Kabanata 1

Ang Bilyonaryong Tagapagmana

Ashley...

Paikot-ikoy ako sa sala ng bahay namin, naghihintay sa pag-uwi ng asawa ko. Nagkasakit ako nitong mga nakaraang araw dahil sa morning sickness, pumunta ako sa doktor ngayon para kumpirmahin ang aking hinala at ngayon ay ibinigay niya sa akin ang pinakamagandang balita na matagal ko nang gustong marinig sa halos apat na taon na ngayon. Alam kong gusto ni Adrian ng anak at pagkatapos ng apat na taong paghihirap, sa wakas ay magiging magulang na kami.

Nang marinig kong bumukas ang pinto, tumakbo ako papunta sa entrance ng bahay. Siya ay mas gabi na umuwi kaysa sa karaniwan kaya ako ay nag-aalala. Umuuwi siya ng mas gasbi nitong buong linggo at lumalayo siya sa akin kaya kinakabahan ako.

“Adrian ikaw ba yan?" masayang tanong ko pero agad ding napawi ang ngiti ko ng makita ko ang isang babae, at hindi lang kung sinong babae ang sumabay sa kanya kundi ang kambal kong kapatid. Natawa siya sa sinabi nito at nakaramdam ako ng matinding selos nang mapansin ko kung gaano sila kalapit, Umubo akong bahagya, pagkakuha ko ng kanilang atensyon na may galit sa mga mata ni Adrian habang ang aking kapatid ay tumingin sa akin ng masama.

Anong ginagawa niya dito at kay Adrian?

Bakit siya galit sa akin? Bumaba ang tingin niya kay Tonya at binigyan ito ng isang seksing ngiti bago bumulong sa kanyang tenga, pagkatapos ay hinila siya palapit sa kanya.

Ano ba ang nangyayari? Akala ko nasa London ang kapatid ko kasama ang fiancé niya.

Nilagpasan niya ako, hindi ako pinapansin habang inaakay niya si Tonya sa hagdan at natataranta nagsalubong ang mga kilay ko.

Ito ba ay isang uri ng biro? Sinusubukan ba niya akong galitin? Alam kong magnobyo silang dalawa noong high school kami pero nakilala niya si Frank at noon pa man ay magkaibigan na lang sila.

Galit ako at kung iyon ang gusto niya, makakamit niya, walang duda. Tumingin ako sa hagdan, umaasang masamang panaginip lang ang lahat ng ito pero ilang segundo lang ay bumalik na si Adrian.

"Ano ba, Adrian?" Napasigaw ako, Oo, naasar ako na dinala niya ito sa aming bahay! Alam niyang hindi kami magkasundo ni Tonya, pero may mukha pa rin siyang dalhin ito dito. Wala akong tiwala sa kanya.

"Gusto mo ba talagang malaman, p*kpok ka?" Malamig siyang dumura; galit na galit siya pero bakit? Hindi ko alam.

"Oo, syempre, sabihin mo sa akin." Hindi ko alam kung ano ang nangyayari o kung bakit niya ako tinatawag na p*kpok. Ako ang kanyang partner at ang kanyang asawa sa nakalipas na apat na taon. Nakatingin siya sa akin na para bang wala siyang ibang gusto kundi ang patayin ako.

"Pinagbintangan mo ang kapatid mo na may kabit! Iniwan siya ni Fred kahapon at pinalayas! Nagbayad ka pa ng mang-gagahasa sa kanya sa hotel room, kung saan nagtago ka ng camera!”

“Paano mo magagawa ang isang bagay na iyon? Ako mismo ang nakakaalam ng tungkol sa kalokohan mo at alam mo kung ano? Isa ka lang p*kpok!" sigaw niya habang nakatayo ako doon na gulat na gulat, hindi ko alam kung ano ang pinagsasabi niya.

"Ano? Sino ba ang binayaran ko para mang-gahasa sa kanya? Paano ko magagawa ‘yun kung hindi ko nga alam kung saan siya nananatili, Adrian? Alam mong nakakakuha ka ng mga notification kapag ginamit ko ang card! Matagal ko na siyang hindi nakita! Anong kalokohan ba ang sinasabi mo? Nabilaukan ako, nagulat, nabasag ang boses ko. Hindi ito si Adrian. Hindi ito ang lalaking minahal ko sa loob ng anim na taon; ito ay hindi ang aking asawa.

"Gusto mo ng higit pa! Isa kang manggagamit na p*kpok at sa tingin mo ay maloloko mo ako sa lahat ng iyong mga kasinungalingan sa paglipas ng mga taon. Paano mo magagawa iyon kay Tonya? Siya lang ang pamilya mo! Paano mo nagawa sa akin iyon? Nakita ko ang transaksyon na ginawa mo sa isang hindi kilalang account! Binayaran mo yung taong yun ng 1 million dollars!" Sigaw niya at napabuntong hininga ako. Paano niya nasabi yun?

"Anong kalokohan ang sinasabi mo, Adrian?" galit na tanong ko.

"Alam mo kung ano ang sinasabi ko!" Sigaw niya sa mukha ko habang umuurong ako. Hindi man lang ako pinagtaasan ng boses ng Adrian na kilala ko, lalo na ang makipag-usap ng marahas sa akin.

"Akala ba ninyong dalawa ay hindi ko malalaman ang tungkol sa maliit mong sikreto? Ano ang nagtulak sa iyo na nakawin ang aking pera habang ako ay bulag na umiibig sa iyo? Sabihin mo sa akin, p*kpok!" Sigaw niya.

“Sino ba ‘yun? Anong kalokohan ang sinasabi mo? Hindi kita maintindihan!" malakas na tanong ko.

“Ikaw at ang tinatawag mong bading na best friend, si Jason! Matagal na kayong naglalampungan sa likuran ko!" singhal niya sa akin.

"Naririnig mo ba ang iyong sarili? Si Jason ay bading; bakit siya magsisinungaling tungkol doon!" sigaw ko.

"Ikaw ay isang kaawa-awang p*kpok!" sabi niya, pinaikot ang mga mata.

"Pangako, hindi ako nagloko" sabi ko habang tumutulo ang mga luha ko sinubukan kong pigilan pero nabigo ako.

"Tigilan mo ang pagpapaka-inosente! Alam ko ang lahat kaya bigyan mo ang iyong sarili ng pabor at itigil ang pagsisinungaling!!" sabi niya.

"Hindi nga ako nanloko!" Napasigaw ako, tapos may nangyari na hindi ko akalaing gagawin niya.

Tinaas ni Adrian ang kamay niya tapos hinampas ako ng malakas sa mukha at alam kong mag-iiwan ito ng marka. Tumayo ako, nagulat, habang tumutulo ang mga luha sa mata ko. Hindi ko akalain na magtataas siya ng kamay sa akin dahil alam niya ang lahat ng nakaraan ko.

Nanlaki ang mga mata ni Adrian sa gulat ngunit mabilis niya itong tinakpan ng galit. Nakabuka pa ang bibig ko sa gulat habang sinusubukan kong sabihin pero walang lumalabas. "Simula ngayon, patay ka na para sa akin!"

Napabuntong-hininga ako at iyon lang ang kinailangan ko para tumakbo sa itaas. Pumasok ako sa kwarto namin at sinara ang pinto.

Nang marinig ko ang pagsara ng pinto, bumagsak ako sa lupa at hinayaang tumulo ang mga luha ko. Napahikbi ako at dinikit ang kamay ko sa dibdib ko. Brutal ang pananakit, parang may tumusok sa puso ko. Parang may sumaksak sa akin ng kutsilyo at pinihit ito, naramdaman kong may paparating na panic attack pero mabilis akong bumangon at naglakad papunta sa bintana para makalanghap ng sariwang hangin.

Tumingin ako sa buwan habang tumutulo ang mga luha sa aking mukha, pagkatapos ay hinanap ng aking kamay ang aking tiyan at malungkot akong ngumiti. Pasensya na, baby, pasensya hindi ko nasabi kay daddy ang tungkol sa’yo. Alam kong kakailanganin mo ang isang ama sa paglaki ngunit magkakaroon ka ng isang ina na mamahalin ka at gagawin ang lahat para sa iyo.

Pumunta ako sa closet at kumuha ng dalawang maleta na walang laman na nilagyan ko ng mga damit ko, ang tanging pag-aari ko. Lahat ng mga alahas at furniture ay kay Adrian. Hindi ko na madala ang mga alahas na binili niya para sa akin, ang isipin lang siya ay masakit na para sa akin.

Mabilis akong nagpalit ng ripped jeans, black t-shirt, at sneakers saka inayos ang buhok ko. Inilibot ko ang tingin ko sa kwarto at malungkot na ngumiti. Sabay kaming nagdisenyo ng kwarto noong kakabili pa lang namin ng bahay, nakatayo pa rin sa drawer ang wedding photo namin; mukha kaming masaya, kami laban sa lahat, ang araw na ipinangako namin na makakasama namin ang isa't isa sa hirap at ginhawa, ang araw na pinangako naming na kamatayan ang maghihiwalay sa amin pero parang hindi sineseryoso ni Adrian ang vow niya. Kinuha ko ang litrato at inilagay sa bag ko, hindi ko maiiwan dito; ito lang ang meron ako sa masayang araw namin—ang araw na pinakasalanan ko ang taong mahal ko.

"Tapos ka na ba?" Narinig ko ang isang boses na tumatawag mula sa kabilang panig ng pinto, napuno ng kanyang boses ang galit at poot sa silid. Pinunasan ko ang luha ko, Kailangan kong maging malakas kaya ko ito ,nagawa ko na bago ko pa siya makilala. Muli kong pinunasan ang aking mukha habang humihinga ng malalim, kinuha ko ang aking maleta at tinitingnan ang silid kung saan ko ginugol ang napakaraming magagandang alaala, kung saan ibinigay ko ang aking sarili sa kanya, kung saan inalagaan ko siya noong may sakit siya, kung saan nagmahalan kami ng walang katapusan at kung saan namin binuo ang aming anak. Ipinilig ko ang ulo ko para tanggalin ang mga imahe habang binubuksan ko ang pinto.

Nakatingin siya sa akin ng masama habang nararamdaman kong mas lalong durog ang puso ko. Nauna siyang naglakad at sinundan ko siya na parang nawawalang tuta. Pagkababa namin, inabot niya sa akin ang mga papel. Maingat kong kinuha iyon nang magsimulang tumibok ng mabilis ang puso ko at nang makita ko kung ano iyon, nabara ang hininga ko sa lalamunan ko.

Divorce papers!

Nabigla ako. Pakiramdam ko binabangungot ako na magigising ako pero hindi ako nagigising. Inabot niya sa akin ang isang panulat at tumingin ako sa lugar kung saan dapat naroon ang pirma ko at pagkatapos ay may nahagip sa aking paningin; pinirmahan na niya ang mga papel.

"Aalis ka sa kasal na ito kung paano ka pumasok dito, na damit lang ang bitbit. Hindi ka makakakuha ng isang sentimo at hindi ka rin makakakuha ng bahay o kotse. Pirmahan mo at umalis na." Pinipigilan ko ang mga luha ko habang pinipirmahan ang mga papeles at nang tumingin ako sa kanya, halos maubusan ako ng hininga nang makita ko ang galit niya habang nakatingin siya sa akin.

"Sa araw na mapagtanto mong nagkamali ka, huli na ang lahat," walang emosyong sabi ko sa kanya. Habang naglalakad ako papunta sa pinto, saktong lalabas na sana ako, naramdaman kong may humawak ng malakas sa braso ko kaya napaungol ako. "Bakit ko gugustuhin muli ang isang taong kasing diri at pangit mo? Masaya ako na sa wakas na alis ka na. Bakit gusto kong bumalik sa iyo, Ash?" Pakiramdam ko ay dinudurog ang puso ko sa milyong piraso ng marinig ko ang masasakit na salita niyang sinabi.

"Pakiusap bitawan mo ang braso ko; sinasaktan mo ako," sabi ko sa mahinang boses at naririnig ko kung gaano ako nabali.

Bumitaw siya at tumingin sa akin at sinabing, "Umalis ka sa buhay ko! Magandang kawalan sa masamang basura!" Napatingin ako sa kanya, laking gulat ko ng tinawag niya ako ng ganon at pagtingin ko sa kanya, may nakita ako, baka nanghihinayang. Umatras ako ng isang hakbang at binigyan siya ng isang tingin, na para bang hinihintay kong sabihin niya na biro lang ang lahat, ngunit walang nangyari, tumalikod ako, naglakad palayo sa lalaking mahal ko ng buong puso.

Hindi ko alam kung anong nangyari kay Adrian. Hindi ko siya kailanman niloko kay Jason, paano? Magkaibigan na kami ni Jason mula pa noong kindergarten; lumaki kami sa iisang bahay-ampunan kasama ng kapatid ko. Para kaming peanut butter at jelly na hindi mapaghihiwalay. Palagi kaming magkatabi kapag pinagtatawanan kami ng ibang mga bata sa pagiging ulila. Alam ni Adrian na si Jason ay bading; ang dami na niyang nakilalang nobyo ni Jason pero naniniwala pa rin siya na niloko ko siya.

Paano niya naiisip na may ginawa akong ganoon kay Tonya? Siya ba ang nagplano ng lahat ng ito? Bakit kailangan niyang bumalik sa buhay namin? Masaya lang kami kaninang umaga.

Naglakad ako sa mga kalye, hindi sigurado kung saan pupunta dahil nasa labas ng bayan si Jason sa isang photo shoot at dalawang daang dolyar lang ang dala ko—hindi sapat para madala ako sa isang lugar para sa gabi hanggang sa malaman ko kung saan ako pupunta. Naglakad pa ako, hindi ko alam kung saan ako pupunta. Umiihip ang hangin, nagpapalamig sa gabi. Ang madilim na gabi na may mga bituin ay naroon sa akin habang ang buwan ay sumisikat sa akin.

Sumakit ang mukha at braso ko dahil sa pang-aabusong dinanas ko kay Adrian at naramdaman ko ang pagtulo ng luha sa mukha ko nang maalala ko ang sampal na ibinigay niya sa akin. Kami ay ganap na maayos kaninang umaga at ngayon ako ay walang tirahan at kinamumuhian ako ng aking asawa. Paano ito magiging posible? Makalipas ang mahigit isang oras na paglalakad, napagod ako, hindi ko alam kung ano ang gagawin o kung saan pupunta. Nagpasya akong magpahinga ng kaunti sa pamamagitan ng pag-upo sa bangketa. Wala akong pamilya at wala sa bayan ang best friend ko. Sandra? Oo, baka pwede kong puntahan si Sandra.

Bumangon ako at nagdasal na may dumaan na taxi at sa kabutihang palad, makalipas ang ilang minuto, may tumigil na taxi. Binigay ko sa kanya ang address at makalipas ang ilang oras, nakarating na kami sa lugar niya. Lumabas ako at naglakad papunta sa apartment niya pagkatapos magbayad sa driver. Pinindot ko ang bell at binuksan ito ni Sandra, nakatingin sa akin na nakakunot ang noo. "Ashley?" tanong niya agad nang makita niya ako.

"Anong ginagawa mo rito?" Nasaan si Adrian?" tanong niya at tumingin sa paligid para tingnan siya.

"A-.. ako," hindi ako makapagsalita habang tumutulo ang mga luha ko.

"Anong nangyari sayo Ash?" Naririnig ko ang nag-aalalang boses niya pero hindi ko magawang sabihin ang mga katagang hahabulin ako habang buhay.

"Pumasok ka muna sa loob," sabi niya at binuksan pa ang pinto at pinapasok ako.

Naglakad kami papunta sa kusina, kung saan inabutan niya ako ng isang basong tubig. "Ash, may nangyari ba kay Adrian?"

Umiling ako at tinignan siya sa mata habang mas dumaloy ang luha sa mukha ko. "Nawala… nawala siya sa’kin," humihikbi ako habang nalilito siyang nakatingin sa akin.

"Anong ibig mong sabihin nawala siya sa’yo?"

Pinunasan ko ang mga luha ko, sinusubukan kong ipaliwanag sa kanya ang nangyari ngayong gabi. Kung ano ang akusasyon niya sa akin at kung ano ang tawag niya sa akin.

"Ang g*gong ‘yun! Paanong naniwala siya sa ahas na ‘yun!" Sigaw niya nang matapos akong magkwento.

"Paano ka niya mabibintangan ng ganyan? Isa siyang tanga para maniwala na gagawin niyo ni Jason ang mga bagay na iyon sa kanya at kay Tonya!"

"Hindi ko alam pero hindi ko pa siya nakitang ganito kagalit." napahikbi ulit ako.

"Oh, honey, halika rito," sabi niya habang nakayakap sa akin.

"Honey, andito na ‘ko." Narinig ko ang boses ni Cassady na nagmumula sa pintuan pero nang makita niya ako ay nag-aalala na siya.

"Anong problema, Ash?" Tanong ni Cassady habang tumatakbo papunta sa akin.

"Ang g*go mong pamangkin," ungol ni Sandra habang tinutulak ang mesa.