BIANCA POV Mabilis na lumipas ang mga araw. Kakalabas ko lang ng conference room nang kaagad akong salubungin ng secretary kong si Yvette. Ibinalita niya sa akin na nasa baba daw si Daniel Buenaventura at kanina pa nangungulit sa mga staff at gwardiya para makausap daw ako. Hindi ako tumatangap ng bisita nang wala sa appointment list ko. Pero nabangit sa akin ni Attorney na nag-resfused daw si Daniel na pirmahan ang inihain kong divorce kaya pwede ko naman siyang maisingit sa schedule ko ngayung araw. Hangat maaari gusto ko na din talagang matapos ang problema sa kasal naming dalawa. "Paakyatin mo siya Yvette! NO problem, may isang oras pa naman bago ang kasunod kong meeting diba?" nakangiti kong sagot kay Yvette. Tumango naman ito at mabilis na din siyang bumalik sa kanyang pwesto samantalang bumalik na din ako sa aking opisina. Pagkapasok ko sa loob ng opisina kaagad na naagaw ang attention ko sa isang bugkos ng bulaklak na nakapatong sa mesa. Kahit na hindi ko titingnan iy
BIANCA POV "Hindi tayo para sa isat-isa dahil simula pa lang, isang malaking pagkakamali na ang kasal nating dalawa!" muling bigkas ko at muling napaupo sa swivel chair ko. Habang sinasabi ko kasi ang katagang iyun hindi ko mapigilan ang makaramdam ng panginginig ng tuhod. Noon pa man siya na ang pangarap kong lalaki na makasama habang buhay pero ang hirap niyang ipaglaban. Tama na ang minsang nagpaka-martir ako sa kanya. Tama na ang minsang pag-iyak ko. Para sa mga anak ko pipilitin kong maging matatag! Tuluyan ko na siyang buburahin sa buhay ko para maka-moved- on na ako. Ayaw kong mabuhay sa kahapon dahil pagod na ako! " I understand! Kung iyan ang gusto mo, ibibigay ko sa iyo ang kalayaan na nais mo. Bahala na ang abogado ko ang makikipag-usap sa abogado mo. Sana maging masaya ka sa naging desisyong mong ito Bianca!" bigkas niya at laglag ang balikat na tuluyang lumabas ng opisina. Ilang saglit din akong natulala habang hindi ko na napigilan pa ang pagpatak ng luha sa akin
DANIEL POV "Hindi pwede! Uuwi tayo ng bahay dahil hindi ka pwedeng mapagod!" pangalawang araw ni Anyana dito sa hospital at kakarating ko lang para sunduin sila pauwi ng bahay nang ito kaagad ang narinig ko pagbungad pa lang sa pintuan ng kwarto. Si Anyana, nakaupo sa kama habang nakayuko samantalang si Jeneva naman ay nakapamaywang sa harap niya at nakaduro sa anak ko. Kaagad namang napakunot ang noo ko dahil sa nasaksihan. "Gusto ko lang naman po makapunta sa amusement park! Hindi naman po ako magra-ride Mommy!" narinig kong bigkas ni Anyana. Halata sa boses nito ang takot habang sinasabi ang katagang iyun kay Jeneva. "Hindi nga pwede! Bakit ba ang tigas ng ulo mo? Gusto mo na bang mamatay? Alam mo naman siguro kung ano ang kondisyon mo diba? Anyana, pagod na ako sa kakabantay sa iyo dito sa hospital kaya utang na loob! Huwag matigas ang ulo mo kung ayaw mong makatikim sa akin!" galit na bulyaw ni Jeneva na labis kong ikinagulat. Wala akong kamalay-malay na ganito pala an
DANIEL BUENAVENTURA POV "Go home! Ako na ang bahala kay Anyana!" pautos kong bigkas kay Jeneva pagkalabas namin ng hospital. Ready na kaming umalis at nasa loob na ng kotse si Anyana nang kausapin ko si Jeneva. Iniiwasan ko na marinig ng bata kung ano man ang sasabihin ko sa ina niya. "Daniel....hangang ngayun pa ba naman galit ka pa rin sa akin? Sorry, pagod lang talaga ako kaya nagawa kong magsalita ng hindi maayos kay Anyana kanina! Pangako, magbabago na ako!" nakikiusap niyang sagot sa akin. Matalim ko naman siyang tinitigan. "Jeneva, not now! Mag-usap tayo mamaya sa bahay. Dadalhin ko sa amusement park si Anyana at sinabi mong pagod ka kaya walang dahilan na sumama ka sa amin. Go home.." pagalit kong bigkas at kaagad siyang tinalikuran. Akmang susundan pa sana niya ako pero matalim ko siyang tinitigan. Kita ko naman ang pag-aalinlangan sa kanyang mga mata kaya naman kaagad na akong sumakay ng kotse. Walang lugar ang babaeng iyun sa buhay ni Anyana. Dinig na dinig ko kung
DANIEL POV Pagkadating namin ng amusement park kita ko kung gaano kasaya si Anyana. Para siyang isang ibon na nakawala sa hawla. Amazed na amazed siya sa kanyang mga nakita at halatang hindi siya sanay na makihalubilo sa ibang tao. '"Dad, ang ganda dito! Gusto kong pumunta dito palagi Daddy!" nakangiting bigkas niya sa akin. Hindi ko na nabilang pa kung ilang beses niya nang nasambit ang katagang iyun pero hindi ko na pinansin pa. Alam kong masaya siya sa bagong environment na nasilayan ng kanyang mga mata. "Gusto mo bang mag ride diyan baby?" tanong ko sa kanya sabay turo sa isang rides pambata. Alam kong kaya ni Anyana sumakay doon dahil mahina lang naman ang ikot ng conveyor. Isa itong merry go round rides ay pinapayagan pati ang mga parents na asistihan ang mga batang ayaw humiwalay sa mga magulang. "Pwede po ba Dad? Ang ganda! Gusto ko ang color white na kabayong iyan DAddy!" excited na bigkas ni Anyana at itinuro niya pa ang isang partikular na bagay na gusto niyang saky
DANIEL POV Ah yes...naalala ko na! Sila ang mga batang kasama ni Arnold na nakita ko noon sa parking area! Mga batang akala ko anak ni Arnold! Kay liit talaga ng mundo. Imagine, ganito pala ka-cute ang mga batang ito sa malapitan? Pero sino sila? Bakit kasama sila ni Arnold noon? Anak niya ba ang mga ito? Pero parang hindi naman! Malayo sa hitsura ni Arnold na nagkaanak na ito at sa ugali ni Arnold alam kong ipagmamalaki niya kay Lola ang kambal na ito kung sakaling siya nga ang ama! "Pasensya na po kayo Mister! Baka magalit si Mam kapag malaman ito." bigkas ng kasama nilang Yaya kaya wala na akong nagawa pa kundi ang tumango na lang habang hindi ko pa rin inaalis ang pagkakatitig ko sa dalawang bata. Deep inside my heart para kasing gusto ko silang yakapin at hawakan. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Siguro dahil parang kasing-edad lang sila ni Anyana kaya nakakaramdam ako ng ganito! Or baka nga pamangkin ko sila kung talagang anak sila ng half brother kong si Arnold.
BIANCA POV Mamasyal lang naman sana kami pero hindi ko naman akalain na aabot ako sa ganitong sitwasyon! Ang liit talaga ng mundo para magkita kaming dalawa ni Daniel dito sa amusement park habang kasama ko ang mga anak namin! Ang lakas ng loob niya na lapitan ako at sabihin sa akin na gusto niya akong makausap. Hindi pa man kami nag-uumpisang mag-usap, alam na alam ko na kung ano ang pakay niya sa akin! "Now what?" kaagad kong tanong kay Daniel nang makalayo kami sa coffee shop. Pinili namin ang lugar na wala masyadong tao para makapag-usap kami ng maayos. "Sino sila? Mga anak ko ba sila?" kaagad na tanong nito sa akin. Hindi na ako nagulat sa tanong niyang iyun. Alam ko sa sarili ko na mangyayari ang ganitong senaryo kaya lang hindi ko naman akalain na agad-agad! Hindi pa ako ready na magpaliwanag sa kanya! "Anak? Kailan ka pa nagkaanak sa akin?" namimilusupo kong sagot sa kanya. Natigilan ito pero bakas sa mga mata niya ang pait! Hindi ko naman napigilan ang mapaismid!
BIANCA POV "Sorry! Hindi ko alam! Patawarin mo ako Bianca!" narinig kong bigkas ni Daniel na siyang dahilan kaya hindi ko na napigilan pa ang pagpatak ng luha sa aking mga mata. "Sorry? Maibabalik ba ng sorry lahat-lahat ng mga pasakit na ibinigay mo sa akin Daniel? Lahat ng sakit naipon sa puso ko kaya hindi mo naman siguro ako masisisi kung bakit ko nagawang ilihim sila sa iyo!" seryoso kong sagot sa kanya habang patuloy ang pagpatak ng luha sa aking mga mata. Pakiramdam ko tuloy ngayun para akong bumalik sa kahapon. Muling nanariwa ang sugat sa puso ko na ilang taon ko ding pinilit na pinahilom! Sa isang iglap muling bumalik sa balintataw ko ang mga masasakit na alaala na nagbigay sa akin ng sobrang galit sa puso ko! "Ni hindi mo man lang naisip kung gaano kalaking epekto sa akin ang ginawa ni Jeneva sa akin noon! Alam mo ang katotohanan pero pinilit mong ilabas siya sa kulungan! Ni hindi mo ako binigyan ng hustisya Daniel! Hindi mo din binigyan ng hustisya ang isa sa mga