Napahinto si Jeremy sa kanyang paglalakad. Narinig niya si Lilian na tinatawag si Madeline nang walang humpay, "Mommy, Mommy." Nagulat si Jeremy. Nasasabi na ni Lilian ang salitang 'Mommy'. Para wala siyang sinabi. Hinaplos niya ang ulo ni Lilian at nagpatuloy na naglakad papunta sa kotse na nakaparada sa tabi ng daan. Nang makita ni Madeline si Jeremy na papalayo ay tinanong niya si Carter, "Paano ka lumitaw sa ganitong pagkakataon? Palihim mo bang pinoprotektahan ang tinatawag mong fiancée?" Gustong sabihin ni Madeline na pinapanood siya nito, pero nasabi niya na lang na pinoprotektahan siya nito. Tumingin ang mga itim na mata ni Carter sa mga mata ni Madeline bago naglakad paharap. "Sundan mo ko kung ayaw mong matigil ang paggamot sa mukha mo." Alam ni Madeline na kailangan niyang palitan ang bakit ng kanyang mukha araw-araw sa isang eksaktong oras. Pero hindi niya alam na pupunta rito ang lalaki para dalhin siya sa pagpapalit ng balot ng kanyang sugat. Pagkatapos ni
Tinignan ni Madeline ang babaeng kumakausap sa kanya at nakita niya ang mukhang halos kapareho ng kanya. Kalmado siyang naglakad. Sa ilalim ng malabong ilaw ng poste, nakangisi nang masama si Naomi habang tinaas niya ang kanyang mukha na kamukha ng kay Madeline habang tinignan niya si Madeline mula ulo hanggang paa na may kalmado at maalam na ekspresyon. "Eveline, alam kong ikaw yan!" Nakatitiyak na sabi ni Naomi. Kalmadong naglakad si Madeline sa harapan ni Naomi at makahulugang nagsalita, "Mrs. Whitman, di ba Eveline ang pangalan mo? Anong sinasabi mo? Nababaliw ka na naman ba kagaya kagabi?" "Hmph." Malamig na tumawa si Naomi. Arogante niyang pinagkrus ang kanyang mga braso sa kanyang dibdib at tinignan nang malapitan si Madeline. "Kung hindi ka si Eveline, bakit mo binuwis ang buhay mo para iligtas ang batang yun?" Mukhang walang intensyon si Naomi na ipagpatuloy ang kanyang pagpapanggap. Nagpatuloy siya at nagsabing, "Eveline, sasabihin ko sa'yo. Ako ang nagbayad sa lala
"Manahimik ka!" Sumigaw si Naomi at kaagad na nawalan ng kontrol sa kanyang mga emosyon. "Eveline, sabihin mo sa'kin kung paano namatay si Rye. Ikaw siguro. Ikaw ang dahilan kung bakit namatay si Rye, tama? Sabihin mo sa'kin!" Iniunat niya ang kamay niya para hawakan muli si Madeline na parang isang baliw na nawalan ng kontrol. Sinusubukan niyang sakalin si Madeline. Sa halip, hinawakan ni Madeline ang kamay ni Naomi at pinigilan siya. "Naomi, makinig rito. Aksidente ang pagkamatay ni Rye at wala itong kinalaman sa kahit na sino. Siya ang pumili sa daang ito." "Kalokohan! Pinatay mo si Rye! P*ta ka, Eveline!" Sobrang nagalit si Naomi na nagpapadyak siya at sasampalin si Madeline gamit ng isa pa niyang kamay. Agresibo si Madeline nang tinaas niya ang kanyang kamay at malakas na sinampal si Naomi. Kasabay nito ay tinulak niya palayo ang kamay ni Naomi. Napaatras si Naomi at hindi makapaniwalang tinignan ang malakas na si Madeline. Nagngitngit ang ngipin niya at hinawakan an
“...”Kaagad na naramdaman ni Madeline na nakabalik na siguro si Jeremy pagkatapos makita ang biglaang pag-arte ni Naomi. Kasabay nito, naintindihan rin ni Madeline kung anong ibig sabihin ni Naomi sa 'eksperimento'. Tinulak siya ni Naomi nang mapagpanggap at umupo sa lapag para magpanggap na natumba siya. Sumigaw siya sa sakit, "Ah!" "Anong nangyari?" Narinig mula sa malayo ang gulat at nagtatakang boses ni Karen. Tahimik na nanood si Madeline habang mapang-asar siyang tinignan ni Madeline mula sa lapag. Sa kung anong dahilan, kinakabahang tumibok ang kanyang puso. Naalala niya noong kinuha ni Meredith ang pagkatao niya. Ang lalaking pinakamamahal niya at ang pamilya niya na pinakamalapit sa kanya ay nagpasya na paniwalaan ang mga kasinungalingan ni Meredith at inabandona siya. Nang natulala si Madeline, naramdaman niya ang pamilyar na yabag sa kanyang likuran. Akala ni Madeline, ang unang gagawin ni Jeremy ay ang tutulungan si Naomi na tumayo, pero sa halip, huminto
Lumingon siya. Mayroong pinto sa pagitan nila, kaya hindi niya alam kung sino ang nasa labas. "Ako to." Mahinang narinig ang boses ni Jeremy mula sa kabila ng pinto. Mabilis na sinuot ni Madeline ang kanyang mask baho binuksan ang pinto. Nang makita niya ang matangkad na lalaki sa kanyang harapan, sinubukan niya ang lahat ng makakaya niya para manatiling kalmado. "Ano yun, Mr. Whitman?" "Wag mong damdamin ang nangyari kanina. Itinaya mo ang buhay mo para iligtas si Lily, kaya ibig sabihin ay mabuti kang tao. Naniniwala ako na hindi ka manunulak ng iba nang walang dahilan." Nagulat si Madeline nang marinig niya ito. Hindi niya inaasahan na kusang pupunta rito ang lalaki para pagaanin ang loob niya. Nanatiling tahimik si Madeline nang dalawang segundo nang bigla na lang ay tumingin siya sa mga mata ni Jeremy. "Sinasabi mo ba na pinapaniwalaan mo ko pero hindi si Mrs. Whitman na pinakamamahal mo, Mr. Whitman?" "Oo," sagot ni Jeremy nang walang pag-aalinlangan. Diretsong
Biglang huminto si Madeline sa kanyang paglalakad. Noong una, nagdududa siya kung nagkamali ba siya ng dinig pero malinaw niyang nararamdaman na may humihila sa kanyang damit. “Mommy.”Narinig niya ang kaaya-ayang boses ng bata na dumaan sa kanyang tainga at kaagad na sumikip ang kanyang puso. Bumalot na naman ang sabik sa kanyang dibdib. Pinigilan niya ang sarili niya na umiyak at dahan-dahang humarap. Nang may sasabihin pa lang siya, mabilis na lumapit si Naomi. "Lily, nandito si Mommy." Hinawakan ni Naomi ang kamay ni Lily nang may mapang-ibabaw na ngiti sa kanyang mukha. *Pasensya na talaga, Quinny. Dahil siguro kamukha ng akin ang mga mata mo kaya akala ng anak ko ay ikaw ang nanay niya. Alam mo na bata pa siya at wala pang masyadong alam." Tinignan ni Madeline ang masasamang mga mata ni Naomi at nagsabi nang may lihim na kahulugan, "Hindi, sa tingin ko maraming alam si Lily at napakatalino rin niya." May lihim na kahulugan ang mga salita ni Madeline, at kasabay
"Hmph, Eveline, bakit hindi mo pa ko binubuking kung hindi ka nag-aalala tungkol dito?" Sabi niya, bigla niyang iniunat ang kanyang kamay para hawakan baba ni Madeline at pilitin siyang humarap sa kanya. "Tsk, tsk, ang pangit mo, hindi ko masikmurang tignan ka. Paano kaya nasira ang mukha mo? Sa tingin mo karma yan sa pagpatay mo kay Rye?" Dahan-dahang tinanggal ni Madeline ang kamay ni Naomi sa kanyang mukha at mayroong malagim na kinang sa kanyang malalamig na mga mata. "Kung may karma sa mundong ito, humanda ka na dahil hindi magtatagumpay ang mga masasamang tao." “Eveline—”"Naomi, wala man lang laban si Lana sa'kin tapos tingin mo kaya mo ako?" “...”Hindi na gustong magsayang ng laway ni Madeline kay Naomi. Pinulot niya ang mask at sinuot ito bago umakyat para hanapin si Eloise. Nagngitngit ang ngipin ni Naomi sa inis. Ngunit nagsilbing paalala ang mga salita ni Madeline. May nararamdaman sina Jeremy at ang dalawang bata kay Madeline, at kapag nagpatuloy ito, ma
Ngumiti si Madeline at yumuko sa tabi ni Eloise para magtanong nang pasensyoso. Tinignan ni Eloise si Naomi na may pekeng ngiti at hinawakan ang kamay ni Madeline. "M-May sasabihin ako sa'yong sikreto." "Sikreto?" Interesado si Madeline. Pero, napansin niya rin na may kakaiba sa tingin ni Eloise kay Naomi. "Mrs. Montgomery, anong sikreto ang gusto niyong sabihin sa'kin?" Tumingala si Eloise at lumapit sa tainga ni Madeline. "Hindi ang taong yun ang anak ko." Malinaw na pumasok sa tainga ni Madeline ang pahayag na ito. Nagulat siya. Hindi niya inaasahan na kahit wala siya sa katinuan at minsan ay hindi siya nakikilala, malinaw na natutukoy ni Eloise na peke si Naomi. "Totoo yun. Nagsasabi ako ng totoo," seryoso itong pinagdiinan ni Eloise. Syempre alam ni Madeline na totoo ang sinabi ni Eloise. Pero wala siyang magawa para pabagsakin si Naomi ngayon. Hindi niya pa alam kung sino si Carter at mayroon pang isang bagay na kailangan niyang isipin. Tama si Naomi. Wala siyan