ตอนที่ 3 Be mine วิศวะเถื่อน (หลอกฟัน)

สายวันต่อมา

            ภายในห้องนอนคอนโดหรูที่มืดสนิทไร้แสงสอดส่องเข้ามาภายในห้อง แผ่นหลังเปลือยเปล่าของชายหนุ่มผมดำประกายสีน้ำเงินนอนคว่ำหน้าบนหมอน ด้วยความเมื่อยล้าจากกิจกรรมรักอันเร่าร้อนบนเตียงเมื่อคืนที่ผ่านมา ทำให้ชายหนุ่มหลับสนิทอยู่บนเตียงไม่ไหวติง

            ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอของคนที่หลับอยู่บนเตียงเป็นอันต้องย่นคิ้วเข้มเข้าหากัน เนื่องจากเสียงรบกวนจากมือถือเครื่องหรูของตัวเองที่ดังไม่หยุด

            ตาคมยังคงหลับตาสนิท มือหนาควานหามือถือโต๊ะข้างเตียง ก่อนกดรับสายด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

            (ไอ้เสือ มึงจะแบกตัวเองมามหา’ลัยได้รึยัง) เสียงทุ้มของทรอยพูดแทรกเข้ามาทันที เมื่อรู้ว่าเพื่อนรักกดรับสาย แต่ไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ

            (เสียงดังทำเชี่ยอะไรของมึง) เสียงทุ้มต่ำตอบกลับเพื่อนรักของตัวเองด้วยอาการหัวเสีย

            (วันนี้มีกิจกรรมรับน้องครับ ถ้ามึงมาช้าไอ้พี่มาร์คอาจจะแดกหัวมึงได้)

            (จะรีบไป) เสือตัดสายเพื่อนรักทันที พร้อมกับโยนมือถือลงโต๊ะข้างเตียงอย่างแรงด้วยอารมณ์หงุดหงิดจากการถูกรบกวนเวลานอน

            มือหนาควานหาร่างบางที่นอนอยู่ข้าง ๆ ตาคมลืมตาตื่นกวาดตามองหาหญิงสาวเมื่อคืน แต่กลับไม่พบ พื้นที่นอนด้านข้างว่างเปล่าเย็นเฉียบ

            “เชี่ย!! หายไปไหนวะ” คิ้วเข้มขมวดกันเป็นปม ร่างสูงยันตัวลุกขึ้นเดินลงจากเตียง เดินไปสำรวจห้องน้ำและนอกห้องนอน แต่กลับไม่พบแม้แต่เงาของหญิงสาวที่พรากความบริสุทธิ์ไปจากเขา

            ใบหน้าหล่อเหลาติดหงุดหงิดเดินกลับเข้ามาในห้องนอนของตัวเองอีกครั้ง และเป็นอันต้องชะงัก เมื่อเท้าของเขาดันไปสะดุดเข้ากับกระเป๋าสตางค์แบรนด์เนม

            “หึ!! คิดว่าจะหนีพ้นเหรอ”

            เธอคงเป็นผู้หญิงคนแรกบนโลกที่สามารถสัมผัสแนบชิดร่างกายเขาได้มากขนาดนี้ และหลังจากนี้เธอต้องรับผิดชอบกับการกระทำของตัวเอง

           “กว่าจะมาได้นะไอ้เสือ” คำพูดกระแนะกระแหนของทรอยดังขึ้น เมื่อเห็นร่างสูงโปร่งของเสือเดินเข้าไปภายใต้ตึกวิศวกรรมศาสตร์

           “กูก็มาแล้วนี่ไง ไหนกิจกรรมที่มึงบอก” ใบหน้าหล่อเหลาติดหงุดหงิด อารมณ์และสีหน้าที่ไม่รับแขกดูน่ากลัวจนเพื่อนรักอย่างทรอยต้องรีบเอ่ยถาม

           “มึงไปกินรังแตนที่ไหนมาวะ?”

            “เรื่องของกู!!”

            “อ้าว!! ไอ้สัด หรือเมื่อคืน มึงไม่ได้ปล่อยน้ำ” ทรอยเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย เพราะเมื่อคืนเพื่อนรักออกไปกับรุ่นพี่สาวสวยดีกรีดาวมหา’ลัยที่ฮอตมากคนหนึ่ง

           “ปล่อยจนน้ำจะหมดตัวกูอยู่แล้ว ไอ้เชี่ย!!” เขาอยากจะบอกเพื่อนตัวเองเหลือเกิน เมื่อคืนน้ำในตัวเขาแทบหมด เอวแทบเคล็ด แต่พอตื่นมาหญิงสาวที่เริงรักกันกลับหายไป

           “แล้วมึงหงุดหงิดทำห่าอะไร” กึก!! คำพูดสะกิดใจของเพื่อนรัก ทำให้ร่างสูงโปร่งของเสือถึงกับชะงักไปเล็กน้อย

           “ตื่นมาไม่เจอ” เสือตอบคำถามเพื่อนรักด้วยใบหน้าเรียบเฉย ตาคมแฝงไปด้วยความขุ่นเคืองใจ

           “นี่อย่าบอกนะ!! ว่ามึงถูกพี่ใบบัว หลอกฟัน” น้ำเสียงและสีหน้าตกใจของทรอย

           “ไม่มีทาง!!” เขาไม่มีทางยอมแน่หากเธอจะฟันแล้วทิ้ง เพราะร่างกายของเขามีค่ามากกว่าจะถูกผู้หญิงคนหนึ่งหลอกใช้เป็นเครื่องบำบัดความใคร่

           “มึงก็รู้ว่า พี่ใบบัวฮอตยิ่งกว่าอะไร สวย รวย เก่ง ครบเครื่อง” เมื่อทรอยพูดถึงหญิงสาวคู่กรณีเพื่อนรัก สีหน้าเพ้อฝันกลับปรากฏบนใบหน้าของเขา

           “แล้วกูด้อยกว่าตรงไหน” น้ำเสียงไม่พอใจทุ้มต่ำและแฝงไปด้วยรังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากร่าง เริ่มทำให้เพื่อนรักทั้งสองถึงกับสังเกตความผิดปกติของชายหนุ่มได้

           “มึงจริงจังกับพี่ใบบัว?” ปาร์คที่นั่งฟังอยู่นาน ตั้งคำถามกับเพื่อนรักตัวเองด้วยความสงสัย นี่คงเป็นครั้งแรกที่เห็นใบหน้าเหนื่อยใจจากเสือเพื่อนรักของเขา

           “เธอได้กูแล้ว เธอต้องรับผิดชอบ”

           “เป็นไง เมื่อคืนเด็ดมั้ย” เฌอเอ่ยถามเพื่อนรักของตัวเองด้วยความอยากรู้ อาการเมาของเพื่อนรักเป็นเรื่องปกติ แต่สิ่งที่ผิดปกติ คือใบบัวเลือกที่จะออกไปกับผู้ชายคนนั้น

           “งั้น ๆ” ร่างบางจีบปากจีบคอตอบเพื่อนรักของตัวเองด้วยใบหน้าอิดโรย เธอพยายามเก็บอาการของตัวเองเอาไว้ไม่ให้เพื่อนล้อได้

           ศึกบนเตียงเมื่อคืนเล่นเอาเธอเพลียแทบลุกไม่ขึ้น แต่ด้วยสถานการณ์บีบบังคับ ทำให้เธอต้องรีบแบกสังขารของตัวเองออกจากคอนโดนั้น ก่อนที่ผู้ชายบนเตียงจะตื่น

           “แกบอกว่างั้น ๆ เหรอ ใบบัว”

           “อะไรของแก”

           “นั่นน้องเสือ เด็กวิศวะปีหนึ่ง พึ่งเข้ามา แต่กลับได้ฉายา โพผัว แห่งคณะวิศวะนะเว้ย” กึก!! ร่างบางเป็นอันต้องชะงัก เมื่อได้ยินว่า ผู้ชายคนนั้นอยู่ปีหนึ่งซึ่งแน่นอนว่า เด็กกว่าเธอสามปี

           “สานต่อปะ” ติวเตอร์เพื่อนชายใจหญิงยื่นหน้าเข้ามาถามใบบัวเบา ๆ ด้วยความอยากรู้

           “ฉันไม่ชอบเด็กจ้ะ” ใบหน้ามั่นอกมั่นใจของใบบัวเอ่ยบอกติวเตอร์และเฌออย่างไม่ลังเล

           “แต่แกกินไปแล้ว” ติวเตอร์ย้ำให้เพื่อนรักได้ยินอีกครั้ง

           “ไม่รู้เท่ากับไม่นับ ก็แค่วันไนต์สแตนด์น่า คิดมาก” ใบบัวปัดมือเป็นเชิงปฏิเสธซึ่งเธอก็ไม่ได้รู้จักผู้ชายคนนั้นเลยด้วยซ้ำ เหตุการณ์เมื่อคืนถือว่าเธอเมา เมาจนเผลอลากผู้ชายไปกิน

           “ผู้ชายคนแรกเลยนะเว้ย”

           “ฉันไม่ซีเรื่องคนแรก คนที่สองหรอก” ใบบัวยอมรับว่า แอบเสียดายไม่น้อย แต่ในเมื่อเหตุการณ์เกิดขึ้นไปแล้ว และด้วยความเมาและการเลือกของเธอ จึงไม่อยากคิดอะไรให้มากความ

           “นั่น!! น้องเสือสุดหล่อเลยนะเว้ย”

            “ก็ฉันบอกแกแล้วไงว่า ฉันไม่ชอบเด็ก” ใบหน้าติดหงุดหงิดของใบบัวเอ่ยบอกกับเพื่อนรัก เธอพยายามเอ่ยย้ำคำตอบของตัวเองให้เพื่อนรักได้ยินอีกครั้ง แต่เป็นอันต้องชะงัก เมื่อเสียงทุ้มของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังของเธอ

           “ขนาดไม่ชอบ ยันเช้าเลยนะครับ”

           “นาย!!”

            “น้องเสือ / น้องเสือ” เสียงหวานของติวเตอร์และเฌออุทานชื่อรุ่นน้องหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ต่างจากใบบัวที่ทำสีหน้าตกใจเหมือนเห็นผี

            “ขอคุยด้วยหน่อย” เสียงทุ้มเอ่ยบอกกับหญิงสาว ตามคมจ้องมองใบหน้าดื้อรั้นที่กำลังยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าเขา

            “ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย”

            “จะไปดี ๆ หรือจะให้อุ้มไป” เมื่อเห็นว่าใบบัวไม่มีท่าทีให้ความร่วมมือ เสียงทุ้มต่ำปนขู่จึงเอ่ยออกคำสั่งเธออีกครั้ง

            “ไอ้เถื่อน!! เฮ้ย!!” หญิงสาวยังไม่ทันตั้งตัว ร่างสูงของเสือเดินเข้ามาประชิดตัวเธอพร้อมกับอุ้มร่างบางขึ้นพาดบ่า มือหนาฟาดเข้าที่ก้นงอนของเธอหนึ่งทีด้วยความมันเขี้ยว

            “ชอบให้อุ้ม”

            “ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะ ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ” เสียงหวานเอะอะโวยวาย เมื่อถูกร่างสูงอุ้มพาดบ่า มือเล็กทุบเข้าแผ่นหลังหนาของเสือ แต่ไม่มีท่าทีที่ชายหนุ่มจะรู้สึกเจ็บเลยสักนิด

            “ใช่รุ่นพี่เหรอ? พูดใหม่ดิ พูดให้เข้าหูด้วย”