Kabanata 2: Alessandro’s Cold World
Alessandro Riguel Villareal sat at his desk, gazing at the cityscape of Manila through the large windows of his office. It was a beautiful sight and was the result of his persisting efforts and his never-ending desire for success. But even that did not evoke a response within him. And yet, it sparkled as was its wont, but Alessandro saw only the emptiness in it: there was nothing left in his life. He glanced at the time on his sleek, black watch. In a few hours, he would be attending a business event at the Villareal Tower. Another gathering of Manila’s elite where, after gulps of champagne, the deals were sealed, and superficial pleasantries were exchanged. It was a world he had mastered: cold, calculated, efficient. And yet, beneath the surface, there was this void. There was a knock, and Clara burst in without awaiting permission. “Sir, your car is ready, it will take you to the event.” Tumango si Alessandro at napabuntong hininga. Inayos niya muna ang pagkakabutones ng kaniyang tailored jacket. Ayaw ni Alessandro pumunta, he didn’t enjoy the gatherings and such but as a CEO of Villareal Enterprises, his presence was required. Ang kaniyang maayos na buhok at perkektong panga ay nagpadagdag sa kaniyang karisma. Hindi sa pagmamalaki ay habulin si Alessandro ng mga babae. He knew he cut an impressive figure, one that commanded respect wherever he went. Ang mga babae ang naghahabol sa kaniya, hindi siya, ang mga kalalakihan din ang gustong makausap siya para magkaroon ng connection sa business world. But none of them mattered. It was all noise. Full of shít. As he walked down to the waiting black luxury car, Alessandro thought about his family. His parents were back from their latest vacation abroad and no doubt wanted to see him settled. In fact, during such events, his mother Victoria never failed to draw his attention to some marriageable women-daughters of influential businessmen or heiresses of family fortunes. Alessandro couldn’t care less. He had long since come to the conclusion that attachments were a distraction, and he had no room for anything that might interfere with his control over his life. “Focus on what you can control,” his father always said, and Alessandro had taken those words to heart. Marami na kaagad tao nang dumating siya sa venue. Alessandro seems annoyed because he doesn’t like a crowded people yet here he is, no fúcking choice. The rooftop of Villareal Tower was a breathtaking space: twinkling lights strung above, a pool that reflected the stars, soft hums of chatter. People chatted amongst each other, champagne glass in hand, speaking about business deals to the latest gossip. To be honest, it’s really annoying. He just sighed heavily. Alessandro walked in, immediately drawing the gaze of several women, all draped in sparkling gowns, their eyes hanging onto him. He was used to it, the flirtatious looks, the way women gushed over him, eager for even the tiniest morsel of his attention. He indulged them when it suited him, but only to while away time. None of them ever lingered in his mind. I’m not really interested, ladies. Maybe tomorrow? Guess not. Working his way through the crowd, shaking hands and nodding at known faces, something-or rather someone-caught his eye. There, standing near the bar, was a young woman who did not quite fit in with the rest. Dressed in something plain, her hair drawn back out of sight into a neat ponytail, while others around her seemed to float in a haze of self-importance, she was grounded, as if she was here only by accident. Ah the college student one. Sa coffee shop kung saan matagal niya ng pinagmamasdan ang dalaga. He just smirked on a mere thought. And yes, kilala niya ang babae. Matagal niya ng kilala ang dalaga, Heaven Jacinto is a 21-year-old student enrolled in her third year of college. Just poor, nothing more. That is all he is aware of regarding Heaven. The girl who captivated his attention every day. Umigting ang panga niya nang nakita niya ‘tong nakikipag-usap sa isang waiter, matamis ang ngiti ng labi ng dalaga, mapula iyon. Maliit ang kaniyang katawan, petite, at parang nyebe ang kutis ng balat nito. Mapaghahalataang inosente dahil sa obvious niyang mga mata. But she looked out of place for some reason. What was she fúcking doing here? Bakit siya nakapasok? And for some reason, it irritated him. She’s fúcking smiling again sa pútanginang waiter. Is he jealous? No. Of course not. He is Alessandro Riguel Villareal. And she’s just a mere college student. Nothing fúcking more. “Alessandro,” a soft feminine voice interrupted his thoughts. Hinarap niya ang babaeng tumawag sa pangalan niya ng casual lang. It’s Tiffany Huang was the daughter of a very influential businessman-a woman whose way his mother had been subtly pushing towards him for years. She was beautiful; yes, she was, with that flawless skin and designer dress, but there was this air of entitlement surrounding her that Alessandro found off-putting. Bitch. She fúcking irritates him. Hindi siya tinatantanan nito at parang linta kung makadikit. Still, he needs to be civil. “Miss Huang,” he greeted her with a nod, bumalik ang tingin niya kay Heaven, at ang mata ng dalaga ay naglalakbaay sa kung saan— na parang may hinahanap. Sinundan ni Tiffany ang tingin ni Alessandro kung saan ito nakatingin ngayon, mabilis siyang nainis. “Just Tiffany, Alessandro. And who’s that? Why are you looking at her?” Alessandro didn’t answer immediately, his jaw clenched. “No one, Miss Huang.” “Talaga ba Alessandro? Hindi ako bulag, may mata rin ako. Sino siya? Bagong babae mo? C’mon Alessandro!” Nainis naman si Alessandro sa inasal nito. Hinarap niya si Tiffany. He forced a smile at parang tanga naman itong ngumiti sa kaniya. Nababanas siya sa babae. “Miss Huang, none of your fúcking busineed. Mind your own fúcking business. Got it? Now fúck off!” Hindi niya na ito hinayaang sumagot pa sa kaniya at basta-basta na lang siya umalis sa harap nito. What a fúcking bitch. Tángina. Pakelamera. Hindi niya talaga mapigilan hindi mapamura. End of Chapter 2.Kabanata 3: The One-Night Stand Hindi mapakali si Heaven sa kinauupuan niya. Out of place talaga siya sa lugar na ‘to. Kanina niya pa rin hinahanap ang mga kaibigan. Magkakasama naman sila kanina pero sa isang iglap, parang bulang nagkawatak-watak sila. Hindi niya pa rin maintindihan kung bakit siya hinatak ni Grace sa lugar na ‘to. Puro mayayaman ang nandito, bagay na hindi siya kabilang, mga hindi niya kauri. This wasn’t her world— the luxury, extravagance— it all felt suffocating. Bakit nga ba ulit siya pumayag na sumama? Malilintikan talaga si Grace sa kaniya kapag nakita niya ito. At parang nagdilang anghel naman ata ang kinaiinasan ni Heaven dahil nakita niya kaagad ang kaniyang kaibigan na tila ba may hinahanap. “Grace!” mahina niyang sigaw at nang nakita siya nito ay dali-dali naman itong pumunta sa pwesto niya na nanlalaki ang mga mata. “Kanina ko kayo hinahanap! Nasaan na sina Mira, Angel at Heart?!” bulalas niya nito sa kaniya, napakamot naman ang kaniyang kaibigan sa b
Kabanata 4: Back to Reality IPagkauwi ni Heaven sa dorm ay dali-dali siyang pumasok sa banyo. Binuhusan niya ng tubig ang kaniyang mukha para mahimasmasan. Napapikit siya at napaupo dahil sa kahihiyan.“Tangina, Heaven! Ano ba ang ginawa mo?! Bakit nagpadala ka sa alak at tukso?!” sisi niya sa kaniyang sarili.Hindi niya alam kung bakit kusang tumulo ang luha niya. Inaamin niya na nasaktan siya sa inasal ng binata pagkatapos nang nangyari sa kanila kagabi. Kakaiba ang lalaki kagabi, malambing at ito na rin ang naglinis sa kaniyang katawan sa kadahalinang napagod siya. Dama pa niya ang init ng katawan ng binata na yakap-yakap siya ng mahigpit.“Magtigil ka, Heaven! Nawala man ang birhin mo, at least nasarapan ka kagabi!”Inis na napailing siya. Grabeng pang ga-gaslight sa sarili para lang ma justify ang nangyari kagabi. She felt so pathetic and so low.Pero ano bang magagawa niya? Nangyari na? Maibabalik pa ba ang virginity na nakuha ng isang Villareal?Halo-halong emosyon ang narara
Kabanata 5: Back to Reality II‘Heaven’s Point of View’“Saan ka galing, Heaven Jacinto?” Bago pa ako makapasok sa classroom ay bumungad na sa’kin si Grace na nakaabang. Naka-krus pa ang ang kaniyang braso at nakataas pa ang kaniyang kanang kilay— nagmumukha tuloy siyang mataray.Napaaga ako ng alis sa dorm kaya naman maaga rin akong nakadating sa classroom. Nakita ko naman na ang chats nila sa group chat namin at aaminin kong kinakabahan ako sa mga kaibigan ko. Hindi kasi ako nagpaalam sa kanila nang nag séx kami ni Alessandro. Diyos ko po! Gusto ko na lang talaga kalimutan lahat ng nangyari sa amin.Kaya ito ngayon si Grace, nasa harap mismo ng pintuan. Ang mga kaklase namin na maagang pumasok ay nagtataka tuloy sa inaasal ng kaibigan ko.Pinanlakihan ko ng mata si Grace at tsaka hinila siya papunta sa upuan namin. Hindi ko na lang pinansin ang mga kaklase namin na nakatingin sa amin ngayon.Kahit sa pagkaupo namin ay hindi niya aki nilubayan ng titig. Nagmumukha tuloy akong krimin
Kabanata 6: Back to Reality IIIAlessandro’s Point of ViewHabang nakaupo sa likod ng kotse na itim na Mercedes, nags-scroll lang ako sa mga balitang lumalabas sa newsfeed ko pero hindi ko naman binabasa. Pinapakinggan ko rin ang pagmaneho ng driver ko kahit na sobrang traffic, hindi na bago. But my mind, however, was else where.Heaven Jacinto.That girl. Ang pangalan ng babae ay hindi sumagi sa isip niya nitong mga nakaraang araw, mas maganda ‘yon, mas magiging busy siya. Ang nangyari sa amin ay wala lang, it’s just a brief of distraction, just like other girls. Nothing more. I didn’t need to think about her — didn’t want to, even. My life was too full of more important things: meetings, contracts, the company. Women.“Sir, we’re arriving at Villareal Enterprises,” his driver informed him, pulling up in front of the towering building that bore his family’s name.I snapped out of my reverie, quickly slipping into my cold, business persona. “Park at the back entrance. I don’t want any
Kabanata 7: Missed Period IIt’s been three weeks.Basta-basta ko na lang hinagas ang bag ko sa upuan at parang lantang humiga sa kama, siniksik ko ang mukha ko sa unan at nagmuni-muni. Pagod ang buong katawan ko dahil galing ako trabaho at sa isang klase ko pero kahit na nagpapahinga na ako ngayon, ay hindi pa rin tumitigil ang pagtakbo ng aking isipan. Maaga ang simula ng second semester namin, imbes na January ay pinaaga ito ng December dahil maaga ang opening class ng University na pinapasukan namin. Kaya kahit katatapos lang ng first semester ay sumabak kaagad kami ng second semester. Puro activities, quizzes and discussion. Wala namang bago doon, pero last sem na, at pagkatapos nito ay mag fo-fourth year ako bilang isang Educ student.Bale isang taon na lang…Pero kahit gano’n ay hindi ko maiwasang hindi mapagod. Sino ba namang hindi? Part time jobs, responsibilities sa pamilya kahit na palihim na tumutulong ang mga kapatid ko, pero gumaan ang pakiramdam ko kahit papaano dahil
Kabanata 8: Missed Period IIWala sa sarili kong naibagsak ang phone ko na para bang baga ng apoy ang hawak ko. Unti-unti nang bumubuo lahat ng pag-aalinlangan ko. Para bang puzzle iyon na malapit ko ng maibuo.Buntis? Buntis ba ako?Pero pilit kong dine-deny ‘yon sa aking isipan. Malakas ang tibok ng aking puso, namumuo rin ang pawis sa aking noo.There was no way! It wasn’t possible. I was just imagining things.At hindi pwede. May pangarap pa ako.Ang pamilya ko…But then, as if on cue, my mind flickered back to that night. My stomach twisted in knots. No, no, no. I couldn’t be. I wasn’t.Malakas ang kabog ng aking dibdib, para akong mauubusan ng oxygen. Bigla akong tumayo at naglakad-lakad sa kwarto ko. Pabalik-balik lang habang kinakagat ang kuko ko. “This is ridiculous. Hindi pwede ‘to Hah! Isang beses lang naman ‘yon, impossibleng mabuntis ako. Talaga! You’re not pregnant, Heaven. Stress ka lang! You’re overthinking. Magiging maayos din ang lahat!”Ngunit pumupulupot nanaman an
Kabanata 9: The Pregnancy Test IHeaven Point of ViewNakitingin lamang ako sa labas ng pharmacy, nag-iisip kung papasok ba ako o hindi. Kung kaya ko bang harapin ang kinakatakutan ko.Pero naalala ko ang sinabi sa’kin ni Heart, kailangan kong harapin ‘to.“Kaya mo ito, langit! Tiwala lang!” pagbibigay ko ng lakas sa aking loob.I swallowed hard, gripping the strap of my bag. I didn’t want to do this. I didn’t want to face the truth. But the missed period, the uneasiness that never went away… I couldn’t keep pretending anymore.Taking a deep breath, I pushed the door open and walked in. The cool air inside the pharmacy did nothing to calm the heat rising to my cheeks. I tried to avoid eye contact with the cashier as I walked down the aisle, searching for the pregnancy tests. My heart raced even faster, my palms sweating as I scanned the shelves.Naka facemask pa ako at naka cap na parang isang krimenal kung makapagtago sa maraming tao. Ayaw ko naman na may makakita sa akin. Isa pa, p
Kabanata 10: The Pregnancy Test IIHeaven Point of ViewPagak akong napatawa. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ngayon. Pinakatitigan ko lamang ang pregnancy test na may dalawang linya. Pulang dalawang linya.Positive.Buntis ako.Napaupo ako sa sahig. Ayaw lumabas ng luha ko, hindi ko alam kung napiga na ba lahat kaya wala ng tumutulo.“Paano na ako nito?”Walang tigil ang pag tunog ng cellphone ko sa kama. Kanina pa ‘yon, hindi ko rin namamalayan ang oras sa banyo, kung ilang minuto na ba akong nakatambay.Ang kinakatakutan ko, nangyari.Twenty-one years old pa lang ako. Marami pa akong pangarap sa buhay pero dahil sa alak at sa tukso, may nabuong dapat na hindi mabuo.Kagat-kagat ko ang aking kuko. Mabilis akong tumayo at lumabas ng banyo. Kinuha ko ang phone ko at pinatay ang tawag, shinutdown ko din ang phone ko para walang mang-istorbo.Napaupo na lang ako sa kama. Iniwan ko ang pregnancy test sa banyo.I blinked, unable to process what I was seeing. The two lines blurred to
Kabanata 13: Alessandro’s Blindness I Heaven Point of View I pulled my jacket tighter around me, hoping no one would notice how much I’d started to fill out underneath. At this point, I was thankful for the colder weather—it gave me an excuse to wear baggier clothes. My stomach wasn’t big yet, but I could feel it changing, and the fear of someone noticing sent my anxiety spiraling. Ngayon, tahimik akong nakaupo sa upuan, dinig ko ang daldalan ng mga kaklase ko pero parang nakalutang ako sa alapaap, pilit na nagtatago. Ilang araw na akong hindi lumalabas, ilang beses na rin akong inaaya ng mga kaibigan ko na sana lumabas man lang ako sa dorm ko, pero ako itong may ayaw. Gusto ko muna mapag-isa siguro. Kahit na alam na nila ang totoo ay may kaunting awkwardness pa rin sa amin. “Heaven, sama ka sa amin mamaya? Pupunta kaming gazebo garden. Girl need mo ng sariwang hangin. Sama ka na sa amin hm?” biglang sumulpot si Grace sa gilid ko. Tumingala ako sa kaniya at kiming ngum
Kabanata 12: Confiding in Friends IIHeaven Point of ViewThe reality of those words finally settled in. Saying it out loud made it feel even more real, and I couldn’t stop the tears from falling. I wiped at my cheeks, trying to pull myself together, but it was no use.Inabot ni Grace ang kamay ko at marahang pinisil ‘yon, marahil nagpapahiwatig na nasa tabi ko lang siya, na nasa tabi ko lang sila.“Pero bakit hindi mo kaagad sinabi sa amin, Heaven? Bakit mo hinayaang ikulong ang sarili mo sa ganitong problema?”“Natakot ako, Grace…” sagot ko sa kaniya na humihikbi pa. I admitted, my voice barely above a whisper. “I didn’t know how to handle it, and I’m still trying to process everything. I don’t know what to do.”Heart, always the one to take charge, scooted her chair closer, placing a hand on my arm. “Okay, first of all, you’re not alone in this. We’re here for you. Whatever you need, you got us, okay? Nandito lang kami sa lahat ng desisyon mo, langit. Alam kong naguguluhan ka pa at
Kabanata 11: Confiding in FriendsHeaven Point of ViewI sat on the edge of my bed, staring at the pregnancy test again, as if the result might somehow change if I looked at it long enough. But no matter how many times I checked, the two lines remained there, screaming at me. I swallowed hard, blinking back the tears that were always threatening to fall these days.I couldn’t keep this to myself any longer. My friends had been asking for days what was wrong, and every time I lied, it felt like a heavier burden to carry. They deserved to know. I needed their support—I couldn’t do this alone.Pero nag-aalala ako. Ano na lang ang magiging tingin nila sa akin? Ano na lang ang sasabihin nila?Would they judge me? Crucified me?Napailing na lang ako. Hindi dapat ito ang iniisip ko. Bahala na kung anong magiging reaction nila, ang mahalaga ay magpakatotoo na ako.Alam kong nag-aalala nila sa’kin ng sobra.Nakokonsensya ako sa bawat tingin nila na pilit kong binabalewala.Kaya mo ito, Heaven!
Kabanata 10: The Pregnancy Test IIHeaven Point of ViewPagak akong napatawa. Halo-halong emosyon ang nararamdaman ngayon. Pinakatitigan ko lamang ang pregnancy test na may dalawang linya. Pulang dalawang linya.Positive.Buntis ako.Napaupo ako sa sahig. Ayaw lumabas ng luha ko, hindi ko alam kung napiga na ba lahat kaya wala ng tumutulo.“Paano na ako nito?”Walang tigil ang pag tunog ng cellphone ko sa kama. Kanina pa ‘yon, hindi ko rin namamalayan ang oras sa banyo, kung ilang minuto na ba akong nakatambay.Ang kinakatakutan ko, nangyari.Twenty-one years old pa lang ako. Marami pa akong pangarap sa buhay pero dahil sa alak at sa tukso, may nabuong dapat na hindi mabuo.Kagat-kagat ko ang aking kuko. Mabilis akong tumayo at lumabas ng banyo. Kinuha ko ang phone ko at pinatay ang tawag, shinutdown ko din ang phone ko para walang mang-istorbo.Napaupo na lang ako sa kama. Iniwan ko ang pregnancy test sa banyo.I blinked, unable to process what I was seeing. The two lines blurred to
Kabanata 9: The Pregnancy Test IHeaven Point of ViewNakitingin lamang ako sa labas ng pharmacy, nag-iisip kung papasok ba ako o hindi. Kung kaya ko bang harapin ang kinakatakutan ko.Pero naalala ko ang sinabi sa’kin ni Heart, kailangan kong harapin ‘to.“Kaya mo ito, langit! Tiwala lang!” pagbibigay ko ng lakas sa aking loob.I swallowed hard, gripping the strap of my bag. I didn’t want to do this. I didn’t want to face the truth. But the missed period, the uneasiness that never went away… I couldn’t keep pretending anymore.Taking a deep breath, I pushed the door open and walked in. The cool air inside the pharmacy did nothing to calm the heat rising to my cheeks. I tried to avoid eye contact with the cashier as I walked down the aisle, searching for the pregnancy tests. My heart raced even faster, my palms sweating as I scanned the shelves.Naka facemask pa ako at naka cap na parang isang krimenal kung makapagtago sa maraming tao. Ayaw ko naman na may makakita sa akin. Isa pa, p
Kabanata 8: Missed Period IIWala sa sarili kong naibagsak ang phone ko na para bang baga ng apoy ang hawak ko. Unti-unti nang bumubuo lahat ng pag-aalinlangan ko. Para bang puzzle iyon na malapit ko ng maibuo.Buntis? Buntis ba ako?Pero pilit kong dine-deny ‘yon sa aking isipan. Malakas ang tibok ng aking puso, namumuo rin ang pawis sa aking noo.There was no way! It wasn’t possible. I was just imagining things.At hindi pwede. May pangarap pa ako.Ang pamilya ko…But then, as if on cue, my mind flickered back to that night. My stomach twisted in knots. No, no, no. I couldn’t be. I wasn’t.Malakas ang kabog ng aking dibdib, para akong mauubusan ng oxygen. Bigla akong tumayo at naglakad-lakad sa kwarto ko. Pabalik-balik lang habang kinakagat ang kuko ko. “This is ridiculous. Hindi pwede ‘to Hah! Isang beses lang naman ‘yon, impossibleng mabuntis ako. Talaga! You’re not pregnant, Heaven. Stress ka lang! You’re overthinking. Magiging maayos din ang lahat!”Ngunit pumupulupot nanaman an
Kabanata 7: Missed Period IIt’s been three weeks.Basta-basta ko na lang hinagas ang bag ko sa upuan at parang lantang humiga sa kama, siniksik ko ang mukha ko sa unan at nagmuni-muni. Pagod ang buong katawan ko dahil galing ako trabaho at sa isang klase ko pero kahit na nagpapahinga na ako ngayon, ay hindi pa rin tumitigil ang pagtakbo ng aking isipan. Maaga ang simula ng second semester namin, imbes na January ay pinaaga ito ng December dahil maaga ang opening class ng University na pinapasukan namin. Kaya kahit katatapos lang ng first semester ay sumabak kaagad kami ng second semester. Puro activities, quizzes and discussion. Wala namang bago doon, pero last sem na, at pagkatapos nito ay mag fo-fourth year ako bilang isang Educ student.Bale isang taon na lang…Pero kahit gano’n ay hindi ko maiwasang hindi mapagod. Sino ba namang hindi? Part time jobs, responsibilities sa pamilya kahit na palihim na tumutulong ang mga kapatid ko, pero gumaan ang pakiramdam ko kahit papaano dahil
Kabanata 6: Back to Reality IIIAlessandro’s Point of ViewHabang nakaupo sa likod ng kotse na itim na Mercedes, nags-scroll lang ako sa mga balitang lumalabas sa newsfeed ko pero hindi ko naman binabasa. Pinapakinggan ko rin ang pagmaneho ng driver ko kahit na sobrang traffic, hindi na bago. But my mind, however, was else where.Heaven Jacinto.That girl. Ang pangalan ng babae ay hindi sumagi sa isip niya nitong mga nakaraang araw, mas maganda ‘yon, mas magiging busy siya. Ang nangyari sa amin ay wala lang, it’s just a brief of distraction, just like other girls. Nothing more. I didn’t need to think about her — didn’t want to, even. My life was too full of more important things: meetings, contracts, the company. Women.“Sir, we’re arriving at Villareal Enterprises,” his driver informed him, pulling up in front of the towering building that bore his family’s name.I snapped out of my reverie, quickly slipping into my cold, business persona. “Park at the back entrance. I don’t want any
Kabanata 5: Back to Reality II‘Heaven’s Point of View’“Saan ka galing, Heaven Jacinto?” Bago pa ako makapasok sa classroom ay bumungad na sa’kin si Grace na nakaabang. Naka-krus pa ang ang kaniyang braso at nakataas pa ang kaniyang kanang kilay— nagmumukha tuloy siyang mataray.Napaaga ako ng alis sa dorm kaya naman maaga rin akong nakadating sa classroom. Nakita ko naman na ang chats nila sa group chat namin at aaminin kong kinakabahan ako sa mga kaibigan ko. Hindi kasi ako nagpaalam sa kanila nang nag séx kami ni Alessandro. Diyos ko po! Gusto ko na lang talaga kalimutan lahat ng nangyari sa amin.Kaya ito ngayon si Grace, nasa harap mismo ng pintuan. Ang mga kaklase namin na maagang pumasok ay nagtataka tuloy sa inaasal ng kaibigan ko.Pinanlakihan ko ng mata si Grace at tsaka hinila siya papunta sa upuan namin. Hindi ko na lang pinansin ang mga kaklase namin na nakatingin sa amin ngayon.Kahit sa pagkaupo namin ay hindi niya aki nilubayan ng titig. Nagmumukha tuloy akong krimin