Chapter 6:ความรู้สึกที่ซ่อนอยู่

หลังจากเหตุการณ์เข้าใจผิดในบริษัท อรณิชารู้สึกได้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับธีรธัชเริ่มเปลี่ยนไป แม้เขายังคงมีท่าทีสุขุมและเคร่งขรึมเช่นเดิม แต่ในบางจังหวะ เธอรู้สึกถึงสายตาอบอุ่นที่เขามองมาที่เธอ

“คุณธีร์คะ นี่เอกสารที่ต้องเซ็นค่ะ”

อรณิชาวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะทำงานของเขา ธีรธัชเงยหน้าขึ้นมามองเธอ

“ขอบคุณ” เขาพูดเรียบๆ แต่แววตาของเขาดูอ่อนโยนขึ้น

อรณิชาเผลอยิ้มเล็กน้อย แต่เมื่อสบตาเขา เธอกลับรู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

“เอ่อ... ถ้าไม่มีอะไร ฉันขอตัวก่อนนะคะ” เธอพูดพลางรีบหมุนตัวออกจากห้อง

ธีรธัชมองตามหลังเธอไป ก่อนที่เขาจะถอนหายใจเบาๆ

“ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนี้?” เขาคิดในใจ

วันหนึ่งหลังเลิกงาน อรณิชาเดินเข้าไปในลิฟต์พร้อมแฟ้มเอกสารในมือ เมื่อประตูลิฟต์กำลังจะปิด ธีรธัชเดินมาถึงและก้าวเข้ามาในลิฟต์ด้วย ภายในลิฟต์เต็มไปด้วยความเงียบ มีเพียงเสียงหายใจเบาๆ ของทั้งคู่

“วันนี้เหนื่อยไหม?” ธีรธัชถามขึ้น

อรณิชาหันมามองเขาด้วยความแปลกใจ “ก็...นิดหน่อยค่ะ แต่สนุกดี”

ธีรธัชพยักหน้า “ดีแล้วที่คุณยังมองว่างานเป็นเรื่องสนุก”

จังหวะนั้นลิฟต์เกิดหยุดกะทันหัน ไฟกะพริบเล็กน้อยก่อนทุกอย่างจะดับมืด

“เกิดอะไรขึ้น!” อรณิชาร้องด้วยความตกใจ

“ไม่ต้องกลัว” ธีรธัชพูดน้ำเสียงมั่นคง เขากดโทรศัพท์เพื่อแจ้งเจ้าหน้าที่

ในความมืด ธีรธัชรู้สึกถึงมือของอรณิชาที่จับแขนเขาแน่น

“ฉันไม่ได้กลัวความมืดนะคะ แค่...รู้สึกไม่สบายใจนิดหน่อย” เธอสารภาพเบาๆ

ธีรธัชยิ้มบาง “ผมอยู่ตรงนี้ คุณไม่ต้องกังวล”

คำพูดเรียบง่ายของเขาทำให้อรณิชารู้สึกอบอุ่นในใจ

เมื่อไฟกลับมาสว่างอีกครั้ง อรณิชาปล่อยมือจากแขนเขาทันที พร้อมกับรีบพูดแก้ตัว “ขอโทษค่ะ ฉันแค่ตกใจนิดหน่อย”

“ไม่เป็นไร” ธีรธัชตอบสั้นๆ แต่ในใจกลับรู้สึกเสียดายที่เธอปล่อยมือไป

ทั้งสองก้าวออกจากลิฟต์เมื่อถึงชั้นล่าง และเดินไปยังลานจอดรถพร้อมกัน

“คุณกลับบ้านยังไง?” ธีรธัชถาม

“ฉันนั่งรถเมล์กลับค่ะ”

“ดึกขนาดนี้ เดี๋ยวผมไปส่ง”

อรณิชาตาโต “ไม่เป็นไรค่ะ! ฉันกลับเองได้จริงๆ”

“นี่ไม่ใช่คำถาม แต่เป็นคำสั่ง” เขาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง

อรณิชาได้แต่พยักหน้า แม้ในใจจะเต้นแรงเมื่อคิดถึงการนั่งรถไปกับเขา

บนรถ ระหว่างทางกลับบ้าน บรรยากาศเงียบสงบ ธีรธัชตั้งใจขับรถ ในขณะที่อรณิชาลอบมองเขาเป็นครั้งคราว

“ขอบคุณนะคะที่ไปส่ง” เธอพูดขึ้นเบาๆ

“มันเป็นหน้าที่ของเจ้านายที่ดี” เขาตอบเรียบๆ แต่มุมปากของเขากลับยกขึ้นเล็กน้อย

“เจ้านายที่ดีเหรอคะ?” เธอหัวเราะเบาๆ “งั้นก็ขอบคุณสำหรับการเป็นเจ้านายที่ดีนะคะ”

ธีรธัชไม่ได้ตอบอะไร แต่ในใจกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน

หลังจากที่ธีรธัชไปส่งเธอถึงหน้าบ้าน เขามองดูอรณิชาที่เดินเข้าไปในบ้านก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

“บางทีผมอาจจะรู้สึกมากกว่าที่ควรจะรู้สึก”

ในขณะเดียวกัน อรณิชาที่อยู่ในบ้านแล้วก็ยืนพิงประตูพร้อมรอยยิ้มบางๆ

“คุณธีร์… ฉันกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่?”

ทั้งสองต่างรับรู้ความรู้สึกของกันและกัน แต่กลับยังไม่มีใครกล้าเปิดเผย เพราะกลัวว่าความสัมพันธ์ที่ค่อยๆ เติบโตนี้อาจเปลี่ยนไป...

เช้าวันใหม่ที่ดูเหมือนจะเป็นอีกวันธรรมดาสำหรับอรณิชา เธอกำลังจัดเอกสารที่โต๊ะทำงานตามปกติ เสียงกริ่งหน้าห้องทำงานธีรธัชดังขึ้น และพนักงานต้อนรับพาผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งกายหรูหราเข้ามา

“ธีร์คะ!” เสียงหวานใสดังขึ้นเมื่อประตูห้องทำงานของธีรธัชถูกเปิดออก

อรณิชาหันไปมอง เห็นหญิงสาวในชุดเดรสสีน้ำเงินเรียบหรูเดินเข้าไปอย่างมั่นใจ เธอเดินผ่านอรณิชาไปโดยไม่หันมามอง

“นั่นใครกัน?” อรณิชาพึมพำ

ในห้องทำงาน ธีรธัชนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน เขาเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวตรงหน้า แววตาฉายความประหลาดใจเล็กน้อย

“พิณวดี?”

“ใช่ค่ะ ฉันกลับมาแล้ว” เธอยิ้มหวาน พร้อมเดินไปนั่งบนเก้าอี้ตรงข้ามเขา

พิณวดี เคยเป็นคู่หมั้นของธีรธัชในอดีต แต่การหมั้นถูกยกเลิกไปเพราะเธอต้องการไปใช้ชีวิตในต่างประเทศ

“กลับมาทำไม?” ธีรธัชถามเสียงเรียบ

“ฉันคิดถึงคุณค่ะ และคิดว่าเราอาจเริ่มต้นใหม่ได้” พิณวดีตอบตรงๆ

ธีรธัชนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ทุกอย่างระหว่างเราเป็นอดีตไปแล้ว”

ไม่นานหลังจากนั้น พิณวดีเดินออกมาจากห้องทำงานของธีรธัช เธอหยุดมองอรณิชาที่กำลังยุ่งอยู่กับเอกสาร

“คุณเป็นเลขาของธีร์ใช่ไหม?”

อรณิชาเงยหน้าขึ้น “ค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ?”

“ไม่ล่ะ แค่ทักทายเฉยๆ” พิณวดีพูดพร้อมรอยยิ้มที่ดูไม่เป็นมิตรนัก

สายตาของเธอกวาดมองอรณิชาตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า ก่อนจะพูดขึ้นอย่างแฝงนัย “คุณดูสนิทกับธีร์ดีนี่”

“ก็...พอสมควรค่ะ เพราะฉันทำงานใกล้ชิดกับเขา”

พิณวดีหัวเราะเบาๆ “งั้นเหรอ? ระวังอย่าให้ความสนิทนั้นเกินขอบเขตล่ะ”

คำพูดนั้นทำให้อรณิชารู้สึกเหมือนถูกทิ่มแทง แต่เธอยังคงยิ้มและพูดอย่างสุภาพ “ขอบคุณสำหรับคำเตือนค่ะ”

ช่วงเย็นของวันเดียวกัน ขณะที่ธีรธัชกำลังประชุมอยู่ พิณวดีมาหาอรณิชาอีกครั้ง

“ฉันอยากให้คุณช่วยจัดตารางนัดหมายให้ฉันเจอกับธีร์อีกหลายๆ ครั้ง”

“แต่คุณธีร์ไม่เคยแจ้งเรื่องนี้ไว้ในตารางนะคะ” อรณิชาตอบด้วยความสุภาพ

“ฉันไม่คิดว่าคุณจะต้องรอให้ธีร์สั่ง” พิณวดีพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

อรณิชารู้สึกอึดอัด แต่ยังคงรักษามารยาท “ฉันขอปรึกษาคุณธีร์ก่อนนะคะ”

พิณวดีถอนหายใจ “งั้นก็ลองดูแล้วกัน แต่จำไว้นะ ฉันกับธีร์มีอดีตร่วมกัน และบางทีอดีตอาจจะกลายเป็นปัจจุบันได้”

เมื่อประชุมเสร็จ อรณิชาเล่าเรื่องของพิณวดีให้ธีรธัชฟังด้วยน้ำเสียงลังเล

“เธออยากให้ฉันจัดตารางนัดเพิ่มค่ะ ฉันเลยบอกว่าจะปรึกษาคุณก่อน”

ธีรธัชขมวดคิ้ว “คุณไม่ต้องสนใจคำขอของเธอ ผมจะจัดการเอง”

“แต่ว่า...”

“อรณิชา” ธีรธัชพูดขัด “คุณไม่ต้องรู้สึกว่าคุณต้องรับผิดชอบอะไรในเรื่องนี้ นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของผม”

น้ำเสียงหนักแน่นของเขาทำให้อรณิชารู้สึกอุ่นใจ

ก่อนที่เธอจะเดินออกไป ธีรธัชพูดขึ้นเบาๆ “ผมขอโทษถ้าพิณวดีทำให้คุณอึดอัด”

คำพูดนั้นทำให้อรณิชาเผลอยิ้มออกมา

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเข้าใจ”

ในคืนนั้น พิณวดีส่งข้อความหาอรณิชาอีกครั้ง โดยบอกว่าเธอจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ และจะทำทุกทางเพื่อกลับมาครองใจธีรธัช

อรณิชานั่งมองข้อความนั้นด้วยความรู้สึกหลากหลาย เธอไม่ได้กลัวพิณวดี แต่สิ่งที่ทำให้เธอไม่สบายใจคือความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มชัดเจนขึ้นในหัวใจ