"Hindi ba sabi ko sa'yo noon pa, hiwalayan mo na 'yang asawa mo? Bakit parang baliw na baliw ka diyan eh marami ka rin namang pera?" Napapikit na lang ako dahil sa sinabi ni Sanna, ang nag-iisa kong kaibigan na hindi ako iniwan mula noon hanggang ngayon. Siya ang naging sandalan ko kapag marami akong problema, siya rin ang kasa-kasama ko kahit masaya ako. We're friends since elementary, I can consider her as my childhood bestfriend.
"Hindi naman akin ang pera na 'yon, Sanna, sa parents ko 'yon. At tiyaka, mas mayaman ka no! Grabe ka naman sa maraming pera eh ikaw nga 'tong may itinayong dalawang restaurant dito sa Manila." Nguso kong sabi sa kaniya na siyang ikinasimangot niya naman.
Sanna Rosales, one of the successful tycoons here in Manila. Her family owns the Rosales Jewelries and I can say that it is all over the Philippines. Kahit saang panig ka man ng Pilipinas, makikita't makakasalubong mo ang mga branches nila lalo na't isa sila sa mga mayayaman na tao sa buong bansa.
Hindi ko nga maintindihan kung bakit kami naging magkaibigan nito.
She is a party goer, I am not. She's bubbly, I am not. She is a garrulous kind of person, I am not. In short, she's my opposite and same goes with her. That's why until now, I am still confused why we clicked.
"Alam mo, ayoko na ngang pag-usapan ang tungkol sa pera-pera na 'yan! Naiinis lang talaga ako diyan sa asawa mo! Akala mo kung sino ng magaling! Akala mo kung sino na nang makuha niya ang kompaniya!" Natahimik ako dahil sa bigla ko na namang naalala ang nangyari no'ng isang araw. Basang-basa akong nakauwi sa bahay namin at halos sipunin pa ako at lagnatin. Mabuti na lang nakainom agad ako ng mga gamot.
"Hayaan mo na, baka pagod lang." Mahina kong sambit pero agad akong nagulat dahil sa malakas niyang hinampas ang lamesa dito sa sala.
"Ayan ka na naman sa pagiging mabait mo!" I was stiffened. "Anong pagod do'n, ha, Rowena?" Hindi ako nakapagsalita at napayuko na lang dahil alam ko naman sa sarili ko na hindi pagod si Lucas. Ayaw lang niya talaga akong pumunta sa opisina niya. "Sige, sabihin nating pagod ang asawa mo pero grabe naman ang ginawa niya sa'yo! Kinaladkad ka papalabas at pati ng mga guwardiya niya! Sinabihan ka pang manlilimos! Tangina, pagod lang 'yon?" Malakas na nitong sigaw na siyang dahilan kung bakit tuluyan akong napatahimik.
Sanna is always like this, she is so protective of me and I am grateful that she's always in my side. I don't know what will happen to me if she's not there.
"Jusko, ako pa nag-ship sa inyo noon tapos ito lang ang gagawin niya sa'yo? Tignan mo, puno ng mga pasa ang mga braso mo! Paano mo 'yan ipapaliwanag kina Tito at Tita, Rowena?" Agad nanlaki ang mga mata ko at hinawakan ang dalawa niyang kamay. Nagmamakaawa akong tumingin sa mga mata niya.
"Please, Sanna, don't tell them. I can't afford to lose my husband, you know that. I love him so much that I am willing to do everything just to bring the old him." Hindi ko maiwasang hindi mapaluha dahil sa sakit na nararamdaman ko ngayon. Umaasa na babalik pa ang dati naming relasiyon.
Kapag nalaman nina Mama at Papa ang nangyayari sa akin ngayon, sigurado akong ipahihiwalay nila ako kay Lucas at ayokong mangyari 'yon. Wala silang alam na ganito ang nangyayari sa akin at wala silang alam na pinagbubuhatan ako ng kamay ni Lucas. But they doesn't need to know because I'll work hard for our relationship. I won't give up... yet.
"They are always asking me about you, Rowena, at quotang-quota na ako sa pagsisinungaling. How will you face them with that state of yours?" Inis na tanong sa'kin ni Sanna at inis ring napaupo ulit sa sofa.
Gladly, our maids aren't here. They had their weekends off duty and supposedly, this is our bonding time. But how hapless of me, he's not here with me and still drowning himself to his work.
"A-Ako na ang bahala, tatawag ako sa kanila bukas na bukas. Sanna, alam mo mga ugali nila. They are more protective of me. Mom is the strictest woman alive when it comes to my surroundings and Dad is way more dangerous. He'll gonna punch Lucas nonstop if he'll know." Litaniya ko na siyang nagpahinga sa kaniya ng malalim. Nanghihina akong napaupo ulit sa sofa at tinignan ang sarili sa malaking salamin na nasa gilid ko, nakadikit sa dingding na may painting sa itaas nito.
I am wearing lousy white floral sleeveless dress that almost reaching the ground... where it's revealing my bruises in my both white arms. My long natural brown wavy hair is almost covering my whole small face because of being stressed and there, my big glasses. I can't see clearly so I have to wear them everyday and everynight.
"Make sure to do that, Rowena, they are concern. Alam mo kung gaano sila nag-aalala sa'yo kapag hindi ka sumasagot sa tawag nila, even a day!" I sighed deeply and stared at her again.
Unlike me, Sanna is way more gorgeous. She has this long black shiny and straight hair, small face just like mine, a button kind of nose and small lips. She has natural brown eyes and well-defined jaws. She is sexy as well and she looks sophisticated when it comes to her dresses and gestures. In short, a living barbie doll. She already knew her dreams and that is to become a chef and she already achieved it, while me, still having confusion.
I graduated in college with flying colors. With my course, BSED. I didn't listen to my parents' suggestions, and they didn't force me too. But when I saw how hard for Lucas his work is, I want to study again so I can help him in their business... my parents' businesses too.
It is like hitting two birds with one stone.
"O-Oo, bukas. I'll just cover up my bruises, I'm scared that they will notice it." Mahinang sabi ko pa na siyang nagpatango sa kaniya.
Pagkauwi ni Sanna ay agad akong naghanda ng tanghalian. Hindi ko alam kung uuwi si Lucas pero maganda na ang sigurado dahil baka nagugutom siya tapos wala pa lang pagkain rito sa bahay namin.Agad akong naghanda at pumunta sa kusina. Hindi na ako nag-aksaya ng oras pa at hinanda na ang mga gagamitin sa pagluto at kinuha ang mga ingredients. Lulutin ko ulit ang paborito niyang menudo, 'yon pa naman palagi ang nire-request kapag palagi siyang pagod mula sa trabaho. Kung trabaho ang inaatupad niya ngayon, siguro kapag umuwi siya, pagod na pagod siya kaya kailangan ko talagang maghanda."Ito, ayan, at 'yan." Bulong ko sa sarili habang hinahalo na ang mga hiniwa ko ng hotdog sa coocking pan kasama ang mga malalambot ng mga patatas at carrots. Napangiti na lang ako dahil sa alam ko kung gaano kasarap ang resulta nito. Naaalala ko pa noon na palaging nakatanaw sa akin ang asawa ko at hinihintay na maluto. Hindi ko pa nga nase-serve ay may laman na ang kutsara niya habang nakasubo na sa kaniy
"Ma, ayos lang nga po ako. Huwag na po kayong mag-alala at tiyaka si Lucas naman po ay busy rin sa trabaho. Pero huwag kayong mag-alala, hindi naman nawawala ang t-time niya sa aming mag-ina niya." Pilit ngiti kong sabi habang naka face time kami ngayon ni Mama. Nasa likuran naman niya si Papa na nakangiti lang habang nakasandal ang baba niya sa balikat ni Mama."Nako, intindihin mo na lang kapag pagod si mister, Rowena. Alam mo namang siya lang ang nagtaguyod at tumulong sa kompaniya." Sabat ni Papa na siyang agad ko namang ikinatango at ikinangiti. "At tiyaka anak, palagi mong lambingin ah? Ganiyan ginagawa ko kay Mama mo kapag galing siya ng trabaho." Dagdag pa nito na siyang ikinahagikhik ko na lang.Nandito ako ngayon sa kwarto at nakasuot ng jacket, mabuti na lang hindi na nila itinanong kung bakit ito ang suot ko. Minsan nga ay nalulungkot ako dahil sa ilang beses na rin akong nagsisinungaling sa kanila, si Sanna rin ay naisasama ko pa sa sitwasiyon ko pero mabuti na lang ay ni
Hanggang ngayon tulala pa rin ako habang nakatingin sa sarili kong repleksiyon sa salamin. Kumikirot pa rin ang pisngi ko dahil sa ginawang pagsampal ni Lucas kagabi at halos hindi ako makatulog dahil do'n. Pero hindi lang do'n ang dahilan kung bakit hindi ako nakatulog, kun'di sa babaeng nasa wallpaper ng cellphone niya na kahit hanggang ngayong umaga ay isip-isip ko pa rin."Ma'am, nandito na po ako." Napaayos na lang ako ng marinig ang boses ni Manang Joy, ang maid sa bahay. Mukhang maaga ang pagpasok niya. Napatingin ulit ako sa salamin at napahaplos sa pisngi ko, mabuti na lang hindi ganoon namaga."Manang, teka," sambit ko at agad sinuot ang tsinelas. Hindi rito natulog sa kwarto namin si Lucas at doon sa guest room nagpalipas ng gabi. Hindi ko alam kung tulog pa siya pero sa pagkakaalam ko, maaga ang pasok niya palagi kapag lunes. Lumapit na ako sa pinto at binuksan 'yon, bumungad sa akin ang nakangiting itsura ni Manang. "Nakakain na po ba kayo? May niluto ako kahapon na menud
Pagkauwi na pagkauwi ko ay agad akong pumunta sa kwarto at hindi na pinansin pa ang pagtawag sa akin ni Manang. Agad kong tinakpan ang mukha ko ng unan at tahimik na pumikit... kasabay ang mabilis na pagtibok ng puso ko. Dahil sa mga oras na 'to, hindi ko alam kung anong gagawin ko lalo na't napakasakit ng nakita ko kanina. Hindi ko alam kung anong gagawin ko lalo na't unang beses ko siyang nakitang may kasamang babae! I weakly stared at the beautiful nude color ceiling where a chandelier is gorgeously hanging. I suddenly remember that it was Lucas' gift when we were in highschool, it was our anniversary that time. It wasn't that expensive but it was the first gift I've ever received in my entire life from other people and that made me happy. Ni wala man lang akong naibigay sa kaniya no'n. "H-Hindi ko na alam ang gagawin ko." I whispered still feeling hurt. Gulong-gulo na rin ang utak ko dahil sa nakita at hindi ko alam kung sasabihin ko ba 'yon kay Sanna o hindi. Pero pinili ko na
"T-Tama na, Lucas! Nasasaktan ako ano ba!" Pagmamakaawa ko sa kaniya pero parang wala iyang naririnig dahil patuloy niya lang akong hinihila papalayo sa opisina niya. Masakit ang pagkakahawak niya sa kamay ko at alam na alam ko pagkamamaya, magkakaroon na naman 'yon ng pasa.Namumula ang kaniyang muha dahil sa sobrang galit na nararamdaman niya at mas lalong nagbigay sa akin ng sobrang takot nang tumingin siya sa gawi ko na may nakakatakot na mga mata. Nanlilisik ang mga 'yon na siyang dahilan kung bakit nilulukuban rin ako ng sobrang kaba.Hiyang-hiya na ako lalo na't maraming nakatingin sa amin na mga empleyado niya. Ang iba ay nakangiwi, ang iba naman ay nandidiring nakatingin sa akin at may iba rin na naaawa. Hindi ko alam kung anong gagawin ko at tila gusto ko na lang magunaw sa harapan nila dahil sa sobrang kahihiyan na nararamdaman ko."I already fucking told you not to come here, Rowena! You are so damn stubborn you bitch!" Galit na galit niyang bulong sa tenga ko na siyang na