Kabanata 28.2 - Everything

The days went so fast at ngayon, nandito ako sa ancestral house ng family ko sa mother side. Nakasalubong ko kasi ang Lola ko sa mall at nagpasyang sumama patungo rito, this is my first time visiting this place kaya nang sabihin niyang dito siya tutungo ay hindi na 'ko nagdalawang isip na sumama.

"You have to behave, hija. We are renovating the house dahil gagawin na 'tong bahay bakasyunan para hindi sayang. Sandali lang tayo, ha.. and expect a lot of mess." Lola chuckled.

After a few minutes, nakapasok na kami sa loob ng malaking bahay. Grabe, hindi ko inakalang may ganito kami kalaking bahay. I wonder why my mother doesn't bring us here. May kalumaan na ang bahay at mula sa labas ay kitang-kita ang mga dumi dahil nga nirerenovate ito. Marami kaming nakasalubong na tauhan, humihinto sila sa ginagawa para batiin kami. Sa living room ako pinaghintay ni Lola, may mga papeles daw kasi siyang kukuhain sa taas. Kumpara sa labas, mas maayos dito sa living room.

Tumayo ako at nilibot ang kabuuan ng bahay, brown at white ang color palette ng buong bahay at karamihan ng palamuti ay wooden. Naglibot lang ako hanggang sa makarating ako sa mga picture frames, may mga malalaking frame na nakasabit sa dingding. Isa doon ay ang frame nila Lolo at Lola, solo frame ng mga Tita at Tita ko kasama si Mama, meron din na lahat silang pamilya. But there's one frame that caught my attention, it is a frame of a woman, kung titingnan ay parang nananalamin lang ako dahil kamukhang kamukha ko yung babae. Tiningnan ko pa ang mga litratong naroon at bawat litrato nung babae ay napapahinto ako para obserbahan ang pagkakapareho namin, may picture din doon na may kasama siyang lalaki, asawa niya yata. Tinitigan ko nang maigi ang litrato nilang dalawa, parang nakaramdam ako ng kakaiba. Mabuti nalang at narinig ko na ang tawag ni Lola, aalis na raw kami dahil sandali lang naman talaga dapat kami dito, may kailangan lang siyang kunin tapos iuuwi niya na ko sa amin.

While on our way home, I'm silent the whole trip. Iniisip ko pa rin yung mga nakita ko kanina, I don't know who that person is. Kung relative man namin, bakit hindi sila kinukwento ni Mama sa’min? Ngayon ko lang kasi talaga sila nakita at may kung ano na agad akong naramdaman sakanila.

I have a gut feelings but as much as possible, I don't want to entertain that thought. Napaka-imposible lang kasi no'n.

Naihatid ako ng maayos ni Lola sa bahay at pagtapos ay nagpaalam na rin ito. Ginugol ko ang mga natitirang oras ko para gawin ang mga hindi ko nagawa kanina sa trabaho, nag-edit lang ako ng pictures at sumagot ng mga emails. Marami na din kasing kumukuha sa’min ni Almario bilang photographer, maliliit na offers lang 'yon pero kumikita naman kami kaya pinapatos na rin namin ang iba. Naging partner ko na rin si Rio, hindi na ko nag-inarte dahil magaling talaga siya. Sabi pa nga mg Kuya niya, pupwede na kaming magtayo ng sarili naming studio.

I also checked my social media accounts, napunta ako sa conversation namin ni Rio. He sent me the link of registration para doon sa film school na sinasabi niya. It's not bad if I'll try this one, wala namang mawawala sa’kin kaya nag-register ako, sinend ko rin ang mga requirements na needed. It will take a week before they respond to my application kaya ayos na rin.

Another day came, nagtungo ako sa school para sa Brigada Eskwela. Mandatory ito kaya hindi pwedeng hindi pumunta. Thinking about it now, time flies so fast. Malapit na ulit ang pasukan, siguro three weeks from now. May outing kami next week ng mga kaibigan ko, may kanya kanya kasi kaming pinagkaabalahan kaya hindi kami nakapag outing ng maaga, gusto namin kumpleto kami kaya nagkasundo kaming next week nalang dahil next week pa makakauwi si Mads, nagbakasyon kasi sila ng family niya sa probinsya.

Maagang natapos ang ginawa namin, nagpalit muna ako ng shirt dahil pinagpawisan ako kanina bago nagtungo sa isang coffee shop malapit sa school, nagkasundo kasi kami ni Isaiah na susunduin niya 'ko since nag-commute lang ako at doon ako sakaniya matutulog ngayong araw.

While waiting, I checked my social media accounts para hindi ako ma-bored. Natigilan lang ako nang may huminto sa harap ko, I thought it was a waiter kaya sasabihin ko na sanag hindi muna ako mag-oorder but to my surprise, Drew is standing in front of me, my ex-boyfriend.

"W-why are you h-here.." nauutal sa sabi ko.

Humigpit ang hawak ko sa phone at bag na dala ko, bumilis rin ang tibok ng puso ko. Hindi sa galak kundi sa kaba at takot. Nasa harap ko ang lalaking naging dahilan kung bakit hanggang ngayon, hirap pa rin akong magtiwala sa iba.

"Treia, I know you're still mad at me but please.. please just this once, hear me out.." sambit nito.

He sat in front of me kaya napalayo ako ng bahagya sakaniya. I'm in the verge of panicking, palinga linga ako sa paligid, pinagdarasal na sana dumating na si Isaiah.

Akmang hahawakan niya ang kamay ko nang mabilis kong iniwas ito, my tears suddenly fall from my eyes, God know how much I'm scared right now. Seeing the man who brought disaster in my life, I just want to slapped him but I stopped myself from doing that.

"Don't fucking touch me, I swear Drew, mag-e-eskandalo ako rito at hindi mo gugustuhin 'yon!" I hissed.

I saw regret in his eyes pero iniwas ko ang tingin ko sakaniya dahil ayokong makaramdam ng awa, what he did to me was wrong and he must pay for it. I just don't know where did he get the audacity to show himself to me after what he did?

"I've been wanting to talk to you ever since that night, hindi lang ako makahanap ng tiyempo dahil palagi mong kasama ang mga kaibigan at pamilya mo. I want to apologize, believe me Treia, I regretted what I did. Nabulag ako, nagpagamit ako sa pamilya ko.. And I'm very sorry I caused you a lot of pain.. please.. please forgive me.." sambit nito.

I couldn't gaze at him. I dialed Isaiah's number, wala pang ilang segundo ay sinagot niya na ang tawag. Drew kept on apologizing, minabuti kong hindi pakinggang ang mga 'yon. Tumayo ako para sana umalis na pero hinarang niya 'ko.

"Hey, malapit na 'ko!” bati ni Isaiah mula sa kabilang linya.

Lumuhod si Drew sa harap ko at nagmakaawang patawarin ko siya. We are getting too much attention here and I hate the fact that I feel pity for him, naaawa pa rin ako despite of what he did.

"Isaiah where are you, sunduin mo na 'ko dito, please.." I begged.

Drew held my hand, hindi ko na napigilan 'yon dahil nanghihina na 'ko. Kanina pa rin bumubuhos ang luha ko, I couldn't take it.

"I'm sorry, please forgive me.. I'm sorry.." he continue apologizing. Mabuti nalang at konti lang ang mga customer dito pero halos lahat sila ay nakatingin sa’min.

"You've caused me too much pain. What you did was traumatic.. you don't know my struggles, Drew. Up until now, thinking about that night scarred me.. and that scar will remain forever and it is all because of you! It haunted me every night and I will never forgive you!" I burst out crying.

I wiped all my tears away. Maglalakad na sana ako palayo nang pigilan niya na naman ako, nakatayo na ito at mahigpit niyang hinawakan ang braso ko. He looks like he really regretted what he did. It's been more than two years and since then, I've never heard of him. Ang huling balita ko sakaniya, nakasuhan siya pero agad din namang napiyansahan. After that, hindi na 'ko nakibalita pa. The more I think about it, the lesser the chance I will heal so I promised myself not to think about it.

"Treia, I'm so sorry. I'm willing to do anything para lang mapatawad mo ko. I know someday you will forgive me, I just want to—"

His words got cut off when Isaiah pushed him away from me. I saw burning flames in his eyes the moment he stares at Drew. Halatang kagagaling lang nito sa trabaho dahil sa suot niya. Kung hindi ko pa pinigilan ay baka masuntok niya na si Drew doon.

"Stay away from my girlfriend!" may diin sa bawat salita nito. Tinitigan niyang muli si Drew na may pagbabanta bago ako iginiya palabas ng coffee shop.

We went inside his car at nagsimula na siyang mag drive patungo sa condo niya. We were silent the whole trip, panay ang lingon niya sa'kin at puno ng pag-aalala ang mukha nito. Nginingitian ko lang siya para ipahiwatig na ayos lang ako. Hawak niya ang kamay ko buong biyahe, nagwoworry pa 'ko dahil isang kamay lang ang gamit niya sa pagdadrive but he manage to drive all the way to his condo nang hindi kami nadidisgrasya.

Nagtungo na kami sa unit niya para magpahinga, it was a tiring day. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko, takot, pagkabahala, awa? Naaawa ako kay Drew, alam kong biktima rin siya at alam kong hindi niya ginusto ang nangyari. Wala lang siyang choice kung hindi sundin ang utos ng pamilya niya at gaya ko, biktima rin siya. But.. I still couldn't forgive him. Ayokong pilitin ang sarili kong patawarin ang isang taong hindi ko pa kayang patawarin. Maybe someday, when I am finally healed, maybe I could forgive him that day..

I'm thankful for Isaiah. Ayokong pag-usapan ang nangyari kanina, mabuti at hindi na nagtanong pa si Isaiah. Wala rin siyang nabanggit na kahit anong tungkol doon. I'm just so thankful that I have him in my life. I never imagined myself loving someone this much..

"What are you thinking?" Isaiah asked.

Nagluluto siya ng dinner namin at bakas ang pag-aalala sa mukha nito. Umiling ako at nginitian siya, he seems not satisfied by it.

"Thank you.. for everything." Thank you, my everything..