"T-Tama na, Lucas! Nasasaktan ako ano ba!" Pagmamakaawa ko sa kaniya pero parang wala iyang naririnig dahil patuloy niya lang akong hinihila papalayo sa opisina niya. Masakit ang pagkakahawak niya sa kamay ko at alam na alam ko pagkamamaya, magkakaroon na naman 'yon ng pasa.
Namumula ang kaniyang muha dahil sa sobrang galit na nararamdaman niya at mas lalong nagbigay sa akin ng sobrang takot nang tumingin siya sa gawi ko na may nakakatakot na mga mata. Nanlilisik ang mga 'yon na siyang dahilan kung bakit nilulukuban rin ako ng sobrang kaba.
Hiyang-hiya na ako lalo na't maraming nakatingin sa amin na mga empleyado niya. Ang iba ay nakangiwi, ang iba naman ay nandidiring nakatingin sa akin at may iba rin na naaawa. Hindi ko alam kung anong gagawin ko at tila gusto ko na lang magunaw sa harapan nila dahil sa sobrang kahihiyan na nararamdaman ko.
"I already fucking told you not to come here, Rowena! You are so damn stubborn you bitch!" Galit na galit niyang bulong sa tenga ko na siyang nagpakirot hindi lang sa pisikal, kun'di sa emosyonal. Hindi ko alam kung ilang beses ko pa bang titiisin ang pagtawag niya sa'kin ng ganiyan, hindi ko alam kung hanggang kailan ko titiisin ang pagtrato niya sa'kin ng ganito.
"H-Hinatid ko lang naman ang lunch mo, Lucas. P-Pinagluto kasi kita ng paborit--" hindi kona natapos ang sasabihin ko sana nang mas lalo niyang higpitan ang pagkakahawak niya sa akin na halos ikaungol ko sa sobrang sakit. "Masakit, Lucas." Mahina kong bulong pero hindi pa rin niya ako pinakikinggan.
Nakakahiya na sa mga empleyado niya rito sa loob ng building na halos lahat ng mga mata ay nakatingin sa amin... sa akin. Pero parang wala lang pakialam si Lucas dahil sa galit na galit lang itong hinihila ang braso ko.
"Hindi ka na natutong babae ka!" Rinig ko sa kaniya hanggang sa makalabas kami ng gusali. Gulat pang napatingin sa amin ang dalawang guwardiya at tila natigilan sila nang makita nila ang boss nila. Agad silang bumati pero hindi sila pinansin dahil galit lang 'tong nakatingin sa akin.
I was stunnned when he suddenly throw away the lunch box I made for him in the big trashcan. And that's not it, he even throw some one thousand bills in my face that made me winced because of being afraid of what he did. I looked at his eyes and I can't even find a bit of concern or regrets, all I can see is hatred and anger towards me.
"Guards," he calledout the guards. Agad namang lumapit sa kaniya ang dalawang guwardiya at takot na yumuko. "Kapag nalaman kong pinapasok niyo pa ang manlilimos na 'to sa loob, sesesantihin ko kayong dalawa!" Parang dinurog ang puo ko dahil a sinabing 'yon ni Lucas. Agad may parang bumara sa lalamunan ko nang marinig o 'yon mula sa kaniya na para bang ibang tao ang tingin niya sa akin!
"O-Opo!" Tarantang sigaw ng dalawang guwardiya at agad akong inilayo. Dalawa silang nakahawak sa magkabilang braso ko na para bang isa akong kriminal na kailangang hulihin at ikulong. Hindi ko na namalayan na nakalayo na pala kami hanggang sa marahas nilang binitawan ang mga braso ko. Napapikit ako do'n dahil sa lakas ng pagkakabitaw nila.
"Grabe! Dahil sa'yo, malapit pa kaming masisante! Sabi na nga ba hindi ka mapagkakatiwalaan eh!" Sigaw ng isang guwardiya sa akin na siyang ikinayuko ko na lang. Hindi ako makapagsalita dahil sa parang umurong ang dila ko sa nangyari. Hindi ako makapaniwala na mangyayari ito ulit sa akin at halos hindi ko na makilala ang sarili ko dahil sa sobrang kahihiyan.
"Tara na, hayaan na lang natin 'yan diyan. Isauli na lang natin 'yong mga pera kay sir." Pinanuod ko na lang silang umalis sa harapan ko habang mahigpit ang pagkakahawak ko sa manggas ng damit ko. Naptingala ako sa kalangitan para maiwasang hindi mapaiyak pero sadiyang mapaglaro ang tadhana dahil sa bigla na lang bumuhos ng malakas ang ulan.
The rain maybe preventing me to look like a mess but I think I look more like a mess.
Nakakaawa ako tignan habang basang-basa sa ulan. Tinanaw ko ang matayog at matangkad na building na siyang pagmamay-ari ni Lucas at ngumiti ng mapait. Hindi iniinda ang malakas na pagbuhos ng ulan, ang maiingay na busina ng mga sasakyan at ang mga awa na nanggagaling sa mga dumadaan.
Sobra na akong naaawa sa saril ko. Sobrang nakakaawa pero kailangang lumaban.
Ilang beses na 'tong nangyari sa akin, kahit saang lugar. Ilang beses na rin akong napapahiya dahil sa ginagawa niya pero hindi pa rin ako tumitigil. Palagi ko pa rin siyang sinusuportahan at iniintindi... dahil 'yon ang tingin kong tama.
Asawa niya ako, asawa ko siya. Kasal kami at matagal na pero nagbago ang lahat nang makuha niya ang kompaniya ng daddy niya. Naging mas seryoso siya sa buhay at ang laging iniisip niya na lang ay ang negosyo ng pamilya niya. Noon ay palagi pa kaming kumakain magkasama sa umagahan hanggang hapunan pero ngayon, milagro na lang kung magkakasabay kaming dalawa sa hapag kainan. Magkatabi pa kami noon sa pagtulog pero nagbago ang lahat at halos hindi na siya umuwi sa bahay namin.
Hindi ko naman kinukuwestiyon ang trabaho niya lalo na't alam kong importante 'yon sa kaniya pero nakakalimutan niya na talagang may asawa siya. Minsan nakakalimutan niyang asawa niya ako at hindi tao na kung kailangan niya ng malalapitan niya ay lalapitan niya. Hindi ko alam pero minsan napapansin ko rin, mas nagmumukha akong estranghero para sa kaniya kaysa bilang asawa.
Napangiti na lang ako ng malungkot dahil sa hindi na ito ang unang pagkakataon na nangyari 'to sa akin. Ilang beses na at halos hindi ko na mabilang. Masakit man sa puso pero wala akong magagawa, mahal ko siya at hindi ko siya kayang iwan. Kahit saktan man niya ako ng pisikal o emosyonal, hindi ako susuko dahil alam kong darating rin ang oras na babalik siya sa dating ugali niya... sa dating Lucas.
"Hindi ba sabi ko sa'yo noon pa, hiwalayan mo na 'yang asawa mo? Bakit parang baliw na baliw ka diyan eh marami ka rin namang pera?" Napapikit na lang ako dahil sa sinabi ni Sanna, ang nag-iisa kong kaibigan na hindi ako iniwan mula noon hanggang ngayon. Siya ang naging sandalan ko kapag marami akong problema, siya rin ang kasa-kasama ko kahit masaya ako. We're friends since elementary, I can consider her as my childhood bestfriend."Hindi naman akin ang pera na 'yon, Sanna, sa parents ko 'yon. At tiyaka, mas mayaman ka no! Grabe ka naman sa maraming pera eh ikaw nga 'tong may itinayong dalawang restaurant dito sa Manila." Nguso kong sabi sa kaniya na siyang ikinasimangot niya naman. Sanna Rosales, one of the successful tycoons here in Manila. Her family owns the Rosales Jewelries and I can say that it is all over the Philippines. Kahit saang panig ka man ng Pilipinas, makikita't makakasalubong mo ang mga branches nila lalo na't isa sila sa mga mayayaman na tao sa buong bansa.Hindi
Pagkauwi ni Sanna ay agad akong naghanda ng tanghalian. Hindi ko alam kung uuwi si Lucas pero maganda na ang sigurado dahil baka nagugutom siya tapos wala pa lang pagkain rito sa bahay namin.Agad akong naghanda at pumunta sa kusina. Hindi na ako nag-aksaya ng oras pa at hinanda na ang mga gagamitin sa pagluto at kinuha ang mga ingredients. Lulutin ko ulit ang paborito niyang menudo, 'yon pa naman palagi ang nire-request kapag palagi siyang pagod mula sa trabaho. Kung trabaho ang inaatupad niya ngayon, siguro kapag umuwi siya, pagod na pagod siya kaya kailangan ko talagang maghanda."Ito, ayan, at 'yan." Bulong ko sa sarili habang hinahalo na ang mga hiniwa ko ng hotdog sa coocking pan kasama ang mga malalambot ng mga patatas at carrots. Napangiti na lang ako dahil sa alam ko kung gaano kasarap ang resulta nito. Naaalala ko pa noon na palaging nakatanaw sa akin ang asawa ko at hinihintay na maluto. Hindi ko pa nga nase-serve ay may laman na ang kutsara niya habang nakasubo na sa kaniy
"Ma, ayos lang nga po ako. Huwag na po kayong mag-alala at tiyaka si Lucas naman po ay busy rin sa trabaho. Pero huwag kayong mag-alala, hindi naman nawawala ang t-time niya sa aming mag-ina niya." Pilit ngiti kong sabi habang naka face time kami ngayon ni Mama. Nasa likuran naman niya si Papa na nakangiti lang habang nakasandal ang baba niya sa balikat ni Mama."Nako, intindihin mo na lang kapag pagod si mister, Rowena. Alam mo namang siya lang ang nagtaguyod at tumulong sa kompaniya." Sabat ni Papa na siyang agad ko namang ikinatango at ikinangiti. "At tiyaka anak, palagi mong lambingin ah? Ganiyan ginagawa ko kay Mama mo kapag galing siya ng trabaho." Dagdag pa nito na siyang ikinahagikhik ko na lang.Nandito ako ngayon sa kwarto at nakasuot ng jacket, mabuti na lang hindi na nila itinanong kung bakit ito ang suot ko. Minsan nga ay nalulungkot ako dahil sa ilang beses na rin akong nagsisinungaling sa kanila, si Sanna rin ay naisasama ko pa sa sitwasiyon ko pero mabuti na lang ay ni
Hanggang ngayon tulala pa rin ako habang nakatingin sa sarili kong repleksiyon sa salamin. Kumikirot pa rin ang pisngi ko dahil sa ginawang pagsampal ni Lucas kagabi at halos hindi ako makatulog dahil do'n. Pero hindi lang do'n ang dahilan kung bakit hindi ako nakatulog, kun'di sa babaeng nasa wallpaper ng cellphone niya na kahit hanggang ngayong umaga ay isip-isip ko pa rin."Ma'am, nandito na po ako." Napaayos na lang ako ng marinig ang boses ni Manang Joy, ang maid sa bahay. Mukhang maaga ang pagpasok niya. Napatingin ulit ako sa salamin at napahaplos sa pisngi ko, mabuti na lang hindi ganoon namaga."Manang, teka," sambit ko at agad sinuot ang tsinelas. Hindi rito natulog sa kwarto namin si Lucas at doon sa guest room nagpalipas ng gabi. Hindi ko alam kung tulog pa siya pero sa pagkakaalam ko, maaga ang pasok niya palagi kapag lunes. Lumapit na ako sa pinto at binuksan 'yon, bumungad sa akin ang nakangiting itsura ni Manang. "Nakakain na po ba kayo? May niluto ako kahapon na menud
Pagkauwi na pagkauwi ko ay agad akong pumunta sa kwarto at hindi na pinansin pa ang pagtawag sa akin ni Manang. Agad kong tinakpan ang mukha ko ng unan at tahimik na pumikit... kasabay ang mabilis na pagtibok ng puso ko. Dahil sa mga oras na 'to, hindi ko alam kung anong gagawin ko lalo na't napakasakit ng nakita ko kanina. Hindi ko alam kung anong gagawin ko lalo na't unang beses ko siyang nakitang may kasamang babae! I weakly stared at the beautiful nude color ceiling where a chandelier is gorgeously hanging. I suddenly remember that it was Lucas' gift when we were in highschool, it was our anniversary that time. It wasn't that expensive but it was the first gift I've ever received in my entire life from other people and that made me happy. Ni wala man lang akong naibigay sa kaniya no'n. "H-Hindi ko na alam ang gagawin ko." I whispered still feeling hurt. Gulong-gulo na rin ang utak ko dahil sa nakita at hindi ko alam kung sasabihin ko ba 'yon kay Sanna o hindi. Pero pinili ko na