Chapter 7:ความสับสน

บรรยากาศในห้องทำงานของธีรธัชเงียบกว่าปกติ แม้ว่าเขาจะพยายามจดจ่อกับเอกสารตรงหน้า แต่ความคิดกลับล่องลอยไปไกล สายตาของเขาเหลือบมองโต๊ะทำงานของอรณิชาเป็นระยะ แต่เธอกลับดูยุ่งและเงียบผิดปกติ

“ทำไมวันนี้ดูไม่ค่อยเหมือนเดิม?” เขาคิดในใจ

อรณิชาพยายามรักษาระยะห่างจากธีรธัชตั้งแต่วันที่พิณวดีเข้ามาในชีวิตเขาอีกครั้ง เธอเริ่มเลี่ยงการสบตา หลีกเลี่ยงการพูดคุยที่ไม่จำเป็น และใช้เวลาพักกลางวันอยู่คนเดียว

“นี่คุณกินข้าวยัง?” ธีรธัชถามขึ้นเมื่อเห็นเธอนั่งอยู่ที่โต๊ะโดยไม่ลุกไปไหน

“เอ่อ... ฉันเพิ่งกินไปค่ะ” อรณิชาตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง

ธีรธัชขมวดคิ้ว รู้สึกถึงความเย็นชาที่เธอแสดงออกมา

“ถ้าคุณมีอะไรไม่สบายใจ บอกผมได้” เขาพูดขึ้น

“ไม่มีอะไรค่ะ แค่ยุ่งๆ กับงาน” เธอยิ้มบางๆ ก่อนกลับไปสนใจกองเอกสารตรงหน้า

ธีรธัชนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้อง

ในขณะที่ขับรถกลับบ้าน ธีรธัชเริ่มคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา เขารู้สึกได้ถึงความแตกต่างในตัวอรณิชา และมันทำให้เขารู้สึกว่างเปล่า

เขาเคยคิดว่าอรณิชาเป็นแค่เลขา ที่บังเอิญสร้างสีสันให้กับชีวิตที่เคยเคร่งขรึมของเขา แต่ตอนนี้...ทำไมการที่เธอพยายามถอยห่างถึงทำให้เขารู้สึกเหมือนขาดอะไรไป?

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของเขา ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือ “พิณวดี”

“ธีร์คะ เย็นนี้ว่างไหม? เราไปทานข้าวด้วยกันดีไหม?” เสียงหวานของพิณวดีดังขึ้น

“ผมไม่ว่าง” เขาตอบทันที โดยไม่ให้เธอได้พูดอะไรต่อ

หลังจากวางสาย ธีรธัชกลับรู้สึกเบื่อหน่าย เขาไม่ได้มีความสุขกับการกลับมาของพิณวดีเหมือนที่เธอหวัง และหัวใจของเขากลับคิดถึงเพียงแต่ใครบางคน...

ในห้องครัวเล็กๆ ที่บ้าน อรณิชาเปิดดูภาพเก่าในโทรศัพท์ เป็นภาพธีรธัชที่เธอถ่ายไว้โดยบังเอิญในช่วงเวลาที่เขายิ้ม เธอหัวเราะเบาๆ

“คุณธีร์...ทำไมคุณถึงต้องทำให้ฉันคิดแบบนี้?”

อรณิชาส่ายหน้าแรงๆ พยายามปลอบใจตัวเองว่าเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะรู้สึกอะไรเกินกว่าความเป็นเจ้านายและลูกน้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออดีตคู่หมั้นของเขากลับมา

เธอตัดสินใจว่า การถอยออกมาคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับทั้งคู่

วันรุ่งขึ้น ธีรธัชเรียกอรณิชาเข้ามาในห้องประชุมเล็กหลังเลิกงาน

“ผมต้องการคุยกับคุณ” เขาเปิดประเด็นทันที

อรณิชานั่งลง พลางหลบสายตา “มีอะไรเหรอคะ?”

“คุณเปลี่ยนไป” เขาพูดตรงๆ

อรณิชาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ “ฉันไม่ได้เปลี่ยนไปค่ะ แค่ยุ่งๆ กับงาน”

“อย่ามาโกหก ผมรู้ว่ามันไม่ใช่แค่นั้น”

เสียงของธีรธัชแสดงถึงความจริงจัง แต่ในสายตาของเขามีความอ่อนโยนที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

“ฉันไม่อยากให้เรื่องส่วนตัวของคุณกับ...คุณพิณวดี ต้องมาทำให้ทุกอย่างดูยุ่งยาก” อรณิชาพูดพลางหลบสายตา

“นี่มันไม่เกี่ยวกับพิณวดี” ธีรธัชพูดเสียงเข้ม “เรื่องนี้มันเกี่ยวกับคุณ...และผม”

คำพูดนั้นทำให้อรณิชาตกใจ เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา แต่กลับพูดไม่ออก

“ผมสับสน” ธีรธัชสารภาพ “ผมไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่เคยรู้สึกว่าการที่ใครบางคนถอยห่างจะทำให้ผมรู้สึก...เหมือนกำลังจะสูญเสียบางอย่างไป”

อรณิชามองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม แต่เธอยังเลือกที่จะเงียบ

“ผมขอแค่คำตอบเดียว” ธีรธัชพูดช้าๆ “คุณกำลังพยายามถอยห่างจากผมเพราะอะไร?”

ในใจของอรณิชาเต็มไปด้วยความวุ่นวาย เธอจะตอบคำถามนี้อย่างไร เมื่อคำตอบนั้นอาจเปลี่ยนความสัมพันธ์ของพวกเขาไปตลอดกาล...

เช้าวันหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นอีกวันธรรมดาสำหรับอรณิชา เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน พลางเปิดอ่านอีเมลไปเรื่อยๆ จนกระทั่งข้อความหนึ่งปรากฏขึ้นจากผู้ส่งที่เธอคุ้นเคย

“เรียนคุณอรณิชา,

เราอยากเสนอให้คุณเข้าร่วมทีมของเราในตำแหน่งผู้ช่วยผู้บริหารฝ่ายการตลาด...”

อรณิชาหยุดอ่านชั่วขณะ มือเลื่อนขึ้นจับหน้าจอเหมือนกลัวว่าตัวอักษรจะล่องหนไป เธอเคยสมัครงานตำแหน่งนี้ไว้ก่อนที่จะมาเป็นเลขาของธีรธัช และไม่คิดว่าหลังผ่านมานานถึงขนาดนี้จะมีการตอบกลับ

หัวใจของเธอเต้นแรง ความคิดในหัวพลันตีกันวุ่นวาย

“นี่มันเป็นโอกาสที่ดี...แต่ว่า...”

สายตาของเธอเลื่อนมองไปที่ห้องทำงานของธีรธัชซึ่งประตูปิดสนิท

หลังจากพักกลางวัน อรณิชานั่งครุ่นคิดอยู่ในสวนเล็กๆ หลังตึก เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านข้อความนั้นอีกครั้ง พร้อมคิดถึงความฝันในอดีตของตัวเอง

“นี่คือสิ่งที่ฉันอยากทำมาตลอด” เธอพูดกับตัวเอง

แต่ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกที่เธอมีต่อธีรธัชก็แทรกเข้ามาในความคิด

“แล้วคุณธีร์ล่ะ?”

เธอถอนหายใจหนักหน่วง พยายามสะกดตัวเองให้คิดถึงแต่เรื่องอนาคตของตัวเอง แต่ความรู้สึกอบอุ่นที่เกิดขึ้นเมื่ออยู่ใกล้เขาก็ยังวนเวียนในหัว

ในขณะที่อรณิชากำลังอยู่กับความคิดของตัวเอง ธีรธัชที่นั่งอยู่ในห้องทำงานกลับรู้สึกเหมือนบางสิ่งขาดหาย เขาสังเกตเห็นความเหม่อลอยในดวงตาของอรณิชามาหลายวัน

“หรือว่าเธอยังไม่หายอึดอัดเพราะพิณวดี?”

เขาอยากจะถามเธออีกครั้ง แต่กลับรู้สึกเหมือนคำพูดติดอยู่ในลำคอ

ในตอนบ่าย เขาเดินผ่านโต๊ะของอรณิชา สังเกตเห็นเธอนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งเหมือนมีเรื่องในใจ

“คุณโอเคไหม?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความห่วงใย

อรณิชาสะดุ้งเล็กน้อย “ค่ะ ไม่มีอะไรค่ะ”

คำตอบสั้นๆ ทำให้ธีรธัชรู้สึกไม่สบายใจ

เย็นวันนั้น ขณะที่ธีรธัชนั่งตรวจเอกสารอยู่ อรณิชาก็เข้ามาในห้องพร้อมถือกระดาษบางอย่างในมือ

“คุณธีร์คะ” เธอพูดช้าๆ

ธีรธัชเงยหน้าขึ้น “มีอะไร?”

“ฉันอยากแจ้งให้คุณทราบว่า...ฉันได้รับข้อเสนองานใหม่ค่ะ” เธอพูดออกไปด้วยน้ำเสียงมั่นคง แม้หัวใจจะเต้นแรง

ธีรธัชนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถามกลับ “งานอะไร?”

“ตำแหน่งผู้ช่วยผู้บริหารฝ่ายการตลาดค่ะ เป็นโอกาสที่ฉันรอคอยมานาน”

คำพูดของเธอเหมือนเสียงฟ้าผ่าที่ทำให้เขาชะงักไป ธีรธัชพยายามเก็บอาการ แต่ในใจกลับรู้สึกเหมือนกำลังจะเสียสิ่งสำคัญบางอย่างไป

“แล้วคุณคิดว่าจะไปใช่ไหม?” เขาถามเสียงเรียบ

อรณิชาพยักหน้า “ค่ะ ฉันคิดว่ามันเป็นโอกาสที่ดีสำหรับตัวเอง”

ธีรธัชพยิ้มบางๆ แต่ดวงตาของเขากลับฉายแววเศร้า

“ถ้าคุณคิดว่ามันคือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคุณ ผมก็ไม่ห้าม”

หลังจากอรณิชาออกจากห้องไป ธีรธัชนั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน เขาไม่เคยรู้สึกว่างเปล่าเช่นนี้มาก่อน

“ทำไมถึงรู้สึกเหมือนกำลังเสียบางสิ่งที่สำคัญไป?”

ในขณะเดียวกัน อรณิชาเองก็ไม่ได้รู้สึกโล่งใจอย่างที่ควรจะเป็น น้ำตาของเธอไหลลงมาช้าๆ ขณะที่เธอเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน

“ฉันทำถูกแล้วใช่ไหม?”

ธีรธัชนั่งอยู่ในห้องทำงาน จ้องมองไปยังโต๊ะที่อรณิชานั่งทำงานทุกวัน ภาพรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเธอวนเวียนอยู่ในความคิด

“ถ้าผมปล่อยเธอไป...ผมอาจจะไม่มีโอกาสบอกความรู้สึกของตัวเองอีกเลย”

แต่เขากลับลังเล สับสนว่าความรู้สึกนี้คือสิ่งที่เขาควรพูดออกไปหรือควรเก็บมันไว้ในใจ...