“Enjoy, Mom and Dad,” ani Dim tapos ay yumakap sa mga magulang niya. “Enjoy po kayo ro’n,” saad ko rin tapos yumakap sa kanila pagkatapos ni Dim. “That’s for certain. Mag-iingat kayo rito, at tumawag kayo agad kapag may problema,” sagot naman ni Tito nang humiwalay na ako sa yakap sa kanila. Kaninang tanghali ay sabay sabay kaming nag-lunch, tapos ay bumalik kami sa trabaho ni Dim. Alas cinco nang umalis kami tapos ay bumiyahe na kami pa-airport para ihatid sina Tito at Tita. 6:30 PM ay naroon na kami, alas siete raw kasi ang flight nila. Balak nga naming mag-dinner pa sana na magkakasama pero baka mahuli na raw sila. Medyo traffic din kasi kaya gano’ng oras na kaming nakarating. “I’ll send some pictures and update you, guys, from time to time,” ani Tita. Ngumiti pa siya sa amin at muling yumakap bago sila naglakad na paalis. Pinanuod naman namin sila ni Dim at nagkatinginan pa kami. He flashed me a small smile an
“Ikinagagalak ko ang pasya niyo. Naniniwala ako na maalagaan at mabibigyan niyo ng maayos na buhay si Dave,” puno ng sinseridad na saad ni Nay Myrna. It’s just 11:00 AM, it’s almost lunch and we just arrived here in Bahay-Ampunan. Hindi na kami nagdalawang isip na kausapin agad si Nay Myrna para sabihin sa kanya ang pasya namin na ampunin si Dave. Kasama namin ngayon ang bata sa opisina ni Nay Myrna na tahimik lang na nakikinig sa amin. Yakap pa nga niya iyong mga drawing books at libro na dinala namin para sa kanya. “Masaya ka ba, Dave?” nakangiting tanong ni Nay Myrna sa bata, hindi naman siya sumagot. Nakatitig lang siya kay Nay Myrna na para bang nagtatanong kung ano ang nangyayari. “Dave, balak ka kasi naming kunin dito para maalagaan ka namin. Okay lang ba sa ’yo kung kami na ang magiging bago mong mga magulang?” marahan at nakangiting tanong ko. Nakita ko ang ngiting sumilay sa labi niya bago siya mar
Ang dami naming napagkuwentuhan habang kumakain ng dinner. Nalaman ko na lang din na kaya pala matagal na hindi nakapagparamdam si Roy ay dahil nang-ibang bansa siya. Kauuwi lang niya halos nang tumawag sa kanya si Ate Gigi nung isang araw. Si Dim naman ay tahimik lang na kumain at hinayaan kami na mag-usap usap. Nang matapos kaming kumain ay nagpasya kami na magpahinga muna, tapos ay lumabas para uminom. Boring daw kasi kung sa VIP Room kami iinom, eh wala kaming ibang nakikitang mga tao. Hindi gaya sa labas ay may live band, tapos kapag nagpapahinga sila ay may disco, maraming mga nagsasayawan. Bago kami humanap ng puwesto ay nagpasya muna kaming mag-CR lahat. Mabilis lang ako sa loob. Lumabas din ako agad mula sa banyo at agad na naabutan si Dim na hinihintay kami. Prente pa siyang nakasandal sa pader. Mukha talaga siyang model kahit na ano ang gawin at kilos niya. Medyo napangiwi pa nga ako kasi pansin ko na ang dami
“Are you okay?” tanong ni Dim sa akin. Kasalukuyan kaming nasa sasakyan niya ngayon at bumabiyahe na pauwi. Siguro ay nagtanong siya dahil napansin niya na tahimik ako mula kanina sa Dreamers. Aminado naman ako ro’n. Hindi kasi maalis sa isip ko ang kinanta niya. Alam ko… alam ko na parte ng liriko ng awiting iyon ay para sa kambal niya. I honestly don’t want to think too much about it, but I just can’t help myself. Kahit ano kasing pilit ko, alam ko sa sarili ko na apektado ako lalo pa’t apektado rin siya. “Okay lang ako. Medyo napagod lang siguro,” pagsisinungaling ko. Mabilis niya akong tinapunan ng tingin habang nagmamaneho pa rin tapos ay tumango na lang at ibinalik na ang mga mata sa kalsada. Nang magkaroon naman siya ng pagkakataon ay agad niyang hinawakan ang kamay ko. Kahit na papaano ay gumaan ang pakiramdam ko dahil sa ginawa niya. “What do you want to do tomorrow?” tanong pa niya sa
The next day, we took Dave out just like what we discussed last night. Mga bandang alas otso na nga ata kami nagising kaninang umaga. Kung hindi kasi ako nagkakamali ay parang alas dos na ng madaling araw kami nakatulog. Imagine? Kaming dalawa lang ang magkausap sa loob ng mahabang oras pero hindi kami nainip? It’s something that I should be proud of. Kasi alam ko na kahit pa walang sense ang topic namin ay interesado pa rin siya sa mga naririnig niya sa akin. Iba kasi ang dating kapag nainip sa ’yo ang boyfriend mo. Para bang sinasabi niya na hindi siya interesado talaga sa ’yo… hindi siguro sa lahat, pero para sa akin gano’n ang dating no’n. Pagkagising namin kaninang alas otso ay naligo lang kami, kumain ng almusal tapos ay nagpasyang magpunta na sa bahay ampunan. Hindi naman kami nahirapan na kumbinsihin si Nay Myrna na ilabas si Dave. Kilala naman niya kami at alam ko na may tiwala siya sa amin. At isa pa, ilang linggo na lang a
Kasalukuyang nasa sala si Dim, nakaupo siya sa sofa at nanunuod ng NBA. Ako naman ay narito sa kusina, kasama ko si Rhea at naghahanda na ng hapunan namin. It’s already 6:00 PM. Halos kagigising lang namin ni Dim. Pagkauwi kasi namin kanina ay alam niyo na, may nangyari na naman. Kaya pala parang nagmamadali siyang umuwi kanina. Right after that, we both fell asleep. Marahil ay dala na rin ng pagod. Nakakapagod kasi maglakad-lakad sa Mall tapos pagkauwi pinagod pa niya ako. “Alam mo, Ma’am, lagi kong naririnig dati sina Ma’am Fely at Sir Rick na nag-uusap tungkol sa ’yo. Masarap ka raw magluto,” ani Rhea habang hinihiwa ang mga karne. “Hindi naman, marunong lang,” sagot ko. “Atsaka huwag ka nang mambola. Ako naman ang magluluto nito,” napahagikgik siya dahil sa sinabi ko. “Totoo nga po,” aniya. I’m actually planning to cook caldereta. Madali lang naman itong matapos lalo na kapag malambot na ang karne ng bab
“Mukhang effective ang pagmasahe mo sa akin kagabi at nung isang araw. Hindi na masakit ang likod ko,” wika ni Dim. Napangiti naman ako bago marahang tumango. “I’m glad, Dim. Basta kapag may masakit o may problema sabihan mo lang ako, ah? Para maalagaan kita.” Kasalukuyan kaming nasa sasakyan niya at bumabiyahe papunta sa opisina kasi may kailangan muna raw siyang tapusin saglit. Ang bilis kasing lumipas ng mga araw. Today is Tuesday and just like what he said, we’re going back to Pangasinan to meet Mr. Martinez. Nang makarating ay dumiretso na siya sa opisina niya, ako naman ay sa pantry para magawan ko siya ng kape. It’s just eight in the morning. Sabi niya ay baka alas nueve na raw kami makabiyahe papunta sa Pangasinan. Habang gumagawa nga ako ng kape ay agad akong nilapitan ng tatlong monay. “Akala ko kailangan niyo magpunta sa Pangasinan, Miss Ali?” tanong ni Rose. “May kailangan lang daw tapusin saglit
“Stop laughing, Ali! I need an advice!” frustrated pa rin na saad ni Henry. “Hindi ko mapigilan, Henry. I mean, halata naman kasi na gustong gusto mo siya. Hindi naman ganyan ang magiging reaksiyon mo kung hindi!” sagot ko. “But what am I going to do?” mahinang tanong niya. “Henry, hindi mo dapat tinatanong ’yan sa ibang tao. Ikaw mismo dapat ay alam mo kung ano ang dapat mong gawin. Ikaw lang naman kasi ang totoong nakakaalam ng nararamdaman mo para sa kanya, eh,” paliwanag ko. Saglit siyang natahimik na para bang iniisip ang sinabi ko. Tapos ay napangiti siya at marahang tumango. “Alright, kung ayaw niya akong maging boyfriend, edi hindi,” aniya kaya napangiwi ako. “Sa ngayon,” dagdag pa niya. “I think what I need to do right now is to court her. We’ll give ourselves enough time to know each other more.” Napangiti ako at mabilis na tumango. “Exactly! Hindi naman kasi dapat minamadali ang mga bagay.”