(Samantha POV)
“Thank you.”
Mga salitang gusto ko nga kaagad tapusin ang pakikipag-usap sa kanila.
“Hay naku Bess, magkakaroon na ng oras sayo ang asawa mo! Almost two years na kayong mag-asawa ngunit wala parin kayong anak. Yun na ba ang susunod niyong gagawin?”
Napakindat sa akin si Leneth.
Medyo napangiti ako sa kanyang sinabi.
Ngunit…
Bakit kailangan pa niya sa harapan ng mga taong di ko naman kilala sabihin ang bagay na yun?
Tuloy, mukha nila biglang nacurious sa akin.
“Wala parin kayong anak ni Dr. Albert?”
Wala akong nagawa kundi tumango.
“Dapat lang Mrs. Curie marami kayong maging anak ng asawa mo. Matalino kayong dalawa. Sayang ng katalinuhan kung tipid masyado sa anak.”
Sinabi ng isa.
“Sana laging may oras si Dr. Albert para makagawa kayo. Kunin mo kaming ninang ng mga anak niyo ha. Baka naman magkaroon kami ng inaanak na maipagmamalaki namin.”
Wala akong nagawa kundi patulan na nga ang kuryusidad nila. Sa ayokong mapahiya dito ang asawa ko.
Leneth naman kasi. Bakit di ito nag-iisip sa inilalabas ng bibig niya. Di niya alam napapahiya ako.
Mali to.
Ganoon parin si Leneth. Ang kilala kong Leneth, marupok.
“We plan that already.” Salo ko sa aking asawa.
“Sounds good! Magkakaroon na din ako ng inaanak!” sabi ni Leneth.
Ikinatawa nila.
Medyo napangiti na lang ako.
“Kami din. Wag niyo kaming kakalimutan, Mrs. Curie.”
Yung isang napasuhestion kanina.
“Maupo kayo.” Yaya ko.
Dahil di magandang nakatayo sila habang ako… nakaupo.
Siyang ikinaupo naman nila.
Mas mabuti ngang makipagkwentuhan muna habang hinihintay ang asawa ko.
“Marami kaming isha-share sayo kung paano makapag-make love sa mga mister natin. Halatang baguhan ka pa lang.”
Puna ng isa.
Binigyan ko ito ng isang ngiti.
Medyo ikinapula ko dahil sa sinabi nito.
“Matagal na silang mag-asawa.” Biglang singit ni Leneth.
Nagulat ang mga ito sa narinig nila.
“At wala pa silang anak?”
Napatitig sila sa mukha ko. Pwera si Leneth. May ngiti sa kanyang labi. Pilit kong hinuhuli ang paningin niya. Ngunit iniiwasan talaga nito ang titig ko.
Sa totoo lang di ko nagugustuhan ang magpagitna sa usapang ito.
Leneth, bakit isinama mo sila?
Wala akong intension na buksan ang personal kong buhay sa mga kasamahan mo. Dahil ano naman sila sa akin?
Chismosa?
Mga mukha nila naghahangad ng kasagutan sa tanong. Kaya hindi ako makakatanging sumagot.
Magsasalita na sana ako ng…
“Foul na yun Alicia. Syempre naman, abala si Dr. Albert. Halos gawin na nga niyang bahay ang laboratory diba?” si Leneth.
Bahagyan akong napatango sa sinabi ng kaibigan ko.
Sa wakas, siya parin ang sumalo ng mga pinagsasabi niya.
Oo, si Leneth lang ang nakaka-usap ko tungkol nga sa amin ni Albert.
Ngunit di ibig sabihin, maari na niyang sabihin ang mga bagay na ito sa mga kasamahan niya ngayon.
Si Leneth na ang kumausap sa mga kasamahan niya.,
Since na ayoko naman talaga magsalita. Medyo naiinis na ako.
“At kilala natin si Dr. Albert focus sa ginagawa niya.”
My husband is well known sa prinsipyo niyang kapag may gustong gawin, di titigil na di niya ito tatapusin.
Kapag nangako, tutuparin niya. Gagawin ang lahat di lang mabali ang binitiwang mga salita.
“At loyal pa. Napaka-swerte mo Mrs. Curie kay Dr. Albert.”
Masaya nilang kumento tungkol sa asawa ko.
“Kaya dapat lang na marami ang maging anak niyo.”
Ngumiti na lamang ako sa sinabi nito.
Sana naman di impossible ang hinihingi nila para sa amin ni Albert.
Gusto ko rin nga magka-anak na kaming dalawa.
Nagsilingunan sa pintuan ang mga kasamahan ko dahil sa pagbukas ng pinto. Wala pa kaming nakikitang anino o kung sino man ito…
Sa katahimikan ng paligid…
Tanging mga bampira lang naman ang nakakaramdam kung sino ang parating…
Mga bampira.
Nagsitayuan ang mga tao sa paligid ko.
Ikinasunod ko na din.
Nakakahiya naman diba? At baka mapag-initan pa ako sa ginagawa ko.
Lumantad nga sa paningin namin ang panauhin.
Di nga maitatangi, may mga magaganda silang physical na anyo.
Isang pamitag para makahuli ng masisipsipan nila ng dugo.
Tss.
“Talagang ang gaganda nila.”
Narinig ko sa bibig ng isa sa mga kasamahan ko.
“Bess, sino ang mag-eentertain sa kanila?” Tanong sa akin ni Leneth.
Bilang sagot, napatitig ako sa ilang waitress sa paligid.
Bigla ako nitong hinampas ng mahina sa balikat.
Habang ang grupo ng bampira, dadaan sa amin.
“Di ko naman ito gabi ng parangal para sa success ng asawa ko? Asawa mo diba Bess? Kaya natural lang na ikaw ang makipag-usap sa kanila. Congrats Bess.”
Siyang bahagyang niya akong itinulak ulit.
Kilos naman talaga ni Leneth, parang bata.
Napa-iling ako para tumangi sa gusto niyang mangyari. Ngunit muli na naman akong itinulak nito. Napalakas na muntikan akong mawalan ng balanse. Kung di lang may kamay na malamig na sumalo kaagad sa akin.
Isang pares ng mga mata ng bampira ang sumalubong sa aking paningin. Mga mata na pinaglalaruan lang nila ang mga tao.
Marami ang nangkakandarapa sa kanila.
Ngunit dahil napaka-arrogante nila, hindi sila yung tipong hahalik sa lupa.
Para sa kanila, mababang-uri lamang ang mga tao. Kaya hinding-hindi sila papatol sa mga mangilan-ngilang babaeng tao na inaasam-asam sila.
Isa ako sa mga babaeng ni isa sa balahibo ko, hinding-hindi papatol sa kagaya nila.
Isa silang halimaw.
Yun ang di alam ng ilang inosenteng tao.
Sana lahat, nakikita ang nakikita ko.
Ngumiti ito sa akin upang magising ako.
Ako na mismo ang kumilos para bitawan niya ako.
“I’m sorry.” naibulalas ng bibig ko.
“It’s my honor to save you Mrs. Curie.”
Nagulat ako dahil kilala niya ako.
Ngunit hindi.
Di niya ako kilala. Ni minsan hindi nag-cross ang landas naming dalawa.
Wag niyong sabihin na nakilala lang niya ako dahil sa kakayanan ng mga bampira.
Kakayanan na makita ang hinaharap o ang nakaraan. Lalo na ang pure blood Vampire.
Sa hitsura at aura niya, alam ko meron itong katayuan sa kanilang angkan.
“Aiden, Alucard’s only son, Mrs. Curie.”
Bingo.
He was a pureblood vampire. Marami siyang nalaman tungkol sa akin.
“I am here to meet your husband personally. Of course, to thanks his generosity.”
@DeathWish
(Samantha POV)“I am here to meet your husband personally. Of course, to thanks his generosity.”Saka niya inabot sa akin ang kamay.May mga ngiti ang labi niya.Alucard.Ibig lang sabihin, isa nga siyang pure blood vampire. He even emphasizes na siya lang ang anak ni Alucard.Alucard, the vampire lord.Tss. Kailan ba mawawala sa ibabaw ng mundo ang mga demonyong to?Yung kamay niya. Kunyari di ko napansin. Yun lang ang maari kong gawin. Di ko na hahayaan na may makuha pa siyang impormasyon sa akin. Dahil ang ngiti niya, parang pinagtatawanan ako.“Nice to meet you, Aiden. We are glad na nakakarating ka.”Napansin kong tuluyan kaming iniwan ng mga kasamahan ko.Lumingon si Leneth at napakindat siya sa akin.What for?Napailing ulit ako.“Have a se
(Samantha POV)“Mr. Aiden, I respect you as a special guest tonight. We don’t need an aid from you. It is my responsibility to greet our guest. If you don’t mind, enjoy and have a drink first.”Di ko na napigilan ang sarili ko, iparinig sa kanya ang pagkairita ko sa presensya nito.“We have a special drink prepared for you and your companion. For sure they will love it.”Tuluyan ko ng sinelyuhan ang inbitasyon laban sa kanya.“Sweet mouth. Excuse me?”Mga mata niya may tanong kung seryoso ako sa ginagawa kong ito.Ngumisi lamang ako at inirapan ito.Tuluyan akong tumalikod.Hindi lahat ng tao madadala nila sa pananakot.Nahanap ko ang aking sarili, sinalubong ang ilang negosyante.May nagsidatingan pa. Mga negosyanteng bampira. Masamang paningin ang ipinukol sa akin.Pakiramdam ko nga lahat
(Samantha POV)“Leneth… Anong ginawa mo?”Sinubukan kong magsalita. Ngunit yun na lamang ang bukod tanging mailabas ng bibig ko… Bago pa man mandilim ang aking paningin.“Shhh. Wag kang mag-alala. Aayusin ko lang naman ang ginawa mong gulo Samantha.”Sabay hila niya ng kamay ko. Inalalayan akong pumunta sa tabi. Sa sulok ng silid.Sobra akong nahihilo. Masakit sa ulo at umiikot ang paligid.Napalingon ako sa asawa ko. Abalang makipag-usap sa mga traydor na nasa paligid namin.“Bitiwan mo ako Leneth!”Sinubukan kong sumigaw ngunit talagang sobra di ko nakakayanan ang hilong nararamdaman ko.Bago pa man nga ako bumagsak sa sahig at gumawa ng iskandalo. May sumalo sa akin.Sa mga mata kong nanlalabo at talukap na nais nang sumara…Si Aiden itong nakikita ko. Bina
(Samantha POV)Pagkatapos matawa ni Aiden at makapagbihis, napahakbang ito palapit sa akin. Hinawakan ang aking baba, saka inangat ito para mapatitig ako sa kanyang mga mata.Makapangyarihan ang titig niya.Di maitatangi na namumuno sa mundong ito ang isang kagaya niya.“You will look for me, for sure. You will be going to conceive my child. At sinigurado ko yun. Your faith, you will be going to turn back to your husband.”Sa gigil ko sa sinabi nito, dinurahan ko siya sa kanyang mukha. Impossible na mangayri yun!Natawa siya ulit.Inabot sa kanya ang pamunas, at marahan na pinunasan ang kanyang mukha.Ngunit halos lumundag ang puso ko ng… ang labi niya naramdaman ko sa aking leeg.Pangil nito handa niyang kagatin ako.Ngunit natigilan siya dahil…“I will kill you.”Sinabi kong
(Dr. Albert POV)Alam kong lumalaki na naman ang mg tenga ng mga taong bampira.Kailangan lang naman talaga kilalanin ang ginagawa nila para tuluyan ngang umamo ang isang ligaw na hayop.Wala kaming magagawa dahil sa loob ng limang taon, halos araw-araw lang namin nariring na mayroong pinapaslang na mga tao, ang mga taong lobo. Hindi lang pagpaslang, sinisira din nila ang ilang bayan, para maging territoryo nila.Bampira lamang ang may kakayanan na labanan sila. Kaya kailangan namin kumapit sa mga bampira.Sa kalagitnaan nga ng aking pagtatalakay, natigilan ako sa pagbabalik ng anak ni Alucard.Si Aiden.Siya na lang ang natitirang pureblood Vampire, matapos ngang mamatay sa engkwentro ng Grand Alpha ang namumuno sa taong lobo, ang kanyang ama na si Alucard.Mahina man ang nag-iisang lobo, ngunit kapag nagkumpulan sila at umatake ng sabay-sabay, wala paring tatalo sa st
(Dr. Albert POV) “Excuse me Mr. President.” Kuha ko ng pansin nito. Nang makita ko ang asawa ko, mag-isang nakatayo sa may terrace. Asaan ang kaibigan niya? Akala ko pa naman hindi siya mag-iisa sa gabing ito. “May I have my leave right now?” Saka naman ako tinanguan. “Oh sure.” Hinayaan na nga ako makalapit sa aking asawa. Kumuha muna ako ng maiinom naming dalawa. Siniguradong yun ang gusto niya inumin. Medyo may pagkasensitibo sa iniinom si Samantha. “Samantha.” Gising ko sa kanya. Agad naman ikinalingon sa akin. Nginitian ako ng malungkot. “That a sad smile.” Abot mo ng inumin sa kanya. “Wala ka bang maka-usap? I’m sorry.” Tinangap lang niya ang inumin na inalok ko at muling tumitig sa kalangitan. “Nagdurugo ang buwan ngayon Albert.” &
(EL POV)“Checkmate.”Isang salita na siyang narealize ko ngang di ko nakita ang susunod na plano ni Uncle Rankin.“Make sure El, marami kang nakahandang plano. If ever di gumana ang isa, marami kang nakareserba.”Napatango ako.Muli kaming naglaro.Lahat ng sinabi ni Uncle Rankin sa akin, parang gabay upang maging seryoso ako sa bawat kilos na ginagawa.As soon to be Grand Alpha, I must take responsibility to every action and decision I make.Then napangiti na lang si Uncle Rankin.“You did ambush me already EL.”“Why?”Para nga akong tanga.“Look. What should I take?” Di ko makita ang nakikita ni Uncle Rankin sa board.“Oh. Problema mo na yan Uncle Rankin.”“Panalo ka na.”&ld
(Dr. Albert POV) “Shhhh…” Napayakap ako sa kanya. Alam kong natataranta na naman ang kalooban ng asawa ko. “Lahat ng bagay Samantha, merong katapusan. Kailangan natin itong gawin. Sana pagkatapos nito, may kalayaan na tayo sa pagitan ng mga taong lobo at mga bampira.” “Albert…” “Shhh… Let’s come out with pride Samantha. They took us because they need us.” “Asaan na ang pangako mo sa akin?” “Sometimes there are things na di talaga natin makokontrol na darating sa buhay natin. Cheer up. We can overcome this obstacle. Trust me.” “Albert…” “Shhh. Don’t cry. Wag natin ipakita sa kanila na natatakot tayo.” Punas ko sa pamagitan ng aking daliri ng luhang umagos sa pisngi nito. Alam kong dismayado siya sa nangyayari ngayon sa amin. I am sorry… Bumukas ang pinto ng sasa