TRIPLETS 04: Panganay na Anak

KABANATA 4: PANGANAY NA ANAK [Her First Child]

“Anong klaseng tao ka? Hindi mo ba alam na isang karangalan ang ma-operahan ang young master?! Na kahit sampung buhay mayroon ka ay hindi mo matutumbasan ang karangalan na ‘yon!” galit na wika ni Scarlet.

“Gusto mo ba ang karangalan na sinasabi mo? Then, if you have knowledge about operating, then do it.” tugon ni Allison.

Halos napaawang naman ang labi ng Director dahil sa narinig. Hindi niya inakala ang ganitong pag-uugali ni Doktora Sandoval. At ngayon ay doble na ang takot na nararamdaman niya.

Tahimik naman napakuyom ng kamao si Scarlet dahil sa pagkapahiya. “Warren, narinig mo ang sinabi ng Doctor na ‘yan, at kitang-kita mo kung gaano ito nagmamalaki. Kung sakaling may mangyaring masama kay Wesley, ay tiyak na kasalanan niya ‘yon.”

Napangisi si Allison. “Nagpapatawa ka ba? Bakit ko magiging responsibilidad ang buhay niya? Ako ba ang nagtulak sa bata para mahulog ito?”

Tila na-corner si Scarlet ng katotohanan. “S–So, ano ang gusto mong palabasin? Na mayroong tumulak sa bata? At isa pa, isa ka ba talagang Doctor? Hindi mo na lang gawin ang trabaho mo!” humarap naman si Scarlet sa Director. “At paano naman nagkaroon ng ganitong klaseng Doctor sa hospital na ito? Wala siyang modo! Makikita at malalaman ng lahat ang tungkol dito at babagsak ang hospital na ‘to!”

Dahil sa takot at pagkapahiya ay paulit-ulit na humingi ng tawad ang Director. Kasabay nito ang pagkausap nito kay Doctor Anthony upang maghanda para sa operasyon. Nang makapasok na ito sa operating room, ay hinila naman ni Warren si Allison.

Ang malamig na mga mata ni Warren ay nakatitig kay Allison na nakasuot ng mask, at tanging mga mata lamang nito ang makikita. Tinititigan niya itong mabuti na para bang kilala niya ito.

“Kailangan mong gawin itong operasyon!” galit na utos ni Warren.

Hindi pinansin ni Allison ang sinabi nito at sa halip ay ngumisi at umiling bago siya nagsimulang maglakad.

Lalong nakaramdam ng galit si Warren. Humakbang ito at hinawakan ang leeg niya.

“Warren, hayop ka! Bitawan mo ako!” malakas na sigaw ni Allison.

Isang malamig na tingin ang sumilay sa mga mata ni Warren. Kakaunti lang ang mga taong nangahas na makipag-usap sa kaniya ng ganito, at isa na sa kanila ang kanyang dating asawa.

Hindi niya tuloy maiwasang hindi isipin ang dating asawa. Ang magandang pares na mga mata nito ay mahahalintulad ngayon sa Doctor na kaharap niya.

“Kapag may nangyaring masama sa anak ko, ay tiyak na buong hospital ang magdudusa sa kasalanan mo!” sabay inihagis nito si Allison sa sahig.

Halos mapahawak ito sa leeg, habang umuubo. Ngayon ay nalalasap at naamoy niya ang dugo sa suot ng facemask. Humawak siya sa dingding upang gawin itong alalay at kahit nanghihina ay pilit siyang tumayo.

“Gawin mo ang gusto mo! At gagawin ko rin ang gusto ko!” galit na wika ni Allison sa kaniyang sarili habang nakatitig sa papalayong bulto ni Warren.

Puno ang galit niya kay Warren, kaya paanong hindi siya magagalit sa batang nasa operating room?

Ngunit hindi pa rin napigilan ni Allison na magtungo sa operating room. Ang kaniyang pagiging propesyonal ay humadlang sa kaniya na ilipat ang lahat ng kaniyang galit sa isang bata.

Napatingin siya sa batang walang malay sa operating table na puro dugo ang ilong at bibig, dumi-dumi na ang mukha, ngunit mukhang mabait at pamilyar ang itsura.

Hindi na lamang iyon pinansin ni Allison dahil ang bata ay may ilang mga bali sa kaniyang katawan na nangangailangan ng agarang paggamot.

Makalipas ang tatlong oras na operasyon ay sa wakas successful iyon. Nagpalakpakan ang mga staff, nurse, at Doctor na tumulong sa kaniya. Dito niya naisip na linisan na ang maruming mukha ng bata.

Habang unti-unting nalilinisan ang mukha nito ay unto-unti rin na nanlalamig ang kamay ni Allison habang nakatingin sa mukha ng bata.

“S–Sino ito? Anong pangalan niya?” tanong niya sa kawalan.

“Hindi mo ba talaga kilala? His name is Wesley, the young master of the Harrison Family. Siya ang tinaanggihan mo kanina.” tugon ng nurse.

“W–Wesley? Hindi… imposible ’to!”

Kamukhang-kamukha ni Walter ang bata sa operating table! Paanong may mga bata na magkamukha sa mundong ito?

Malinaw na sinabi ng kaniyang kapatid na kambal lamang ang kaniyang mga anak. Nagising siya ng nasa kanlungan na sina Walter at Allysa. Kung gayon sino ang batang ito na kamukhang-kamukha ni Walter?

Kung hindi siya nagmula sa akin, paano sila naging magkakamukha?

Nanginginig ang buong katawan ni Allison. Naalala lang niya na ang unang anak na ipinanganak niya ay lalaki. Ang young master ng pamilyang Harrison, na kinikilala ng mga tao ngayon… ay hindi anak ni Olivia kundi anak niya!

“Bakit nagsinungaling si kuya sa akin? Bakit?!”

Napatingin siyang muli sa walang malay na bata sa operating table, ang kaniyang katawan ay puno ng mga pasa.

Limang taon na dapat siya at bakit siya nasugatan ng ganito? Hindi ba ito iniingatan ni Warren?

Walang salitang lumabas siya ng operating room habang hawak ang duguan at matalim na scalpel.

“Doctor! Kamusta si Wesley? Maayos na ba ang kalagayan niya?” pagsalubong ni Scarlet sa kaniya habang umiiyak pa ito.

“Umalis ka sa harapan ko.” madilim niyang sambit habang nakatitig kay Warren na tila gusto niya itong saksakin.

Doon lamang napansin ni Scarlet ang hawak nitong matalim na scalpel na napupuno ng dugo. Mabilis itong nakaramdam ng takot at napaatras.

Pagkatapos ng limang taon ay nasa harap niya si Warren, na tila walang awa at pagmamahal sa kanilang anak. Tanging si Olivia lang talaga ang pinapahalagan!

“Walang kapatawaran ang ginawa mo, Warren! Hintayin mo! Babawiin ko sa iyo ang anak ko!”