Biglang huminto si Madeline sa kanyang paglalakad. Noong una, nagdududa siya kung nagkamali ba siya ng dinig pero malinaw niyang nararamdaman na may humihila sa kanyang damit. “Mommy.”Narinig niya ang kaaya-ayang boses ng bata na dumaan sa kanyang tainga at kaagad na sumikip ang kanyang puso. Bumalot na naman ang sabik sa kanyang dibdib. Pinigilan niya ang sarili niya na umiyak at dahan-dahang humarap. Nang may sasabihin pa lang siya, mabilis na lumapit si Naomi. "Lily, nandito si Mommy." Hinawakan ni Naomi ang kamay ni Lily nang may mapang-ibabaw na ngiti sa kanyang mukha. *Pasensya na talaga, Quinny. Dahil siguro kamukha ng akin ang mga mata mo kaya akala ng anak ko ay ikaw ang nanay niya. Alam mo na bata pa siya at wala pang masyadong alam." Tinignan ni Madeline ang masasamang mga mata ni Naomi at nagsabi nang may lihim na kahulugan, "Hindi, sa tingin ko maraming alam si Lily at napakatalino rin niya." May lihim na kahulugan ang mga salita ni Madeline, at kasabay
"Hmph, Eveline, bakit hindi mo pa ko binubuking kung hindi ka nag-aalala tungkol dito?" Sabi niya, bigla niyang iniunat ang kanyang kamay para hawakan baba ni Madeline at pilitin siyang humarap sa kanya. "Tsk, tsk, ang pangit mo, hindi ko masikmurang tignan ka. Paano kaya nasira ang mukha mo? Sa tingin mo karma yan sa pagpatay mo kay Rye?" Dahan-dahang tinanggal ni Madeline ang kamay ni Naomi sa kanyang mukha at mayroong malagim na kinang sa kanyang malalamig na mga mata. "Kung may karma sa mundong ito, humanda ka na dahil hindi magtatagumpay ang mga masasamang tao." “Eveline—”"Naomi, wala man lang laban si Lana sa'kin tapos tingin mo kaya mo ako?" “...”Hindi na gustong magsayang ng laway ni Madeline kay Naomi. Pinulot niya ang mask at sinuot ito bago umakyat para hanapin si Eloise. Nagngitngit ang ngipin ni Naomi sa inis. Ngunit nagsilbing paalala ang mga salita ni Madeline. May nararamdaman sina Jeremy at ang dalawang bata kay Madeline, at kapag nagpatuloy ito, ma
Ngumiti si Madeline at yumuko sa tabi ni Eloise para magtanong nang pasensyoso. Tinignan ni Eloise si Naomi na may pekeng ngiti at hinawakan ang kamay ni Madeline. "M-May sasabihin ako sa'yong sikreto." "Sikreto?" Interesado si Madeline. Pero, napansin niya rin na may kakaiba sa tingin ni Eloise kay Naomi. "Mrs. Montgomery, anong sikreto ang gusto niyong sabihin sa'kin?" Tumingala si Eloise at lumapit sa tainga ni Madeline. "Hindi ang taong yun ang anak ko." Malinaw na pumasok sa tainga ni Madeline ang pahayag na ito. Nagulat siya. Hindi niya inaasahan na kahit wala siya sa katinuan at minsan ay hindi siya nakikilala, malinaw na natutukoy ni Eloise na peke si Naomi. "Totoo yun. Nagsasabi ako ng totoo," seryoso itong pinagdiinan ni Eloise. Syempre alam ni Madeline na totoo ang sinabi ni Eloise. Pero wala siyang magawa para pabagsakin si Naomi ngayon. Hindi niya pa alam kung sino si Carter at mayroon pang isang bagay na kailangan niyang isipin. Tama si Naomi. Wala siyan
Sa totoo lang, siya naman talaga si Eveline. Nakaramdam ng kirot si Madeline sa kanyang puso. Hindi niya alam kung may naramdaman rin si Eloise. Dahan-dahan siyang lumuhod sa harapan ni Eloise at hinawakan ang kanyang kamay. Nang maramdaman niya ang init ng kanyang palad, hindi niya mapigilang sabihin ang kanyang mga hinanakit kay Eloise. "Mom, ako si Eveline," mahina niyang sabi. Pakiramdam niya ay pwede lang siyang maging totoo sa harapan ni Eloise. Hindi pa tuluyang magaling si Eloise kaya hindi niya malalaman kung anong sinasabi ni Madeline. Kung kaya't may pagkakataon si Madeline na pagaanin ang bigat sa kanyang puso sa ganitong paraan. Nang marinig ito ni Eloise, mayroong kinang sa kanyang mga mata. Para bang puno ito ng pagmamahal, kamalumanayan, at kabaitan na bumugso mula sa loob niya at binalot si Madeline. Naramdaman ni Madeline ang init at hindi siya nagdalawang-isip bago ibuhos ang lahat ng kanyang mga hinanakit at katotohanan sa puso niya. "Mom, ang taong ka
Nang makita ni Madeline ang mapagbalak na ngiti ni Naomi, naramdaman niyang parang may kakaiba. Sa katotohanan, madali siyang napipigilan ni Naomi dahil masyado siyang maraming kailangang isaalang-alang. Ang kasintahan niya at pamilyang mahal na mahal niya ay ang mga kahinaan niya. Kaya ginamit ito ni Naomi para atakihin siya. Nagtingin si Naomi sa paligid at itinaas ang kanyang binti para sipain ang likod ng wheelchair ni Eloise. Nakakandado ang gulong ng wheelchair, ngunit siguro sobrang lakas ni Naomi kaya dumulas ang gulong at nagsimulang humarurot ang wheelchair. “Mom!” Tumakbo si Madeline nang walang alinlangan para pigilan ang pag-andar ng wheelchair. Tumutungo sa lawa ang wheelchair. Kapag nalaglag si Eloise, di maisip ni Madeline kung anong mangyayari. Sumugod siya at hinawakan ang hawakan ng wheelchair para hilahin ito pabalik. Mabuti na lang at hindi nahulog sa lawa si Eloise. Ngunit biglang nakaramdam si Madeline ng isang anino sa likod niya. Kasunod nit
”Baka patay na siya.” “Tsk, ang lungkot.” Nagsimulang malungkot ang napadaan para kay Madeline. Ngunit nang marinig ito ni Naomi, natuwa siya nang sobra. ‘Eveline, mabuti kung patay ka na!‘Yan ang napapala mo sa pagpatay kay Rye!’ Nagmura siya sa loob niya para ibuhos ang kanyang galit. Ngunit nang natutuwa na siya sa sarili niya, nakita niya ang ilang alon sa gitna ng lawa. Tapos biglang isang tao ang umangat mula sa lawa. Basang-basa si Madeline at itinaas niya ang kanyang kamay para ilayo ang kanyang maikling buhok sa harap ng kanyang noo. Maraming tao ang naisip na sobrang nakakaakit siya nang ginawa niya iyon. Lumingon siya habang dumidikit ang maskara niya sa kanyang balat. Walang nakakakita ng mukha ni Madeline ngunit ang malinaw at matalas niyang mata ay mukhang nakakatakot. Natulala ang mga tao sa kanyang matalas na mata. Hindi pinansin ni Madeline ang mga taong nanonood sa kanya. Tumagos sa madla ang titig niya at dumapo sa mukha ni Naomi. Tapos lumangoy siy
Nang marinig ito ni Madeline, naaasahan na niya kung anong susunod na gagawin ni Naomi. Ngunit isa sa mga kamay niya ay nakahawak sa kamay ni Eloise at ayaw niyang itulak palayo si Eloise. Nang lilingon na siya palayo kay Naomi, kaagad na nagpanggap si Naomi na lumalapit para bulungan siya kahit na ang too ay ginawa niya ito para punitin ang maskara mula sa mukha niya. Basa ng tubig sa lawa ang mukha niya. Bukod sa sigla at ganda ng mga mata niya, ang mga pangit na peklat na naiwan sa kanyang mukha matapos siyang masunog ay nakita ng lahat. “Damn! Anong nangyari sa mukha niya?” “Kaya pala nakamaskara siya.” “My gosh, ang lungkot. Anong nangyari sa mukha niya? Mukhang nasunog siya.” “Tsk, tsk, nakakatakot. Wag mong tignan.” Napasigaw ang mga tao sa gulat. Ang ilan pa ay lumingon para maiwasang tignan ang mukha ni Madeline. Kanina pa nag-rerecord ang iba kaya nakuhanan nila ang eksenang ito at inupload ito online. Nang marinig ni Naomi ang reaksyon ng mga tao sa paligi
Tapos biglang naging negatibo ang kanyang isipan, lalo na matapos niyang makita ang mayabang, kampante at masayang mukha ni Naomi nang sigurado si Naomi na wala siyang tapang na harapin si Jeremy. Hindi ito matanggap ni Madeline. Itinikom niya ang kanyang kamao at huminga nang malalim. Paulit-ulit niyang sinasabi sa kanyang sarili na kumalma. Ngunit nang tignan niya ang kanyang sarili sa salamin, di niya magawang manatiling kalmado. Tumalikod siya at pinilit na tignan ang kanyang sarili sa salamin. Tumayo siya habang nakatalikod sa salamin nang matagal. Pinigilan niya ang sakit sa kanyang mukha nang bigla siyangmay naalala at nagkaroon ng kislap sa kanyang mapanglaw at matamlay na mata. Siguro dapat subukan niya ito. Naisip ito ni Madeline at isinuot niya ang kanyang damit at maskara. Nang lalabas na siya, nakarinig siya ng katok sa pinto. Lumapit si Madeline para buksan ang pinto. Sa gulat niya, nakita niya si Jeremy nang buksan ang pinto. Nagkatitigan sila at medyo