Chapter 5

“Good morning, ma’am. Hatid ko lang po si Azi.”

“Ah yes, Ms. Akira. Good morning din,” bati rin sakaniya pabalik ng daycare teacher. “Hubarin yung sapatos, Azi ha? Tapos suot ng slippers, okay?” bilin nito sa bata na tahimik lang naman din nitong sinunod bago pumasok sa loob ng kwarto.

“Ah ma’am, kamusta naman si Yuki dito sa school?” tanong ni Akira sa teacher ng bata.

“Actually, may nakita akong changes kay Azi,” panimula nito. “Last school year during prep 1 niya, nakikipag-usap pa naman siya at nakikipaglaro sa mga classmates niya tapos active rin siya sa mga activitie pero ngayong prep 2 na siya, bigla na lang siyang tumahimik at mas pinipili niyang maging mapag-isa,” saad nito.

Tumango-tango naman si Akira at tinanaw ang anak na mag-isa sa isang lamesa sa playing area at may hawak na krayola at papel na tila may sarili itong mundo.

“Gan’on po ba?” napailing si Akira. “Sa bahay po kasi ganiyan rin siya sa ibang tao pero ‘pag kami lang dalawa eh nangingiti naman siya sa’kin,” saad nito.

“Wag kang mag-alala, Ms. Aki. May mga bata talagang ganiyan, parte iyan ng proseso ng paglaki nila,” nakangiti namang sabi ng guro na ikinangiti naman ni Akira.

“Sana nga po…”

Limang taong gulang na si Aziyuki, habang lumalaki ay mas nakikita na ang itsurang pagiging Hapon nito. Bukod sa kaniyang mukha at biglaang pagbago ng kaniyang pag-uugali sa ibang tao ay napapansin din ni Akira na mahilig ito mag drawing at napakatalinong bata kahit sa murang edad pa lamang. Matatas na ito mag-english, magaling na magbilang, madaling matuto, isang beses lang ‘pinagsasabihan, at tahimik lang din na nakikinig sa mga tao na ani mo’y nag-oobserba.

“Beb!” tawag ni Aia ng naisipan nitong dumaan sa tyangge kung saan nagtitinda si Akira.

“Oh? Wala ka bang pasok?” tanong ni Akira sakaniya habang nag-aayos ng mga nakahanger na mga damit para i-display.

“Mayroon after lunch,” sagot ni Aia. “Namiss ko na si Azi,” saad niya habang nakangiti. “Sa Sabado labas tayo,” pagyaya niya.

“May trabaho ako, tsaka tinda yun eh,” sagot naman ni Akira. “Alam mo naman, bawal umabsent ngayon, sayang rin ang 350,” natatawang dugtong pa nito.

Napanguso na lang ang kaibigan niya. “Eh ‘di sa Linggo na lang?”

“Sure,” sagot ni Akira. “Ito naman talagang si ninang, oh,” pagbibiro ni Akira sakaniya.

“Alam mo ba? May naisip ako, Beb,” pauna ni Aia. “What if magkita kayo ulit ng ama niyang si Azi? Anong gagawin mo?”

“Wala,” sagot ni Akira. “Eh ni ako hindi ko ‘yun kilala eh,” napatawa ito ng mahina dahil totoo naman. “Kahit dumaan pa siya sa harapan ko, hindi ko rin naman malalaman na siya pala ‘yun,” dagdag niya pa.

“Kung sabagay,” natango-tango naman si Aia. “Pero alam mo ba yung balita ngayon sa Japan?”

“Hindi ako updated sa mga social media, Beb. Busy ako,” sabat ni Akira.

“So ito nga, mayroong serial killings na nangyari at hindi pa rin alam kung sino yung pumapatay,” balita niya.

Napatigil naman si Akira sa gingawa niya at saka tiningnan ang kaibigan. “Grabe naman ‘yan,” komento niya. “Alam mo noong nasa Japan pa ako, palagi akong pinagsasabihan ng manager ko na mag-ingat sa daan kapag gabi kasi hindi mo talaga alam kung ano ‘yong mangyayare sayo,” saad nito.

“True!” pagsang-ayon naman ni Aia. “Oh siya, at aalis na me. Mag-i-in pa ako ngayong hapon. Bye-bye Beb!” pag-papaalam naman ni Aia habang winawagayway ang kamay at nakangiti sa kaibigan.

Isa ng guro sa sekondarya si Aia ngayon at kahit papaano ay natutulungan niya rin si Akira ngayon. Ala sais ng gabi ng makauwi si Akira sa bahay nila at kaagad niyang narinig ang boses ng kaniyang ina.

“Ano!? Hindi ka sasagot na bata ka, ha! At anong tinitingin mo sakin ng mga mata mong ‘yan!?” sigaw nito habang mahigpit na hawak ang braso ni Aziyuki.

“Nay!” sigaw na tawag ni Akira at kaagad na kinuha niya ang kaniyang anak sa hawak ng nanay niya. “Ano bang nangyari?” naka-kunot noong tanong nito.

“’Yang anak mo nabasag itong baso! Wala na ngang ginagawa rito eh perwisyo pa sa bahay! Aatakehin ako sa puso ng dahil sa batang ‘yan!” sigaw nito.

Tiningnan naman ni Akira ang kaniyang anak. “Nak, ikaw ba yung nakabasag ng baso?” mahinahong tanong nito at nakita niya kung gaano ang matalim na mata ay bumalik sa pagiging inosente at umiling sa harapan ng kaniyang ina. “Hindi naman daw ah?” sabat ni Akira sa ina.

“Anong hindi!? Sinungaling talaga ‘yang bata na ‘yan!” galit na giit ng kaniyang.

Biglang sumagot si Aziyuki, “Nakita niyo po ba na ako ‘yong nakabasag niyan?”

“Yuki,” pagtawag ni Akira sa kaniyang anak at iniiwas ng bata ang kaniyang mga mata. “Pumasok ka na muna sa kwarto, ha? Mag-uusap tayo mamaya,” sabi nito at sinunod naman ng anak niya.

“Iyang anak mo talaga, Akira,” singhal ng kaniyang ina habang inaayos ang basag na baso at tinulungan niya rin ito. “Sino ba talaga ama niyan, ha? Baka kung sinong may sa demonyo ama niyan.”

“Nay,” pag-awat nito. “Hayaan niyo na yung bata,” saad nito.

“Siya nga pala, kukuha na ng review center si Alisa. Ikaw na bahala sakaniya, ha?” saad ng nanay niya.

Napatingin sakaniya si Akira at napa-buntong hininga. “Ako ng bahala riyan,” sagot na lang nito kahit hindi naman talaga alam kung saan kukuha ng pera.

Pagpasok ni Akira sa kanilang kwarto ng anak ay nakita niya itong may hawak na namang krayola, nakadapa sa sahig habang may kung anong ginagawa sa papel.

Sa totoo lang ay nangangamba rin ito habang lumalaki ang bata. Hindi niya kasi talaga alam kung sino ang tatay nito at kung anong personalidad ang namana niya mula rito.

“Yuki?” tawag nito sa anak niya. Napatingin sakaniya ang anak at bahagyang ngumiti. “Okay ka lang ba?” tanong nito.

“Opo,” sagot naman ng bata at ipinagpatuloy ang ginagawa. “Mama, hindi talaga ako ang nakabasag no’n. Paglabas ko mula sa kwarto, basag na talaga siya. Baka si Chaw-chaw yung nakahulog no’n kasi makulit ‘yong pusa natin. Pero dahil matagal ng galit si lola sakin, ako yung pinipilit niyang may gawan no’n,” kaswal na saad ng kaniyang anak habang busy pa rin sa pagkuskus ng krayola.

Napa-awang naman ang bibig ni Akira sa sagot ng kaniyang anak. Nilapitan niya ito at doon niya nakita yung drawing ng pusa nilang si Chaw-chaw. “Yuki, hindi galit sayo si lola, okay? ‘Wag kang mag-isip ng ganiyan sakaniya. Masama ‘yan, anak,” saad nito habang hinhaplos ang ulo ng anak.

Napatingala sakaniya ang anak at saka ito umupo. “Gusto mo ng hug, mama?”

Ngumiti si Akira at tumango. “Please?”

Niyakap nga ito ng kaniyang anak at nakangiti naman si Akira habang hinahaplos ang likuran nito. “Sorry po, mama. Hindi na po mauulit,” pag-hingi naman ng patawad ni Aziyuki.

Day off ni Akira at naisipan nitong maglinis sa loob at labas ng bahay, lalo pa’t bibisita rin ang kaniyang tiyahin at pinsan. Nasa likuran siya ng kanilang bahay at sunod rin ng sunod sakaniya ang kaniyang anak na pilit gustong tumulong sa kaniyang ina.

“Yuki, maalikabok na rito banda. Sa labas ka na lang muna, okay?” sabi niya sa anak.

“Opo ma!” sagot naman ng bata at saka tumakbo paalis.

Napangiti na lang rin si Akira at saka nagsimulang isalansan ang mga nakatambak at para na rin maitapon na ang iba. Sakaniyang pag-aayos ay may makita itong lumang painting canvas.

Mas lumaki ang ngiti niya dahil ito ang canvas na nakapanalo sakaniya bilang champion labas sa sampung unibesidad. May talent nga naman talaga si Akira sa pagpipinta at hindi na nga rin siya nagtataka at nakuha ito ng kaniyang anak na mahilig magdrawing. Ang kaniya rin kasing ama ay isang mural painter at siya ang nagimpluwensiya sakaniya na mag-pinta. Ngunit ng iniwan na nito ang kanilabg pamilya ay nawalan na rin ng gana si Akira na ipagpatuloy pa ang pagpipinta.

Pinunas-punasan niya ito ng malinis at tuyong tela para mas makita ang kinaganda nito. “Oh! Wow! Gawa mo iyan, ate Aki!?”

Kaagad naman na napalingon si Akira sa kaniyang likuran dahil sa gulat at saka niya nakita ang kaniyang pinsan na si Claire Santos. “Oh! Andito na pala kayo! Asan si tita?” bungad na bati na rin sakaniya ni Akira.

“Andun at nagma-marites na sa nanay mo,” natatawang sagot nito. “Inaanak ko asaan?” tanong nito at hinahap si Aziyuki.

“Wala pa siya riyan sa labas? Baka nasa kwarto na naman at kung ano ang ginagawa,” natatawang sagot ni Akira.

Tumango naman si Claire. “Pero ate, gawa mo talaga ‘to?” tanong niya at mangha-manghang hinawakan ang canvas at tinitingnan ang bawat detalye ng painting ni Akira.

“Oo, second-year college ako niyan eh,” sagot ni Akira at ipinagpatuloy ang paglilinis.

“Ate! Puwedi bang picture-an ko tapos i-post? Kahit sa story lang,” paghingi ng abiso ni Claire.

“Segi,” nakangiting tugon naman ni Akira.

Kinagabihan pagkatapos ng hapunan ay biglang napasigaw si Claire at kumaripas ng takbo papuntang kuwarto nila Akira. “Ate!” bulalas nito.

Napatigil naman sa pagtutupi ng damit si Akira na tinutulungan nga rin ni Aziyuki. “Ano iyon, Claire?”

“Ate! OMG! ‘Di ba nag-post ako about sa painting mo?” pauna niya at naupo sa kama. “Ate! May nagreply kung binebenta mo ba raw! OMG ka!” pag-tili nito.

“Ha!?” gulat na reaksyon ni Akira. “T-totoo?”

“Oo! Look! Ito oh!” pag-tango ni Claire at ipinakita ang cellphone screen sa kaniyang pinsan. “See! Hindi lang isa kun’di tatlo pa sila! OMG ka ate! Pagkakitaan na natin ‘to!” bigla niyang suhesyon.

Natuwa naman si Akira sa reaction ng kaniyang pinsan at lalong-lalo pa at tama nga naman siya, maari nilang itong pagkakitaan. Hindi talaga inaasahan ni Akira ang pangyayare.

“Pero lumang canvas na iyan eh. Ang pangit na niyan ibenta pa,” sagot ni Akira.

“Eh ‘di bibili tayo ng bago! Yung mas malaki! Tapos ibebenta natin online! Tapos titingnan natin yung mga presyohan kung magkano para hindi ka malugi. Ate, malaking pera at makakatulong ‘to sayo!”

Kahit hindi pa ganoon ka sigurado ay sinubukan pa rin ito ni Akira. Bumili nga sila ng kaniyang pinsan ng mas malaking canvas at iilang materyales para sa pagpinta. Naghanap na rin ng mga painting styles si Akira online para kumuha ng ideya at hindi naman mapahiya ang kaniyang gawa.

Tuwing gabi pagkatapos magtrabaho at kapag tulog na ang anak ay saka niya ginagawa ang kaniyang artwork. Naisip niyang gawin ay isang expressionism painting syle. Halos itim na kulay lang din ang kaniyang ginagamit. Hindi niya alam kung bakit ito ang nagtutulak sakaniya na gawin pero ipinagpatuloy niya pa rin.

Ang desenyo ay nasa loob ng kuwarto na Japanese style. Mayroong isang babaeng nakatalikod, may putting bestida na umabot na hanggang sahig, nakatayo ito at mistulang nakaharap sa napakalayo at tila napakalalim na kung ano sa kaniyang harapan, madilim ang ginamit na kulay at medyo magaslaw ang pagkaka hawi ng bawat brush dahil sa istilong pinili nito.

“Fear of Unknown by Aki.”

Kinabukasan matapos i-post ang pagbebenta ng artwork ni Akira ay napakaraming comments, shares, at reactions ang natamo nito. Sunod-sunod din ang pagtunog ng messenger ni Claire sa mga nagtatanong kung magkano ang painting na iyon, mayroon pa nag ring nag-aalok na bibilhin nila ito at ilalagay sa isang bubuksang exhibit.

Pero sa rinami-rami ng mga gustong bumili, isa ang nakaagas ng atensiyon ni Claire. “Ate, mag nag-iisang nag e-mail saakin about sa gawa mo.”

“Sino ‘yan?” takang tanong ni Akira.

“Sebastian Marcelo?” sambit nito sa pangalan na nabasa niya. “Ate! Kalahating milyon!?”

Namilog ang mga mata ng dalawa at muling binasa ang e-mail. Nakasaad na aabot nga hanggang PHP 500,000 ang kaniyang painting kung makikipag-kita ito sakaniya.

Hindi pa rin makapaniwala ang dalawa at nasambit nga roon kung saan nagtatrabaho si Marcelo upang mas ma-verify ang kaniyang pagkakakilanlan. “Kei Global Group,” sambit ni Akira.

Hinanap nila sa G****e kung ano ang kumpanyang Kei Global Group at laking gulat nila na ito ang top 1 conglomerate company sa Japan. “Sh*t,” mura ni Claire. “Ate, grab na ‘to!”

Bagama’t naguguluhan at hindi alam kung tama ba ang gagawin ay tumango si Akira. “Grab!”