Chapter 5 - Alstroemeria

Hindi ako makahinga. Naninikip ang dibdib ko at namamawis din ang mga palad ko. Naramdaman ko ang pananakit ng ulo ko kaya mariin akong napapikit. Pilit kong iwinawakli sa isipan ko ang mga masasamang alaala ng nakaraan, ngunit kahit anong gawin ko, hindi ko mapigilan ang pagbaha ng mga ito. Memories from the past keep playing like a movie right before  my eyes.

"Can I go first?"

I heard her voice loud and clear. I turned around to see Stella. She was smiling at me, but the look in her eyes were telling me different. She's not amused to see me.

I was scared of her presence. Halos lahat naman kinatatakutan siya. No one wants to get on her bad side.

I move a step back letting her cut in the line at the long query of students inside the school's cafeteria. She gave me a light tap on my back before smiling again and I'm not comfortable with it.

It was our lunchbreak. I looked around to search for my friends, but they are still not here. Medyo maaga kami ng 10 minutes dahil pinag-break na kami ng professor namin. Danika and I are taking the same course but apparently, magkaiba kami ng section. Nasa ibang department din sina Jules at Brix.

"Tabi nga!"

May malakas na tumulak sa akin paalis ng pila. Nawalan ako ng balanse at paupong bumagsak sa sahig. Narinig kong nagtawan ang mga kaklase ko, ni wala man lang tumulong sa akin.

Tumayo ako at pinagpagan ang navy blue kong palda na parang walang nangyari. Bumalik ako sa pila ko kung saan naman talaga ako nakapwesto pero ayaw na nila akong pasingitin. Para akong isang kawawang bata na pinagkakaisahan ng mga kaklase ko. Wala akong magawa. I went to the end of the line, pilit na nagpapakatatag, pilit na sinusubukan na maging matapang sa harap nila kahit ang totoo, gusto ko na lang maghalo.

Matapos kong maka-order ng pagkain ko, doon ako naupo sa may gilid ng cafeteria. Alone, with my head hung low.

Nakayuko man, ramdam na ramdam ko pa rin ang mga mapanuyang tingin na binibigay sa akin ng mga kaklase ko. 

"Tatahi-tahimik pero nasa loob pala talaga ang kulo."

"Magkaibigan pa talaga ang nilandi niya."

"Good riddance. Atleast nalaman na agad ni Gabriel ang totoong kulay niya."

Rinig na rinig ko ang bulungan nila. Para ngang sinasadya nilang iparinig sa akin ang mga pinag-uusapan nila. Halos mabingi ako sa malalakas na tawanan ng mga tao sa paligid ko, na para akong isang nakakatuwang palabas sa kanila.

I can't take this anymore. I want this to stop.

May mainit na likido na pumatak sa nanginginig kong mga kamay na nakapatong sa mga hita ko. Hindi ko na napigilan ang mga luhang kanina pa gustong kumawala. Iyak lamang ako nang iyak, habang tinatanggap ang bawat masasakit na salita at panghuhusga nila sa akin.

Ayoko na. Make them stop. Please.

"Kelly, breath. Come on!"

May naririnig akong boses sa nanlalabo kong pandinig. Gusto kong patigilin na ang mga alaalang ayaw ko nang balikan, ngunit ayaw nilang huminto. Nagpatuloy silang bumalik-balik sa isipan ko.

The scene suddenly change. I found myself inside our classroom while staring at the big white board in front of me.

'MALANDI AKO. POKPOK AKO' was written in bold capital letters. Nakasulat din ang cellphone number ko kasama ang mga salitang 'Call me on this number.'

Nanghihina akong lumapit sa harapan ng white board. Kinuha ko ang eraser para burahin ang mga nakasulat sa white board. My phone keeps on ringing and ringing. Hindi ko na lang ito pinansin dahil alam kong pinagtitripan lang naman nila ako.

Walang tigil sa pagtulo ang luha ko habang nagbubura sa white board. Nakakagat ko na rin ang ibabang bahagi ng labi ko para pigilan ang mga hikbi ko. I look so pathetic.

"Kelly!"

Someone called my name again. It was a familiar and gentle voice. When I open my eyes, I saw Brix in front of me. Worry was written all over his face. Tumingin ako sa paligid. I was inside the room of the fine-dining restaurant where we had our dinner.

"Hija, ayos ka lang ba? Namumutla ka na. Hindi mo rin naubos ang pagkain mo. May masakit ba sa'yo?"

I turned to tita Claire and smiled faintly still catching my breath. "A-ayos lang po."

"Nakapag-bill out na ko. Mabuti pa, ihatid ka na namin pauwi," tito Harold said, his voice lace with concern.

Nakaalalay lamang sa akin si Brix habang pababa na kami. Panay ang paglinga-linga ko sa kabuuan ng restaurant. Natatakot na baka muling makita ko si Stella. Hindi ko akalain na ang muling pagtatagpo ng landas namin ay magdudulot na naman ng takot sa buong sistema ko, na muli ko na namang maaalala ang masamang bangungot na dinanas ko mula sa kanya.

"I'm here. Huwag kang matakot," Brix whispered holding my hand tighter. Maybe he felt my uneasiness.

Pasalamat na lang talaga ako na dumating siya agad kanina kundi baka nagmukha na naman akong kawawa sa harapan ni Stella.

Nang makarating kami sa parking lot, pinagbuksan kami ni Brix ng pinto ng kotse. Umupo na ako sa backseat kasunod si tita Claire.

"Son, sumakay ka na," utos ni tito Harold mula sa driver's seat. Nasa labas pa rin kasi si Brix at nakatanaw sa malayo.

Lumingon sa akin si Brix na may malapad na ngiti sa labi niya. Nagulat ako nang muli niyang buksan ang pinto ng kotse sa backseat at hinila ako papalabas.

"Brix! Saan mo dadalhin si Kelly?" naguguluhang tanong ni tita Claire.

Brix just let out a soft chuckle. "Don't worry, mommy. May pupuntahan lang kami saglit. Ako na bahala kay Kelly. Mauna na kayo ni dad," he winked.

Napailing na lang si tita. "O, sige. Mauna na kami. Huwag na lang kayong masyadong mag-pagabi. Ingatan mo si Kelly," bilin ni tita Claire. Nag-thumbs up naman si Brix sa kanya.

Ilang sandali pa ay pinaandar na ni tito Harold ang kotse niya. Pinagmasdan ni Brix ang papalayong kotse ng parents niya samantalang ako, nakakunot-noong tinignan siya.

"Saan tayo pupunta?" usisa ko.

"Basta. Trust me, makakalimutan mo ang lahat ng masamang alaala mo pagdating natin doon."

***

Do you feel like a man

When you push her around?

Do you feel better now, as she falls to the ground?

Well I'll tell you my friend, one day this world's got to end

As your lies crumble down, a new life she has found

Napangiti ako nang lingunin ko si Brix sa tabi ko. May pagtalon-talon pa siya at pag-head bang habang nanunuod sa bandang tumutugtog. Mukhang enjoy na enjoy siya dahil sumasabay pa siya sa pagkanta.

Dinala ako ni Brix sa river park hindi kalayuan sa fine-dining restaurant na pinanggalingan namin. Gaya ng sinabi niya, bahagyang nakalimutan ko ang mga nangyari kanina dahil nawili kami sa paglilibot dito sa napakalawak na parke.

Ngayon lang ako nakapunta rito. Halos malula na ako sa kalakihan niya. Maraming tao sa paligid dahil siguro weekend ngayon. May mahabang footbridge na nagkokonekta sa river park patungo sa isang mall sa kabilang side. Meron ding mahabang stall ng mga street foods. Akala mo nga nagpipicnic pa ang iba dahil prente silang nakaupo sa may gitnang bahagi ng river park na nilatagan lang nila ng picnic mat.

Ang iba naman ay nagbibisekleta pa habang naglilibot. There's a small amusement park as well that is magical for kids and fun enough for teens.

Nang mapagod kami ni Brix sa paglilibot kanina. Hinila niya naman ako papunta sa malaking gazebo na napapalibutan ng makukulay na fairy lights. Sakto namang may live band na tumutugtog dito. Naalala ko tuloy si Aiyah. Siguro kung saan-saan na naman sila tumutugtog ngayon.

Naramdaman kong hinawakan ni Brix ang kamay ko kaya napatingala ako sa kanya. Nagliliwanag ang mukha niya.

"Thank you for bringing me here," I whispered.

"You know that I will always be here for you, Kelly. Hindi ko na hahayaang may manakit pa ulit sa'yo," he said all of a sudden. Ramdam na ramdam ko ang sincerity sa boses niya.

Bigla kong naalala na may ibibigay nga pala ako sa kanya.

"Give me your hand," sambit ko.

"Bakit?" tanong niya.

"Basta."

Inilahad niya ang kaliwang kamay niya sa harap ko. May dinukot naman ako sa bulsa ng sling bag ko. Isang woven bracelet na may alstroemeria flower bead sa gitna. Ako pa mismo ang nag-customize nito.

"What's that? A friendship bracelet? Aren't we too old for this kind of stuff?" natatawang tanong ni Brix habang sinusuot ko sa kanya 'yong bracelet.

"Hoy, pinaghirapan ko 'yan. Meron din ako." Inangat ko ang kanang kamay ko kung saan nakasuot sa akin 'yong bracelet.

"Okay. Thanks," he mumbled.

Umiling ako. "Ako dapat ang magpasalamat sa'yo. Sobrang dami mong naitulong sa akin. And I'm glad that I have you in my life. You've been a good friend to me, Brix. Mula noon, hanggang ngayon. Sa susunod na buhay ko, sana makakilala ulit ako ng isang tulad mo."

"Ikaw, masyado kang madrama." Pabirong pinisil ni Brix ang tungki ng ilong ko, saka bumalik sa panunuod sa live band.

But I really meant what I said.

Isa sa mga blessing sa buhay ko ay ang pagkakaroon ng mabuting kaibigan na gaya ni Brix. Sana balang araw, masuklian ko rin ang lahat ng mabuting pinakita niya sa akin.

***

"And I'm glad that I have you in my life. You've been a good friend to me, Brix. Mula noon, hanggang ngayon."

"Kaibigan," wala sa loob na sambit ni Brix nang maalala ang sinabi ni Kelly kanina. Lumipas na ang maraming taon, pero hanggang ngayon kaibigan pa rin ang tingin sa kanya ng dalagang matagal na niyang minamahal ng palihim.

"Si Gabriel pa rin ba?" mapakla siyang napangiti habang nakatingala sa madilim na kalangitan.

Noon palang, alam naman niyang walang ibang lalaking minahal at mamahalin si Kelly kundi si Gabriel lang. Kahit kailan, hindi ito mapapalitan sa puso ng babae. Tanggap na niya 'yon. Hindi na niya ipipilit pa ang sarili niya. Ang tanging gusto na lamang niya ay makitang sumaya ulit si Kelly kahit hindi siya ang maging dahilan ng kasiyahan nito. Ngunit iba na ang sitwasyon ngayon. Hindi na siya magpaparaya.

"Anong ginagawa mo dito?" matabang na tanong ni Gab nang lumabas at madatnan si Brix na nakasandal sa gate ng bahay nila.

Wala sana siyang balak na labasin ito, ngunit napilitan siya dahil hindi ito tumitigil sa pagtawag sa pangalan niya. Nakakaistorbo na rin sa mga kapitbahay nila ang ingay na ginagawa nito kanina.

"Nangangamusta lang. Masama ba?" nakangising sagot ni Brix.

Nang maihatid niya si Kelly sa bahay nila kanina, agad siyang dumiretso sa bahay nila Gabriel. May mga bagay siyang gustong-gustong klaruhin dito.

"Mahal mo ba talaga si Stella?" walang patumpik-tumpik na tanong ni Brix sa dating kaibigan. Nakasuksok ang kamay niya sa dalawang bulsa ng pantalon niya habang diretsong nakatitig sa mata nito. "Ang daming babaeng pwede mong ipalit kay Kelly, si Stella pa talaga?" bahagyang natawa si Brix na siyang ikinainis ni Gab.

"It's none of your business. Umuwi ka na." Gab replied coldly. Papasok na sana ulit ng bahay nila nang muling magsalita si Brix.

"I'm sorry."

Natigilan si Gab. Muli niyang nilingon ang dating kaibigan. He saw the sadness in his eyes.

"I'm sorry, Gabriel. Alam kong hindi mo ako mapapatawad. Alam kong hindi mabubura sa isip mo na niloko ka namin ni Kelly, pero ginawa ko lang ang tingin kong mas makakabuti para sa kanya."

Marahas na napabuntong-hininga si Gabriel. Binigyan niya si Brix ng isang napakatalim na tingin. "And you think I care?"

"Wala ka na nga ba talagang pake sa kanya?" balik na tanong ni Brix.

Tila napipi si Gabriel. Umawang ang bibig niya. Umiwas siya ng tingin sa dating kaibigan. "Wala na akong pake sa kanya. Matagal ko na siyang kinalimutan. Mahal ko si Stella," mariing sambit ni Gab.

"Mahalin mo pa kaya 'yang girlfriend mo kapag nalaman mo ang mga ginawa niya noon?"

Muling lumingon si Gabriel kay Brix. Bumalatay sa mukha niya ang labis na pagkalito. "Pinagsasabi mo?" 

"Sana kapag nalaman mo ang totoo, mapanindigan mo ang sinabi mo. Pero kung dumating man ang araw na mamulat ka sa katotohanan, kahit ikaw pa rin ang mahal ni Kelly, hinding-hindi ko na siya ibabalik sa'yo. I love her and I will fight for her this time. I just want you to know that," determinadong sambit ni Brix bago talikuran ang dating kaibigan at naglakad palayo.

***

A/N: Alstroemeria is a flower that symbolizes friendship. Like the friendship that blooms between Brix and Kelly.