Moon Phase 5 Grand Alpha Vs. Subordinates Alpha

(EL POV)

“Ang mundong to El, di pinababayaan ng aking kapatid na maging maayos. Kaya sana magtagumpay siya, kung hindi ikaw ang sasalo ng lahat nang to.”

Napabuntong hininga ulit ako.

Magkapatid nga ang Grand Alpha at si Uncle Rankin.

Nga naman, bakit hindi naintindihan ng mga tao na di namin sinasadya magkaroon ng sakit. Sakit na hindi namin mahanap-hanap ang lunas kaagad?

Hindi.

Di nila kailangan intindihin. Kundi kailangan nila buksan at tangapin ang katotohanan na sakit nga itong nangyayari sa aming angkan.

Sa katunayan, kailangan din namin ng tulong ng mga tao. Pero pilit na sinasarahan kami ng pinto.

Kaya sa abot ng makakaya namin. Hindi kami tumitigil sa paghahanap ng lunas.  

Ang sakit, na di mahanapan ng lunas. Kahit ilang taon nang pinagtuunan ng pansin ng aking ama.

Sa kabila ng lahat na pagpapagod ng Grand Alpha, nasa likuran namin dumidikta ang mga bampira. Kung kailan ulit nila guguluhin ang pananahimik namin. Isama sa mga kontrobersyal ng pangingitil ng may buhay. Lalo na sa walang awa nilang pamamaslang ng pamilyang lobo.

Tss.

Bumalik kami ni Uncle Rankin na dumiretso sa conference room.

Nagsilingon silang lahat ng dumating kami.

Subordinates Alphas. Habang ang aking ama ang pinakadominante sa kanila, The Grand Alpha.

Wala pa ang aking ama sa silid.

Si Uncle Rankin mismo ang humila ng aking mauupuan. Malapit sa inuupuan ng Grand Alpha. Walang ingay ngunit ang mga isipan nila napakaraming gumugulo at nag-uusap-usap ang mga ito.

Seryoso sila?

Mapapangiti ka na lang talaga sa mga agam-agam ng kanilang isipan.

Isa sa pinag-uusapan nila, di sila makapaniwala na balang araw ako ang papalit sa aking ama. Kaya inangat ko ang paningin sa kanila.

Ako man ang pinakabatang naririto, ngunit wag nila akong minamaliit.

Nagsiyukuan sila dahil nga sa ginawa ko.

Ganyan nga. Madala kayo sa isang titig.

Hangang bumukas ang pinto.

Agad na nagsitayuan para pagbigay galang sa aking ama.

Ako?

Nanatiling nakaupo.

Sa pag-upo niya nagsi-upuan na din sila. Habang ang mga tauhan ng Grand Alpha nanatiling pinaligiran ang boung silid.

Nakikinig lang ako sa mga pinagsaasabi at ilang suhewitsyon para matagilan nga ang mga aksidente ng pagpaslang sa mga taong lobo ng mga bampira.

Pinapatay ng mga bampira ang mga lobong nawawala sa sarili.

Sa katunayan naman talaga, ginagawa nila itong dahilan upang maubos kaming taong lobong naninirahan sa mundong ito.

Dahil sa nangyayari, yung iba tinatalikuran ang pagiging taong lobo nila sa pangamba na baka patayin sila ng mga bampira.

Nakakatakot na magkaroon ng sakit. Sakit na kinakatakutan ng mga tulad namin. Sanhi upang bigla na lang mawawala sa sariling isipan at gagawa ng mga kilos na siyang, oo, nagkakaroon nga ng patayan. Di namin yan maitatangi.

Ang sakit na ito tinatawag naming isang mental disorder, Trelosfomias Myato.

Kaya nga galit na galit ang mga tao sa amin. Dahil inosente silang nadadamay. Ngunit handa naman kaming sumaklolo kung meron ngang mangyari ulit.

Sa kasawiang palad, hindi kami pinagbibigyan. Kinikitil kaagad ng mga bampira ang mga lobong nawawala sa sarili.  

Tss. Wala kaming magagawa. Wala paring gamot, kahit binibigay namin ang lahat ng makakaya namin.

“Our underground cells are already full, dear Grand Alpha.”

Ang mga ikinukulong namin ay ang mga lobong wala sa sarili bago pa man sila patayin ng mga bampira. Pinag-aaralan ito ng mga tauhan ng Grand Alpha, upang isagawa ang lunas dito.

Ngunit kanina ko pa sinabi, hangang ngayon, wala paring panglunas.

Ang kinakatakutan ng ilan…

Paano kung ang Grand Alpha ang siyang mawala sa control?

Napakalakas ng aking ama, at wala pa akong ibubuga sa kanya.

Umaasa sila sa kakayanan ko.

Napatitig ako sa aking ama na ni minsan di ko na nakitang ngumiti simula ng mamatay ang aking ina o kahit nag-asawa pa ulit ito. Tipong seryoso na lamang siya sa pamamalakad ng angkan namin.

“Kailan ba mahahanap natin ang lunas?”

Kahit ang Grand Alpha walang sagot riyan.

Pero ginagawa niya ang lahat.

“O kailangan ba natin pagkatiwalaan ang mga bampirang katulad niya/!” 

Yung secretarya ng aking ama ang tinutukoy ng isa sa board member. Sa kapaitan ng sinabi niya, siguradong may malagim din itong pinagdadaanan dahil nga sa mga bampira.

Si Lupoz, hindi ito lobo kundi bampira. Tuluyan siyang tumalikod sa angkan nito matapos nga patayin ang pamilya niya.

Natuklasan kasi na dalawang panginoon ang pinagsisilbihan kaya agad na naglaho sa mundo ang pamilya nito.

Tumakas siya sa kamatayan.

Lumapit at humingi ng pag-uunawa at bubong sa aking ama.

Napakama-awain ng Grand Alpha, sa kabila ng kanyang mukha ngayon na di masasabing meron nga siyang awa.

Bantay sarado sa amin si Lupoz.

Bilang kapalit ng pagtangap namin sa kanya, kailangan niyang ibigay ang mahahalagang impormasyon na kailangan ng Grand Alpha.

Nakipag-ugnayan si Lupoz. Patuloy din na ginagawa ang lahat para makatulong sa amin. Saka ang layunin niya makaganti sa sarili niyang lahi.

Napayuko na lamang si Lupoz sa narinig niya sa di nito kapwa.

“Marami na din ang namamatay na half-human, half-werewolf dito sa lungsod. Iniisa-isa nila tayo. Master Tyros, anong balak niyo?” Giit ng isa pang Alpha na mahinahon kesa sa katabi niya na nagtanong kanina.

Di nagsalita ang aking ama, kaya nagpatuloy sila sa mga pinagsasabi nila.  Hangang sa di na ako magugulat kung masamang titig ang ipinukol ng Grand Alpha. Ang di nila pagrespeto sa presensya niya.

Titig nito na parang tig-iisang sibat sa mga noo nila ang tatama kung hindi pa sila titigil.

Para nga silang apoy na tuluyang sinabuyan ng tubig. Nanahimik at di na sila makapagsalita.

Matapang na nagsalita si Lupoz para sa aking ama. Nanginginig ang boses dahil ang kaharap lang naman niya ay ilang mga ninuno ng mga pangkat. Mga Alpha din.

Isang pagkakamali, may magtatangkang Alpha na papatayin siya.

Paano nakakayanan ni Lupoz pumasok sa kwebang maraming pana ang nakatutok sa kanya?

Ang lakas ng loob ni Lupoz.

Siyang napapatitig na lamang talaga ako sa kanya.

Determinado ba na makaganti o meron pa siyang ibang layunin?

“Sinusubukan naming humanap ng lunas. Naisagawa namin ang lahat na posibleng processo ng serum. Ngunit wala paring nangyayari.”

Nagkaroon na naman ng ingay. Di natin sila masisi dahil natatakot din talaga sila. Takot na kapag tuluyang naghari, mayayanig ang buong angkan. Kaya kahit paano mahinahon ang Grand Alpha sa paggawa ng desisyon.  

@DeathWish