Ang Bilyonaryong TagapagmanaAshley... Makalipas ang 5 taon...Limang taon na ang nakakalipas simula nung nadurog ang puso ko. Lumipat ako mula New York patungong Los Angeles para magsimula ng bagong buhay. Noong araw na pinaalis ako ni Aunt Lucy, bumalik ako sa aking apartment at sinabi kay Jason ang nangyari. Nagalit siya at gusto niyang patayin si Adrian sa ginawa niya sa akin pero napigilan ko siya. Kinuha ko ang offer niya at nag maternity shoot. Kahit na hindi ko gusto ang pagiging isang modelo, nakatulong ito sa akin na magbayad ng mga bills mula sa pagiging buntis. Natapos ko ang aking degree at ngayon ay mayroon na akong sariling coffee shop. Mahal ko ang ginagawa ko. Sinubukan kong lumikha ng mas magandang buhay para sa akin at sa aking mga anak.Ipapakita ko sa kanya na hindi ko ang pera niya o siya.Malaki ang pinagbago ng buhay ko sa nakalipas na limang taon. Tatlong taon na ang nakalipas, nalaman kong may mga magulang ako. Nag-aalinlangan ako noong una ngunit noon
Ang Bilyonaryong TagapagmanaWarning! Ang chapter na ito ay naglalaman ng sexual scene!Adrian... "Sige pa, Adrian, Sige pa!" sigaw ni Tonya habang mas pinalakas ko ang pagkakatulak sa kanya."Bilisan mo pa, please," pakiusap niya at masaya kong binilisan ang lakad ko."Fuck babe," daing ko habang palalim ng pabilis ang pagpasok ko habang si Tonya naman ay umuungol sa ilalim ko.Binilisan ko ang lakad ko habang pinapasoko ko ang aking kalalakihan sa kaloob-looban niya. "Oh, yes," sigaw ni Tonya habang nanginginig siya at alam kong kaka-orgasm lang niya.Kumalas ako sa kanya at humiga sa kama, pilit na hinahabol ang aking hininga, nang maramdaman ko ang paglapit niya sa akin. Pinatong ko ang ulo niya sa dibdib ko, hinahabol ko din ang hininga niya."Ang sarap n’on," sabi niya sabay halik sa leeg ko.Tumango ako bilang tugon, napapikit. Para akong tulala dahil iniisip ko siya habang nakikipagtalik ako kay Tonya. Hindi ko napigilan. Sa bawat pagpikit ko, nakikita ko ang mukha n
Ang Bilyonaryong TagapagmanaAshley... Tapos na ako sa wakas. Tapos na ang cake para sa birthday party. Masaya ako sa maliit kong coffee shop. Hindi lang ako gumagawa ng mga cake at pastry para sa shop; Gumagawa din ako ng catering para sa mga party. Kahit three years ago pa lang ako nagsimula, Masasabi ko na maganda ang takbo ng negosyo.Ako ay nagkaroon ng aking unang malaking kaganapan noong ako ay halos tatlong buwan na bukas nang ang isang kabataang babae ay pumasok at nagtanong kung maaari kong ibigay ang ika-labing-anim na kaarawan ng kanyang anak. Pagkatapos ng party na iyon, humanga ang babae at sinabi sa kanyang mga kaibigan ang tungkol sa akin at hindi nagtagal ay nagkaroon ako ng mga kaganapan isa o minsan apat na beses sa isang linggo. Ang aking mga empleyado ay sumusuporta at hindi nagrereklamo kapag marami kaming trabaho. Sa pangkalahatan, masaya ako sa buhay ko ngayon.Tiningnan ko ang oras at nakita kong halos alas singko na at ngayong gabi ay wala akong event, ib
Ang Bilyonaryong TagapagmanaAdrian... Biyernes ng gabi...Nasa Los Angeles kami, kung saan nakatira ang kapatid ko. Ngayon ay naimbitahan na kami sa ikalawang birthday party ng kanyang anak, at bagaman ayaw kong pumunta, patuloy akong inaasar ni Tonya, na sinasabing umalis kami sa katapusan ng linggo. Nandito na kami sa harap ng restaurant kung saan ginaganap ang party. Pumasok kami at nakita ko si Mr. Marino, isa sa mga business associate ko, na nakaupo sa isa sa mga table. Nang makita rin sila ni Tonya, sinabi niyang pumunta kami at kumustahin.Alam niya kung paano makakuha ng mas maraming kliyente; yun ang gusto ko sa kanya, sinundan ko siya sa table nila.Nag-uusap at nagtatawanan si Mr. Marino at ang kanyang mga bisita habang papalapit kami. Nakita ko si Sandra na nakaupo doon, napapaisip ako kung ano ang ginagawa niya doon. Pagkatayo ko sa harap ng table ko, napatingin siya sa akin. Napatingin ang lahat at agad na napawi ang ngiti ko. Ang taong limang taon kong kinalim
"Anong nangyayari?" Tanong ni Harry na mukhang nalilito."Hindi ko alam, malalaman natin agad."Sumandal ako sa upuan ko, naghihintay sa lalaki at pagpasok niya, napakunot ang noo ko, iniisip ko kung saan ko siya nakilala kanina."Hello, Mr. Black," sabi niya, naglakad papunta sa desk ko."Umupo ka," sabi ko sabay turo sa upuan."Hindi mo ba ako natatandaan, Mr. Black?" tanong niya."Hindi, dapat ba?""Nagkita tayo limang taon na ang nakalilipas sa istasyon ng pulisya nang akusahan ng iyong kasintahan at kapatid na babae ang iyong asawa ng mga kakila-kilabot na bagay," sabi niya."Oo, naalala ko si Charles, di ba?""Oo, sir, Charles Phillips, at naaalala mo ba ang mga larawan at video tungkol sa iyong dating asawa?"Agad kong ikinuyom ang kamao ko para pakalmahin ang sarili ko at sinamaan siya ng tingin."Anong gusto mo?" Putol ko."Wala lang, pumunta ako dito para sabihin sayo ang totoo.""Anong sinasabi mo?" Tanong ko, tumayo ako at naglakad papunta sa kanya habang nasa
Ang Bilyonaryong TagapagmanaAdrian…"Naiintindihan mo ba ang sinasabi mo, bastard!" Sinuntok ko siya ng malakas at pinagmamasdan siyang bumagsak sa lupa Sa sandaling bumaba siya, pinaupo ko siya, sinimulan siyang suntukin sa mukha."Naiintindihan mo ba ang ginawa mo! Sinira mo ang kasal ko, sinira mo ang buhay ko at lahat ng ito para sa pera!" sigaw ko sabay suntok sa kanya, dumudugo ang ilong niya pero hindi ako napigilan ng pula lang ang nakita ko."Adrian, itigil mo na ang pagpatay sa kanya!" Narinig kong sumigaw si Harry, hinila ako palayo sa kanya na pilit kong pinapalaya ang sarili ko."Bitawan mo ako; papatayin ko siya!" sigaw ko."Adrian, tumigil ka; wala na siyang malay," sabi ni Harry at napansin ko si Rachele at dalawang security guard na nakatayo roon na nakamasid sa akin.Tiningnan ko ang bastard na nakahandusay sa lupa at sinabing, "Sige, hindi ko na siya suntukin pa Bitawan mo ako."Binitawan ako ni Harry Nahihirapan akong huminga pero sa sobrang galit ko sinimu
"Yung mga g*gong ‘yun!" sigaw niya."Alam kong hindi nila gusto si Ashley ngunit ang gawin ang isang bagay na tulad nito," sabi ni Sandra, nanginginig ang kanyang ulo."Hindi ko gustong ipaalala pero limang taon na ang nakakalipas nang sabihin ko sa’yo na pagsisisisihan mo ‘to pero hindi mo ako pinakinggan. Sinabi mo sa akin na hindi ito mangyayari at tingnan mo ngayon.""Nabulag ako sa selos na hindi ko siya binigyan ng pagkakataon o kahit kanino. Kumbinsido ako na siya ang may kasalanan. Pasensya na, Paumanhin hindi ako nakinig," sabi ko sa pagitan ng luha.Walang nagsalita ng matagal. Tumayo ako at lumuhod sa harap ni Sandra."Sabihin mo sa akin, Sandra, sabihin mo sa akin kung saan ko siya mahahanap, sabihin mo sa akin kung paano ako makakabawi sa kanya.""Paumanhin ngunit hindi kita matutulungan; ang laki ng gulong ginawa mo. Sinira mo siya, Adrian, at ngayon, pagkatapos ng limang taon, sa wakas ay naayos na niya ang mga sinira mo.Hindi ako papayag na saktan mo siya. muli. S
Ang Bilyonaryong TagapagmanaAshley... Sa wakas ay Biyernes na at heto ako naghahanda para sa isang charity ball. Tinanong ako ni Jason kung sasama ako sa isa sa kanyang mga kasamahan sa charity ball, kailangan daw ng lalaki na magselos sa kanyang dating.Hindi ako makatanggi kay Jason dahil lagi siyang nandyan para sa akin. Isa pa, kailangan ko ng distraction pagkatapos ng nabalitaan ko isang linggo na ang nakakalipas. Parang lagi akong isang hakbang pasulong at tatlong hakbang paatras.Nagsuot ako ng itim na damit na hanggang sahig. Kinulot ko ang buhok ko at kinurot ang kalahati sa itaas pababa. Nagsuot ako ng heels, inayos ang aking make-up, tiningnan ang sarili sa salamin sa huling pagkakataon at bumaba.Sa totoo lang, natakot akong pumunta noong una dahil alam kong laging dumadalo si Adrian sa charity balls pero siniguro ako ni Jason na wala siya. Alam kong hinahanap niya ako pero hanggang ngayon wala pa rin, salamat sa mga magulang ko at kay Sandra.Flashback limang buwan
Hinalikan niya ito ng mapusok. Ito ay malambot at may pagiingat. Hindi naman nagtagal pero hindi na kailangan. Hinawakan ng halik ang mga salitang binitawan nilang hindi nasabi. Isang katok sa pinto ang naagaw ang atensyon nila, na nagpabalik sa kanila sa malungkot na katotohanan habang papasok ang kanyang ina na may bitbit na bahid ng luha na sina Bella at Ashton, na nakahawak sa kamay ng kanyang lola."Mommy, may sakit ka ba?" tanong ni Bella.Tumingin si Ashley sa kanyang mga anak, hindi alam kung ano ang sasabihin sa kanila. Paano niya ibinalita ang balita sa kanila? Alam niyang may dapat siyang sabihin sa kanila para pagdating ng panahon niya, hindi sila malulungkot nang sobra."Oo, may sakit si Mommy at kailangan pang manatili sa ospital nang mas matagal," sabi ni Adrian, habang nakatingin sa kanyang mga anak. Alam niyang ayaw silang sunugin ni Ashley sa murang edad, lalo na sa kamatayan.Ilang oras silang nag-uusap ng kanilang ina at nang mapansin ni Adrian ang hitsura ni As
Third-person POV Parang namamanhid ang katawan ni Ashley. Hindi niya maalala kung paano ngunit alam niyang nasa ospital siya. Pumihit ang hawakan ng pinto at pumasok si Doctor Charlene. Seryoso ang mukha niya at naramdaman na ni Ashley ang sasabihin niya."Hindi na ako magtatagal, ‘di ba?" Ito ay hindi isang katanungan; ito ay isang pahayag, at alam na niya ang sagot.Umiling si Doctor Charlene. Hindi."Alam na ni Adrian, 'di ba?" Muli, hindi nagtatanong si Ashley at muling tumango si Doctor Charlene."Pwede mo na siyang pasukin kung ganoon."Tumango lang si Doctor Charlene, binigyan siya ng kalahating ngiti. Naunawaan niya na nakita niya ang cancer na kumakain kay Ashley mula sa loob.Napatingin si Ashley sa muling pagbukas ng pinto. Si Adrian na ang nagmamadaling pumasok pero ipinikit niya ang kanyang mga mata dahil hindi pa siya handa sa kanyang makikita. Ang kanyang paghinga ay hindi pantay, ang kanyang puso ay halos hindi tumitibok, ang kanyang mga kamay ay nanginginig na
Adrian, mahal ko. Napatawad na kita ng buo sa mga nangyari sa nakaraan. Alam kong ito ay parang isang paalam at marahil ito ay ngunit nais kong malaman mo na ang mga huling buwan na nakasama ko sa iyo at sa ating mga anak ay ang pinakamagandang regalo na maaari kong hilingin. Kung hindi ako makakalabas dito ng buhay at hindi ko masasabi sa iyo ng personal ang lahat ng mga bagay na ito, gusto kong malaman mo kung ano ang aking naramdaman. Subukan mong humanap muli ng pag-ibig. Alam kong hindi magiging madali ang mag move on dito pero sa araw na makahanap ka ulit ng taong espesyal, gusto kong mahalin mo siya dahil mawawala siya sayo. Alam kong hindi ito magiging katulad ng mayroon tayo pero alam kong mas maganda dahil siya ang maghihilom ng nananakit mong puso. Gusto kong bigyan mo ng pagkakataon ang pagmamahal pagkatapos kong mamatay dahil deserve mo ‘yon.Mahal na mahal kita, Ad.Your one and onlyAshley.Bumagsak ang mga luha sa papel habang paulit-ulit kong binabasa ang mga huling
"Halika, anak," sagot niya, lumakad palayo sa silid at bumalik sa waiting room. Tumingin ulit ako sa kwarto kung nasaan si Ashley at bumalik ang hininga ko sa baga ko nang makita kong normal na ang vitals niya at nagrelax ang mga nurse at doctor simula ng ilang segundong nakita ko sila. Pagkatapos ay hinayaan ko ang aking mga paa na sumunod sa aking ina palabas sa waiting room, kung saan siya nakaupo, kasama sina Jason at Freddie.Pagpasok ko sa kwarto ay napatingin sa akin sina Jason at Freddie at agad na tumayo, pareho silang natakot sa balitang ihahatid ko."Buhay pa siya," ang tanging naibigay ko sa kanila bago ako bumagsak sa upuan sa tabi ng aking ina, emosyonal na naubos at masyadong natatakot na isipin kung ano ang mangyayari sa hinaharap. "Adrian," sabi ni Jason, napaangat ang ulo ko habang nakayuko ito. Pinagmasdan ko ang paglabas niya ng kung ano sa likod niyang bulsa at iniabot sa akin ang isang maliit na piraso ng nakatupi na papel.“Ibinigay niya ito sa akin noong araw
Adrian…Agad na huminto ang lahat at dumilim nang hindi ko na siya naramdamang kasama ko. Maaari siyang mamatay, at maaaring ito na ang huling pagkakataong makikita ko siya. Ang mundo ay hindi karapat-dapat sa kanya, at hindi ko rin siya karapat-dapat, ngunit ako at ang mundo, kasama ang aming mga anak, ay nangangailangan sa kanya. Nasa kwarto niya pa rin sila. Kahit papaano ay nakarating ako sa emergency room, ngunit ang anumang pagkaalis ni Ashley ay malabo ang aking paningin. Hindi ko makita, hindi ko marinig, at hindi ako makahinga. hindi ako mabubuhay; lahat ng naramdaman ko ay nasaktan at takot sa hindi alam. Ang sakit na naramdaman ko ay ang pinakamasamang uri. Yung tipong hindi mo alam kung sapat na ang nasabi mo, hindi mo alam kung minahal mo sila ng lubos na kaya mo, at hindi mo alam kung masasabi mo pa ba lahat ng gusto mo. Pagkaupo ko, nakaramdam ako ng matigas na bagay sa aking bulsa at naalala ko ang gagawin ko bago mangyari ang lahat. Dumukot ako sa bulsa ko at may inil
"Daddy! Daddy! Ang cool ng kwarto ko!" Napasinghap siya nang buhatin siya ni Adrian sa mga braso nito. Ipinulupot niya ang maliliit na braso sa leeg nito, humahagikgik habang kinikiliti siya nito sa ilalim ng baba. Ito ang kanyang na-miss out. Pagmamasid sa kanyang mga anak na lumaki lahat dahil sa mga larawang iyon. Isang sigaw ang umalingawngaw sa buong bahay pagkatapos ng malakas na katok.Bumalik ang tingin ni Adrian sa pintuan at tumakbo palabas ng kwarto ni Ashton, hawak-hawak pa rin si Bella, at mainit si Ashton sa kanyang pinagdaanan.Muling umalingawngaw ang sigaw ni Maureen, galit na galit na tinatawag si Adrian.Pakiramdam ni Adrian ay nagsimulang tumaas ang kanyang puso nang makarating siya sa kanyang silid at nakita si Ashley na nahimatay sa sahig at si Maureen ay nakaluhod sa tabi niya, sinusubukan siyang gisingin. Nagmamadali siyang pumunta sa gilid ni Ashley at pinaupo si Bella sa tabi niya at tumayo si Ashton sa kabilang side niya."Mommy, gising na." Nagsimulang u
Third-person POV Nanatili si Adrian saglit, mahinang kausap si Ashley pero nasa ibang lugar ang isip niya. Namutla ang mukha nito nang lingunin siya nito pagkatapos nitong makapasok sa kanilang silid. Narinig niyang nag-uusap si Maureen tungkol sa kanyang ginawa. Totoo lahat ng sinabi niya. Pinagkatiwalaan niya si Maureen sa kanyang buhay ngunit ang mga bagay na natitira kay Ashley ay ang natitira sa kanyang pagmamahalan na minsan nilang pinagsaluhan."Pero hindi ba lumipat si Tonya nung magkasama kayo?" tanong ni Ashley sa kanya. Isang bagay na matagal nang bumabagabag sa kanya. Oo, dapat ay lumipat sila sa Greece ngunit hiniling niya kay Adrian na sa halip ay dalhin sila sa kanilang lumang bahay upang ang mga bata ay magkaroon ng isang normal na buhay. Alam niyang ang ari-arian na ito ang magiging pinakamagandang lugar para palakihin ang kanilang mga anak; kung tutuusin, dito silang dalawa namuhay ng masaya hanggang sa araw na iyon. Gusto niyang mapunta ang kanyang mga anak sa lug
Nakatayo ang isang maid na naghihintay sa kanila sa harap ng bahay. Nakasuot siya ng itim na damit na may manggas at puting apron. Ang kanyang mga damit ay maayos na nadiin at ang kanyang uban na buhok ay nakaipit sa isang malinis na bun sa kanyang ulo.Ang kanyang ngiti ay mainit at mapang-akit. Parang bumilis ang mga paa ni Ashley nang makita siya."Ashley, welcome home, na-miss ka namin ng sobra." Bumukas ng husto ang mga braso ni Maureen at niyakap niya si Ashley sa isang mainit na yakap. Hindi niya maiwasang mapangiti sa babae, na parang nanay niya noong naninirahan siya rito."Salamat, Maureen," ngumiti siya, pilit kumawala sa pagkakahawak ni Maureen."Sorry, hun. Masyado ba kitang pinipisil?" Bahagyang tumawa si Maureen, binitawan si Ashley. Ang kanyang mga mata ay gumagala sa kanya pataas at pababa at ang pag-aalala ay bumalatay sa kanyang mukha.Buti na lang at walang sinabi si Maureen. Nag-iba ang mukha niya at bumalik ang mainit niyang ngiti. Bumaba ang tingin niya kina
Third-person POV Napatingin si Ashley sa kwarto niya, bumuntong-hininga. Ang kanyang mga gamit ay nakaimpake sa mga brown na karton na kahon na tinatakan ng brown parcel tape na binili niya noong isang linggo. Pilit pa ring pinoproseso ng kanyang ulo ang nangyari nitong mga nakaraang linggo. Excited na ang mga bata na lumipat sa bahay ni Adrian, ang pinagsaluhan nila noong una silang ikasal. Sinabi ni Ashley kay Adrian pagkatapos ng kasal na kung lilipat sila, maaari silang bumalik sa dati nilang tahanan dahil gusto niyang makasama ang kanyang mga magulang at mga kapatid nitong mga huling buwan. Walang pagdadalawang-isip na pumayag si Adrian. Gusto ni Ashley ng huling tingin sa bahay kung saan niya pinalaki ang kanyang mga anak. Mag-isa. Ang bahay ay nagtataglay ng napakaraming kamangha-manghang mga alaala at ilang hindi masyadong maganda. Sabik siyang umalis at lumipat dito ngunit alam niyang kailangan niyang gawin ito para sa kanilang mga anak. Hindi niya alam kung ano ang gagawin