Biglang naalala ni Natalie ang sinabi ng lalaki na pagtulong sa bunsong kapatid. “Tungkol ba ‘yan kay Justin?” [Nangako ako diba?] Natawa pa ito. [Syempre, tutuparin ko iyon. Tinutupad ko ang mga pinangako ko, Nat.] Dahil tungkol ito sa kapatid niya, hindi na nagtanong pa si Natalie. “Okay, sige. Tawagan mo ako ulit kapag nandito ka na.” [Syempre naman.] Napangiti si Drake pagkatapos ng tawag na iyon. Kahit na para kay Justin ang ginagawa niya, okay na din. Iyon lang ang paraan para muli siyang patuluyin ni Natalie sa buhay nito. Gusto niyang maging bahagi siya ng buhay nito ngayon at maging dependent ito sa kaniya hanggang sa ito na mismo ang makiusap na manatili siya. … Lumakas lalo ang buhos ng ulan. Sinipat ni Nilly si Natalie na nakatayo sa may bungad ng pintuan. “Grabe, may bagyo ba? Parang gigil na gigil ang langit, ah. Tsaka, kanina ka pa dyan, may hinihintay ka ba? Malapit ka ng tubuan ng ugat dyan.” Hindi pa siya tapos sa pambubuska sa kaibigan ay muli itong nag
Bumukas ang pintuan at ang bumungad sa kay Mateo ay ang mukha ni Drake Pascual. Sa itsura nito, mukhang kakatapos lang nitong maligo, wala itong pang-itaas na suot. Ang tanging suot lang nito ay isang kulay asul na sweatpants. Hiniram lang ito ni Natalie sa isang kaklaseng lalaki dahil walang kasya sa kaniya sa mga gamit ni Natalie. Matiim na tinitigan ni Mateo ang bisita ni Natalie. “Mr. Garcia,” si Drake na ang naunang magsalita. “Hinahanap mo ba si Natalie? Nasa banyo pa siya.” Alam ni Drake na magiging ganon ang reaksyon ng lalaki. Sinadya niyang sabihin iyon dahil sa simula pa lang, nagdududa na siya tungkol sa tunay na kaugnayan ng dalawa. Malakas ang kutob niya na higit pa sa patient-Doktor ang relasyon nila. Kahit sinong lalaki ay magagalit pero pinili ni Mateo na maging sibil. “Nasaan si Natalie? Gusto ko siyang makausap.” “Drake, sino ‘yan?” Galing ang boses ni Natalie sa loob ng banyo. Nagulat pa siya ng makita kung sino ang kausap ni Drake sa may pintuan. “Mateo?
**Sa loob ng Garcia Corporation conference room** Inilatag ni Isaac ang isang file sa harapan ni Mateo. May bagong proyekto ang kumpanya at kailangan nila ng isang technical partner pero hanggang ngayon ay wala pa silang nakikita. Sa araw na iyon ay may pangalawang batch ng potential collaborators na kailangan niyang i-review. Pinagmasdan niyang maigi ang dokumento at nahagip ng mata niya ang Pascual Technology. Ang kumuha ng atensyon niya ay ang chief engineer nito, si Drake Pascual. Tinapik-tapik ni Mateo ang pangalang iyon ng ilang beses. “Sir, maganda ang track record ni Drake Pascual kahit kakabalik lang niya sa bansa. Nag-aral siya sa abroad at nanalo ng ilang tech awards doon.” “So…ano sa tingin mo?” “Sa tingin ko po, magaling siya at siya ang kailangan natin.” Magaling na negosyante si Mateo at hinihiwalay niya ang personal na buhay niya mula sa pagpapatakbo ng kumpanya. Hindi niya hinahayaang manaig ang emosyon niya lalo na kung pera ang pag-uusapan. “Alright, tawa
Natameme si Natalie pero tinraydor siya ng puso niya. Ang pagtanggi sa tunay niyang nararamdaman para kay Mateo ay isang malaking kasinungalingan. Sa buong buhay niya, mabibilang lang ang taong tinrato siya ng mabuti. Sa sobrang konti, pinaka-iingatan niya ang mga pagkakataong iyon. Ang bawat tulong na natanggap niya, ibabalik niya ng sampung beses kung kaya niya. Pagkaalis sa ospital, bumalik siya sa bahay ng mga Garcia sa Antipolo. Labis na natuwa ang matanda ng makita siya sa bahay at agad na ipinatawag si Mateo. Hinawakan pa nito ng mahigpit ang mga kamay niya. “Halos isang linggo din tayong hindi nagkita at ito namang si Mateo, abala din at hindi na rin kami nagkikita. Kumain naman tayo ng hapunan ng sabay mamaya.” Ng tinawagan nila si Mateo, iba ang sinagot nito sa paanyaya ng matanda. [Lo, pasensya na, marami akong ginagawa dito at hindi pa ako makakabalik dyan.] “Saan ka naman na-busy?” Tanong ni Antonio sa apo. “Masyado ka na bang abala para kumain? Isa pa, kakabalik l
Panandaliang nagulat si Mateo sa tanong na iyon. Pero sinagot pa rin niya ng buong katotohanan iyon. “Yes, why?” “Salamat,” seryoso ito. “Talagang nagpapasalamat ako. Lumaki akong kaunti lang ang mga taong mabait sa akin.” May kakaibang sensasyon ang gumapang sa kabuuan ni Mateo, umabot iyon hanggang sa puso niya. Pigil na pigil ang pagngiti niya. Tumango lang siya. “Pero…” may sasabihin pa sana ito pero tumunog ang cellphone niya. Mabilis niya itong sinagot. “Andrew, oo, tatawagan pa sana kita. Mabuti at tinawagan mo na ako. Ano kasi, naiwan ng kaibigan ko ang coat niya dyan sa dorm room mo. Tsaka hindi pa ako nakakapagpasalamat dahil pinatulog mo siya dyan. Kung hindi lang sa lakas ng ulan, nag-hotel na sana siya. Totoo bang sa supply room ka natulog? Sorry, libre na lang kita para quits na tayo.” Habang nagsasalita si Natalie, itinuro na niya ang MRT para sabihing mauuna na siya. “Dahan-dahan!” Sigaw ni Mateo sa babae. Hindi niya sigurado kung narinig pa siya nito pero ang n
Halos malunok ni Leo ang usok ng sigarilyong ibubuga sana niya. “What the…sinong tinatawag mong babaero? Lahat ng mga nakarelasyon ko ay mga kaibigan ko lang talaga…” Napansin ni Leo na lahat ay nagsi-taasan ng kilay. “Hmph. To answer your question, hindi pa ako nag-date ng babaeng may anak.” “Weh?” Pambubuska ni Stephen. “Wala pa sa ngayon dahil hindi mo pa nakikita yung babaeng may anak na iyon na gusto mo. Kung gusto mo siya, walang kaso kung may anak siya o wala, diba?” “Ah, pinagtatawanan mo ako at ang prinsipyo ko, Stephen?” Nagtawanan sila at nag-alaskahan gaya ng lagi nilang ginagawa kapag magkakasama sila. Pero nagseryoso ulit si Leo. “Pero seryoso, what if may anak nga siya? Mahaba ang buhay at hindi sapat ang isang anak para matali ang isang tao.” “Alam mo, tama at mali yung sinabi mo,” pasok naman ni Aries na kanina pa nakikinig lang. “Sabi nga nila, it’s not about the time we live in. Kahit noong panahon pa ng mga mananakop, uso na yung mga single mothers. Madalas
Makalipas ang ilang araw, binisita ni Drake ang Garcia Corporation. Masusi niyang sinunod ang mga prosesong kailangan para sa partnership ng Pascual Technology sa kumpanya nila at ngayong araw ay may meeting siya kasama si Mateo Garcia. Dinala siya ng sekretarya nito sa isang maliit na conference room. Pagka-upo ni Drake, pumasok na si Mateo. Muli siyang tumayo. “Mr. Garcia.” “Mr. Pascual, please, maupo ka.” Hindi nag-aksaya ng oras ang dalawa. Agad nilang pinag-usapan ang collaboration ng mga kumpanya nila. Natuwa naman si Mateo sa kapasidad ni Drake at napagdesisyunan niyang pirmahan na ang deal. “It’s a pleasure working with you,” sabi ni Mateo. “I’m grateful for your trust, Mr. Garcia. I look forward to a fruitful partnership.” Gaya ng nakagawian, isang piging ang nakahanda para sa tagumpay ng dalawang kumpanya. “Mr. Pascual, hindi mo ba kami sasamahan mamaya sa dinner?” “Maraming salamat. Hindi sa hindi ko gustong kumain kasama kayo pero may prior commitment kasi ako
Kumpara kina Natalie, mas maagang dumating ang grupo nina Mateo doon. Nagsilapitan sina Stephen at Aries sa kanila at huling-huli nila ang pagtingin ni Mateo kay Natalie, halos hindi na ito kumukurap. “Alam mo, noong una, nagiisip pa ako kung bakit sa dinami-dami ng pwedeng puntahan, dito sa isang putchu-putchung park mo kami hinatak---yun pala, yung misis ng isa dyan ay narito.” Tukso ni Aries sa kanya. As usual, hindi siya pinansin ni Mateo, naglakad ito papunta sana kina Natalie, pero bigla itong tumigil. Nagdadalawang-isip ito. Si Mateo Garcia ay hindi nagdadalawang-isip kung kaya para itong isang palabas na pinapanood ng mga kaibigan. “Hala, ano kayang problema? Wala silang ticket? Hindi mo ba tutulungan ang asawa mo?”Sarkastiko ang ngiting namutawi sa labi ni Mateo. “Ang tanong, kailangan ba talaga niya ng tulong ko?” “Natalie!” Dumating si Drake, kakapark pa lang nito ng sasakyan. “May problema ba?” “Meron…ganito ang nangyari…” nagsimula ng magkwento si Natalie, baka
Nagkibit-balikat si Natalie. Namangha siya sa reaksyon ng kaibigan. “Wala namang nakakagulat. Tulad ng inaasahan ko, pinili niya si Irene." Ikinuwento niya ng maikli kay Nilly ang naging pag-uusap nila ni Mateo at kung paano ito kakalmado at walang emosyon ang tono. “Iyon nga ang nangyari…tapos na ang lahat.” “Anong karapatan niya?!” biglang sigaw ni Nilly, namumula ang mukha sa galit. “Akala ba niya pwede ka niyang kunin kapag gusto niya at itapon kapag ayaw na? Paano nagagawa ng isang tao na maging ganito kasama?” “Okay lang, Nilly. Tanggap ko naman.” Habang iniisip niya ito, lalo siyang nagagalit. “Hindi ito katanggap-tanggap! Sobra na ito!” “Teka. Saan ka pupunta?” Hinawakan ni Natalie ang braso ni Nilly nang makita niyang papalabas ito. “Para komprontahin siya, syempre!” sagot ni Nilly na para bang ito ang pinaka-normal na bagay na pwede niyang gawin sa mundo. “Akala ba niya, dahil mayaman siya, may karapatan siyang paglaruan ang mga tao ng ganito?” “Hayaan mo na…”
Mabilis na lumapit si Natalie sa kanyang ama, ngunit huminto siya para may sadyang agwat sa pagitan nila. “Ano ang kailangan mo?” malamig niyang tanong. “Wala, wala…” natatawang sagot ni Rigor, halatang kinakabahan. Inabot niya ang dalang bag sa anak. “Bumili ako ng mga paborito mong meryenda. Tanggapin mo sana.” Ayaw sanang kunin ni Natalie, ngunit mapilit si Rigor. Ipinilit nito ang bag sa kanyang mga kamay. Maraming taong abala sa paligid, kaya’t ayaw ni Natalie ng eksena. Sa huli, napilitan siyang tanggapin ito. “Mga meryenda lang naman, bulong niya sa sarili. “Wala naman sigurong masama.” Kitang-kita ang ginhawa sa mukha ni Rigor ng tanggapin niya ang bag. Ngumiti ito nang malapad habang mabusising tinitigan si Natalie. “Ang payat mo na. Kailangan mong kumain ng maayos. Nag-aaral ka pa para sa mga pagsusulit, tama? Huwag kang magpapagod—” “Tama na.” Hindi na kinaya ni Natalie. Pinutol niya ang sinasabi nito sa mabagsik na tono, ang ngiti sa kanyang mukha’y puno ng pang
Umiling si Natalie. “Hindi, hindi pwede.” Natigilan si Mateo, para bang tinusok ang kanyang puso ng karayom. Hindi niya matanggap ang sagot nito sa kanya. “Galit ka ba talaga sa akin?” tanong niya, ang boses niya ay puno ng sakit. “Hindi naman,” mahinang sagot nito at bahagyang tumawa ng mapait. Ang tono niya ay magaan, tila nagpapaliwanag. “Alam mo naman—hindi kami magkasundo ni Irene. Para na rin sa kapakanan mo, mas mabuti kung hindi tayo magkaibigan. Sa totoo lang, mas okay kung hindi na tayo magkikita pa.” Saglit tumigil si Natalie, tsaka nagdagdag, “Kung magkita man tayo, magpanggap na lang tayong hindi magkakilala.” Mahinang kumaway siya. “Paalam, Mateo.” “...s-sige,” sagot ni Mateo, bagama’t tila nakabara sa kanyang lalamunan ang salitang iyon. Nanatili siyang nakatayo, nakatanaw habang umaalis si Natalie ng walang alinlangan. Inasahan niyang ganito ang kalalabasan, ngunit hindi niya inakala na aalis siya ng ganoon kabilis, ganoon katatag. May bahagi sa kanya na gusto
Nanatiling matigas si Natalie sa yakap ni Mateo, ang kanyang mga kamay nakalaylay lamang sa kanyang tagiliran. Hindi niya tinutugunan ang yakap, ngunit mahina siyang tumawa. Mahinahon niyang sinabi na, “sige. Tinatanggap ko na ang paghingi mo ng tawad.” Kahit labag sa kanyang kalooban, pinilit ni Mateo na bitawan siya. Iyon na ang huling yakap nila. Pagkatapos ay hindi na muling mangyayari iyon. “Nat,” muling simula niya, ang boses niya ay kalmado ngunit ang kanyang puso’y hindi mapakali. “Tungkol sa alimony… Ang bahay sa Antipolo ay ililipat sa pangalan mo. May kasamang pera at iba pang mga ari-arian—” “Haha!” Natawa ulit si Natalie. Si Mateo naman ngayon ang nagtaka. “Ano’ng nakakatawa?” “Pasensya na,” sabi niya. Pinipigilan nitong huwag tumawa. “Hindi ko lang inaasahan na magkakaroon ng alimony. Hindi mo kailangan ibigay sa akin ang kahit ano. Tutal, tayo…” Bigla siyang tumigil, balak sanang sabihin na ang kasal nila ay hindi kailanman nag-ugat sa pagmamahal, kundi sa
“Nat, gusto kong humingi ng tawad.” Ang mga salitang iyon ay payak at alam ni Mateo na kailan man ay hindi iyon sasapat para sa lahat ng nagawa niya. Gayunpaman, hindi niya maaring hayaan na hindi iyon masabi. Napatingin lang si Natalie sa kanya. Nakaawang ang bibig ngunit walang boses na lumalabas. Marahil ay nagulat sa biglaang sinseridad ni Mateo. Hindi sigurado si Natalie kung ang hinihingi ng tawad nito ay tungkol sa huling insidente nila. Hindi niya masabing ayos lang siya dahil hindi. Ang alaala ng ginawa ni Mateo sa kanya ay nananatili pa rin at nagdudulot ng galit kahit ngayon. Nakasimangot siya, ang boses ay puno ng hinanakit at sakit. Kailangan din ni Natalie na magtanong. “Bakit mo ako kailangang tratuhin ng ganoon?” Isa itong tanong at reklamo na may halong pagkadismaya. “Dahil isa akong masamang tao,” amin ni Mateo, ang mga mata ay malalim na nakatingin sa kausap, habang ang dibdib niya ay tila pinipiga sa sakit. Walang nakakaalam kung gaano kahirap para sa ka
Dahil sa takot na baka umalis muli si Natalie, dinala siya ni Mateo sa sariling hospital suite at tinawagan ang doktor ng internal medicine upang doon na ito suriin. “Wala namang seryosong problema,” sabi ng doktor matapos ang pagsusuri, habang sinusulat ang reseta para sa intravenous fluids. “Ang episode na ito ay dulot ng naputol na gamutan niya. Ilang araw na tuloy-tuloy na IV fluid intake ang kailangan niya para maging okay ang pakiramdam niya.” Bahagyang yumuko si Mateo na tila nag-iisip, bago muling nagtanong, “Kailangan ba niyang sumailalim sa regular na gamutan sa hinaharap? May posibilidad bang lumala ito?” “Sa ngayon, mahirap sabihin,” matapat na sagot ng doktor. “Pero kung maingat na babantayan at aalagaan si Natalie, hindi naman dapat magkaroon ng malaking komplikasyon sa kalusugan niya at ng sanggol.” “Salamat,” malamig na tugon ni Mateo at nagpapahiwatig na tapos na ang usapan. Pagkaalis ng doktor, naupo siya sa tabi ng kama ni Natalie. Tahimik niyang pinagmamas
“S-sir Ivan? Ano kasi…” nanginginig ang boses ni Marie habang nagsasalita. “Pakisabi kay Mr. Garcia na sobrang sama ng pakiramdam ni Natalie. Kailangan siyang dalhin sa ospital, pero hindi ko siya kayang buhatin!” [Papunta na kami,] agad na sagot ni Ivan, halatang nag-aalala din ito. [Salamat sa pag-abiso.] “Pakibilisan po!” Pagkatapos ibaba ang tawag, nagbukas si Marie ng isang kendi at maingat na nilagay ito sa bibig ni Natalie. “Heto, lagay mo lang ito sa bibig mo. Makakatulong ‘yan kahit papaano. Darating agad sina Mr. Garcia, Nat!” Hindi makakilos si Natalie, kaya tumango lang siya ng mahina. Nanatili si Marie sa tabi niya, habang pinupunasan ang pawis sa kanyang noo gamit ang isang tuwalya, bakas ang matinding pag-aalala sa mukha nito. ** Samantala… Kaagad na iniulat ni Ivan ang tawag kay Mateo na kasalukuyang tumatanggap ulit ng IV dahil sa naantalang gamutan bunsod ng kanyang punong iskedyul. Nasa ospital sila ulit. “Sir,” maingat na simula ni Ivan “ako na ang p
Naunang natapos ang pag-install ng air conditioner sa Room 502, at unti-unting lumipat ang ingay ng mga manggagawa sa mga katabing silid habang ipinagpapatuloy nila ang trabaho. Pagkatapos palayasin ang mga usisero, isinara ni Marie ang pinto at binuksan ang kurtina ng kama ni Natalie. Nakangiting masigla, tinanong niya ang kaibigan. “Gusto mo ng honey water? Nagpadala si Mr. Garcia ng imported, additive-free honey. Gagawa ako ng isa para sa’yo.” “Sige, salamat,” mahina ngunit maayos na sagot ni Natalie. Inihanda na ni Marie ang honey water at iniabot ito kay Natalie. Habang iniinom ito, napabuntong-hininga si Marie at napatingin sa kwarto at medyo nanginig pa ito. “Ang lamig na rito ngayon. Ang sarap!” Walang sinabi si Natalie at nanatiling nakatuon sa kanyang iniinom. “Nat,” simula ulit ni Marie, ang tono nito ay naging seryoso. “Talagang mabait si Mr. Garcia sayo. Ang swerte mo. Tingnan mo na lang lahat ng ginawa niya.” Matapos ang sandaling pag-aalinlangan nagpasya na s
“Ha?” Halatang na gulat si Marie. Agad niyang ikinaway ang kanyang mga kamay bilang pagtanggi. “Hindi na kailangan talaga. Bukod sa kaklase ko siya, kaibigan ko si Nat. Responsibilidad ko na alagaan siya—” “Tama na,” malamig na putol ni Mateo, halatang nawawalan na ng pasensya. “Kung hindi mo ibibigay ang detalye mo, hahanapin ko na lang mismo. Huwag mong sayangin ang oras ko. Ikaw ang nag-aalaga sa kanya at ayaw kong magkaroon kami ng utang na loob sayo. Tama lang ito.” “Ah… s-sige po,” pag-ayon ni Marie na halatang nag-aalangan. “Ibibigay ko na lang po. Salamat, Mr. Garcia.” “Mag-ingat ka,” maikling sagot ni Mateo bago ito lumabas. Sa labas ng dormitoryo, sandaling tumigil siya at tumingin pabalik sa lumang gusali. Malalim siyang nag-isip bago lumingon kay Ivan. “May ipapagawa ako sayo. Gawin mo kaagad.” “Naiintindihan ko, sir.” Mabilis na sagot ni Ivan. ** Sa dormitoryo. Makalipas ang ilang oras, abala si Marie sa pag-akyat-baba sa hagdan, habol ang hininga dahil sa