Kabanata 2

Kabanata 2

Mainit ang liwanag sa silid, at walang kapintasan ang mukha ng lalaki, parang paborito ng Diyos. Malabong ipinakita ng handmade shirt na may mahusay na kalidad ang masikip at malalakas na linya ng kalamnan ng lalaki. 

May isang hindi maarok na malamig na liwanag sa mga mata ni Sebastian, at ang partikular na matatag at matigas na boses ng kanyang lola ay umalingawngaw sa kanyang isipan, "Sebastian, dapat mong pakasalan si Althea Fuentes. Sa pamilyang Dela Torre na ito, kinikilala ko lamang siya bilang aking apo."

Ngunit sa sandaling ito, ibang pigura ang nasa isip ni Sebastian, ang babaeng kanyang niyang inangkin sa dilim.

Nang gabing iyon ay mali ang nainom niya at nawalan ng malay. Naalala lang niya na nasa ilalim niya ito, humihikbi at humihingi ng awa. Pagkatapos, tinanggal niya ang kanyang relo at ibinigay sa kanya, at siya ay nawalan ng malay tao.

Ngayon, limang taon na ang lumipas, at hinahanap niya ito. Noong nakaraang linggo lang niya nalaman na ang relo ay ibinebenta sa segunda-manong palengke, ngunit hiniling siya ng kanyang lola na magpakasal sa ibang babae. 

Sa oras na ito, muling tumunog ang kanyang telepono, at inabot niya ito upang kunin, 

"Hello!" 

"Master Seb, natagpuan ko ang babae, ang kanyang pangalan ay Trixie at ang relo ay ipinagpalit mula sa kanya." 

"Ibigay mo sa akin ang address niya, hahanapin ko siya." Ang mga mata ni Sebastian ay kumislap sa gulat. 

Sa wakas ay lumitaw ang misteryosong babae nang gabing iyon, at dapat niya itong mahanap. Para makabawi sa utang noong gabing iyon.

Kinuha ni Trixie ang negosyo tindahan ng damit ng mga kababaihan noong isang taon, ngunit lumalala ang negosyo kamakailan. Talagang hindi niya kayang magbayad ng renta, kaya iba't ibang paraan lang ang naiisip niya para kumita. Sa wakas, sinubukan niyang magbenta ng relo sa kanyang kamay. Sa hindi inaasahang pagkakataon, nabili ito ng 500,000, na ikinatuwa niya.

Hindi rin sa kanya ang relo na ito. Limang taon na ang nakalilipas, nakipag-ugnayan sa kanya ang club at sinabing nakita nila ang relo sa kahon na kanyang na-book at hiniling sa kanya na kunin ito. Nang makita ni Trixie na ito ay isang high-end na panlalaking relo, binawi niya ito nang hindi nagsasalita. Limang taon na itong nasa cabinet niya. Binalak lang niya itong ibenta sa segunda-manong merkado noong nakaraang linggo. Sa hindi inaasahang pagkakataon, binigyan siya ng nagbebenta ng 500,000 pesos para sa isang lumang relo.

Masayang nakatingin sa halaga ng transfer sa kanyang telepono, masaya na naisip ni Trixie na maaari siyang gumastos ng pera sandali.

Biglang bumukas ang pinto ng shop niya. Mabilis siyang tumayo at binati, "Welcome..." Siya Laking gulat niya na nakalimutan niyang sabihin ang iba pang mga salita. Ang lalaking pumasok mula sa pinto ay matangkad at tuwid, guwapo at pambihira, at naglalabas ng marangal na aura sa bawat galaw niya. Nagulat si Anmie at nauutal na tanong, "Sir, sino... sino ang hinahanap mo?"

Isa siyang tindahan ng damit ng mga babae, ngunit ang lalaking pumasok ay isang lalaking nakasuot ng top-grade haute couture suit. Siguradong wala siya dito para bumili ng damit. Ang lalaki ay 1.9 metro ang taas, na may marangal na aura at pakiramdam ng pang-aapi. 

"Ikaw ba si Trixie Cruz?" Pinikit ni Sebastian ang kanyang mga mata at inimagine siya, sabik na mahanap ang anino noong limang taon na ang nakakaraan.

"A-ako nga," Hindi napigilan ni Trixie na mautal sa kanyang mga mata. Kinuha ng lalaki ang isang relo mula sa kanyang bulsa at iniabot sa kanya, at nagtanong sa mahinang boses, "Palagi ka na bang may ganitong relo?" Tiningnan ni Trixie ang relo na nasa kamay niya at agad na umikot ang kanyang leeg sa takot.

 Kumukurap-kurap ang kanyang mga mata, "Oo, ang relong ito ay... akin." 

"Five years ago, ikaw din yung babae sa Room 808 ng The Barbs Club?" Nakatitig si Sebastian sa babaeng nasa harapan niya, natigilan, siya ba talaga ang gabing iyon?

Agad na tumakbo ang pag-iisip ni Trixie, hindi ba ang Room 808 ang kuwartong na-book niya limang taon na ang nakakaraan upang i-frame si Althea? Bakit ito natanong ng lalaking nasa harapan niya? Nang hindi masyadong nag-iisip, direktang umamin si Trixie.

"Siyempre ako iyon."

"Panatilihin mong mabuti ang relo na ito at huwag mo nang ibenta pa. Magbabayad ako sa iyo sa nangyari noong gabing iyon." Pagkatapos magsalita ni Sebastian, inabot niya ang relo sa kanya, "Tandaan mo ang pangalan ko, ang pangalan ko ay Sebastian Dela Torre.

Tumingala si Trixie sa gulat. Sebastian Dela Torre, ang prinsipe ng Dela Torre Group?

"Ikaw...ikaw si Sebastian Dela Torre?" Tuwang-tuwa si Trixie na muntik na siyang mawalan ng malay.

Isang lalaki sa tabi niya ang nag-abot ng business card, "Miss Cruz, ito po ang business card ng ating young master. Mahahanap mo ang ating young master kung nahihirapan ka." Nanginginig na kinuha ni Trixie ng business card.

Sa pagtingin sa nakakabigla na pangalan sa gintong business card, lalo siyang nabigla at nataranta. Hindi kaya ang nakasama ni Althea noon sa kwarto noong gabing iyon ay hindi ang pastol na inayos nila? Ngunit ang guwapo at pambihirang prinsipe ng pamilya Dela Torre sa kanyang harapan?

Agad na inabot ni Trixie at hinawakan ang braso ni Sebastian, pinilit na mamula ang kanyang mga mata, at malungkot na sinabi.

"Sebastian, dapat panagutan mo ako. Alam mo ba kung gaano nasaktan ang puso ko pagkatapos ng gabing iyon?" Pagkatapos noon, ibinaba niya ang kanyang ulo at bumagsak ang mga luha. Nagpapanggap na totoong biktima.

Iisa lang ang ideya ni Trixie sa sandaling ito. Gusto niyang palitan si Althea at maging biktima ng gabing iyon. Gusto niyang maging responsable si Sebastian. Gusto niyang makakuha ng maraming benepisyo. Mas maganda kung pinakasalan niya ang lalaking ito at naging Mrs. Dela Torre.

"Huwag kang mag-alala, mananagot ako." Ang mababa at magnetic na boses ng lalaki ay puno ng kapangyarihang pakalmahin ang puso ng mga tao.

"Miss Cruz, bumili si Master Seb ng isang villa para sa iyo. Maaari kang lumipat anumang oras. Ang ating young master ay mananagot sa lahat ng iyong pangangailangan sa buhay sa hinaharap." Sabi ng special assistant na si Henry sa tabi niya.

Binuksan ni Trixie ang kanyang mga mata at himatayin na siya sa tuwa. Bumungad sa kanyang mga mata ang buhay ng kayamanan at kaluwalhatian.

"May gagawin pa ako. Aalis muna ako." Pagkatapos magsalita ni Sebastian, tumingin siya kay Trixie nang may malalim na mga mata at tumalikod.

Hinawakan ni Trixie ang relo at sa sobrang tuwa ay tumulo ang mga luha. 

"Yayaman ako, yayaman ako." Sa kanyang puso, sinumpa niya si Althea na mas mabuting mamatay na lang siya at huwag nang humarang muli.

Sa low-key at marangyang kotse, ipinikit ni Sebastian ang kanyang mga mata para magpahinga. Ang babaeng limang taon na ba ang nakalipas ay itong si Trixie Cruz? Bakit iba ang naramdaman niya? O nagbago na ba siya pagkatapos ng limang taon?