"Kailan mo pa ako niloloko?!!"
Halos mabingi ako dahil sa malakas na pagsigaw ni Gabriel. Pinuno ng galit na boses niya ang kabuuan ng botanical garden ng aming university. Tanging kami lamang ang narito sa lugar na 'to.
Natatakot ako sa paraan ng pagtitig niya. Punong-puno ito ng galit at pagkadismaya. Siguro kung ibang tao lang siya, baka napagbuhatan na niya ako ng kamay. But knowing how he respect women, he won't hurt me or even lay his finger on me even if I'm his most hated person now.
"Saan ba ako nagkulang, Kelly?" may panlulumong tanong niya.
I shook my head. Wala siyang pagkukulang. Halos ibigay na niya ang buong mundo sa akin.
Naramdaman ko ang panginginig ng nakatikom kong mga labi. Wala akong mabigkas na salita. Hindi ko alam kung paano ko pa dedepensahan ang sarili ko.
Napayuko na lamang ako. Hindi ko magawang tumitig sa kulay brown niyang mata. Kung noon, gumagaan ang pakiramdam ko sa tuwing tumitingin ako sa magagandang mata niya, ngayon ay parang may malaking batong nakadagan sa dibdib ko. Hindi ko kayang makita ang sakit sa mga mata niyang iyon. Baka hindi ko na kayanin.
"Kaya ka nakipag-cool off 'di ba? Kasi may iba ka na pala? At bestfriend ko pa talaga? So, totoo talaga ang naririnig ko patungkol sa inyo?!"
Iling lang ako nang iling. Gusto ko magpaliwanag, pero sobrang gulong-gulo na ng utak ko. Hindi ko akalain na hahantong ang lahat sa ganito.
"Magsalita ka naman, Kelly! Please, sabihin mong hindi totoo na may relasyon kayo ni Brix. Parang awa mo naman!"
Parang naging isang malakas na pag-agos ng ilog ang mga luha ko. Tuluyan itong bumagsak sa mga mata ko nang marinig ko ang pagsusumamo niya.
Huminga ako ng malalim. Buo na ang desisyon kong tapusin na ang lahat sa amin.
"I-I'm sorry, Gab...I-I'm sorry...Totoo lahat ng 'yan...T-Totoong may relasyon kami," halos pabulong na pag-amin ko. Hindi ko gustong saktan siya, pero heto ako, dinudurog ko ang puso niya.
Nakatitig lamang ako sa mga litratong hawak-hawak niya na kanina lang ay pinagpepyestahan ng mga estudyante sa bulletin board. Lukot-lukot na ito dahil naiipit ang mga ito sa nakakuyom niyang kamao. Picture namin 'yon ni Brix na magkayakap.
Kumalat na ang picture na 'yon sa buong campus. Marahil ay pinag-uusapan na nilang lahat ang cheating issue namin ni Brix. Napakadali talagang manghusga ng mga tao kahit hindi naman nila alam ang buong kwento.
Narinig ko ang marahas na pagbuga ni Gab ng hangin kasabay ng pagtigas ng boses niya. "Kailan pa kayo?!"
Nanatili akong nakayuko, pikit-matang sinagot ang tanong niya. "T-Three months na kami."
"T-Three months," he repeated. Walang buhay.
"Gab. Sorry...I'm really sorry!"
I apologized over and over again. Sa mga sandaling iyon, parang iyon lamang ang mga salitang alam ko.
"Mahal mo ba siya?" muling tanong niya.
Tila binalot ng lamig ang buong sistema ko. Parang yelo na ang boses niya. Hindi ako makapagsalita. Para akong tatakasan na ng lakas. Patuloy ako sa pag-iyak. Siguro iniisip niya, napaka-kapal ng mukha ko. Kung umiyak ako sa harapan niya, parang ako pa ang biktima.
"S-Silence means yes," his voice cracked. "Putangina."
Marahas niyang itinapon sa harap ko ang hawak niyang mga litrato. Tinipon ko ang lahat ng lakas na meron ako upang muli siyang tignan. Nanlumo ako nang makitang lumuluha na rin siya, pero mabilis niyang pinunasan iyon. Para akong mapapaso sa apoy ng galit na nakikita ko sa mata niya.
"Hindi ko alam na ganyan kang babae. Tangina naman, Kelly. First year highschool palang mahal na kita, ginawa ko naman ang lahat para sa'yo. Hindi ko akalain na magagawa mo pa akong lokohin. Tangina! Magsama kayong dalawa. Mga manloloko!" matatalim ang bawat salitang binitiwan niya pero tinanggap ko ang lahat ng iyon kahit nagdurugo na ang puso ko.
"It's over between us. Hindi ako gago para magpakatanga pa sa'yo. Huwag na huwag ka nang lalapit pa sa akin. Ayaw ko nang makita pa ang pagmumukha mo." He said coldly as he looked at me with disgust.
Napako ako sa kinatatayuan ko. Naiwan akong mag-isa. Wala akong lakas pa para habulin siya. Iyak na lamang ako nang iyak habang pinagmamasdan ang tuluyang paglayo niya sa akin.
Iyon ang huling pagkakataon na nagkausap kami. At sigurado ako, kailanman ay hinding-hindi na niya talaga ako mapapatawad pa.
In his eyes, I'm the worst.
"Kung may kahilingan man akong gustong matupad. Hindi sa tala sa mga langit ako hihiling, kundi sa Diyos. Hihiling ako sa kanya ng isang himala."***Kelly's Bloom is a vintage flower shop located at the downtown of Sunny Ville, owned by our family for almost 40 years. Pagmamay-ari pa ito ng lola ko, hanggang sa ipamana niya ito kay mommy. Ni-renovate nang kaunti at ipinangalan sa akin, Kelly.Our shop is not huge, nasa 80 square m
My mind is on haywire. It keeps heading back on the night that we went to that bar, and I swear I won't go back there anymore. It was a worst experience ever! But then I smiled at the thought of that facemask guy. My heart flutters when I think that maybe, it was Gabriel.Pero malamang sa malamang, nanaginip lang talaga ako ng gising. Gab is not the only one who owned a deep set of eyes. Isa pa baka nililinlang lang ako ng mga mata ko no'n dahil medyo nahihilo na rin ako.Kung sino man siya, salamat sa kanya dahil naturuan niya ng leksyon ang nambastos sa akin."Spongebob na naman 'yang pinapanuod. Lipat mo nga 'yan."Umupo si kuya sa tabi ko at pilit na inaagaw sa akin ang remote ng tv. Kainis! Kanina pa ako dito sa sala at tahimik na nanunuod, tapos bigla siyang manggugulo.Napasimangot na lang ako nang maagaw niya ang remote sa akin at
The following month was the busiest and full of surprises. Lalo pa at ilang araw na lang, Valentines Day na. Mas dagsa ang mga customer kapag ganitong buwan. Mabuti na lang at nakauwi na rin si mommy galing sa probinsya. Kung kami lang ni kuya ang nasa shop, baka hindi na kami magkandaugaga sa pag-aasikaso ng mga customers.Mom really knows how to handle pressure, 'yon siguro ang dapat naming matutunan pa ni kuya mula sa kanya.Umaga palang, sobrang busy na namin. Ilang oras ng sunod-sunod ang pagdating ng mga customers at online orders. Para akong hihingalin kaka-sales talk at kakasagot ng tawag sa phone kaya nang maubos ang tao sa shop, agad akong umupo sa wooden chair sa lounge area at pinatong ang paa ko sa coffee table."Pagod ka na?" kantyaw ni kuya habang inaabutan ako ng isang baso ng tubig."Nakakapagod kayang dumaldal," katwiran ko.Magtatanghali na rin kaya ramdam na ramdam ko ang pagod at gutom."Kelly, put your fee
Nakasakay ako sa taxi patungo sa Arevalo General Hospital. Ito ang pinakamalaking ospital na matatagpuan sa gitna ng siyudad na pagmamay-ari ng lolo ni Brix, na ngayon ay mga magulang na niya ang namamalakad.It's his parents' 25th wedding anniversary and they invited me to have dinner with them. Nahihiya man, hindi ko magawang tumanggi sa alok nila. Sobrang laki ng utang na loob ko sa mag-asawang 'yon, ayoko namang biguin sila.I glanced at my watch, pasado alas-kuwatro na. They instructed me to go at their hospital to meet them. Mabuti na lang hindi ma-traffic.Huminto ang taxi sa tapat ng hospital. Matapos kong maabot ang bayad sa driver nagmamadaling lumabas na ako ng sasakyan.Nang makarating ako sa entrance, saglit akong huminto sa may malaking glass door ng ospital to check my own reflection. I smiled while looking at myself. I was wearing a ribbon waist
Hindi ako makahinga. Naninikip ang dibdib ko at namamawis din ang mga palad ko. Naramdaman ko ang pananakit ng ulo ko kaya mariin akong napapikit. Pilit kong iwinawakli sa isipan ko ang mga masasamang alaala ng nakaraan, ngunit kahit anong gawin ko, hindi ko mapigilan ang pagbaha ng mga ito. Memories from the past keep playing like a movie right before my eyes."Can I go first?"I heard her voice loud and clear. I turned around to see Stella. She was smiling at me, but the look in her eyes were telling me different. She's not amused to see me.I was scared of her presence. Halos lahat naman kinatatakutan siya. No one wants to get on her bad side.I move a step back letting her cut in the line at the long query of students inside the school's cafeteria. She gave me a light tap on my back before smiling again a
Wake up! Antukin na kuting!" Hinila ako ni kuya paupo pero humiga lang ulit ako sa malambot kong kama at muling pumikit."Hmm...Maya na kuya," I mumbled into the pillow. Pero ang kapatid ko kung makayugyog sa akin parang wala nang bukas."Bangon na, ngayon ang start ng summer class sa simbahan. Huwag mong paghintayin ang mga estudyante mo," daldal pa ni kuya."5 minutes pa." I whined. Itinaas ko ang kumot ko para itakip sa buong katawan ko."Ayaw mo gumising, ha!"Biglang inagaw ni kuya ang kumot ko. Nasilaw ako sa liwanag na tumama sa mata ko dahil bukas na bukas pala ang bintana sa kwarto ko, pumapasok ang sikat ng araw."Kuyaaaa!" malakas kong tili nang sumampa siya sa kama at kiniliti ako."Hahahahaha...Tama na!....O-Oo na...Babangon na!" paulit-ulit kong sigaw pero kiniliti pa rin ako nang kiniliti ng kapatid ko. "Tama na...kuya...Hahaha...H-hindi na ko...makahinga..." mahinang pa
"Baka talagang meant to be kayo ni Gab, kaya lagi na lang kayong pinagtatagpo ng tadhana?"Nilingon ako ni Danika na parang hinihingi ang pagsang-ayon ko sa sinabi niya, but I shook my head drastically as my answer.Matagal din kaming hindi nakapag-hang out together kaya nandito siya sa bahay. Kinuwento ko sa kanya ang lahat ng mga ganap ko sa buhay. As in lahat-lahat. Walang labis, walang kulang."Matagal ng tapos ang chapter namin ni Gab. Huwag mo nang ipilit," I replied.Danika look at me flatly. "Malay mo naman, no!" giit niya.Nag-focus na lang ulit ako sa movie na pinapanuod namin kaysa makinig sa kanya. I Give My First Love To You ang title ng pinapanuod namin. It's Sunday kaya pahinga kaming lahat at movie marathon lang ang inaatupag.Nakaupo kami sa pahabang sofa sa sala habang nakapatong ang mga paa namin ni Danika sa center table. May hawak-hawak din akong isang box ng tiss
"Are you heading out tonight?"Stella asked with a raised eyebrow. Ka-video call niya ang boyfriend niya.She noticed that he's wearing a plain long sleeves, rolled up to his arms and a khaki chinos. Mukhang bihis na bihis ito."Will head out for a few drinks with Smith and Thao," matipid na sagot ni Gab na tuktok lamang ang mata sa daan habang nagmamaneho."Where? Sasama ako. Sunduin mo ko.""Eclipse. And no, hindi ka pwede sumama.""Bakit hindi pwede? Baka mamaya mambabae 'yang mga kaibigan mo do'n, tapos idamay ka pa,"pagpupumilit ni Stella."Please, Stella? Wala ka bang tiwala sa akin?" tila naiiritang tanong ni Gab.Napakagat na lang sa ibabang bahagi ng labi niya si Stella nang makita ang pagseseryoso ng mukha ng boyfriend. Halos magsalubong na rin ang dalawang kilay nito. Gusto niya sanang pigilan si Gabriel na umalis pero baka pagtalunan lang nila ito.She doesn't want
GabrielNapakabilis ng kabog ng dibdib ko dahil sa kaba. Pakiramdam ko, ano mang oras ay lulundag na palabas ang puso ko. Ilang malalalim na buntong hininga na rin ang napakawalan ko. Halos mahilo na ang mga kasama ko sa loob ng simbahan dahil kanina pa ako palakad-lakad."Kalma lang pare, para ka namang natatae," sita sa akin ni Jules. Tinapik niya ang balikat ko bilang pagpapakalma sa akin."Ready na ba ang lahat?" tanong ko."Handang-handa na!" sabay-sabay namang tugon ng mga ka-banda ni Aiyah. Tinaas pa nila ang dalawang kamay nila sa ere.Malaki ang pasasalamat ko sa kanila dahil walang pag-aalinlangang pumayag sila sa pabor ko. Sila ang tutugtog sa church wedding namin ni Kelly. Ang kaibahan nga lang, ako ang bokalista nila ngayon."Parating na siya," nakangiting bati naman ni Danika sa akin. Hindi ko na napansin ang pagdating niya.
Isang buwan na mula nang bumalik ako sa ospital. Kailangan kong manatili rito hanggang sa manganak ako. Gaya ng sabi ng doctor ko, hindi biro ang pagbubuntis ko. It's too risky so I need to cooperate with them. Dalawang doctor ang nangangalaga sa akin. Minomonitor nila araw-araw ang kalagayan ko, walang mintis. Idagdag mo pa si Brix na laging puyat kahit hindi niya duty. Binabantayan rin niya ako.Hindi naman ako nalulungkot dito sa ospital dahil madalas nakatambay sa kwarto ko ang mga kaibigan ko. Gaya ngayon, malapit nang gumabi pero nandito pa rin sila."Tignan mo sila, parang mga bata." Natatawang bulong ni Gab sa tabi ko. Nakaupo kaming dalawa sa malaking kama at nakasandal ang mga likod sa headboard.Gamit-gamit ko ang pinakamalaking VIP room dito sa ospital nila Brix. There's a 75 inches tv on the wall kaya nakasalampak sa sahig sina Jules, Brix, Thao at ang mga kabanda ni Aiyah. Tutok ang mga mata nila
Nagising ako na sobrang sama at bigat ng pakiramdam. May nalalasahan rin akong mapait sa bibig ko kaya dali-dali akong bumangon at tumakbo papunta sa c.r ng kwarto namin. Gaya ng mga nagdaang araw, panay lang ang pagsuka ko sa tuwing umaga. Wala pa akong kinakain pero parang halos nailabas ko na ang lahat ng laman ng tiyan ko."Ayos ka lang?" nag-aalalang tanong ni Gabriel na agad akong nilapitan.Mukhang naalarma pa ito nang matagpuan niya akong nakasalampak lang sa malamig na sahig ng banyo, malapit sa toilet bowl."Nasusuka lang," nanghihinang tugon ko.Inalalayan niya ako patayo patungo sa lababo. Binuksan niya ang gripo at binasa ang mukha ko para mahimasmasan ako."Let's go and see the doctor. Baka kung ano na 'yan," he insisted but I just weakly shook my head."I'm fine. Wala lang 'to.""Please, mahal? Mas mapapanatag ako kung magpapacheck up ka na ngayon. Ilang araw ka ng ganyan. We need to make sure and be extra
Time flies so fast and before I know it, my wedding day finally arrived. Hindi pa rin ako makapaniwala na darating ang araw na 'to. Simpleng civil wedding lang ang napagpasyahan naming idaos ni Gabriel. Hindi na ako naghahangad ng magarbong kasal, ang gusto ko lang ay mabasbasan ang pagsasama naming dalawa."Ang ganda mo, Kels." komento ni Danika nang matapos siyang ayusan ako.Napangiti na lamang ako habang nakatitig sa salamin. Bigla namang bumukas ang pintuan ng kwarto ko at iniluwa nito si mommy. Lumapit siya sa akin, tears were already running down on her face while admiring me in my white v-neck, knee length dress."You're so beautiful, my baby. Ikakasal ka na talaga," she cried.I quickly raise my hands to wipe away her tears. "Mommy, wala namang iyakan. Mahahawa ako, eh." I said jokingly. Nakita ko siyang tumango-tango pero patuloy pa rin siya sa pagluha."Thank you, mommy. For everything." I mumbled as I pulled her into a war
GabrielNatagpuan ko ang sarili ko na nakaupo sa tahimik na sala ng bahay namin. Nasa harapan ko si mommy at kapwa kami walang imik. Naririnig ko ang bawat malalalim na buntong-hininga niya habang nakatitig lamang siya sa kawalan.Kahit anong mangyari, baligtarin man ang mundo, hindi nito maaalis ang katotohanan na nanay ko pa rin siya. Ibigay man niya sa akin ang blessings niya o hindi, gusto ko pa ring ipaalam sa kanya ang plano kong pakasalan si Kelly."You really love her," 'yon lamang ang tanging nasambit niya. Unti-unting tumitig siya sa akin. Nababakas ko ang kalungkutan sa mga mata niya.Muli kaming binalot ng nakakailang na katahimikan. Napayuko na lamang ako at naikuyom ang kamao ko na nakapatong sa hita ko, para pigilan ang sarili ko na maging emosyonal.My mom was my hero, silang dalawa ni dad. Sobra ko silang tinitingala at nirerespeto. Mahal na mahal ko silang dalawa. Kahit sa panaginip, hindi ko a
"Nasaan na ba si Gab? Kaninang umaga ko pa siya hindi nakikita," iritable kong tanong kay Danika habang inaayusan niya ako."Baka busy lang," sagot niya.Alas-singko na ng hapon pero ni anino ni Gab, hindi ko pa nasisilayan. Wala talaga siyang paramdam sa akin ngayong araw. Nakakapagtaka. Hindi niya ako dinalaw, samantalang halos araw-araw na nga siyang tambay dito sa bahay. Kulang na lang, dito na siya tumira.Hindi man lang siya magtext o tumawag para alam ko kung ano bang nangyayari sa kanya."Smile ka naman diyan, Kels." utos pa ni Danika.Paano naman ako ngingiti kung badtrip na badtrip ako? Humanda ka talaga sa akin, Gab!Hindi ko alam kung ano bang okasyon ngayon. Kung bakit kailangan pang bihis na bihis ako. They forced me to wear a stunning chiffon and knee length light blue dress that my mom bought yesterday. Suot-suot ko rin ang isang brown na wig na hanggang balikat ko ang haba. Nakakamiss tuloy ang totoong buhok ko
"Ang pangit-pangit ko na!" Paulit-ulit kong iyak nang matapos si kuya sa pagshe-shave ng natitira ko pang buhok. Kinalbo na niya ako ng tuluyan para malinis tignan ang ulo ko. Wala ng natitira pa kahit isang hibla. Wala na ang maganda at itim na itim kong buhok."Don't say that. Ang ganda-ganda mo pa rin kaya," pang-aalo niya sa akin.But I could only cry harder. I don't even have the courage to look at myself in the mirror, so I just hung my head low.Ang laki-laki na ng pinagbago ng itsura ko. Hindi ko na nga makilala pa ang sarili ko. Pakiramdam ko ibang tao ang nasa harap ko sa tuwing tinitignan ko ang sarili ko sa salamin. Hindi ko na mahanap pa ang dating Kelly. Ang Kelly na punong-puno ng sigla at sobrang positive sa buhay. Kasabay ng paglalagas ng buhok ko ay paglalagas din ng natitirang pag-asa ko."Tara na, naghihintay na ang boyfriend mo sa labas." Nakangiting sambit ni kuya habang isinusuot muli sa akin ang brown kong bonet
KellyIlang araw ng balisa si Gab. Kahit hindi niya aminin, basa ko naman sa mga mata niya ang kalungkutan. Nakangiti man siya, alam kong apektado siya sa nangyari kay Stella."Don't blame yourself, okay? It's not your fault," pagpapanatag ko sa kalooban niya.Tumigil si Gab sa pagbabalat ng mansanas at ngumiti sa akin. "Ayos lang ako, mahal."Inabot ko ang kamay niya at pinisil 'yon. "I'm done lying so please, be honest to me as well. I know you're not okay, Gab. Come on, girlfriend mo ko. Sabihin mo sa akin kung anong nagpapabigat ng kalooban mo, hmm?"Nawala ang ngiti niya sa labi at napayuko ito. Hindi siya makatingin sa akin, tila nahihiya. "I'm sorry. Ang dami mo ng iniisip, ayoko nang dagdagan pa. Pinipilit kong ipakita sa inyo na ayos lang ako, pero ang totoo sobrang nagi-guilty ako. Paano na lang kung may masamang nangyari kay Stella? Hindi ko siguro mapapatawad ang
"Anong gusto mong pasalubong? Paalis na ako sa condo," tanong ko kay Kelly sa kabilang linya."Kahit ano na lang. Baka hindi ko rin naman makain 'yan," matamlay na sagot niya.Umuwi muna ako kaninang umaga sa condo ni Thao para kumuha ng ilang damit. I'm planning to stay overnight again at the hospital. Mag-aalas dose na ng tanghali, sabi ng kuya ni Kelly, hindi pa raw ito kumakain ng tanghalian dahil wala itong gana."Balik ka na," paglalambing nito. Napangiti na lamang ako. Her sweet voice is like music to my ears."Opo, pabalik na ko. Bibilisan ko na magmaneho," I chuckled."Huwag! Baliw ka. Binibiro lang naman kita. Take your time.""Yes, mahal. Wait for me. I'll be there in a heartbeat. I love you.""Okay. Take care. I love you too," she giggled making my heart flutters.As soon as our call ended, I hurriedly got inside my car. But to my surprise, Thao was already riding on