beyond certain about it, Miss Montecalvo." Pagkalipas ng ilang minuto ay sumagot siya. Napaangat ako ng tingin rito at nakita kong kinuha niya ang kaniyang laptop. 

Mabilis na nagtipa ang kaniyang kamay doon. Pagkatapos ay hinarap niya ang screen nito sa akin. 

Iminuwestra niya ang kaniyang kamay. "See for yourself, Miss Montecalvo." He commanded. His voice were dripping off of so much authority that my hands automatically reached for the laptop and played the video. 

Totoo nga ang sinabi niya. Ako nga iyong nakabanggaan niya. Kitang-kita ko iyon sa CCTV footage. 

Napabuga ako ng hangin. Magsasalita na sana ako nang inunahan niya ako. "Play the next video."  He commanded again. 

Wala akong nagawa kundi sumunod muli. Nagtataka ang aking mukha na tiningnan ang video. Ngunit pagkalipas ng ilang sandali ay tunay na nagulantang ako sa aking nakikita. At ganoon na lang kabilis na bumalik sa aking isipan ang nangyari noong gabing naglasing ako. 

May sinuntok-suntok akong lalaki habang lulan sa elevator. I was drunk... emotional and...Oh my gosh! Did I just told him about Timothy that night?

The CCTV footage and the memory of that night matched. 

Napahawak ako sa aking ulo at hindi makapaniwalang nag-angat ng tingin sa kaniya. "How—Paanong—Ikaw?!" Tanging nasabi ko. I can barely formed a sentence of this freaking revelations. 

He smirked at me. Sayang-saya siguro siya na makita ang reaksiyon ko. 

"Do you believe me now, Miss Montecalvo? Do you remember this face now, huh?" He asked with an annoying smile on his face. 

Nang makabawi ako sa pagkagulantang ay huminga ako nang malalim. I gathered all my courage left and lifted my chin. Hinuli ko ang kaniyang tingin. 

"With all due respect, sir. Pumunta po ako rito para sa interview, para sa posisyon bilang temporary secretary niyo po, sir." Huminga ako nang malalim. "Pero sir, kung ipapamukha mo lang naman sa akin ang mga nagawa kong kasalanan na hindi ko naman sinasadya, mas mabuti pa siguro kung aalis na lamang ako." Pagpapatuloy ko pa. 

Kinuha ko ang aking resume na nilatag ko sa mesa kanina. Tumayo ako at yumuko nang kaunti. "Salamat po at sana'y magkaroon ka nang magandang araw," magalang na pagpapaalam ko at tumalikod na. Hindi ko na pinansin at tiningnan pa ang kaniyang reaksiyon. 

"Ralph Timothy Villanueva." Naka-limang hakbang pa lang ako nang bigkasin niyang bigla ang pangalan ni Tim. Atomatikong tumigil ang aking mga paa. 

Mabilis ko siyang hinarap. Nakatayo na siya at hawak na niyang muli ang kopita kanina. "Kilala mo siya?" Kusang lumabas sa aking bibig bago ko pa mapigilan. 

"Lubos pa sa kakilala." Sagot niya naman at sumimsim sa kopita. "I bet you want to get close to him." Dugtong niya pa.

I gritted my teeth as I felt myself suddenly froze. Mukhang tinitira niya ako sa aking kahinaan. "What are you trying to propose?" Nauubos ang pasensiya na tanong ko. I crossed my arms in my chest. 

He looked at me straight in my eyes. 

"I can help you." Walang paligoy-ligoy niyang sabi. 

Now it's my time to smirked. "Hindi ako interesado, pasensiya na."  I rolled my eyes at tumalikod na. 

Sa kaalamang lahat ng bagay ay may kapalit, sigurado akong ang isang 'to ay hindi rin tutulong ng libre. "You can't leave my office without paying your debt." He authoritatively said. 

Napapantastikuhang tiningnan ko siya. "Seriously? At kailan pa ako nagkakautang sa 'yo, ha?"  Nahihiwagaan kong sabi sa kaniya. Hindi makapaniwala. 

"My polo na natapunan mo ng kape ay nagkakahalaga ng twenty-five thousand. The other polo na sinukahan mo, pati ang slacks, blazer and shoes, ay nagkakahalaga lahat ng eighty-five thousand. All in all, may utang ka sa akin ng one hundred five thousand."  He crossed his arms at pinukol ako ng tingin na tila naghahamon. "Now if you can't pay me right now, you'll work for me." He blurted out. 

I loudly scoffed. "Namumulubi ka na ba ngayon, sir, kaya mo ako pinilit na magbayad sa 'yo?" Nanunuyang tanong ko sa kaniya. But he don't seemed affected to it. 

"I'm sorry, but I'm not afraid of you." Matapang kong sagot sa kaniya. "One hundred and twenty-five thousand? Over my dead body, hindi kita babayaran."  I flipped my hair and confidently walked out from his office. 

Mabilis at malaki ang aking mga hakbang habang papalabas ako sa building. I can't truly explain what I'm feeling right now. Naiirita ako sa paraan ng pananalita niya. I felt so small in front of him. Akala mo naman kung sinong tao! Kung makapagmalaki, wagas!

Malapit na ako sa exit nang biglang humarang sa akin ang guwardiyang nakabantay. Nagtataka ko siyang tiningnan. 

Mabait ang ngiti ang ibinigay niya sa akin. "Kayo po ba si Ma'am Shevanee Leigh Montecalvo?" Tanong nito sa akin. Wala sa sarili akong napatango. 

"Bakit po manong guard, may problema po ba?" Kinakabahan kong tanong. 

"Nako ma'am, wala naman po. Pinag-utos lang po kasi ni Sir Lance na huwag ko muna raw kayong papaalisin sapagkat may kailangan pa kayong pag-uusapan." Sagot niya na may magalang paring mga ngiti na nakapaskil sa kaniyang mukha. 

"Pero Manong, wala po akong kakilalang Lance. Baka nagkakamali lang po kayo." Sagot ko naman sa kaniya at sinubukang lumabas. Ngunit matigas ang naging pag-iling niya at hinarang na naman niya sa daraanan ko ang kaniyang dalawang kamay. 

Tumingin ako sa paligid at nakitang halos lahat ng tao ay nakatingin na sa amin. Nahihiya akong napangiti sa kanila. We're getting a lot of attention already. Masyadong nakakahiya!

"Manong, isa po ako sa nag-apply bilang temporary secretary po ng CEO. Heto po, oh." Sabi ko sa kaniya at binigay pa rito ang aking resume. 

"I told you not to leave in my office without paying me, Miss Montecalvo." Napaigtad ako nang biglang may nagsalita sa likod ko. Pagkaharap ko ay nakita kong tila isang makapangyarihang tao na naglalakad papalapit sa 'min ni Manong guard ang CEO na kaharap ko kani-kanina lang. 

"Ikaw na naman? Bakit ba ang kulit mo? Bingi ka ba, ha? Hindi mo ba narinig ang sinabi ko kanina?" Bungad kong tanong sa kaniya. Hindi ko alam kung saan siya nakatingin dahil nakasuot ito ng shade. 

Hindi niya ako pinansin at bumaling kay Manong guard. 

"Manong, I'll take care of this. Salamat." Narinig kong sabi niya kay Manong. Tumango naman ang huli at bumalik na sa kaniyang pwesto. 

Binalik niya ang tingin sa akin. Tinaasan ko naman siya sa dalawa kong kilay at pasiring na inalis ang aking tingin rito. 

"Why don't we discuss our matters over a cup of coffee? What do you think, Miss Montecalvo?" Tanong niya pa. "Ayaw mo naman atang may ibang taong makarinig na may utang ka sa 'kin, diba?" Dagdag niya pang tanong at ngumiti ng nakakaloko. 

Naiinis kong inikot ang aking mga mata sa kaniya. 

Nauna na siyang naglakad sa akin at nasa likuran niya lamang ako, nakasunod. Nakikita ko tuloy ng malapitan ang malapad niyang likod. Pati ang mga balikat niya ay sa tingin ko'y maskulado rin. Hindi na ako magtataka kung may abs rin siya.  

I wonder what it feels when I dug my long nails in there. Mabilis na nag-init ang magkabila kong pisngi dahil sa aking naisip. Umiling-iling ako at binura iyon sa aking isipan. 

"Are you thinking of something naughty, Miss Montecalvo? You're blushing." Halos mapatalon pa ako sa biglaang pagsasalita niya. 

Nakita kong nasa labas na pala kami sa isang cafe. "H-hindi no! Masyado lang talagang mainit ang panahon kaya n-namumula ako," mabilis kong sagot sa naging turan niya. 

Tinanggal niya ang suot niyang shade at tumingala sa kalangitan. Napatingala rin tuloy ako at nakitang natatabunan nang makakapal na ulap ang araw kaya hindi mainit. 

He smirked at me. "Sunny, huh?"  Nangungutya niyang sabi. Napatingin ako sa kaniyang mukha. Dahil mas mataas siya kesa sa akin, nakatingala ako sa kaniya. Malaya ko tuloy na napagmasdan ang kaniyang kulay matingkad na kayumangging mga mata, matatangos na ilong, at mapupulang mga labi. 

His messy hair freely dance in the rhythm of the wind. 

"Nako, pasensiya na." Naramdaman kong may bumangga sa balikat ko dahilan upang mapasubsob ako sa dibdib ng kasama ko. Mabilis naman na pumulupot ang kaniyang kamay sa aking bewang upang hindi ako tuluyang matumba. 

Napatingin kami sa isa't-isa at naramdaman kong muli ang pag-iinit sa magkabila kong pisngi nang mapagtanto ko ang posisyon namin. Ngali-ngali kaming lumayo sa isa't-isa na tila nakukuryente kami. 

Nag-iwas ako ng tingin habang siya ay wala sa sariling pinagpag ang kaniyang suot. 

Pagkatapos ay tumalikod na siya at naunang pumasok sa loob ng cafe. 

Nang makapwesto na ay mabilis kaming nilapitan ng waiter. "Good day ma'am, sir. Are you ready to order?" Tanong nito. Sinabi ng aroganting lalaki ang kaniyang order. 

Napatingin sa akin ang waiter, tila may hinihintay. Nang hindi ako nagsalita ay tumikhim na ang arogante. "Anything will do, except chocolate." Sabi ko nalang at nginitian ang waiter. Tumango ito at tsaka naglakad na paalis. 

We fell in to a complete silent. Walang gustong bumasag ng katahimikan. Hanggang sa siya na mismo ang nagsalita at kinumbinsi niya ako sa mga kondisyon niya at ang mga kondisyon ko rin kung sakaling tatanggapin ko ang alok niya. 

I bet he documented everything at ang pagtanggap ko nalang ang hinintay niya at ang aking pirma. 

Napatingin ako sa labas. There's something that is pulling my eyes to look outside. Sa sandaling tumingin ako sa labas ay nanalatay sa akin ang sobra-sobrang pagsisisi.

Paano ba naman kasi, makita mo ba naman ang taong mahal mo kasama ang dating nobya nito? Masaya silang nagkekwentuhan at nagtatawanan. Ang kanilang mga kamay ay magkahugpong.

"Still not accepting my proposal?" Narinig kong tanong ni bakulaw na Lance na ngayo'y nakatingin narin sa aking tinitingnan. 

A lonely tear successfully escaped from my eyes. I sniffed and hurriedly wiped the fallen tear before Lance could see it. 

"Papayag na ako. Pipirmahan ko na." Sabi ko. Nakita ko kung paanong maglakihan ang kaniyang mga mata. Nang makabawi, ay unti-unti itong ngumiti. 

"Kailangan mo lang palang masaktan para pumayag." Turan niya pa, nang-uuyam. "Here. Pumasok ka na Vikas para sa orientation mo at training together with Lydia. Don't be late." Sabi niya at inabot sa kaniya ang hawak na cellphone. 

Mabilis ko itong pinirmahan. Pagkatapos ay mabilis kong kinuha ang aking gamit at walang paalam na lumabas ng cafe. 

"Teka, teka, so you're telling me right now na nasukahan mo si Sir Lance noong nalasing ka? Ibig sabihin siya ang nag-iwan sa 'yo sa may hallway?" Nanlalaki ang mga matang tanong ni Mel sa akin matapos akong magkwento sa kaniya sa nangyari. 

Wala sa sarili akong napatango. "Bago 'yan, nabuhusan ko pa ng kape ang polo niya dahil nabangga ko siya, aish! Kung bakit sa lahat ng tao dito sa mundo, bakit magkaparehas pa?" Naiinis kong sabi habang sinabunutan ang aking buhok. 

"Pero, bakit ka pumayag after knowing na may atraso ka sa kaniya? Is it purely because of Tim?" Maingat na tanong ni Mel. 

I hopelessly shake my head. Napakunot ang kaniyang noo. 

"He blackmailed me."