CHAPTER 5

"ISA sa mga bagay na pinakaayaw ni Sir Lance ay iyong late comers. He also hate when he sees his employees sleeping while working, or else, getting failed with their responsibilities in their specific field." Napangiwi ako nang tahimik ng marinig ko ang mga sinabi ni Lydia.

Gustong-gusto ko kasi ang matulog kapag nasa break ako. Kaya hindi na imposible at hindi narin ako magtataka kung bigla nalang akong masisanti ng wala sa oras dahil lang natutulog ako habang nasa trabaho.

Lydia gave me a tour around the company afterwards. She explained to me everything. The rules, my job and the particular things that are under my wings. Masinsinan ko itong pinakinggan at nagtake note pa upang hindi ko ito makalimutan.

Hindi naman ako nahirapan na pakisamahan si Lydia dahil hindi naman siya m*****a o 'di kaya'y mataray. She's approachable, mabait at magaang kausap.

Eksaktong alas onse na kami natapos. She invited me to a lunch which I happily accepted. Habang kumakain kami ay hinayaan ko lang siya na magkwento sa mga experiences niya habang nagtatrabaho sa kompanyang GLC Corporation.

I've found out that she's been working with Sir Galvez for almost a decade now.

"Sa loob ng isang dekada, ano ang pinakatumatak sa 'yo na aral, na natutunan niyo po habang nagtatrabaho po kayo rito, Miss Lydia?" Maya-maya ay tanong ko.

Hindi niya siguro napaghandaan ang tanong ko dahil napakurap pa siya ng ilang beses, bago lumabas ang kaniyang malamang ngiti.

"You just asked the most common question. But why do I found it so difficult to answer?" Aniya pa at mahinang natawa. Babawiin ko na sana ang tanong ko kanina nang bumuntong-hininga siya.

"I can give you the best answer with just two words. And that is, be yourself." She paused and looked away. "Life is short, they say. Kaya habang nabubuhay tayo, kailangan nating gawin ang mga bagay na makapagpasasaya sa atin. Hindi sa ibang tao. We have bosses, yes, and we are paid, but at the end of the day, seeing your boss's happy is a mere bonus when you found out that you were happy first of your work, of what you did and what you've accomplished."

"Huwag kang gumawa ng mga bagay na ikakasaya lamang ng ibang tao ngunit hindi sa sarili mo. Huwag mong gawin ang mga bagay, just to impress someone, o para lang bumilib sila sa 'yo. Instead, do it for yourself. And the rest will follow."

"Dahil kung uunahin mo ang ikakasaya ng ibang tao at hindi ang sarili mo, kung nabigo mo sila, hindi ka lang magiging malungkot. Nagiging talunan ka rin. Dahil nabigo mo na nga ang iba, hindi ka pa naging masaya." Lydia knowingly smiled at me. Her words were way to deep it took me some time to process and understand.

Nakatitig lang ako sa kaniya. I felt like I've been feeling star-studded maybe because of her words of wisdom or how she confidently give her answer without a doubt.

Maya maya pa ay sumulyap ito sa kaniyang wrist watch at malakas na napasinghap. Nataranta naman ako at dinaluhan agad siya. "Is something wrong po ba?" Aligaga kong tanong sa kaniya.

Mabilis siyang umiling-iling at nginitian ako. "No, dear. It's just that I have a date at 1 o'clock. I'm afraid I'll leave you here. It's nice meeting you and I am excited to work with you as well." She said, smiling, at kinamayan ako.

"By the way, don't forget that Sir Lance don't like too sweet nor too bland coffee. Just right, 'yong balanse lang ang lasa." Mabilis niya pang dagdag na halos hindi ko na masyado pang naintindihan.

Napagdesisyonan ko rin na umuwi nalang since bukas pa naman ang start ng duty ko. Habang pauwi, ay bumili narin ako ng pang-meryinda at pananghalian namin ni Mel. Dinamihan ko pa ang binili kong garlic chicken since ito ang pinakapaborito niya.

"Guess what I bought for you, today?" Bungad kong tanong kay Mel. Saktong pumasok ako at lumabas siya galing sa kaniyang kwarto. Inilapag ko sa mesa ang lahat kong dala.

"Ano 'yan?" Tanong niya at lumapit sa kinarorounan ko. Mukhang nasasabik na talaga sa dinadala kong pagkain.

Napangiti ako ng malaki nang makitang una niyang binuksan ay ang garlic chicken. Nagagalak niya itong dinungaw at sinamyo ang bango nito.

"It's your favourite gar—"Naputol ang nais kong sabihin ng biglang nagtakip ng kamay sa bibig si Mel. At walang sabing kumaripas ng takbo patungo sa banyo. Ganoon nalang ang pag-usbong ng parehong takot at pagkabigla sa mukha ko nang makitang sumuka siya ng sumuka sa may lababo.

"Buntis ka?!" Bulalas kong tanong matapos kong pag-isipan nang matagal ang nakita kong pangyayari kanina.

Nanghihina siyang sumalampak paupo sa sofa. Hilam ng luha ang kaniyang mga mata dahil sa matinding pagsusuka ng tubig. Nakapikit ang kaniyang mga mata na tumango.

Napaayos bigla ako ng upo. "Okay, you're pregnant. But it's normal since may nobyo ka naman. Si Daniel, alam na ba niya?" Dire-diretsong tanong ko sa kaniya. Hindi naman 'yon problema kung buntis siya. Dahil hindi naman siya minor de edad na kailangan pa nang masinsinang pagbabantay at gabay. At isa pa, parehas naman silang dalawa ni Daniel na may maayos na trabaho, kaya wala namang dapat ipag-alala.

She's also in the right age to settle down. Maybe it's the perfect time to build a family.

She fell silent and all of a sudden, the atmosphere became heavy, for some reason. Tahimik siyang napalunok at nag-iwas ng tingin.

"Mel, alam na ba niya?" Pag-uulit kong tanong nang nanatili parin siyang tahimik. Sa gulat ko'y bigla siyang humikbi nang malakas. Tinakip ang dalawa niyang kamay sa kaniyang mukha at doon umiyak nang umiyak.

"K-kasalanan ko 'to eh. Kung h-hindi lang sana ako naglasing no'ng gabing 'yon, edi...sa-sana hindi nangyayari 'to. Kasalanan ko 'to. Kasalanan ko 'to, kasalanan ko 'to..." Paulit-ulit niyang sabi sa gitna ng kaniyang mga hikbi.

Mabilis ko siyang nilapitan at niyakap. Now she's crying on my shoulder. Hinagod ko ang kaniyang likod habang hinayaan lang siyang umiyak.

Sa wari ko'y ibang tao ang ama ng magiging anak niya at hindi si Daniel. Aksidente ang nangyari ayon sa mga sinasabi ni Mel. Ito siguro ang kaniyang tinutukoy sa tanong niya noong nakaraang araw.

"It's not your fault, Mel. Don't blame yourself for some things you didn't wish to happen. May mga bagay lang talaga na hindi natin nakokontrol at kusa nalang nangyayari. Because they are bound to happen kahit anong pigil natin...Tahan ka na, okay?" Pag-aalo ko pa sa kaniya.

Natulugan ni Mel ang pag-iyak habang nakadantay ang ulo niya sa aking balikat. Gabi na nang magising siya at habang sabay kaming kumain ng hapunan, napag-usapan namin ang tungkol sa pagbubuntis niya.

Wala naman akong nakitang disgusto sa mukha ni Mel kaya sa sampatiya ko ay tanggap niya ang magiging anak niya. Kampante akong hindi niya ipapalaglag ang bata kahit pa nabuo ito sa hindi inaasahang paraan.

Sa gabing ito, nangako ako sa kaniya na tutulungan at sasamahan ko siya sa kaniyang pagbubuntis, hanggang sa maging handa na siyang ipagtapat ang lahat sa ama ng kaniyang dinadala. Pati narin kay Daniel.

"HETO na po ang kape niyo, sir." Maingat na nilagay ko sa mesa ang isang tasa ng kape.

Ito ang unang araw ko sa trabaho kaya naman medyo naninibago pa akong may pagsilbihang tao kagaya nalang ng CEO na ito.

Hindi pa ako nakarating sa aking mesa nang utusan niya ako bigla. Mukha namang wala sa mood kaya hindi nalang ako umangal pa. Kahit nasaktan ang pride ko bilang tao dahil hindi man lang niya ako hinayaang ibaba muna ang aking bitbit na gamit.

He shifted his gaze from the paper his holding to the cup of coffee in his table. Mabilis niyang binaba ang dokumentong hawak niya at kinuha ang tasa ng kape.

Napahawak ako nang mahigpit sa aking skirt na suot habang hinihintay ang magiging reaksiyon niya.

"It's too bitter, Miss Montecalvo. Masama ba ang gising mo ngayong umaga?" Komento niya pa habang nakakunot ang noo'ng nakatingin sa akin.

"Hindi naman po, sir." Magalang ko paring sagot sa kaniya.

"Then, make me another coffee." He commanded.

Mahigpit kong pinigilan ang sarili kong bibig na huwag ng sumagot pa, baka masisanti ako ngayon ora mismo.

Tumango na lamang ako at tahimik na kinuha ang tasa na may lamang kape at lumabas ng kaniyang opisina.

Pagkarating ay padaskol ko na binuhos ang kapeng tinimpla ko kanina sa lababo. Gumawa ako ulit at dinamihan ko masyado ng asukal.

"I wanted it done this week, am I clear? Okay, bye." Hinintay kong matapos ang usapan ng katawagan niya sa telepono tsaka ako kumatok.

Pagkatapos ay pumasok na ako.

Nakita ko siyang nakatayo habang hawak-hawak ang kaniyang cellphone.

"Here's your coffee, sir." Sabi ko at inilagay ang tasa ng kape. Lumapit siya at ininom ito. Ngunit nagulat ako nang bigla siyang mabilaukan at muntikan pang maibuhos ang kape.

"It's too sweet, Miss Montecalvo. I don't want to die due to diabetic, you know." Agarang sabi niya. He took a deep breath and looked at me apologetically.

"I'm sorry, Miss Montecalvo, but I guess you need to make me another coffee, again. Please do it right this time." He commanded again.

Natigilan ako at napakurap-kurap. Ginagago ba ako ng isang 'to? May mali ata sa dila niya!

Kahit gustong-gusto kong ikutan siya ng mga mata ay hindi ko ginawa. Instead, I smiled sweetly at him and get the cup of coffee. "Right away, sir." Mahina kong sabi na hindi naman niya binigyang pansin.

Huminga ako nang malalim nang makalabas na ako sa kaniyang opisina. Kinalma ko ang aking sarili at naglakad muli patungo sa pantry.

"Kainis! Pwedi namang siya nalang ang magtimpla, hindi naman malayo ang pantry ha, argh!! Ang sarap mo talagang lasunin!" I kept on mumbling words inside, dahil wala namang tao.

"Aray! Ouch..." Napahiyaw ako nang bigla kong napindot ang machine at aksidenting napaso ang kaliwa kong kamay. Mabilis ang pamumula nito at ramdam na ramdam ko talaga ang hapdi.

Halos mapaluha ako sa sakit ngunit pinigilan ko ang aking mga luha. Nang makapag-adjust na ako sa sakit ay tsaka lang ako kumilos ng dahan-dahan at nagtimpla na ng kape.

Wala akong pakialam kung hindi na naman niya ito magugustuhan. Edi siya nalang ang nagtimpla ng sarili niyang kape.

Kumatok ako ng tatlong beses sa pinto ng opisina niya.

"Come in." Narinig kong sabi niya at saka pa lang ako pumasok. Inilapag ko sa kaniyang mesa ang dala-dala kong tray na may lamang kape niya.

He was just chilling in his swivel chair nang pumasok ako.

Matapos kong mailatag ang tray ay mabilis kong tinago ang namumula kong kamay sa aking likuran.

"If there's anything else, sir, I'm just one call away." Nakangiti kong aniya. Nakita ko siyang nakatingin lang sa kape habang kunot na kunot ang kaniyang noo. Hindi ko na pinansin pa at naglakad na palabas.

"Did you accidentally burnt your hand while making me a coffee?" Nabitin sa ere ang aking kamay na hahawak na sana sa door knob nang bigla siyang magsalita. Ang malumanay niyang boses na puno ng pag-alala ay naghahatid ng init sa aking puso. O imahinasyon ko lang iyon?

Nakita niya 'yon?

Mabilis ang pag-ikot ko at ganoon parin ang naging pwesto niya.

"Wala ito, sir. Malayo 'to sa bituka." Sagot ko sa kaniya na sinabayan pa ng tawa. "Sige sir, una n—

"Did I told you to leave already?" He interrupted me causing my heart to beat faster. Ano na naman bang mali ang nagawa ko? Tumayo siya at malalaki ang hakbang niyang naglakad patungo sa kinarorounan ko.

He's only one step away from me. Napalunok ako habang kinakabahan ng sobrang-sobra.

"Sir?" Untag ko sa kaniya nang bigla niyang hinawakan ang wrist ko. Muntik pa akong mapatalon sa gulat at parang nakukuryente na naman kami sa isa't-isa tulad no'ng nangyari sa may cafe.

Hinatak niya ako hanggang makarating kami sa cr ng opisina niya. Dinala niya ako sa may lababo at tahimik niyang pinaandar ang gripo. Pagkatapos ay iginiya niya ang parte ng kamay kong namumula. Nakaalalay lang ang isa niyang kamay at hindi niya ito binitawan habang nasa ilalim ng dalot ng malamig na tubig galing sa gripo.

Napatitig lang ako sa kaniya. Nahihiwagaan sapagkat hindi naman ito gawain ng isang CEO sa kaniyang secretary.

"Ganito ba kayo mag-alaga ng secretary, sir? Nako, kung ganiyan po kayo, baka marami ang maghabol sa inyo, sir. Masyado po kayong pa-fall." Sabi ko sa kaniya.

I saw how the side of his lips rises.

"I don't mind if you fall in love with me." He blurted out confidently.

Natunaw ang ngiti na nakapaskil sa mga labi ko kanina. "Sir, hindi ko naman sinabi na isa ako sa maraming mahuhulog sa 'yo." Sabi ko sa kaniya at natigilan naman siya. "May Tim na po ako, sir. Unavailable na itong puso ko." Dagdag ko pang sabi.

Nagulat ako nang bigla niyang bitawan ang aking kamay at binato sa akin ang isang hand towel.

"I'll make it easier for you to make it available." Matigas niya pang sabi bago naunang lumabas ng CR. Naiwan naman akong naguguluhan sa loob.