Kabanata 1: Alessandro and Heaven

Kabanata 1: Alessandro and Heaven

Nagmamadaling tumakbo si Heaven. Sobrang late na late siya sa economic class niya at malilintikan talaga siya kapag naabutan siyang late ng Professor niyang sobrang terror. Ang kaniyang bag na nasa kanang balikat niya ay hindi niya na ininda pa kahit na sobrang bigat nito, mas malala pa ang bigat na nararamdaman niya dahil sa problema ng kaniyang pamilya. Financial problem nga naman at muntik pa siyang mapatalsik sa part-time na pinagta-trabuhan niya. Pero sabi nga niya, it was nothing compared to the suffocating pressure and problems she felt every fúcking single day.

Putanginang buhay talaga e ‘no?

Gayunpaman, tuloy ang buhay. Kailangan niyang makapagtapos ng pag-aaral, para sa mama niya at sa dalawa niya pang kapatid. Siya na lang inaasahan sa bahay, siya na lang dahil sa may sakit niyang papa at sumunod naman ang kaniyang mama na need ng maintenance na gamot. Kaya ito siya palagi, dalawang part-time plus kasabay pa ang pag-aaral.

Heaven nga pangalan niya, hindi naman heaven ang buhay! Kaloka, Lord!

“Late nanaman ako, sana talaga maunahan ko si kalbo!” she murmured to herself, quickening her pace. Paunahan na lang talaga sila ni Professor Francisco dahil kung hindi, sasaraduhan siya ng pinto sa mukha niya.

Heaven continued to smile although she had two jobs, many bills to pay and the feeling that she was constantly lagging behind. She could not risk it and the need to excel pushed her harder than she had ever been pushed before. She had people who looked upon her, her family was expecting money from her salary.

“Isang taon na lang, Heaven. Isang taon na lang, kaya mo ‘to girl!” she echoed to herself as she went up the stairs to her class. Isang taon na lang sa isip-isip niya, the hell with college dearest, maybe get a good paying job, then sleep like a baby knowing my mother can rest as she should.

Pagdating sa classroom ay nakahinga siya ng maluwag, napangiti siya nang nakita niya ang kaniyang mga kaibigan, nasa may bandang bintana sila at nagtatawanan, hindi ko alam kung paano, pake ko ba muntik na akong ma-late. Nakita naman kaagad siya ni Grace Mendez— ang matalik niyang kababata.

“Heaven! P*****a ka! Tara dito, I saved you a seat!” bungad nito sa kaniya at kahit hingal na hiningal ay nginitian niya ito.

“Salamat ante! Kaloka!” pasasalamat niya habang habol ang hininga, kaagad naman siyang umupo. “Pasensya na kung late mga ante! Alam niyo naman ang trabaho, feeling ko nasa impyerno ako tapos pinaganda lang pangalan ko,” bulalas niya at marahang tumawa, kahit mga kaibigan niya at natawa sa kalokohang pinagsasabi niya. Kakaupo niya lang at dumaldal na kaagad siya sa kaniyang mga kaibigan. Pero himala na wala pa si kalbo. Lucky!

Napailing at napairap naman si Grace habang pinapaypayan siya gamit ang palad nito, nakisabay na rin ang tatlo niya pang kaibigan na sina Heart, Angeline at Miracle, naawa ata sa akin. “Sabi ko naman sa’yo, mag quit ka na diyan! Napaka-toxic ng work mo!” galit na sermon sa kaniya ng mga nito.

Nilabas niya ang kaniyang libro at ang notebook at ballpen niya para may maisusulat siyang notes. “Alam niyo namang hindi pwede. Need sa bahay, hindi porket scholar ako ng bayan at pwede na mag hayahay?! Ay kung pwede lang bff, pero alam niyo naman na kailangan ako ng pamilya ko.”

Sa katabing likuran ko naman ay biglang sumingit si Heart. “Ano ka ba, Heaven? Nakikita mo ba ang sarili mo? Ang ganda mo girl pero haggard! Please lang, alam namin na hindi maganda pinagdadaanan mo at kahit gusto man namin makatulong ay hindi rin dahil hello? Dukha tayong lahat dito pwera lang kay Grace! Pero bff, take care of yourself naman,” malungkot niyang litana, na guilty naman ako.

Alam niyang bagsak na ang katawan niya, pero hindi naman siya pwedeng tumigil. “Huwag kayong mag-alala. I’ll be fine, girls! Trust me, alam niyo naman kapag may kailangan ako, lalapit naman ako sa inyo eh!” Heaven said to them, even though she could not tell if she was telling the truth.

Grace frowned a little, her tone less aggressive but still strong. “You’ve been saying that for years, Heaven.” He looked at her for the first time, his eyes narrowing. “Maybe it’s time let someone else help for a while.”

The others remained silent, but Heaven opted to stay quiet. To them, how could she justify that it was her role to ensure that her family survives? Her mother was sick and could not work and she had young siblings who also needed her help. That was particularly something that she could not delegate to someone else, no matter how tired she was.

Diyos ko po! Ang drama ng buhay niya ha? Pero laban lang!

Bigla naman kaagad pumasok ang terror nilang Professor na si Prof. Francisco kaya natigil sila sa pagtsitsismisan. “Heaven Jacinto, himala napaaga ka?”

Napapikit ng palihim si Heaven at kahit inis na inis siya sa kalbong ‘to ay sinagot niya ito ng magalang. “Lumipad ho ako sir.” At dahil doon nagsitawanan mga kaklase ko.

“Silence!” inis nitong sigaw kaya lihim siyang napangisi. Akala mo ha? Hmph!

Kinagabihan ay umuwi na si Heaven papunta sa bahay ng parents niya. Kahit na nag do-dorm siya na libre naman ng mayor nila ay umuuwi siya sa kanila ng dalawang beses sa isang linggo para tignan ang mga kapatid niya at ang parents niya. Masakit na ang paa niya sa kalalakad ngunit napahinga naman siya ng maluwag ng nakarating siya sa bahay nila. Pagkabukas niya ng pinto ay bumungad sa kaniya ang mama niyang nanonood.

Ang kaniyang ina na si Carina ay nakaupo nga na parang walang sakit pero kitang-kita ang maputla niyang balat at ang matang sobrang pagod na. But Heaven tried to smile.

Tumayo ito para salubungin siya. “Kumusta anak? Nakakain ka na ba? Ang school?” tanong nito sa pagod na boses pero nandoon pa rin ang pag-aalala at pag-aaruga.

“Ayos lang po, Ma,” Heaven lied, as she slipped into the seat. Ayaw na ayaw niya pa naman na nakikita niya ang mata nitong pagod at mukhang sakit. “Ma, uminom po ba kayo ng gamot niyo?”

Nakangiting umiling ang ina niya. “Malapit na kasi maubos anak, kaya hindi muna ako uninom. Tipid-tipid ba…”

Gustong maiyak ni Heaven pero pinigilan niya. Tumango na lamang siya. “Bibili po ako bukas. Sabi ko naman po huwag kayong magpapalipas ng inom ng gamot, ma.”

“Huwag na nak,” agad na sagot ng ina niya pero umiling siya, desidido ang desisyon. “Bibili ako bukas ng gamot, ma. May pera ako okay?”

Heaven bit her lip, fighting back the tears that threatened to spill. Her future. What future did she have if her family couldn’t survive without her?

Kinaumagahan, nasa morning shift na siya ng kaniyang part time job sa isang coffee shop. Dagsa na kaagad ang mga estyudante at mga office workers na kailangan ng kape sa umaga. Ang iba ay mukhang puyat pa lalo na ang mga kalalakihang estyudante.

Baka nag mobile legends? Tsk tsk!

Mga privilege naman pero mga bulakbol!

“Hey, can I get an Americano?” a voice interrupted her thoughts.

Nagtaas ng tingin si Heaven at halos tumayo lahat ng balahibo sa kaniyang buong katawan. Her eyes blinked as she met the piercing gaze of a tall man in a sharp suite. Alessandro Riguel Villareal. She’d seen him before and know him because who wouldn’t? But today something about him felt different. His dark eyes seemed to bore into her, as if he could see right through the cheerful facade she put on every day.

“A-Ah y-yes! Coming right up!” gusto niyang kaltukan ang sarili dahil bigla siyang nautal. Starstruck?! Still she forced a smile.

Habang ginagawa ang Americano coffee ng isang Alessandro Villareal ay hindi niya maiwasang hindi mailang dahil ramdam niya ang titig nito sa kaniya. He’s watching her as if she’s a prey.

Pero ang tanong, bakit nandito ang isang Villareal sa hindi naman kasikatan na coffee shop?

Nang natapos ay dali-dali niya itong binigay sa lalaki. She handed him his cup, his fingers brushed hers briefly. Para naman nawalan siya ng hininga dahil sa maliit na pagdaplos sa kaniyang maliliit na daliri.

He stopped frowning, “You look sleepy,” he said in a deep voice full of concern.

“Are you alright?” He asked concerned but she didn’t want to get into a conversation with him so she just nodded.

He frowned, seeming not to believe me but nonetheless, he did not say anything else as he picked his coffee and walked out of the café. Heaven sighed, wondering why her heart flutters the way that it did.

Pagkatapos ng shift niya ay para naman siyang lantang gulay dahil sa sobrang pagod. Wala namang bago doon. Panay vibrate ng cellphone niya at alam niya naman na group chat nila ‘yon ng magkakaibigan. And her phone buzzed again in her pocket. It was Grace, again.

“Bakla! Tama muna work, need mo ng saya! Mamayang gabi? Gora ka na! Need mo sumama! Please?” sigaw nito sa kabilang linya kaya napatawa naman siya.

Heaven hesitated. She really should go home and rest, but she hadn’t seen her friends in days, and the thought of collapsing into bed with nothing but her worries didn’t sound appealing either.

“Okay,” she replied, her voice tired but grateful for the distraction. “Where?”

“Heart’s place. We’ll order in. Sagot ka namin, bff!”

Masaya naman nagtatawanan ang limang magkakaibigan. Ito ang pahinga ni Heaven bukod sa pamilya niyang mahal niya, ang kaniyang mga kaibigan. They’re gathered in Heart’s cozy apartment, laughter filled the room. For a few hours, Heaven allowed herself to forget about the bills, the work, and the heavy expectations. They ate pizza, gossiped about their classmates, and talked about their plans for the future.

“Nga pala! Tapos naman na ang finals sa first semester natin. Why not magsaya tayo? May event bukas! At girls, need ko kayong isama, mabo-bored ako doon. Baka doon niyo pa mahanap ang the one!” ani ni Grace na siyang kinahahighik naming lahat.

Heaven shakes her head. “Marami akong gagawin pa.”

“Ante ko, malulunod ka na niyan! Malulunod ka sa mga gawain mo. Need mo ng saya kahit sandali lang,” biglang pagsingit ni Angeline. Miracle and Heart nodded, mga nag-agree kaya ito, wala naman akong magagawa.

“Sige, pero sandalian lang ah?”

“Don’t worry, bff! Ako ang bahala sa inyong lahat. Sagot ko mula makeup, dress, sandals! Lahat! Need ko lang kayo!” masayang tumayo si Grace habang nagtatalon-talon.

Nakangiti niya itong tinitigan. Sana talaga itong trip ni Grace ang magiging dahilan para mawala lahat ng problema niya. Sana talaga.

End of Chapter 1.