Chapter 9:คำสารภาพ

                                                                  Chapter 9:คำสารภาพ

เช้าวันนั้น ฟ้าครึ้มเหมือนเป็นลางบอกเหตุบางอย่าง ธีรธัชนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน แต่สมาธิของเขาไม่ได้อยู่ที่เอกสารตรงหน้า เขามองนาฬิกาเป็นระยะ ก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาอรณิชา

“เย็นนี้ว่างไหม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงมั่นคง

“ค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

“ไปทานข้าวกับผม”

อรณิชาแปลกใจ แต่ก็ตอบรับโดยไม่ถามอะไรเพิ่มเติม

ร้านอาหารหรูริมแม่น้ำที่ธีรธัชเลือกมีบรรยากาศเงียบสงบ อรณิชาแต่งตัวเรียบง่ายในชุดเดรสสีฟ้าอ่อน แต่กลับดูโดดเด่นจนเขาอดยิ้มไม่ได้

“ขอบคุณที่มานะ” ธีรธัชเริ่มต้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณธีร์มีอะไรหรือเปล่า ดูเหมือนคุณอยากพูดอะไรสักอย่าง”

ธีรธัชหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหายใจลึกและพูดต่อ

“อรณิชา...ผมอยากให้คุณรู้ว่าคุณสำคัญกับผมมาก ไม่ใช่แค่ในฐานะเลขา แต่ในฐานะคนที่อยู่ในหัวใจของผม”

คำพูดนั้นทำให้อรณิชาชะงัก หัวใจของเธอเต้นแรง แต่เธอพยายามซ่อนความรู้สึกไว้

“คุณพูดแบบนี้เพราะคุณรู้สึกผิดหรือเปล่าคะ?” เธอตอบเบาๆ แต่แฝงด้วยความกังวล

“รู้สึกผิด?” ธีรธัชขมวดคิ้ว

“ใช่ค่ะ...เรื่องที่ฉันช่วยคุณในอดีต หรือเพราะฉันกำลังจะไปจากคุณ คุณอาจแค่ไม่อยากเสียฉันไปในฐานะคนที่คุณไว้ใจ”

ธีรธัชรู้สึกเหมือนคำพูดของอรณิชากำลังทำลายกำแพงความมั่นใจของเขา เขากุมมือเธอไว้แน่น

“ไม่ใช่แบบนั้นเลย ผมมั่นใจว่าความรู้สึกของผมมันมากกว่าความรู้สึกผิด ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน”

อรณิชาถอนมือออกเบาๆ พร้อมกับหลบสายตา

“แต่ฉันไม่แน่ใจค่ะ...ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้สึกอะไร ฉันแค่ไม่อยากเป็นตัวเลือก หรือเป็นแค่คนที่คุณนึกถึงเพราะสถานการณ์บีบบังคับ”

ธีรธัชนิ่งงันไป เขาเห็นแววสับสนในดวงตาของเธอ และเข้าใจว่าเธอกำลังต่อสู้กับความรู้สึกของตัวเอง

หลังจากเงียบไปครู่ใหญ่ อรณิชาลุกขึ้นยืน

“ฉันขอโทษนะคะ คุณธีร์...ฉันยังไม่พร้อมที่จะตอบอะไรตอนนี้”

ธีรธัชมองเธอเดินออกจากร้านด้วยความรู้สึกที่เหมือนหัวใจถูกบีบ แต่เขารู้ว่าเขาไม่ควรเร่งเร้าเธอ

คืนนั้น ธีรธัชนั่งอยู่ในห้องทำงานที่เงียบสงบ เขาหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาเขียนข้อความสั้นๆ

"ผมจะรอ...จนกว่าคุณจะเชื่อในความรู้สึกของผม"

เขาพับกระดาษและเก็บไว้ในลิ้นชัก แม้คำปฏิเสธของเธอจะเจ็บปวด แต่เขารู้ว่าความรักที่แท้จริงต้องการเวลา และเขายินดีที่จะรอเธอเสมอ

เช้าวันใหม่ในออฟฟิศ อรณิชาเดินเข้ามาพร้อมกับแววตาที่เต็มไปด้วยความตั้งใจ แม้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับธีรธัชจะไม่เหมือนเดิมหลังจากเหตุการณ์ในร้านอาหาร แต่เธอก็พยายามแยกเรื่องส่วนตัวออกจากเรื่องงาน

ธีรธัชเองก็เปลี่ยนไป เขาดูอ่อนโยนและผ่อนคลายมากขึ้น แม้ว่าเขาจะไม่ได้พูดเรื่องความรู้สึกอีก แต่การกระทำของเขากลับแสดงให้เห็นอย่างชัดเจน

วันหนึ่งขณะที่อรณิชากำลังง่วนอยู่กับเอกสาร เธอได้กลิ่นหอมของกาแฟที่ลอยมาใกล้ๆ เงยหน้าขึ้นมาก็พบธีรธัชยืนอยู่พร้อมกับแก้วกาแฟในมือ

“ลาเต้เย็น ไม่มีน้ำตาล แต่เพิ่มฟองนมนิดหน่อยใช่ไหม?” เขายื่นแก้วให้พร้อมรอยยิ้ม

อรณิชามองเขาอย่างแปลกใจ “คุณจำได้ยังไงคะ?”

“ผมสังเกตคุณมาตลอด” เขาตอบเรียบๆ ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน

เธอจิบกาแฟอย่างเงียบๆ แต่ในใจกลับรู้สึกอุ่นขึ้นอย่างบอกไม่ถูก

อีกวันหนึ่ง ขณะที่ทีมงานกำลังวางแผนกิจกรรม CSR สำหรับบริษัท อรณิชานำเสนอไอเดียที่เน้นการทำกิจกรรมร่วมกับเด็กๆ ในชุมชน แต่กลับโดนทีมบางคนตั้งคำถาม

“กิจกรรมนี้จะได้ผลตอบรับที่ดีจริงเหรอคะ? ดูไม่ค่อยเข้ากับภาพลักษณ์ของบริษัทเรา”

อรณิชาอธิบายด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เราไม่ได้ทำเพื่อภาพลักษณ์ แต่เพื่อสร้างความสุขและแรงบันดาลใจให้เด็กๆ ต่างหากค่ะ”

ในจังหวะนั้น ธีรธัชพูดแทรกขึ้น “ผมเห็นด้วยกับคุณอรณิชา เราจะทำตามแผนนี้”

ทุกคนในห้องประชุมหันมามองเขาด้วยความประหลาดใจ เพราะโดยปกติธีรธัชจะยึดติดกับผลลัพธ์ที่วัดค่าได้มากกว่า แต่ครั้งนี้เขาเลือกสนับสนุนเธอ

ในวันกิจกรรม อรณิชาเป็นหัวเรือใหญ่ในการจัดการทุกอย่าง ตั้งแต่การแจกอุปกรณ์การเรียนให้เด็กๆ ไปจนถึงการเล่นเกมสนุกๆ กับพวกเขา

ธีรธัช ซึ่งปกติมักอยู่ในมุมของตัวเอง กลับลงมาร่วมกิจกรรมอย่างเต็มที่ เขานั่งระบายสีกับเด็กๆ พูดคุยกับผู้ปกครอง และแม้กระทั่งยอมเล่นเกมวิ่งไล่จับตามที่เด็กๆ ร้องขอ

“คุณธีร์ดูสนุกมากนะคะ” อรณิชาพูดพร้อมรอยยิ้ม เมื่อเขากลับมานั่งพัก

“ผมไม่เคยคิดเลยว่าการทำอะไรแบบนี้จะทำให้รู้สึกดีขนาดนี้” เขาตอบ ก่อนจะหันไปมองเธอ “ขอบคุณที่แนะนำอะไรใหม่ๆ ให้ผม”

ช่วงเวลาหลังจากนั้น ธีรธัชยังคงแสดงความใส่ใจในสิ่งที่อรณิชาชอบอยู่เสมอ

เขาพยายามอ่านหนังสือแนวตลกที่เธอชอบ และถึงแม้ว่าบางมุกจะไม่เข้าทางเขา แต่เขาก็ยอมทนหัวเราะฝืดๆ เพื่อที่จะได้พูดคุยกับเธอในเรื่องที่เธอสนใจ

วันหนึ่ง เขาเซอร์ไพรส์เธอด้วยดอกทานตะวันที่วางอยู่บนโต๊ะทำงาน

“ทำไมถึงเป็นดอกทานตะวันคะ?” เธอถามด้วยความสงสัย

“เพราะมันเหมือนคุณ” เขาตอบ “สดใส มองโลกในแง่ดี และทำให้คนรอบข้างมีความสุข”

คำพูดนั้นทำให้อรณิชานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยขอบคุณด้วยเสียงเบาๆ

ในเย็นวันหนึ่ง ขณะที่ทั้งสองทำงานจนดึก อรณิชาเผลอพูดขึ้นมา

“คุณธีร์ไม่ต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อฉันหรอกนะคะ”

ธีรธัชเงยหน้าขึ้นมองเธอ “คุณหมายความว่ายังไง?”

“สิ่งที่คุณทำทั้งหมด ฉันซาบซึ้งมากค่ะ แต่ฉันไม่อยากให้คุณรู้สึกว่าต้องพยายามเพื่อพิสูจน์อะไร”

เขายิ้มบางๆ “ผมไม่ได้ทำเพราะต้องการพิสูจน์ ผมทำเพราะผมอยากเห็นคุณมีความสุข”

คำพูดนั้นทำให้อรณิชารู้สึกถึงความจริงใจของเขา และถึงแม้ว่าเธอจะยังไม่เปิดใจเต็มที่ แต่เธอก็เริ่มมองเขาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป

ในค่ำคืนนั้น ขณะที่ทั้งสองเดินออกจากออฟฟิศด้วยกัน ธีรธัชเอ่ยขึ้นเบาๆ

“ผมไม่รู้ว่าความพยายามของผมจะเพียงพอหรือเปล่า แต่ผมแค่อยากให้คุณรู้ว่าคุณคือคนสำคัญสำหรับผม”

อรณิชาหยุดเดินและหันมามองเขา ก่อนจะตอบกลับด้วยรอยยิ้มเล็กๆ

“ฉันจะลองเปิดใจดูค่ะ”

คำตอบนั้นทำให้ธีรธัชยิ้มออกมาอย่างโล่งอก แม้ว่าจะเป็นเพียงก้าวเล็กๆ แต่สำหรับเขา มันคือความหวังที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต