Mahinhin, maingat sa kinikilos, mahinahon, mapagkumbaba, at mapagtimpi. Yan ang mga katangian ng isang Maria Clara. Pambahay lamang ang mga babae at hindi ito pwedeng makipagsalamuha sa mga kahit kaninong lalaki. Pero paano kapag ang babae ay magpapanggap na lalaki? Basahin natin at subaybayan ang mga isinusulat ni Corazon sa kanyang talaarawan bilang isang babaeng naging guardia civil sa panahon ng mga Kastila.
View More~Filipinas 1864~
"Hindi mo maaaring ibigin ang isang indio Amor! Isang estupida ang sasama sa isang indio! Huwag mo kaming ipahiya! Pinagbigyan ka na namin sa mga lahat ng gusto mo! Itinigil namin ang kasal niyo ni Heneral Eusebio dahil sa pagkakaalam namin hindi ka pa handa. At ngayon ang kapal mong suwayin ang utos ko?! M****a! Qué he hecho para que mi hija me trate así?! Ha?! Anong nagawa ko?! Simula ngayon, hindi ka na pwedeng makipagkita sa indiong iyon!" (Anong nagawa ko para tratuhin ako ng aking anak ng ganito?!) rinig na rinig sa buong bahay ang pagsigaw ni Don Augusto Jacinto Luviano.
Galit na galit ito nang malamang magkasintahan pala ang kaniyang unica hija at ang bastardong indio na hardinero nila. Lumuluhang nakaluhod ngayon si Feliza Amor, na nag-iisang anak ni Don Augusto Jacinto at Donya Adelassandra, habang naglalakad papalayo ang Don, "Pero papá, mahal na mahal ko po si Jose. Por favor, déjanos ser. Quiero estar con él, prometo que no te desobedeceré más. Solo este por favor," (Pakiusap, pabayaan ninyo kami. Pangakong hindi na ako susuway sa inyo. Pakiusap, ito na ang huling kahilingan ko) lumingon sa kaniya ang kaniyang ama at sinampal sa pisngi, napatigil naman siya sa pag-iyak pati ang kaniyang ina.
Agad lumapit ang kaniyang ina at pumagitna sa dalawa, nasa harapan niya ang kaniyang ina at na sa harapan naman nito ang kaniyang ama na galit na galit. Nakaturo ang daliri ng don sa kaniya bago ito magsalita muli.
"Putanginang pag-ibig yan! Yan ang magpapahamak sa'yo eh! Ipapapatay ko yang Jose na iyan at matutuloy ang kasal niyo ni Heneral Eusebio," lumaki ang mga mata ni Amor nang marinig ang mga katagang iyon mula sa kaniyang ama na tuluyan nang naglakad papalayo sa kaniya.
Nanlilisik ang kaniyang mga mata sa galit at isinusumpa na hindi matutuloy ang planong pagpatay nito sa kasintahan at pagpapakasal niya sa Heneral. Nilapitan siya ng kaniyang ina na kanina pa pinapanood ang nangyayari. Nasasaktan ang kaniyang ina na makitang nahihirapan ang kaniyang anak at pinagbuhatan pa ng kamay ng Don. Mainam na hinahaplos ng kaniyang ina ang pisngi niya kung saan sinampal siya ng kaniyang ama. Inalalayan din itong tumayo at magtungo sa silid.
Gusto niya sanang makausap ang anak ngunit napagtanto niyang kailangan na itong magpahinga dahil sa nangyari kani-kanina lamang. Nang makahiga na si Amor, hinagkan niya ito sa noo at umalis na lamang sa kwarto.
Desidido na si Amor sa kaniyang gagawin, hindi siya papayag na maging miserable siya habang buhay. Hindi naman talaga masama ang Heneral na pinagkasundo ng kasal sa kaniya. Bagkus napakabait nga nito sa kaniya at maginoo pa. Pero kahit anong pilit niya ay babalik at babalik pa rin ang puso niya kay Jose.
Matapos niyang sulatan ng liham si Jose tungkol sa planong pagtakas nila, ginawan niya din ng liham ang kaniyang pinakamamahal na ina para humingi ng tawad. Ito ay kaniyang inilagay sa lamesita at pinatungan ng gasera. Sa huling pagpatak ng hatinggabi, tatakas sila ni Jose at pupunta sa Bulacan para doon na maninirahan. May kaibigan kasi si Jose doon at pwede nito silang tulungang magbagong buhay muli.
Agad naman siyang tumungo sa kanilang tagpuan na kung saan naghihintay na ang kabayong sasakyan nila para makatas. Nakita naman niyang naroon na naghihintay si Jose. Suot nito ay ang camisa de chino at ang salakot na gawa sa banig, pang ordinaryong magsasaka ang kaniyang sinusuot. Habang si Amor naman ay ang baro't saya na hindi na kaayaya para hindi gaanong mapansin at may suot din siyang kulay itim na belo para matakpan ang mukha niya. Agad niya itong nilapitan at hinagkan ng madiin. May ibinigay siya kay Jose na mga kuwintas na gawa sa perlas.
"Gamitin natin ito kapag nakarating na tayo sa Bulacan." aniya. Hindi na sana papayag si Jose ngunit pinilit ito ni Amor kung kaya't wala siyang nagawa kung hindi ang tanggapin ito. Naisip niya rin na makakatulong ito sa kanilang pagsisimula ng bagong buhay. Umangkas naman silang dalawa sa kabayo at pinatakbo na nila ito ng dahan dahan para walang makarinig.
Hindi pa nga sila nakalayo ay narinig na nila ang pagkalatong ng mga sapatos ng mga kabayo at batid nilang papalapit ito sa kanila. Hindi na nagdadalawang isip si Jose na pabilisin ang takbo ng kabayo nila para hindi na sila abutan ng mga papapunta sa kanila. Animo'y napansin ng mga humahabol sa kanila na may tumakbong kabayo papalayo kung kaya't hinabol nila ito. Narinig naman nila Jose at Amor ang pinagsisigawan ng mga guardia civil na hinahabol sila.
"Detener! En nombre de la patria España!" (Tigil! Sa ngalan ng Inang bansang Espanya!) sigaw ng isang guardia civil.
"Amor! Punyeta! Pakawalan mo ang anak ko hayop ka!" sigaw ni Don
Jacinto na sumabay sa paghabol sa kanila, "Después de ellos! Asegúrate de que mi hija esté a salvo o te mato a todos!" (Dakpin sila! Pero siguraduhin ninyong hindi mapapahamak ang anak ko kundi papatayin ko kayong lahat!) Utos ni Don Jacinto sa mga guardia civil niyang kasama.
Agad namang pinabilis pa ng mga guardia civil ang takbo ng kabayo sa pangunguna ni Heneral Eusebio. Hindi ito makapagpayag na tatakasan siya ng kaniyang magiging asawa. Natutunan niya na itong mahalin dahil sa pagiging maaalahanin at mabait nito sa kaniya. Hindi siya susuko hanggang sa maibalik sa kaniya ang tunay niyang pagmamayari.
"Amor! Por favor regrese! Te amo Amor! No me hagas esto!" (Amor!
Bumalik ka! Mahal na mahal kita! Huwag mong gawin sa akin ito!) pagmamakaawa nito sa kaniya nang masilayan niya ang mukha nito.
"Gracias por todo Sebyong. Pero no puedo," (Salamat sa lahat lahat Sebyong. Pero hindi ko talaga kaya.) sabi naman ni Amor at pinatakbo pa ni Jose ng mas mabilis ang kabayo.
Tuluyan ng nagalit si Heneral Eusebio sa sinabi ni Amor kaya pinagtangkaan niya ang buhay nito.
"Si no puedo tenerte, entonces nadie lo hará. Me aseguraré de eso. Haré tu vida miserable!" (Kung hindi ka mapapasaakin, pwes walang ibang pwedeng makakuha sa iyo! Sisiguraduhin ko iyan. Gagawin kong miserable ang buhay mo!) at pinutukan sila.
Mabuti nalang at hindi sila natamaan pero sa ikalawang putok, natamaan si Amor sa balikat niya pero hindi pa rin ito naging hadlang ng kanilang pagtakas. Hindi na naabutan ni Heneral Eusebio at ng kaniyang mga kasamahan sila Jose at Amor.
~Filipinas 1888~"Binibini, ikaw po aypinapatawagna ngdoña. Nasa salas po siya kasama ang mgapanauhin," wika ni Isabel sa akin."Salamat Isabel,lalabasna ako kapag tapos na ako sapagsusuklay.""Masusunodpo binibini," mahinang isinara ni Isabel ang pintuan nang makalabas na siya.Kanina pa ako nakaharap sa salamin at nagsusuklay sa mahaba kong buhok. Ilang taong na ang nakalipas nang pinutol ko ito upang magpanggap na lalaki. Sariwa pa rin sa akin ang lahat ng mga nangyari noon dahil sa aking pagkapilyo. Kung sana ay nakinig lamang ako. Ngunit alam kong wala na akong magagawa pa, hindi na maibabalik ng aking paghihinayang ang aking mga magulang. Hindi ko na sila maki
"Mahal na mahal ko ang iyong ina simula pa noong nakilala ko siya bago kami naging magkatipan. Ngunit mas pinili niya ang bastardo mong ama, at iniwan niya akong bigong-bigo kaya nabulag ako sa galit. Dahil dito pinakasalan ko kaagad si Clariza, ang ina ni Takio. At makalipas ng apat na buwan ay nalaman naming nagdadalang tao si Clariza. At sa sandaling iyon ay biglang naglaho ang aking pagkamuhi sa iyong ina at iyong ama. Ngunit hindi ito nagtagal dahil namatay sa ikalawang panganganak si Clariza, kasama ang aming ikalawang anak. Ako ay muling nagalit sa iyong mga magulang kaya nang malaman kong doon sa hacienda ng asawa ng aking kapatid nagtatrabaho ang iyong ama ay sinabihan ko sila na maging malupit dito."Mapait na ikinuwento ni heneral Eusebio ang kaniyang panig. Pagkatapos kaming kumain ng almusal ay ipinatawag niya ako sa kaniyang opisina. Hindi sumangayon dito si heneral n
Natigilan ako sa kaniyang sinabi ngunit napansin kong parang wala lamang para sa kaniya. Nagpatuloy lamang siya sa pagkain at parang batang nasasarapan sa kinakain dahil lagi siyang nakangiti."Huwag kang mag-aalala binibini, hindi kita minamadali. Gusto ko lamang malaman mo ang aking nararamdaman," anito habang nakatingin sa pagkain."K-kailan pa?" nauutal kong tanong sa kaniya.Natigilan siya dahil sa aking tanong at napatulala sandali bago tumingin sa aking mga mata."Hindi ko rin alam, ngunit simula noong nawala ka sa aking paningin ay lagi kitang hinahanap," anito habang seryosong nakatingin sa akin.Pakiramdam ko ay nanghihingi siya ng pahintulot sa akin. Pinalibutan kami ng ka
Nagising na lamang ako na wala na si Manuelo. Ang wika ni Ka Tiago ay may pinuntahan raw na importante. Ito na ba ang ibig niyang sabihing plano? Ang iwan ako rito? Paano kung bumalik muli ang mga tauhan ng kaniyang ama. Nasagi sa aking isipan na kaya ko rin namang ipagtanggol ang aking sarili at si Ka Tiago dahil maayos din naman ang aking pag-eensayo sa loob ng kampo.Sinikap kong tumulong sa gawaing bahay para hindi ako mainip at para na rin hindi mapagod si Ka Tiago. Nagwalis ako sa loob at sa labas ng bahay, naghugas ng pinagkainan at mga gamit sa pagluluto, at diniligan ko ang mga halaman na nasa hardin. Nagsiyesta muna ako ng ilang oras at nang magdakong hapon na ay lumabas ako para bigyan ng tubig ang kanilang alagang tamaraw na pinangalanan pala ni Crescentia na Taraw. Pinagmamasdan ko ang kanilang alaga habang nag-iisip ako ng mga maaaring gawin kapag nahanap na ang itay. Maram
Dalawang araw simula noong nakita ko muli ang aking inay. Dalawang araw na ang lumipas nang inilibing namin ang kaniyang bangkay. Hindi pa rin ako makapaniwala na kaya nilang kunin ang buhay ng aking inay. Hindi ako makapaniwala na ang lahat ng Ito ay dahil lamang sa isang talaarawan. Ang talaarawang kinuha nila nang dakpon ako.Naalala ko pa noong nakita namin ang kaniyang katawan na nakahandusay sa sahig. Napansin ni Manuelo na nakakuyom ang kamay ng aking ina kaya binuksan niya ito at may iniluwang isang pirasong papel na naka lukot at punit-punit na.Nakita kong dahan-dahan niya itong binuksan at basahin ang kung ano man ang nakasulat. Hindi niya sinabi kung ano ang nabasa niya ngunit ibinigay niya sa akin ito.devuélvanoseldiario
Kinabukasan, nang makadaong na ang barko sa pier ay agad kaming nagtanong-tanong kung saan matatagpuan ang Esperanza, San Teodoro. May mga nagturo sa amin kung ano ang sasakyan patungong Esperanza. Lumapit kami sa karitong may nakatali na tamaraw. Hinahanap-hanap ko ang may-ari nito sa mga taong naglalakad sa mercado papunta dito."Binibini, dumito ka lang muna at hahanapin ko sa loob ng mercado ang may-ari nito," bilin ni Manuelo bago siya umalis.Hinihimas himas ko ang ulo ng tamaraw hanggang sa katawan nito."Kay ganda naman ng iyong balahibo," bulong ko nito."Iyan nga ang sabi ko kay itay," rinig kong sabi ng isang batang babe.Napatingin ako sa paligid at sa ilalim ng kariton,
Ang unang biyahe ng araw ang aming kinuha papuntang Mindoro. Nasa aming mga sariling silid na kami nang nagsimulang umandar ang barko. Maliit lamang ang kuwarto na aming kinuha para makatipid kami sa pamasahe dahil hindi namin alam kung gaano kalayo ang aming pupuntahan.Inilibot ko ang aking paningin sa kabuuan ng silid, may maliit na higaan na sakto lamang para sa isang tao, meron ding dalawang upuan, at isang parisukat na lamesang nakakabit sa dingding ng barko. Nakapatong na sa lamesa ang aking supot na mayroong mga damit habang nakaupo ako sa upuan.Hindi ko alam kung ano ang aking mararamdaman sa mga oras na ito. Dapat ba akong masiyahan dahil makikita ko na ang aking mga magulang? O dapat ba akong matakot sa posibilidad na madadala ko doon ang mga taong papahamak sa kanila?Yumu
Iminulat ko ang aking mga mata nang may gumising sa aking pagtulog. Unang nakita ko ang mukha ni Manuelo na parang nagmamadali."Bumangon ka na diyan Corazon, malapit na ang mga guardia civil," anito.At sa mga salitang iyon ay dali-dali akong bumangon sa aking hinihigaan at agad na kinuha ang talukbong na kaniyang inabot sa akin. Naalala kong ito pala ang aking suot kanina noong papunta ako dito kasama ang heneral."Nasaan nang heneral?"Hindi niya ako sinagot subalit hinila niya lamang ako palabas ng silid. Nakita ko rin ang aking lola na natatarantang umutos na maghanda ng kabayo at mga maaaring dadalhin."Hija, masakit man sa aking kaloobang lisanin mo muli ang lugar na ito, ngun
Tumigil ang kalesa sa harapan ng tarangkahan ng hacienda. Unang lumabas ang heneral at naglahad ng kamay para alalayan akong bumaba. Kumunot ang aking noo at nilagpasan siya. Narinig ko ang mahina niyang tawa na natatabunan ng pagpalatak ng sapatos ng kabayo paalis. Naglakad ako ng diretso hanggang sa nakasaradong tarangkahan, ngunit napansin kong nakakandado ito mula sa loob.Nakatalikod ako sa heneral nang nagsalita siya."Ikaw na nga itong aking iniligtas sa kapahamakan, ikaw pa ang may ganang magsungit," anito, "desagradecida!" dagdag niyang pabulong na sigaw."Narinig ko iyon! Ngunit hindi ko naman hiningi ang iyong tulong, ikaw ang kusang tumulong sa akin heneral. Marahil alam mo na nga noon pa ang tungkol sa aking pagpapanggap, ang alam ko'y iyong ama ang nag-utos na dakpin ako,
Maligayang pagdating sa aming mundo ng katha - Goodnovel. Kung gusto mo ang nobelang ito o ikaw ay isang idealista,nais tuklasin ang isang perpektong mundo, at gusto mo ring maging isang manunulat ng nobela online upang kumita, maaari kang sumali sa aming pamilya upang magbasa o lumikha ng iba't ibang uri ng mga libro, tulad ng romance novel, epic reading, werewolf novel, fantasy novel, history novel at iba pa. Kung ikaw ay isang mambabasa, ang mga magandang nobela ay maaaring mapili dito. Kung ikaw ay isang may-akda, maaari kang makakuha ng higit na inspirasyon mula sa iba para makalikha ng mas makikinang na mga gawa, at higit pa, ang iyong mga gawa sa aming platform ay mas maraming pansin at makakakuha ng higit na paghanga mula sa mga mambabasa.
Comments