Novels by Janisa Srichai

“เสือ เอาจริงดิ” ใบหน้าสวยดูตกใจไม่น้อย เมื่อได้ยินในสิ่งที่เสือกำลังพูดออกมา เธอแทบกุมขมับด้วยซ้ำกับความดื้อของสองพ่อลูกที่ไม่ยอมห่างจากกันไปไหน “เสือแค่ไปอบรมเอง อีกอย่างวันนี้บัวก็มีประชุมสำคัญไม่ใช่เหรอ” ช่วงนี้เขาไม่มีเรียนสำคัญอะไรแล้ว นอกจากแนะนำ อบรม ประชุมสโมสร สามารถเอาลูกสาวไปมหาลัยด้วยได้สบายมาก “แต่เมอร์ลิน นั่งเล่นอยู่ในห้องทำงานของบัวได้” “ไม่ครับ เมอร์ลินจะเหงา” เสือยังค้านหัวชนฝา เขาไม่เห็นด้วยที่จะให้เมอร์ลินที่กำลังแขนเจ็บไปนั่งเล่นคนเดียวในห้องทำงานของใบบัว “เสือ!!” “เมอร์ลินจะไปกับพ่อหรือแม่ครับ” เมื่อเห็นว่าเสือยังคงหัวแข็งไม่ยอมท่าเดียว ใบบัวจึงหันไปถามลูกสาวที่กำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่ “พ่อค่ะ” คำตอบของลูกสาว ทำให้ใบบัวถึงกับยีผมตัวเองด้วยความไม่เข้าใจ ช่วงนี้เมอร์ลินติดพ่อมาก เสียงหือฮาของเหล่านักศึกษาดังขึ้น เมื่อเห็นสุดหล่อของมหาลัยอุ้มหนูน้อยน่ารักเข้าไปใต้ตึกคณะ ช่างเป็นเรื่องน่าแปลกสำหรับชายหนุ่มที่โหดแบบเสือไม่น้อย “สวัสดีค่ะ ลุงทรอย ลุงปาร์ค ลุงมิกซ์

@ หกเดือนผ่านไป การดำเนินชีวิตของใบบัวและเสือยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง มีลูกน้อยที่น่ารักเต็มไปด้วยเสียงเจี๊ยวจ๊าวไม่เคยได้พัก ไม่ได้สร้างความรำคาญใจให้กับเสือเลยสักนิด ตรงกันข้ามยิ่งเขาได้ยินเสียงใสของลูกสาวหัวใจกับพองโตในพัฒนาการลูกสาวอยู่ตลอด “เดี๋ยวเย็นนี้ พ่อกับแม่มารับนะครับ” หลังจากที่เคยให้สัญญากับเมอร์ลินเอาไว้ เสือและใบบัวใช้รถยนต์เพียงคันเดียว ส่งลูกสาวเสร็จ เสือก็ต้องขับไปส่งใบบัวที่บริษัทในทุกวัน “รับทราบค่ะ” ตาคมมองแผ่นหลังของเมอร์ลินที่กำลังเดินเข้าไปภายในโรงเรียนไม่ละสายตา รู้สึกโหวงเหวงภายในใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “เสือเป็นอะไรรึเปล่า” เมื่อเห็นท่าทางที่ดูเปลี่ยนไปของเสือ ใบบัวที่จับสังเกตได้ถึงกับเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ความคิดของชายหนุ่ม “เปล่าครับ วันนี้เสือแค่รู้สึกแปลก ๆ” “ไม่มีอะไรหรอกหน่า เรารีบไปกันเถอะ เดี๋ยวสาย” เสือหันไปพยักหน้าตอบรับบัว มือหนาจับมือเล็กเดินเคียงข้างกันไปที่รถ “ไอ้เสือ วันนี้มึงทำหน้าเหมือนเมียมีชู้” ทรอยเอ่ยแซวเพื่อนรักที่นั่งทำหน้าไม่รับแขกอยู่เก้าอี้หินอ่อนหน

ช่วงเย็นของวันพระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า สายลมเย็นโบกพัดโชยมากระแทกใบหน้าของใบบัวและเสือที่กำลังเดินขึ้นไปบนอัฒจันทร์ข้างสนามแข่งรถขนาดใหญ่ “เรามาทำอะไรที่นี่เหรอ” คิ้วเรียวสวยขมวดกันเป็นปมด้วยความสงสัย ดวงตากลมโตกวาดตามองโดยรอบสนามอันกว้างขวางมีเพียงแค่เธอและเขาสองคนเท่านั้น “มีหุ้นส่วนที่นี่แต่ใช้ชื่อบัวนะ” เสือเอ่ยบอกกับแม่ของลูก วันนี้สนามที่เขาสร้างขึ้นสำเร็จแล้ว ผู้คนมากมายเข้ามาใช้บริการที่สนามแห่งนี้จนเติบโตและกวาดรายได้มหาศาล “ชื่อบัวเป็นหุ้นส่วน ที่นี่เนี่ยนะ” เมื่อได้ยินคำตอบจากชายหนุ่ม ใบหน้าสวยที่ดูตกใจสุดขีดแทบไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเอง “ครับ” “อย่าบอกนะ ว่าที่สนามแห่งนี้ คือรายได้ที่โอนให้บัวทุกเดือน” ดวงตากลมโตเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จำนวนเงินที่เสือโอนให้ในแต่ละเดือนเป็นจำนวนเยอะพอสมควร “ใช่ เสืออยากสร้างที่นี่เป็นของขวัญให้บัว” “ของขวัญ” คิ้วเรียวสวยขมวดกันเป็นปม เธอเอ่ยทบทวนประโยคคำพูดของเสือท่าทางงุนงง “ของขวัญตอบแทนที่อุ้มท้องและเลี้ยงดูเมอร์ลินอย่างดี” คำตอบของเสื

“คุณพ่อขา ค่อย ๆ นั่งนะคะ” เสียงใสของลูกสาวเอ่ยบอกกับผู้เป็นพ่อที่พึ่งกลับบ้าน หลังจากได้นอนดูอาการที่โรงพยาบาลสองคืนเต็ม ๆ โดยที่ใบบัวต้องฝากเมอร์ลินเอาไว้บ้านคุณตาและคุณยาย เพื่อจะได้ดูแลเสือได้สะดวกไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง แต่หลังจากที่เสือได้กลับมาพักผ่อนที่บ้านก็มักจะได้ยินเสียงใสของลูกสาวคนสวยไม่หยุด “มีลูกสาวดูแลดีขนาดนี้ พ่อเลยหายเร็ว” เสียงทุ้มละมุนเอ่ยบอกกับลูกสาวตัวเอง รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าหล่อเหลาของเสือ เขาดึงลูกสาวเข้ามากอดและหอมฟอดใหญ่ด้วยความคิดถึง “เมอร์ลินจะดูแลคุณพ่อไปจนแก่” คำพูดของเมอร์ลิน ทำให้หัวอกของคนเป็นพ่อฟูฟ่อแทบทะลุอก ดีใจไม่น้อยที่สวรรค์ส่งนางฟ้าตัวน้อยมาให้เขาดูแล “เมอร์ลินลูก” “คุณพ่อกับคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ” ใบหน้าและน้ำเสียงมุ่งมั่นบ่งบอกได้ถึงความจริงใจปนไร้เดียงสาของเด็กน้อยที่กำลังนั่งยิ้มเป็นตาสระอิให้กับคุณพ่อของเธอ “วันนี้ขับรถไปส่งที่มหาลัยหน่อยสิ ปวดหัว” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยบอกกับใบบัวที่กำลังเดินออกมาจากห้องแต่งตัวช่วงเช้าของวัน “ปวดมากมั้ย”

“นอนกกเมียไปแล้ว โทรมาหากูทำเหี้ยอะไร” ทรอยกดรับสายจากเสือที่โทรหาเขาหลังจากที่ขอตัวกลับบ้านได้ไม่นาน “พากูไปโรงบาลที” น้ำเสียงอ่อนเพลียของเสือเอ่ยบอกกับปลายสายและคำตอบที่ได้กลับทำให้เขาอยากใช้หัวตัวเองโขกข้างฝาอีกครั้ง “มึงเป็นเชี้ยอะไร เป็นโรคขาดความรักรึไง” “ไอ้สัด!! พูดมาก รีบมารับกูเดี๋ยวนี้!!” เมื่อเห็นทรอยยังคงถามมากเสือจึงย้ำเพื่อนรักอีกครั้ง “เมีย มึงไปไหน? ” “ไอ้ทรอยกูไหว้ล่ะ รีบมารับกูก่อนที่เลือดกูจะไหลหมดตัว” “เออ ไปเดี๋ยวนี่แหละ” เมื่อได้ยินน้ำเสียงจริงจังของเสือ ทำให้ทรอยหยุดเล่นและรีบขับรถมาหาเพื่อนที่บ้านโดยมีบอสตันพี่ของใบบัวมาด้วย พวกเขาปล่อยให้ปาร์คดูแลสนามต่อเพียงลำพัง “ไอ้เสือ ใครดับกระทืบมึง” ทรอยขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของเสือ เขาเห็นเพื่อนรักนั่งรออยู่บริเวณประตูรั้วของบ้านอยู่แล้ว มือหนาของเสือใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กห้ามเลือดเอาไว้ กัดฟันข่มความเจ็บปวดที่เริ่มโจมตีเข้ามา “เมีย” “นี่มึงอย่าบอกนะ ว่าเป็นฝีมือพี่ใบบัว” ทรอยรีบพยุงเ

ภายในสนามแข่งที่มีผู้คนมากมายรวมทั้งผู้หญิงผู้ชายรวมตัวกันอยู่ในสนามแห่งนี้ ที่กำลังมีแมตซ์สำคัญจ่อลงแข่ง เพื่อนตรวจดูความเรียบร้อยกลุ่มของเสือรวมไปถึงบอสตันออกจากห้องรับรองเดินลงมายังลานสนาม ตุบ!! เสือที่กำลังยืนมองความเรียบร้อยภายในสนามเป็นอันต้องชะงัก เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาชนเขาอย่างจัง “อุ๊ย!! ขอโทษค่ะ ไม่ได้ตั้งใจ คุณ.. ” หญิงสาวที่เดินชนเสือช้อนตามองใบหน้าหล่อเหลาของเสือ ใบหน้าทรงเสน่ห์และโดดเด่นเป็นที่หมายตาของสาว ๆ ในสนามไม่น้อย “ไม่เป็นไร” ชายหนุ่มตอบกลับหญิงสาวที่เดินชนตัวเองไร้เยื่อใย เสือก้มมองเสื้อของตัวเอง ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดออกมา “จะไม่เป็นไรได้ยังไงคะ? ฉันเดินชนคุณนะ!!” เมื่อเห็นชายหนุ่มไม่มีท่าทีสนใจเธอเลยสักนิด เธอจึงพูดแย้งขึ้นมาเพราะอยากแสดงความรับผิดชอบแต่คำตอบที่ได้ยังคงเหมือนเช่นเดิม “ไม่เป็นไร” “ฉันรู้สึกผิดค่ะ เบียร์หกเปื้อนเสื้อคุณด้วย ให้ฉันซื้อคืนให้นะคะ” หญิงสาวตรงหน้ายังคงคะยั้นคะยออยากรับผิดชอบชายหนุ่มที่กำลังยืนทำหน้าเบื่อโลก “ไม่เป็นไร เดี๋ยวให