Kabanata 5

Pinilit na inubos ni Sofia ang pagkaing nasa harap niya kahit pa nga masuka-suka na siya. Iyon ay para lamang maging maganda ang impression sa kanya ni Craig. Ngunit nang dumating na ang hapon, tatlong oras lang ang nakalipas mula noong nagtanghalian sila ay hindi na kinaya ng tiyan niya. Humihilab iyon kaya pabalik-balik siya sa washroom. Nag-react nang matindi ang tiyan niya sa maanghang na kinain.

"Are you okay, Sofia?" tanong ni Maxine nang madaan ito sa kanya. "You look pale," aniya pa nito. Tila concern naman sa kanya lalo at talagang pinagpapawisan na siya ng malapot at talagang namumutla na siya sa sama ng pakiramdam.

"Sorry, Miss Maxine. I think I need to go," sabi niyang hindi na nagkunwari. Ayaw niyang magkalat doon kaya mas mabuting umuwi na lamang siya. Ayaw niyang ipahiya ang sarili kay Maxine at lalong lalo na kay Craig.

Napatingin naman si Maxine sa kanyang relo. "Sige. Almost time na rin naman kaya maari ka ng umuwi," pagpayag agad nito.

Walang inaksayang oras ay agad na kinalap ni Sofia ang mga gamit niya. Ni hindi na nga niya nagawang magpaalam pa kay Craig dahil talagang masama ang tiyan niya. Hindi na nga niya alam kung saan pa aabot ang pagpipigil niya. Hindi niya mawari kung ano ang gusto ng humihilab niyang tiyan. Uminom na rin naman siya ng gamot ngunit tila hindi umeepekto iyon.

Lihim naman na nagdiwang ang kalooban ni Maxine. Hindi siya ganoon sa mga nagdaang empleyado, lalo na sa mga naging sekretarya ni Craig. She was kind and patient to them. Kahit hindi nga sabihin na i-train niya ng personal ay ginagawa niya. Sinusubaybayan niya ang mga iyon kahit na naroon naman ang papalitang sekretarya. Ayaw niya kasing magkamali ang mga ito lalo na at importante ang ginagampanan nilang mga posisyon sa kompanya.

Napabuntong hininga si Maxine. It was Craig who insist na huwag na ipa-train si Sofia kay Mary na siyang papalitan sana nito. Gusto ng lalaki ay siya talaga ang tututok sa babae. Ituro lahat ng alam niya, na para bang ano mang oras ay puwede nitong punan maging ang posisyon niya.

Napalingon siya sa gawi ng pinto kung saan ang opisina ni Craig. Muli siyang napabuga ng hangin. Hindi sa ayaw niyang turuan si Sofia, o kaya ay binu-bully niya ito dahil sa nangyari. Pakiramdam niya lang talaga ay kailangan niyang bigyan ng leksyon si Sofia. Para alam nito kung saan ito lulugar. Hindi porke't binibigyan ito ng special na atensiyon ni Craig ay lalaki na ang ulo ng babae. Oo at sekretarya ito ni Craig— nasa trabaho sila. They need to work professionally.

Nakaalis na si Sofia nang lumabas si Craig sa kanyang opisina. Mukha pa ngang nagmamadali.

"Where's Sofia?" Agad nitong hinanap ang babae. Nagpalinga-linga pa nga ito nang hindi ito makita sa inuukopang mesa.

Hindi katulad ng opisina nito ang opisina niya. Kung nakikita niya bawat galaw ng mga tao sa labas. Si Craig ay minabuting talagang close ang wall at hindi makita ang nasa labas. Tinted ang salamin sa loob at labas. Distraction lang daw kung makikita nito ang ginagawa sa labas ng mga empleyado.

"She go home already," sagot niya. "Ikaw, uuwi na rin ba?" simpleng tanong niya. Hindi naman sila sabay umuuwi para walang isipin ang mga empleyado tungkol sa kanila pero sa pagbaba ng building ay sabay lagi sila. Hinihintay pa nga siya ng lalaki kapag medyo late siya at may tinatapos pa.

"What time did she go? I told her to wait for me dahil ihahatid ko siya," ika nitong hindi man lang pinansin ang katanungan niya.

Natigilan siya at pinag-aralan ang kilos ng lalaki. Gumalaw ang ibabang labi niya para magsalita. Gusto niyang tanungin ito pero pinigilan niya ang sarili.

Nagkibit balikat na lamang siya bago sagutin ito. "Kaaalis niya lang. Kung aalis ka na ngayon ay baka maabutan mo pa siya sa ibaba ng building," ika niyang wala man lamang naging emosyon. Tinatago ang dismayang nararamdaman.

Agad na bumalik si Craig sa opisina nito. Nanatili naman si Maxine sa kinatatayuan hanggang sa makitang lumabas na muli ang lalaki. Dala na nito ang coat at ang susi ng sasakyan nito. Diretso ito sa elevator. Ni hindi man lamang siya nito nilingon o tinawag para bumaba na rin kasabay nito. His attention is all about Sofia. Para siyang hangin na nilagpasan nito at hindi pinansin.

Mapait niyang tinawanan ang sarili. Sino ba siya para hintayin pa nito? She's just his bedmate. Kapag kailangan nito ng parausan ay siya ang hanap siyempre. Nakikita lamang siya kapag pisikal na aspeto ng pangangailangan nito.

Pumasok siya sa kanyang opisina. Sininop niya ang kanyang mga gamit bago maisipang umuwi na rin. Pinindot niya ang elevator at hinintay na bumukas iyon nang tumunog ang kanyang telepono. Agad niyang sinagot nang makita ang caller ID.

"Don Felipe, napatawag po kayo?" agad na tanong niya sa matandang tumatawag. Bumukas ang elevator pero minabuti niyang huwag munang sumakay doon at kausapin muna ang Don. Tutal ay naiwan naman na siyang mag-isa roon at wala naman naghihintay o maghihintay sa kanya.

Si Don Felipe ay ang lolo ni Craig. Sa limang taon niya sa kompanya ay maraming beses na niya itong nakasalamuha. Sa mga okasyon kasi ay siya ang laging kasama ni Craig—like a lucky charm. Marami silang nai-close na transaction at mga taong naeengganyong maki-collaborate sa kanila kapag magkasama sila. Kaya din inisip ng mga ito na may kung anong namamagitan sa kanila. Hindi lingid sa kanya na gusto siya ng mga ito para sa lalaki.

"Lolo Felipe, Maxine. Ilang beses ko pa bang ipapaalala sa iyo na Lolo ang itawag mo sa akin. I don't want you to call me by that name again, understand?" pangaral nito agad dahil sa nabigkas na tawag dito.

Napangiti siya. Nag-aalburoto ang matanda kapag tinatawag niya itong Don. Tila nakikita nga niya ang itsura nitong nagmamaktol.

"Alam niyo naman na hindi ko kayang..." Gusto niyang umapela pero agad siya nitong pinutol.

"Hindi ka na iba sa akin, Maxine. I treat you as my granddaughter. Kailan ba kasi kayo magpapakasal ni Craig para maging tunay na kitang babaeng apo, ha?"

Nakagat niya ang ibabang labi. Hindi pa rin talaga naniniwala ang mga ito na walang namamagitan sa kanila ni Craig. Ilang beses na nilang ipinaliwanag sa Lolo at ina ni Craig ang kanilang relasyon pero ang gusto pa rin na paniwalan ng mga ito ang nasusunod. Ganoon yata nila kagustong lumagay na sa tahimik si Craig. Isa pa sa dahilan ay gusto nilang mabigyan na sila ng apo ni Craig. That way, the real bloodline continues. Nag-iisang tunay na apo kasi si Craig. At siya ang napupusuan ng mga ito simula noong mawala ang babaeng unang minahal ni Craig.

"Birthday ko na, two weeks from now. Don't buy me any gift. Ang gusto kong regalo mula sa inyo ni Craig ay ang sabihin ninyong lalagay na kayo sa tahimik. Hindi na kayo bumabata..."

Napasandal siya sa dingding malapit sa elevator habang pinapakinggan ang sinasabi ni Don Felipe. Mag i-eighty na ang matanda. Ilang buwan din na pinaghandaan iyon ng buong pamilya.

Ngunit mas umugong ang mga salita nito patungkol sa kanila ni Craig at sa paglagay sa tahimik. Her heart is full and happy because of that. She's happy kasi, siya ang nagugustuhan ng pamilya ng lalaki. That they really pushed them to be together. Pero sa mga katagang iyon, siya lang ang masaya. Craig never entertained that proposal. Mas madiin nitong tinatanggi kapag sila na ang pinag-uusapan. Paulit-ulit siyang itinatanggi dahil pareho nilang alam na wala naman talagang...sila.

'She's special but... that's only it. She's the pride of the company. Don't ruin the relationship between us as co- workers.'

Napapikit siya nang maalala ang mga katagang sinasabi lagi ni Craig sa lahat ng nakakasalamuha nila at iniisip na may special silang relasyon. In the eyes of others, Craig wants to portray that they were a boss and employee only. Na kailanman ay hindi sila talo at hindi siya nito papatulan. Na walang anumang mamamagitan sa kanila.

But between them, of course they are fűck buddies.