Kabanata 242

Sa nalalapit naming pag-alis, hindi ko napigilang balikan ang mga alaala. I used to do this whenever I stare at the nothingness. Mamimiss ko ang kagandahan ng lugar na ito. Kung makababalik ulit kami rito o hindi na... ay hindi ko masasabi. Sa bagay na iyan ay wala akong kontrol. Kapag natuloy ang plano ng Senior, wala akong magagawa. Sa ganda ng lugar na ito'y nanaisin ko nang manirahan dito ngunit syempre, namimiss ko na rin ang bahay na iniwan namin. I miss our balcony and garden. I miss our front and backyard where I also use to paint.

Sa isang ihip ng hangin, nilipad nito ang ilang hibla ng aking buhok. May mga bagay akong naalala.

“Kaunti lang ang makakain ko. I'm on a diet...” anas ko habang isa-isang tinitingnan ang mga pagkain. Pinili ko lamang ang hindi masyadong mabigat sa tiyan.

“I can see that,” he said as he looked at me. Kita ko rin ang pagbaba ng mga mata niya sa katawan ko.

Tumikhim ako. “Kulang ako sa exercise,” dahilan ko.

“Let's exercise then. May trabaho ka buk