Kabanata 2

Ang Bilyonaryong Tagapagmana

Ashley...

Nakatingin sa likod ng mag-asawang nakatayo sa dalampasigan, nagmamahalang nakatingin sa isa't isa habang ang itim na langit sa itaas nila habang ang mga bituin ay kumikinang sa kanila na parang pinagmamasdan ang dalawa mula sa malayo,

First-year wedding anniversary nila noon at napagpasyahan nilang gugulin ito nang magkasama nang wala ang kanilang pamilya at mga kaibigan.

Adrian and Ashley Black.

Ngayon, isang taon na ang nakalipas, sinabi nila ang kanilang mga panata sa harap ng kanilang mga mahal sa buhay.

Hinawi ni Adrian ang kanyang buhok, hinayaan ang malamig na hangin sa gabi na suklayin ang kanyang nakalantad na mga balikat, pagkatapos ay nilagyan siya ng kuwintas. "Happy anniversary, mahal," bulong niya habang hinahalikan siya pagkatapos isara ang kwintas sa leeg niya.

Bumaba ang tingin niya sa kwintas na diyamante na kumikinang sa gabi, na kumikislap kasama ng mga bituin. May ngiti siya sa labi at naisip na may pagkakataong tumanggi siyang kumuha ng mga mamahaling regalo mula sa kanya noong una silang mag-date. Palagi niya itong pianapagalitan dahil sa paggastos ng labis na pera sa kanya, sinasabing kailangan niya lamang ang kanyang pag-ibig, hindi ang kanyang pera.

Yumuko siya at iniabot sa kanya ang regalo niya, naghihintay na buksan niya ito. Binigyan niya siya ng relo na may petsa ng kanilang kasal at ang kanyang inisyal ay nagnanais na nagsasabing mamahalin kita hanggang sa aking huling hininga.

"Happy anniversary, baby," nakangiti nitong pinagmamasdan ang reaksyon nito.

"Gustong gusto ko ito," nakangiti niyang sabi habang isinusuot ang relo sa braso niya.

Hinawakan niya ang kamay niya at hinila siya palapit. "Ikaw ang bituin at buwan ko," bulong niya bago siya hinalikan nang may passion.

Humiwalay silang dalawa, naghahabol ng hangin. "Mangako kang habang buhay tayong ganito?" tanong niya habang nakatingin sa mga mata ng asawa.

"I promise you love nothing and no one will ever come between us," saad niya, tinatakan ito ng isa pang halik.

End...

Bumangon ako matapos balikan ang isa sa aming mga alaala, tumingin sa paligid ng silid, umaasa na ang lahat ng ito ay isang masamang panaginip lamang ngunit nang makita kong wala ako sa aming silid, humiga ako sa kama at umiyak, "Nagsinungaling ka!" napahikbi ako.

"Nangako ka sa akin na tayong dalawa ang laban sa mundo!"

"Nangako ka sa akin na walang hahantong sa atin!"

Umiyak lang ako bago ako bumangon at napansin kong may mga damit sa kama, alam kong si Sandra ang naglagay doon.

Bumangon ako at pumunta sa banyo. Naligo ako at nagtoothbrush bago tumungo sa kusina, kung saan nakita ko si Sandra na abala sa paghahanda ng almusal. Karaniwan akong kumakain ng almusal ngunit ngayon ay wala akong gana.

"Magandang umaga, Ash."

"Morning, Sandy," sabi ko at binigyan siya ng isang maliit na ngiti.

"Sana nakatulog ka ng maayos," tanong niya na mukhang nag-aalala.

"Oo," ang tanging naisagot ko. Hindi ko masasabing natulog ako na parang troso, dahil kasinungalingan iyon. Buong gabi akong umiiyak hanggang sa nakatulog ako.

"Umupo ka, pinaghandaan kita ng almusal," sabi niya sabay lapag ng plato sa harap ko.

"Hindi ako gutom pero salamat," pagtanggi ko.

"Ash, kailangan mong kumain ng hindi mo nakain kagabi," panimula ni Sandra ngunit mabilis ko siyang pinigilan.

"I'm not feeling well but I would love a cup of coffee, though."

"Kailangan mong kumain kahit kaunti, Ash," pakiusap ni Sandra pero umiling lang ako. Hindi ko na kaya ang amoy ng mga itlog na hindi ko ibinabato. Hindi pa rin nila alam na buntis ako.

Tumayo ako at bigla akong nakaramdam ng pagkahilo. Pilit kong binabalanse ang aking sarili sa pamamagitan ng paghawak sa counter ngunit wala itong kabuluhan. Narinig ko na lang ang boses ni Sandra bago nahulog sa dilim.

Nagising ako sa isang maliit na kwarto at sa naaamoy ko, nasa ospital na yata ako. Tumingin ako sa paligid at nakita ko si Sandra na nakaupo sa upuan.

"Ash, gising ka na pala!" Sabi ni Sandra habang hawak ang kamay ko.

"Ayos lang ako. Anong nangyari?"

"Nahimatay ka kaya isinugod kita sa ospital," sabi niya habang nakatingin sa akin.

Hala, naku, ang baby ko!

"Ash, okay ka lang?"

"Oo, Ayos lang ako; pwede na tayong umalis," sabi ko na may pekeng ngiti.

"Papunta na ang doctor. Dahan-dahan lang," sabi ni Sandra habang hinahawakan ako pero alam kong kailangan kong makaalis doon bago lumabas ang balitang buntis ako.

Tatayo na sana ulit ako nang pumasok ang doktor. "Magandang umaga, Mrs. Black. Ako si Dr. Finley. Anong nararamdaman mo?"

Binigyan ko siya ng isang mahigpit na ngiti at sinabing, "Mas maganda ako, salamat."

"Anong meron sa kanya?" Tanong ni Sandra at naramdaman kong namamasa ang mga kamay ko sa pagkakahawak sa kama.

"Wala namang problema; kailangan niyang alagaan ang sarili niya simula ngayon," nakangiting sabi niya habang nakakunot ang noo ni Sandra.

"Anong ibig mong sabihin, Dr."

"Si Mrs. Black ay dalawang buwan nang buntis; kailangan niyang uminom ng vitamins at umiwas sa stress." Tumingin sa akin si Sandra nang hindi kumukurap, hindi naniniwala sa kanyang mga tainga. "Oh, Diyos ko."

"Ash, buntis ka! Magiging tita na ako!" Sigaw ni Sandra na parang tulala.

Tumango lang ako dahil hindi ko alam kung anong sasabihin pero swerte at sinalba ako ng doctor. “Oo, walong linggo nang bunti si Mrs. Balck. Kailangan niya ng appointment sa gynecologist para sa pagbubuntis niya.”

Lumabas ang doktor sa kwarto at alam kong may kailangan akong ipapaliwanag. "Naku, Ash, sabihin mo kay Adrian na baka makalimutan na niya lahat ng nangyari sa inyong dalawa, at baka ma-realize niya na nagsinungaling si Tonya," sabi niya at tinignan ko siya na parang baliw.

"Sa tingin ko hindi magandang ideya iyan, Sandy," sabi ko, nakatingin sa tiyan ko.

"Kalokohan, tara, alis na tayo. Ako na ang bahala sa bayarin, tapos pupunta tayo sa bahay niya para sabihin sa kanya ang magandang balita," sabi niya habang inalalayan akong bumangon sa kama.

Nakarating na kami sa mansyon ni Adrian at tumango naman si Sandra para pumasok na ako "Hihintayin ko na sabihin mo sa kanya ang magandang balita," nakangiting sabi niya.

Naglakad ako ng mabilis hangga't nadala ako ng nanginginig kong mga paa papasok ng bahay. Alam kong dapat nasa opisina siya dahil lagi niyang ginagawa iyon kapag galit. Sa paghakbang isa-isa, hinihikayat ko ang aking sarili na maglakad. Pagdating ko sa pinto, may narinig akong mga hagikgik sa loob, at nanginginig ang mga kamay, binuksan ko ang pinto, nabigla lang ako sa eksenang nasa harapan ko. Hindi ko maalis ang tingin ko at pakiramdam ko ang puso ko ay nawasak sa isang milyong piraso.

Naroon ang aking asawa sa lahat ng kanyang kaluwalhatian kasama ang Tonyal bilang huli sa isang nakompromisong posisyon. Isang hingal ang kumawala sa labi ko at nang magtama ang mga mata ni Adrian sa akin ay napuno ito ng galit.

"Anong ginagawa mo rito? ‘Di ba sabi ko sayo kagabi na patay ka na para sa’kin?" Ungol niya habang galit na naglalakad papunta sa akin pagkatapos niyang bitawan ang babae.

"Gusto... Gusto kitang makausap."

"Wala akong pakialam; alis! Wala akong dapat pag-usapan sa iyo!" Putol niya, hinawakan ako sa braso at hinila ako papunta sa front door.

"Bigyan mo lang ako ng dalawang minuto; iyan lang ang hinihingi ko," pakiusap ko.

Tinitigan niya ako ng masama. "Magsalita ka," galit niyang sambit.

Huminga ako ng malalim at sinabing, "Buntis ako."

Tiningnan niya ako ng diretso sa mga mata nang walang sinasabi. Nakita kong nagbago ang mukha niya pero hindi sa magandang paraan at bigla siyang lumapit sa akin at sinampal ako ng malakas. Wala na akong oras para mag-react nang hawakan niya ako sa buhok at napasigaw ako sa sakit.

"Wala ka talagang kahihiyan, ano?" sigaw niya habang tinutulak ako kaya napatumba ako sa pwetan ko.

Tinitigan ko si Adrian at galit at naiinis siyang nakatingin sa akin.

"Anak mo ito, pangako," napahikbi ako, walang pakialam kung makita niya ako.

"Inaasahan mong maniniwala ako sa iyo? Para maniwala na akin ang bastardong ‘yan? P*ta, ito ay mababa kahit para sa isang tulad mo. Oh ngunit teka, ikaw ay walang iba kundi isang p*kpok. Ngayon gusto mong gamitin ang bastardong ‘yan bilang Isang paraan para makakuha ng pera sa akin? Hanapin mo ang responsableng ama niya dahil hindi ako mahuhulog sa patibong mo.”

Nanatili ako sa pwesto ko, nakatingin sa kanya habang tumutulo ang mga luha sa pisngi ko ng marinig ko ang tingin niya sa akin.

"Yan... Iyan ba talaga ang tingin mo sa akin? Na ako ay isang p*kpok?" Tanong ko sabay punas ng luha sa pisngi ko.

"Oo, umalis ka na ngayon sa aking bahay at humanap ng iba maniniwala sa kalokohan mo."

Dahan-dahan akong bumangon at naglakad papunta sa pinto, saka tumalikod at sinabing, "Huwag ka hihingi ng tawad kahit kailan dahil huli na ang lahat!" Sabi ko dito bago isara ang pinto sa likod ko.