BIANCA POV Pagkatapos maiahon ni Daniel mula sa pool si Jeneva kaagad niya din itong binalabalan ng suot niyang coat. Matalim akong tinitigan bago inakay ang kerida niya papuntang mansion. Naiwan naman akong pigil ang sarili kong maluha. Ganiyan na talaga siya noon pa man! Kakasabi niya lang kanina na ayaw niyang makipag-divorce sa akin pero iba naman ang ipinapakita niya sa akin ngayun. Mula noon hangang ngayun walang ipinagbago. Si Jeneva pa rin ang kinampihan niya. Ni hindi man lang siya nagtanong kung sino ang may kasalanan bago siya nagdesisyon kung sino ang kakampihan niya. "Basa ka na! Kailangan mong magpalit ng damit!" muling naagaw ni Arnold ang attention ko nang muli itong nagsalita. Blanko ang expression ng mukha na tinitigan ko siya at pilit na nagpakawala ng ngiti sa labi. "Ayos lang ako! Matitiis ko pa naman ang lamig. Sa bahay na ako magpapalit ng damit." bigkas ko at nagpatiuna nang naglakad paalis. Napansin ko pa ang makahulugang pagtitig sa akin ng ilan sa mg
BIANCA POV Mabilis na lumipas ang mga araw. Kakalabas ko lang ng conference room nang kaagad akong salubungin ng secretary kong si Yvette. Ibinalita niya sa akin na nasa baba daw si Daniel Buenaventura at kanina pa nangungulit sa mga staff at gwardiya para makausap daw ako. Hindi ako tumatangap ng bisita nang wala sa appointment list ko. Pero nabangit sa akin ni Attorney na nag-resfused daw si Daniel na pirmahan ang inihain kong divorce kaya pwede ko naman siyang maisingit sa schedule ko ngayung araw. Hangat maaari gusto ko na din talagang matapos ang problema sa kasal naming dalawa. "Paakyatin mo siya Yvette! NO problem, may isang oras pa naman bago ang kasunod kong meeting diba?" nakangiti kong sagot kay Yvette. Tumango naman ito at mabilis na din siyang bumalik sa kanyang pwesto samantalang bumalik na din ako sa aking opisina. Pagkapasok ko sa loob ng opisina kaagad na naagaw ang attention ko sa isang bugkos ng bulaklak na nakapatong sa mesa. Kahit na hindi ko titingnan iy
BIANCA POV "Hindi tayo para sa isat-isa dahil simula pa lang, isang malaking pagkakamali na ang kasal nating dalawa!" muling bigkas ko at muling napaupo sa swivel chair ko. Habang sinasabi ko kasi ang katagang iyun hindi ko mapigilan ang makaramdam ng panginginig ng tuhod. Noon pa man siya na ang pangarap kong lalaki na makasama habang buhay pero ang hirap niyang ipaglaban. Tama na ang minsang nagpaka-martir ako sa kanya. Tama na ang minsang pag-iyak ko. Para sa mga anak ko pipilitin kong maging matatag! Tuluyan ko na siyang buburahin sa buhay ko para maka-moved- on na ako. Ayaw kong mabuhay sa kahapon dahil pagod na ako! " I understand! Kung iyan ang gusto mo, ibibigay ko sa iyo ang kalayaan na nais mo. Bahala na ang abogado ko ang makikipag-usap sa abogado mo. Sana maging masaya ka sa naging desisyong mong ito Bianca!" bigkas niya at laglag ang balikat na tuluyang lumabas ng opisina. Ilang saglit din akong natulala habang hindi ko na napigilan pa ang pagpatak ng luha sa akin
DANIEL POV "Hindi pwede! Uuwi tayo ng bahay dahil hindi ka pwedeng mapagod!" pangalawang araw ni Anyana dito sa hospital at kakarating ko lang para sunduin sila pauwi ng bahay nang ito kaagad ang narinig ko pagbungad pa lang sa pintuan ng kwarto. Si Anyana, nakaupo sa kama habang nakayuko samantalang si Jeneva naman ay nakapamaywang sa harap niya at nakaduro sa anak ko. Kaagad namang napakunot ang noo ko dahil sa nasaksihan. "Gusto ko lang naman po makapunta sa amusement park! Hindi naman po ako magra-ride Mommy!" narinig kong bigkas ni Anyana. Halata sa boses nito ang takot habang sinasabi ang katagang iyun kay Jeneva. "Hindi nga pwede! Bakit ba ang tigas ng ulo mo? Gusto mo na bang mamatay? Alam mo naman siguro kung ano ang kondisyon mo diba? Anyana, pagod na ako sa kakabantay sa iyo dito sa hospital kaya utang na loob! Huwag matigas ang ulo mo kung ayaw mong makatikim sa akin!" galit na bulyaw ni Jeneva na labis kong ikinagulat. Wala akong kamalay-malay na ganito pala an
DANIEL BUENAVENTURA POV "Go home! Ako na ang bahala kay Anyana!" pautos kong bigkas kay Jeneva pagkalabas namin ng hospital. Ready na kaming umalis at nasa loob na ng kotse si Anyana nang kausapin ko si Jeneva. Iniiwasan ko na marinig ng bata kung ano man ang sasabihin ko sa ina niya. "Daniel....hangang ngayun pa ba naman galit ka pa rin sa akin? Sorry, pagod lang talaga ako kaya nagawa kong magsalita ng hindi maayos kay Anyana kanina! Pangako, magbabago na ako!" nakikiusap niyang sagot sa akin. Matalim ko naman siyang tinitigan. "Jeneva, not now! Mag-usap tayo mamaya sa bahay. Dadalhin ko sa amusement park si Anyana at sinabi mong pagod ka kaya walang dahilan na sumama ka sa amin. Go home.." pagalit kong bigkas at kaagad siyang tinalikuran. Akmang susundan pa sana niya ako pero matalim ko siyang tinitigan. Kita ko naman ang pag-aalinlangan sa kanyang mga mata kaya naman kaagad na akong sumakay ng kotse. Walang lugar ang babaeng iyun sa buhay ni Anyana. Dinig na dinig ko kung
DANIEL POV Pagkadating namin ng amusement park kita ko kung gaano kasaya si Anyana. Para siyang isang ibon na nakawala sa hawla. Amazed na amazed siya sa kanyang mga nakita at halatang hindi siya sanay na makihalubilo sa ibang tao. '"Dad, ang ganda dito! Gusto kong pumunta dito palagi Daddy!" nakangiting bigkas niya sa akin. Hindi ko na nabilang pa kung ilang beses niya nang nasambit ang katagang iyun pero hindi ko na pinansin pa. Alam kong masaya siya sa bagong environment na nasilayan ng kanyang mga mata. "Gusto mo bang mag ride diyan baby?" tanong ko sa kanya sabay turo sa isang rides pambata. Alam kong kaya ni Anyana sumakay doon dahil mahina lang naman ang ikot ng conveyor. Isa itong merry go round rides ay pinapayagan pati ang mga parents na asistihan ang mga batang ayaw humiwalay sa mga magulang. "Pwede po ba Dad? Ang ganda! Gusto ko ang color white na kabayong iyan DAddy!" excited na bigkas ni Anyana at itinuro niya pa ang isang partikular na bagay na gusto niyang saky
DANIEL POV Ah yes...naalala ko na! Sila ang mga batang kasama ni Arnold na nakita ko noon sa parking area! Mga batang akala ko anak ni Arnold! Kay liit talaga ng mundo. Imagine, ganito pala ka-cute ang mga batang ito sa malapitan? Pero sino sila? Bakit kasama sila ni Arnold noon? Anak niya ba ang mga ito? Pero parang hindi naman! Malayo sa hitsura ni Arnold na nagkaanak na ito at sa ugali ni Arnold alam kong ipagmamalaki niya kay Lola ang kambal na ito kung sakaling siya nga ang ama! "Pasensya na po kayo Mister! Baka magalit si Mam kapag malaman ito." bigkas ng kasama nilang Yaya kaya wala na akong nagawa pa kundi ang tumango na lang habang hindi ko pa rin inaalis ang pagkakatitig ko sa dalawang bata. Deep inside my heart para kasing gusto ko silang yakapin at hawakan. Hindi ko maintindihan ang sarili ko. Siguro dahil parang kasing-edad lang sila ni Anyana kaya nakakaramdam ako ng ganito! Or baka nga pamangkin ko sila kung talagang anak sila ng half brother kong si Arnold.
BIANCA POV Mamasyal lang naman sana kami pero hindi ko naman akalain na aabot ako sa ganitong sitwasyon! Ang liit talaga ng mundo para magkita kaming dalawa ni Daniel dito sa amusement park habang kasama ko ang mga anak namin! Ang lakas ng loob niya na lapitan ako at sabihin sa akin na gusto niya akong makausap. Hindi pa man kami nag-uumpisang mag-usap, alam na alam ko na kung ano ang pakay niya sa akin! "Now what?" kaagad kong tanong kay Daniel nang makalayo kami sa coffee shop. Pinili namin ang lugar na wala masyadong tao para makapag-usap kami ng maayos. "Sino sila? Mga anak ko ba sila?" kaagad na tanong nito sa akin. Hindi na ako nagulat sa tanong niyang iyun. Alam ko sa sarili ko na mangyayari ang ganitong senaryo kaya lang hindi ko naman akalain na agad-agad! Hindi pa ako ready na magpaliwanag sa kanya! "Anak? Kailan ka pa nagkaanak sa akin?" namimilusupo kong sagot sa kanya. Natigilan ito pero bakas sa mga mata niya ang pait! Hindi ko naman napigilan ang mapaismid!
SCARLETT POV SIX YEARS LATER YES, ganoon kabilis ang paglipas ng taon! Anim na taon ang mabilis na lumipas pero parang kahapon lang nangyari ang lahat! Wala na sila Scarlett at Stephen at nandito pa rin ako ngayun! Nakatayo sa harap ng kanilang puntod at kakatapos lang mag-usal ng maiksing panalangin! Sariwa pa rin ang sugat sa puso pero kailangan tangapin ang katotohanan na wala na sila! Na kailangan nang mag-moved-on dahil iyun ang nararapat! Alam kong tahimik na din naman sila! Na masaya na sila kung nasaan man sila naroroon! Sayang nga lang dahil hindi naging masaya ang naging buhay nila noong nandito pa sila sa mundong ito pero sana, kung totoo man ang reincarnation, magiging masaya na sana sila sa susunod nilang buhay! Kahit kailan, mananatili sila sa puso ko! Hinding hindi ko sila makakalimutan! Wala sa sariling napatitig ako sa larawan ni Anyana! Napakaganda niya talaga! Buhay na buhay ang ngiti sa kaniyang labi! Sayang nga lang at hindi siya lumaban! Alam kong m
DRAKU MONTEVERDE ATIENZA RESIDENCE SCARLETT POV "YAYA, kumusta ang mga bata? Tulog na ba sila?" seryosong tanong ko sa isa sa mga yaya's ng mga anak naming dalawa ni Draku! Tanghali na at hindi ko alam kung bakit kanina pa ako hindi mapalagay. Hindi din maalis-alis sa isipan ko si Anyana! Sobra kasi talaga akong naaawa sa kalagayan niya ngayun! Alam kong masyado nitong dinamdam ang biglaang pagkamatay ni Stpehen pero hindi lang naman siya ang nagluluksa! Buong pamilya namin ay nagluksa din sa biglaang pagpanaw ng kakambal ko at hangang ngayun hindi pa rin matatangap ng mga magulang ko na wala na siya! IYun nga lang, dumagdag pa talaga sa dagok ang muling pagkakasakit ni Anyana! Sa hindi malamang dahilan, napag-alaman ng mga Doctor nito na lumulaki na naman pala ang puso ni Anyana which is hindi magandang senyales! Kaparehong kapareho ang kondisyon ng sakit niya noong bata pa siya! Wish ko lang na sana malagpasan niya lahat iyun! Hindi ko alam kung kaya pa bang tangapin nami
ANYANA POV DALAWANG linggo ang matulin na lumipas na wala akong ibang ginawa kundi ang magkulong sa loob ng aking kwarto kapag araw at sa gabi naman makikita ako sa garden na tahimik na nagmumuni-muni! Araw-araw din ako kung dalawin ni Daddy para masiguro ang kaayusan ng kalagayan ko! Minsan na din akong dinalaw ng mga Uncles ko sa bahay na ito at masasabi ko na masaya ako dahil ramdam ng puso ko kung gaano ako kahalaga sa kanila! Nakakalungkot isipin na alam ko sa sarili ko na hindi na ako magtatagal! Sa bawat araw na nagdaan, ramdam ko na lalo akong humihina! May mga pagkakataon pa nga minsan na nahihirapan na akong bumangon sa umaga at kaunting galaw lang naghahabol na din ako sa aking paghinga! Dinadalaw din ako ng Doctor ko pero wala na akong energy pa para magtanong kung ano na ba ang sitwasyon ko! Ramdam ko din naman na alam na nilang lahat na alam ko na din kung ano man ang sitwasyon ko ngayun pero kagaya noon, wala talagang ni isa sa kanila ang gustong mag-open up tun
ANYANA POV 'ARE you sure, ayos ka lang dito?" seryosong tanong sa akin ni Daddy! Ayaw niyang pumayag na lumabas ako ng hospital pero wala na din silang nagawa pa nang ako na mismo ang nagpumilit pa! Ayaw man nilang direktang sabihin sa akin ang kalagayan ko alam ko sa sarili ko na kaunting oras na lang ang natitira sa akin at ayaw kong sa hospital ako bawian ng buhay! Pasalamat na lang talaga ako dahil narinig ko ang pag-uusap nila ng Doctor ko dahil mukhang wala talagang balak si Daddy na sabihin sa akin ang tunay kong kalagayan! '"Okay, sasamahan ka nila Ate Divina at Manang Grasya sa bahay na ito! Kung bakit naman kasi gusto mo dito gayung mas palagay ang loob ko kung doon ka na lang muna sa bahay namin titira!:" seryosong sagot ni Daddy! Wala sa sariling inilibot ko ang tingin sa paligid! Nandito kami sa bahay kung saan ako lumaki at nagdalaga! Ang bahay na minsang tinirhan namin ni Stephen noong nagsasama pa kami! Ang bahay na ipinamana sa akin ni Lola Sylvia Buenaventura
ANYANA POV "I AM SORRY, Mr Atienza pero sa sitwasyon niya ngayun hindi namin maipapangako kung kaya niya bang mag-undergo ng another operation! May history na siya ng surgery noong bata pa siya dahil ipinanganak siyang may congenital heart disease." narinig kong bigkas nang kung sino! Ang alam ko si Daddy ang kausap niya kaya naman mas pinili kong matulug-tulugan! "Ano ang pwedeng gawin para madugtungan nang buhay niya? Willing akong gumastos ng kahit na magkano para maging maayos ulit ang puso niya, Doc!" narinig kong sambit ni Daddy! Hindi ko mapigilan ang mapakunot noo dahil sa narinig ko! "I am sorry, Mr. Atienza! Isa ito sa malaking side effect ng mga batang nagkaroon ng history ng congenital heart disease! Although, succesful ang surgery niya noon pero hindi ibig sabihin noon na kaya niya nang mabuhay hangang sa kanyang pagtanda! After so many years, dumadating talaga ang ganitong problema at hindi namin sigurado kung kakayanin pa ba ng pasyente ang mag-undergo ng another
ANYANA POV Ang kagustuhan ko pa rin ang nasunod kaya walang nagawa si Gino kundi pagbigyan ako! May kinausap lang siya na kung sino dito sa hospital pagkatapos noon pinayagan na akong makaalis sa kondisyon na kailangan kong makabalik para daw maobserbahan ako! Maraming test pa daw ang dapat gawin sa akin which is hindi ko na din pinagtoonan ng pansin! Hindi ko alam kung ano ang dahilan at kung bakit dalawang araw akong walang malay sa hospital pero dahil mas focus ang isipan ko sa mga nangyari kay Stephen, hindi na ako nagtanong pa kay Gino! Habang nasa biyahe kami, mas pinili ko na lang ang manahimik! Bago naman kami umalis ng hospital, nangako si Gino sa akin na didirecho daw kami sa kinaroroonan ni Stephen which is labis kong ipinagpasalamat! Hangang ngayun kasi pinilit kong kinukumbinsi ang sarili koo na hindi totoong wala na siya! Pero ang pangungumbinsi kong iyun sa sarili ko ay biglang naglaho lalo na nang mapansin ko na sa isang memorial chapel kami dumirecho! "Ano ang
ANYANA POV Hindi ko alam kung ilang oras akong nawalan ng malay pero sa muling pagmulat ng aking mga mata ibayong katahimikan ang kaagad na sumalubong sa akin! Sumalubong sa paningin ko ang puting kulay ng paligid at nang ibaling ko ang aking tingin hindi ko mapigilan ang magtaka dahil sa mga nakakabit ng kung ano sa katawan ko! May nakakabit din sa akin na oxygen which is nakakapagtaka! HIndi ko alam kung ano ang nangyari sa akin pero hindi ko mapigilan ang muling pagpatak ng luha mula sa aking mga mata nang maalala ko ang nangyari kay Stephen! Sa kabila ng mga masasakit na nangyari sa amin, hindi ko alam kung kaya ko bang tangapin ang lahat pero isa lang ang sigurado ako, sobrang sakit sa puso na makita siyang isa nang malamig na bangkay. Pero totoo ba talaga iyun? Hindi kaya isang panaginip lang? Sana panaginip lang ang lahat! Kahit na gaano pa siya kasama hindi pa rin naman magbabago ang katotohanan na siya pa rin ang tinitibok ng puso ko! Sa naisip kong iyun dahan-dah
ANYANA POV "Ano ang nangyari? Bakit ka namumutla?" seryosong tanong ni Doc Alvin nang maabutan niya ako dito sa labas ng restaurant! Kakatapos lang namin mag-usap ni Amanda at nag-aabang na lang ako ng taxi para masakyan ko patungo sa hospital kung saan daw dinala si Stephen! "Sorry, kailangan kong makaalis! Si Stephen...naaksidente!" diretsahan kong sagot kay Doc Alvin! Napansin kong saglit siyang natigilan bago tumango-tango! "Okay...sa kotse ko! Sasama ako ng hospital!" seryosong sagot niya sabay hawak niya sa akin at inakay niya ako patungo sa kanyang kotse! Naging sunod-sunuran naman ako kay Doc Alvin! Pagkasakay namin pareho sa sasakyan, kaagad siyang nagmaneho! Sinabi ko pa nga sa kanya kung saang hospital dinala si Stephen at pagkatapos noon, naging tahimik na ako buong biyahe! Ramdam ko ang takot ko sa puso ko pero umaasa ako na sana ayos lang si Stephen! Kahit naman sinaktan niya ako ng paulit-ulit, hindi ko naman pinangarap na mapahamak siya lalo na at alam kong w
ANYANA POV Dahil sa ginawa ni Stephen kanina sa simbahan, nagpasya na lang kaming dalawa ni Doc Alvin na kumain sa restaurant! Lagpas na sa oras ng pagkain ng tanghalian at nag-aalburuto na ang tiyan ko sa gutom! Wala na din akong balak na pumunta ng reception party dahil mukhang nababaliw na si Stephen! Para bang wala na siyang kahihiyan at hayagan niya nang ipinapakita sa lahat kung gaano na kasama ang ugali niya! Kahit ako, nagulat din talaga sa ginawa niya kanina! Harap-harapan ba naman kung mangumprunta! Ano ba ang pakialam niya kung may kausap akong lalaki? Naikasal na siya lahat-lahat ang hilig niya pa ring makialam sa buhay ng may buhay! "Ano ang gusto mong kainin?" nakangiting tanong sa akin ni Doc Alvin! HIndi ko naman mapigilan ang mapatitig sa kanya! Sa halos isang buwan na nakilala ko siya wala man lang akong nakitang kahit na isang kapintasan sa ugali niya! Kapag magkasama kaming dalawa talagang ipinaparamdam niya sa akin kung gaano ako ka-special na malayong mal