The next morning, we went underground after eating breakfast. Kasabay ko si Apollo samantalang nauna na daw si Justin sa amin.
Dumiretso kami sa conference room tulad ng bilin ng guwardyang sumalubong sa amin sa labas ng elevator. Wala pa masyadong tao sa building sapagkat maaga pa naman, pero may mga mangilan-ngilan na abala na sa kanya-kanyang opisina at halata mong wala pang mga tulog.
Resident agents of every district could go in and out of the establishment depending on them. Minsan may mga field agents na pumapasok lang para magreport ng mga nakukuha nilang impormasyon tungkol sa kasong hinahawakan nila. May iba naman na magre-report lang sa opisina kapag tapos na nila ang kaso. Ang mahalaga matapos nila ang kaso base sa timeframe na inilaan dito.
Agents were classified based on their experience. It was not based on age or sa kung gaano ka na katagal sa organisasyon. New recruits were called Novice Agents. Sa kanila ibinibigay ang White coded cases o kaya ay isinasama sa mga teams na nakatoka sa Grey, Brown o Black coded cases upang maging deductive members. Sila yung mag-iimbestiga ng kaso habang nasa loob ng opisina.
And, speaking of Novice Agents, may naalala ako.
“When will the old men promote you to a Junior Agent?” tanong ko sa kasama ko. As far as I knew, Apollo was still a Novice Agent. Una siyang ipinareha sa akin nung hawakan ko ang isang Grey coded case sa District Three. Simula noon, hindi na kami pinaghiwalay labag man sa kalooban ko.
Apollo smiled like he knew something I don’t. Pinagtaasan ko siya ng kilay.
“They already did. Three days before we travelled here.”
Sumimangot ako. Kaya pala ang lakas ng loob na sigaw-sigawan at utusan ako.
Field Agents naman kaming Junior Agents. Kami ang isinasabak para mag-imbestiga ng isang kaso habang nagbabalatkayo. Isang taon lang akong naging Novice at na-promote agad bilang Junior Agent. At two years bago kami ipareha ni Apollo, sinosolo ko madalas ang mga kasong ibinibigay sa akin. Marami na akong White and Grey coded cases na nahawakan, pero unang beses ko iyong hahawak ng Black coded at umaasang makakahawak ng Brown coded. Kahit noong Novice pa ako ay field agent na ako. Isang beses lang akong naging deductive member kung saan una kong nakasama sina Justin at ang the Hunter. Ang kasong ‘yun ang nakapagpromote sa amin bilang Junior Agents dahil natapos namin ang isang Grey coded ng tatlong araw lang.
Umakbay sa akin si Apollo. “The Seniors are afraid na baka kung anong katangahan ang gawin mo kaya prinomote na nila ako nang hindi mo masabing nakakataas ka sa akin para utus-utusan kita.”
I sighed frustratedly. They still doubted my skills as an agent. But why would they even consider me as the second best Junior Agent kung ganoon lang din naman at hindi nila ako pagkakatiwalaan?
Umaga pa lang, pero sira na ang araw ko.
“Tuwang-tuwa ka naman,” inis kong sabi.
“Of course. Para naman hindi mo na ako binabalewala. We’re on the same level now, sweetheart. And we’re partners for more than two years already. Baka gusto mong i-promote na rin natin ang relationship natin. What do you think?”
“Idiot,” sabi ko at marahas na inalis ang braso niya sa balikat ko. Mas lalo pa niya akong inaasar simula nga nung huling kasong hinawakan namin ng magkasama.
Tungkol kasi iyon sa isang foreign syndicate na ang modus ay gumawa ng pornographic videos. At ang loko-loko naman naming District Head at mga kapwa agents, kami ang pinagpustahang isabak sa trabaho. I blew our cover bago pa man umabot sa sukdulan ang love scene namin ni Apollo which was I knew, a bad move, pero I wouldn’t be considered as one of the best Junior Agents kung hindi ko magagawan ng paraan na mahuli ang buong miyembro ng sindikato.
Pagbalik namin sa headquarters after the case, I gave each agent who threw their bet a black eye. Walang galang ko ring siningil ng 50,000 php ang District Head namin and demanded a solo mission afterwards. Pinagbigyan naman ako. I finished a Grey coded case alone in just five days. Since then, natakot na silang biruin ako.
Pero si Apollo, hindi pa rin natinag. He was practically grinning ear to ear when our District Head gave us the mission. We were in it again together, but they assured me that it wouldn’t be like the last time. Takot lang nila sa akin.
May mga tao sa loob ng conference room pagpasok namin. Mga sampu marahil. Nasa isang sulok si Justin at nakikipaglandian sa nag-iisang babaeng agent sa kwarto maliban sa akin. Ang iba ay nasa kanya-kanyang upuan sa magkabilang panig ng mahabang mesa.
Tumayo ang isang agent na sa palagay ko ay mas bata sa akin ng dalawang taon. Payat at nakasuot ng makapal na eyeglasses ang agent at sa istima ko, bago pa lang ito.
“Agent 13, nice to meet you,” bati niya sa akin at inilahad ang kanang kamay. I shook his hand out of politeness. He had a firm handshake which was opposite of his physical appearance.
“Agent 21, nice to meet you,” bati niya naman kay Apollo at ganoon din ang ginawa.
“Nice to meet you, too,” ganting bati ng kasama ko. “And you are?”
“Novice Agent 53 po, Arthur Torres,” sagot nito.
Hindi ko na naitanong kung anong ginagawa ng Novice Agent sa kasong may top secret at kung ka anu-ano niya ang head ng District Three dahil may magkasabay na pumasok sa room.
Well, well, well. Ang pinag-uusapan pa lang namin ni Justin nang nakaraang gabi ay dumating na.
“Ladies and Gentlemen, kindly take your seats now. Magsisimula na tayo,” sabi ni Agent 7.
Napansin din ni Justin ang kasama ng matandang agent. Nakangiti, pero may bahid ng pagtatakang lumapit ito sa bagong dating at binati ito.
“Agent 11, long time no see,” bati nito at tinapik ang balikat ng ahente.
Ngumiti lang ito bilang tugon at ipinaraan ang paningin sa mga naroon. Sumaludo ito nang makita ako. Isang tango lang ang isinagot ko.
It was Agent Xander Villanueva a.k.a Agent 11. Kilala rin siyang bilang the Hunter, ang call sign niya. Kung si Justin ay magaling dahil sa killer instincts niya at ako ay sa keen senses ko (at psychic ability na tanging si Apollo pa lang ang nakakaalam), si Xander naman ay malupit sa deductive reasoning at logic plus madiskarte. Mabilis din siyang magtrabaho. Kaya niyang matapos ang isang Grey coded case sa loob ng tatlong araw ng mag-isa. Ang alam ko nga, humawak na rin siya ng dalawang Black coded cases kung saan kasali siya bilang deductive member.
Sure akong that case would promote him to Senior Agent.
Dalawang taon ang tanda niya sa akin at dalawang taon din ang tanda sa kanya ni Justin. Magkasing-taas at magkasingkatawan lang si Xander at Apollo, pero nakita ko na silang pareho kung paano magtrabaho at alam kong mas maliksi kumilos si Xander. Sharp shooter din siya dala ng family background niya. And unlike Justin, Agent Hunter was a gentleman. Hindi rin ito palaimik. And unlike me, he was good tempered.
Sa pagdating niya, hindi ko na alam kung paano ituturing ang kaso. Was it too dangerous to include the top three Junior Agents or too harmless to pass it to the Senior Agents?
We took our seats at the table. Apollo sat next to Agent 53 and I sat next to him. Next to me sat Xander. Katapat ko si Justin na saglit akong binigyan ng makahulugang tingin bago lumingon sa unahan. Alam kong pareho ko, tinitimbang nya rin kung gaano kabigat ang kaso.
“I’ve been thinking kung kelan uli tayo magkakatrabahong tatlo ni dela Riva,” bulong sa akin ni Xander.
I grinned. “And we’d been thinking yesterday if they will include you in this goddamn case, then boom. You’re here.”
“Actually, I volunteered.”
He volunteered?!
I looked at him in shock. As usual, his face was calm, but there was some strange expression stirring underneath that calmness. He knew something about this case—something big and dangerous. This was not just about puncture wounds or missing corpses. It was more than that. And Agent Hunter knew that, that was why he volunteered in that case.
“And why is that?” I checked my voice for skepticism. Buti na lang wala.
“I heard that the Night with her Day together with the Justice will be working together. At matunog ang patayang nangyayari sa lugar na ‘to kaya naisip kong baka dito kayo maa-assign. Tama naman ako,” sagot naman niya. Blanko ang mga matang ipinako niya sa akin, pero kilala ko na siya. Kaya alam kong hindi ‘yon ang pinakarason kung bakit siya nag-volunteer sa kaso.
“Mukhang nahahawa ka na kay Kinse, ah,” biro ko na lang.
Mahinang tawa lang ang iginanti nito.
Inilipat ko ang pansin sa harapan. Nakapatay ang mga ilaw roon at naka-project sa white screen ang isang litrato. Nakita ko na iyon kagabi nang tignan ko ang laman ng puting folder. Kuha iyon ng isang bangkay ng babaeng naka-uniporme ng pang-kolehiyo. Nasa damuhan ang bangkay.
Halatang maganda ang dalaga noong nabubuhay pa. At kahit na ang kamatayan ay hindi nanakaw ang kagandahang iyon.
Matiim kong pinasadahan ang litrato. Sa unang tingin, hindi mapaghahalataan pero alam kong edited ang larawan. Hindi maalis ang tingin ko sa mga pictures na ‘yon kagabi.
“Una sa lahat, gusto kong ipakilala ang apat sa pinakamagagaling na Junior Agents ng Psyche Underground,” panimula ni Senior Agent 7. “Agent 11 of District Fifteen, Agent 15 of District Seven and Agents 13 and 21 of District Zero.” Both Justin and Apollo waved and smiled like idiots while Xander and I just nodded.
“They will be the field agents for this case. As planned, Nyx and Apollo will infiltrate the university as students while Justin as a part-time professor. Xander will infiltrate the local government. Your documents and other necessary information you need will be handed to you before you go out. At sa ngayon, walang kasiguraduhan kung kelan matatapos ang kasong ito. Just solve it as soon as possible.”
As soon as possible. It was the first time I heard that phrase in the organization. I never imagined that case as difficult.
“The rest of you will work inside the District. The information that will be gathered by the four field agents and our detectives will be studied by the deductive members. Actually, we already have an existing team that is solving the case, pero wala pa ring progress sa kaso. That’s why mula na rin sa abiso ni Caput Agent Zero, kinailangan ng organisasyon na bumuo pa ng isang grupo. But I won’t tell you who the members of the other team are and vice versa.”
A Black Coded case which involved top secret information and required the service of two teams of agents, one of which includes the Night and Day, the Justice and the Hunter. Could it get any better?
“Your team will be named as The Argonauts and each of the four field agents will be given assigned keys for deciphering coded messages that will be transmitted from the headquarters. Ang Crypts ang bahala diyan.”
The organization had a very basic organizational structure.
Psyche Underground Intelligence Agency was headed by a Caput Agent who was Agent Zero. The second Caput Agent was Agent 3 whose call sign was the Blacksmith. Each district had a District Head. Then the Senior Agents were next. Tapos kaming Junior Agents, then ang Novice Agents. The Detectives were agents planted inside the police force. Librarians were those who sorted cases to colors. Ang mga bahala naman sa mga passwords at codes ay ang mga Cryptographers. We called them Crypts for short or the Creeps for joke. Then we had the Tech People who took care of the satellite or ground transmission of communication and information in and out of the headquarters.
Usually, teams were created only if a certain case required them. A team was led by one agent and composed of field agents and deductive members. At para sa kasong iyon, ang team leader ay si…
“Agent 11 will be the team’s Jason.”
But I thought siya ang team leader? Sinabi niya ‘yon, hindi ba?
“I won’t be leading the Argonauts, but I will be supervising both teams since I am currently solving a Brown coded case together with other Senior Agents,” he explained, answering my silent question. “Agent 11?”
Bago pa tumayo si Xander, inunahan ko na siya. I raised my right hand to gain Seven’s attention.
“Yes, Agent 13?” tanong nito.
“Before I forget, I wonder if I could have a copy of that picture on the screen and the rest of the pictures of the victims.” I needed to check if I was right.
Tila naman hindi inaasahan ng mga naroroon ang tanong ko. It was an outright question and a very different topic from what the Senior Agent just discussed. Everyone in the room, except Apollo, gave me puzzled looks. The jerk must have noticed it too since I already taught him how to distinguish an edited photo from a real one.
“Pero included na ang mga ‘yun sa folder na ibinigay ko kahapon,” the old agent said.
Of course I knew that, old bat. Pag-alis ng dalawang asungot kagabi, binasa ko na ang laman ng folder. Ang like I said, I scrutinized every picture there was.
“I need the soft copies,” sagot ko.
Matagal bago nakasagot si Senior Agent 7. He was looking intently at me, but I didn’t let him win his staring game. “Okay. I’ll send it to your e-mail account,” he said finally.
“Thank you.”
Umalis na sa harapan si Agent 7 hudyat para tumayo na si Xander. Justin and I exchanged glances while Xander was making his way to the front. Naramdaman ko rin ang pagpisil ni Apollo sa kaliwang kamay ko sa ilalim ng mesa.
We were trained not to trust anyone even our comrades and Senior Agent 7 just reminded us that. And another thing—ako lang ba ang nakapansing labing-tatlo ang bilang ng miyembro ng team namin?
Thirteen districts, Agent Thirteen, thirteen members of the Argonauts. Malas.
The meeting didn’t last long. Xander just discussed what had been included in the folder, but he didn’t mention the ridiculous theory. It was either he didn’t know or he didn’t want to share it with the rest of the team. Like I said, trust no one.After the meeting, Senior Agent 7 led us to our office. Nasa iisang opisina lang kaming apat which was irritating. Buti na lang hindi namin kailangan araw-araw magkita…or so I thought.I checked myself in the mirror one last time before grabbing my handbag and a brown envelope containing my school documents. I was a college student again.Dumiretso na ako sa parking lot kung saan naabutan ko si Apollo na naghihintay. Tulad ko, naka-school uniform din siya. White polo, dark blue slacks at black shoes ang suot niya. Ganoon din ang kulay ng suot ko: white blouse, dark blue pants at black shoes. May idinagdag silang palda sa ‘costume’ ko pero ayokong gamitin ‘yon.
Bago pa man mapatay ni Justin ang makina, nakalabas na ako ng sasakyan. I was fuming!Why on earth didn’t they tell me that the evil brother of mine was also working on that goddamn case?! Why?!Justin came out of his car and faced me. His handsome face was blank and I couldn’t read any expression on it. Or was I just so upset?“Huminahon ka nga!” Utos nya sa akin.“Sino bang hihinahon sa napaka-awkward kong sitwasyon? Oh, please!”“We don’t know yet kung ano ang role rito ng Dominic na ‘yon kaya ‘wag ka ngang aburido diyan. Ilalaglag mo tayo, eh!”Marahas akong bumuntong-hininga. Of course, it was possible that they would seek the help of Dominic in that case. It was a homicide and he was an excellent police detective!“What would I do now? Should I hide every time I see him? At tsaka you just said that you already met him. Then he probably knew you already
Pagkatapos ng klase namin, hindi agad kami nakaalis ng classroom. Sasadyain sana naming magpahuli na lalabas tulad ng mga nakasanayan kaso inulan na agad kami ng interview ng mga kaklase namin.Ang daming tanong—kesyo, saang school daw kami galing, bakit kami lumipat, gaano na katagal ang relasyon namin (na masayang sinagot ni Apollo ng dalawang taon), paano nanligaw sa akin si Apollo, anong pabangong gamit ko, paboritong ulam, pangalan ng aso ko, etcetera, etcetera, etcetera. May nag-imbita rin sa amin na umattend ng Acquaintance Party sa darating na byernes ng gabi.Hinayaan ko na si Apollo na sumagot sa mga tanong nila. Matipid na ngiti, tango at iling lang ang isinasagot ko. Kahit na kating-kati na ako lumabas at sundan ang lalaki sa unahan ko, hindi ko na nagawa dahil mabilis pa sa alas-kwatro itong lumabas pagkasabing ‘class dismiss’ ng professor.Paglabas namin ng room (sa wakas!) ay dumiretso kami sa canteen ng college para bumili
“Nickie?”Naikuyom ko ang mga kamao ko dala ng pinipigilang inis.Lumapit sa amin si Apollo. I swear, kung hindi kami undercover agents sa mga oras na ‘yon malamang nabugbog ka na ang lalaking ‘yon. Siya ang maglalaglag sa amin, eh!“Halika nga,” I grabbed his right arm and tugged him to the stairs. Hindi naman pumalag ang loko. Natigilan kami pagdating namin sa second floor.Puno ng mga naghihintay na mga estudyante ang corridor pag-sapit namin doon. Inilipat ko ang pagkakahawak ko kay Apollo sa kamay niya. I acted as if I was in love although I was really fuming out of rage inside. Magkahawak kamay naming binagtas ang corridor.Pinagtitinginan kami ng ilang mga estudyante kaya hindi ko masesermonan si Apollo. Hinigpitan ko na lang ang pagkakahawak ko sa kamay niya.“You’re hurting me, sweetheart,” matamis na bulong sa akin ni Apollo. Kung sa ibang pagkakataon siguro, natunaw na ak
I kept on running. I tried to fly, but I only succeeded in jumping high before falling again. The rice field seemed to go on forever and they were still in pursuit, then I arrived at a wide yard in front of an old grim-looking wooden house. I went inside and descended a stair. Yes, descended.A smell of something burning welcomed me upon reaching the foot of the stair. I looked around. I saw a four poster bed in the middle of the room. There was a wooden cabinet next to it and a side table on the other side of the bed. I saw a revolver on the table. The room was familiar as if I had been there before.Then I heard a gunshot and the scream of a woman. I turned around, but no one’s there. I could only see smoke. Then someone whispered my name directly in my right ear, “Anicka…”Dala ng pagkabigla, napabalikwas ako ng gising mula sa mesang kinayuyukyukan ng ulo ko at awtomatikong lumipad ang kaliwang kamay ko. Subalit bago pa man luma
Justin did not show up in the mansion the next morning. Wala ring balita tungkol sa kanya matapos maputol ang tawag niya ng gabi. Thus, Apollo and I went underground to see Xander before we went to the university.We were already outside our office when I noticed the paper pasted below Justin and Xander’s names on the wall beside the door. I took the paper revealing my name and Apollo’s.The paper reads: Mrs & Mr Torralba which looked like it was hand-written by a kindergarten.I heard Apollo chuckled before going inside the office. Malamang siya na naman ang gumawa nito. I made a face and was about to crumple it when I noticed something odd about the way it was written.Oo, mukha iyong sinulat ng bata, pero parang sinadya iyong gawing ganoon. Kaya sa halip na lakumusin at itapon, itinupi ko iyon ng maayos at ibinulsa bago ako pumasok ng opisina.Naroon na si Xander na nakasandal sa mesa niya habang pinag-aaralan ang mga idini
“I know you’re doing your own investigation of this case, but don’t you trust me that much that you need to hide things from me?”Tinignan ko ang nagda-dramang si Apollo. Nakapako lang ang tingin nito sa daan.I sighed and took my eyes away from him. Ibinalik ko ang tingin sa daan.Kapag ba may inililihim ka sa isang tao, ibig sabihin na ba n’on wala kang tiwala sa taong ‘yun? Hindi ba pwedeng pinag-aaralan ko muna ‘yung mga nakuha kong ebidensiya bago ko ibabahagi sa kanya kapag may nabuo na akong conclusion?“Ibalik mo na lang ako sa District Five. Wala ako sa mood pumunta ng university,” utos ko. Ikinuyom ko ang kanang palad ko. Naramdaman ko ang maliit na nirolyong papel na nakasuksok sa suot kong singsing sa middle finger ko.Nakuha ko iyon na nakaipit sa librong ‘Inferno’ ni Dante Alighieri. Malamang inilagay ni Justin bago siya mawala.“I saw what you took f
Mabilis kong kinuha ang unang baril na nakita ko sa loob ng aking bag, pero bago ko pa iyon maitutok sa kanya, naipangko na niya ako sa pader.Pinilit kong kumawala, pero sadyang mas malakas siya sa akin. Hawak niya ang dalawa kong kamay sa itaas ng aking ulo gamit lamang ang kanan niyang kamay. Inagaw naman ng kaliwa niya ang baril na hawak-hawak ko pa rin.Sinuri niya ang baril. Tsaka ko lang napansin na ang Berettang ipinahiram sa akin ni Apollo ang nakuha ko.“Bitiwan mo ako,” mariin kong sabi.“At ano? Sisigaw ka? Walang Apollo na magliligtas sa ‘yo.”Nagtiim ang mga bagang ko. Sa kamay ba ng lalaking ‘yon ang magiging katapusan ko?Matagal ito bago nagsalita. Pinakatitigan lang ako nito. Ganundin ang ginawa ko.Ang mga mata niya…katulad na katulad ng mga mata ni Apollo. At…hindi man mahahalata sa unang tingin, pero sa malapitan mapapansin ang pagkakahawig ng dalawang lalaki
I revved up my black Maserati at the same time the song "My Immortal" reached crescendo. The music kept me alert while driving. Mula kasi noong insidente sa lumang laboratory, madalas na akong mawala sa sarili. It wasn't remote viewing. Hindi na nga gumana 'yon mula ng gabing ‘yun, eh. I just...felt lost.It had been two weeks since that night. Apat na araw akong walang malay at nasa ospital. Sa loob ng apat na araw na 'yon, ang daming nangyari. My stepfather was brought to jail for homicide. Umamin siyang sangkot siya at si Raphael sa pagkamatay ng mga magulang ko. Kinupkop daw niya ako out of guilt at araw-araw niya raw pinagbabayaran ang kasalanang iyon. My stepmother didn't bear the news well. Mabuti na lang, nasa ospital pa siya kaya't nabantayan siya ng mga doktor nang malaman ang balita.Raphael was dead. He was cremated two days after para maiwasan na ring pagkainteresan siya ng mga bampira. Although malabong bumalik agad si Jacques Havillard sa ban
We immediately ran to the main building where Xander said they found the hostages (I was still trying to be objective). Nadatnan namin siya sa isang silid na nakaambang sa likuran ng main building kung nasaan ang tambakan ng mga lumang laboratory and hospital equipment."Where are they?" Bungad ni Dominic. Lalapit sana siya sa bintanang kinaroroonan ni Xander, pero pinigilan ko siya. Baka masira niya ang diskarte ng The Hunter."Andoon sila sa gitna ng tambak ng mga sirang gamit." Sagot naman nito nang hindi inaalis ang tingin sa telescopic scope ng sniper rifle niya. "Strapped on an operating table with wires connecting to heart monitors and bags of IV fluid injected to each of them. They're alive, but unconscious."So they were treated like the man we saw in a laboratory on the third building. Anong gagawin sa kanila?"Thank you. I got a picture." Sabi ko at pumihit patungo sa pinto."Saan ka pupunta?" Pigil sa akin ni Justin."I'll
Pinuri ko sa isip ang galing ng Gemini sa paghahanap ng ginamit naming mapa ng lugar. The place was accurately the same as the one on the map they obtained from some 'resources'.There were three buildings: one was the main building that formerly housed the offices. Nasa gitna iyon ng lugar. Beside it on the eastern part was the second laboratory. Nasa west ang unang lab. Sabi ni Alexander, maaaring nasa isa sa dalawang laboratory ang mga 'hostages'.I was being objective to focus more on the mission. Mukhang ganun din ang ginawa ng kapatid ko.Anyway, the first team (the Gemini, Agents 67 and 91) entered the main building; Xander and his group on the west lab; and kaming apat sa east lab. The teenagers played their part as well. They divided themselves into smaller groups of three and dispersed. Then the hunt began.Justin led our team while I brought the rear as we penetrated the east lab. There was no noise except for the slight sound our steps m
Agent Zero's office was in the last floor of the building. It was anything I expected, wide and white. Aakalain mong nasa langit ka na kapag tumapak ka sa opisina niya.She offered us to sit, pero walang umupo sa amin. We were too agitated to sit. A trip to her office was another lost of our precious time, but we just couldn't argue with her, could we? Kahit pa nga hindi buo ang tiwala namin sa kanya bilang mukhang may kinalaman din siya sa mga nangyayari bilang si Helena Soriano.Agent Zero leaned on her table and looked directly at me. "I believe you already know where the diamond is.""I do." Walang gatol kong sagot. Ramdam kong pinagtinginan ako nina Justin at Alexander."Good. Then we have nothing to worry about. Kailangan mo lang makuha 'yon."I smirked and shook my head. Ridiculous. "No."Lumukot ang mukha niya, hindi na naitago ang pagkadismaya. "You're being stubborn. Your family's lives are at stake! Bakit ayaw mong makipag-c
"Mga bampira rin ba?" Tanong ko kay Xander."No. And they're waiting for someone." He said, boring his eyes on me.With that look in his eyes, I already knew the answer, but I still asked. "Who?""Ikaw."Napapalatak ako. Pinagsiklop ko ang mga braso ko sa ibabaw ng aking sikmura at sumandal din sa dingding. Tsaka ko na-realize, hindi pa pala ako naliligo. Haayyy..."My life sucks." Himutok ko na lang. Hindi pa rin maka-get over ang utak ko sa nangyari sa amin sa kuta ng kulto, nadagdagan na naman ng panibagong alalahanin.May naghihintay nang sasakyan sa labas ng building pagbaba namin. Iyon ang nagdala sa amin patungo sa District Zero.Pagdating naman doon, dumiretso na kami sa conference room kung saan namin naabutan ang ilang miyembro ng The Furies liban kina Agent Three, Dos, Agustin at Yu. Naroon din ang kapatid kong mukhang tumanda ng sampung taon sa loob lamang ng ilang araw. Saglit kaming nagpalitan ng tingin. No smiles.
As soon as I asked the question, they started laying out their plans. Inis na napailing lang si Justin, pero hindi na siya nag-komento. Si Xander naman, ayun. At home na at home. Aakalain mong myembro din siya ng "law group" kuno na 'yon.Hindi pa nagtatagal, nagtatalo-talo na naman 'yung tatlo. Si Dos naman, tahimik na nakikinig at mahinahon na nagbibigay ng opinyon. The worst was Senator Cortez. Napaka-close minded niya. Kaya marahil naisip kanina ni Justin na maaari ngang sarilinin ng grupo 'yung itim na bato.Huh. And I began to wonder bakit mainit ang dugo niya sa senador.Naramdaman kong may tumapik sa akin kaya't nilingon ko ang katabi kong si Alexander. Mataman siyang nakatingin sa akin habang nakakunot ang noo."Ang lalim ng iniisip mo, ah." Aniya na ikinagulat ko.Nasa kabilang dulo kami ng mahabang mesa, medyo malayo sa mga nagtatalo-talo. Marami pang bakanteng upuan kaya't nakapagtataka rin na tumabi siya sa akin. Eh, si Justin ng
We flew to God-knows-where. Eh, malay ko naman. Parang google map lang ang natatanaw ko mula sa himpapawid. All I knew was that we landed atop a building.Pagbaba namin, natanaw ko agad ang mga nagtataasang building na nababalot ng maitim na smog. It was the indication that we were in the city. In the Lion's den perhaps? Pero sabi ng leon, patungo kami sa "Scorpion's Lair" though there's no Scorpion in PUGITA. None that I knew of anyway.Walang imikan kaming pumasok ng building. Nagpatiuna si Dos sa paglalakad kaya't lumakas ang hinuha kong alam niya ang lugar. Nakasunod lang ako sa kanila ni Xander nang marinig kong magsalita si Justin sa tabi ko."That's weird." Aniyang hindi inaalis ang tingin kay Dos.Saglit ko siyang tinapunan ng tingin bago ako nagpatuloy sa pagmamasid ng paligid. Kanina pa ako binabagabag, eh. Kahit nung nasa Singko pa kami."Which is?" Tanong ko na lang kay Justin."Earlier in District Five. Those who fired at
Magtatanghali na nang makarating kami sa mainland. Pagbaba namin sa pantalan, natanaw ko agad ang pamilyar na itim na Audi at ang may-ari nitong akala mo ay nagshu-shooting ng commercial dahil sa porma."What's up, Villanueva?" Bati ni Justin kay Xander na umayos ng tayo pagkakita sa aming papalapit.Nakasuot ito ng puting t-shirt na napapatungan ng itim na hooded jacket. Tinernuhan niya iyon ng fit denim jeans at itim na military boots. Kinumpleto pa ng suot niyang dark shades ang get-up niya. Para talaga siyang mag-po-photoshoot kung hindi mo lang mapapansin ang baril na nakasuksok sa kanyang kaliwang tagiliran."Sinundo ko na kayo para sabay-sabay na tayong pumunta dun." Aniya at napansin si Alexander. "Santiago." Matipid nyang bati rito.Tinanguan lang sya nito."Dala ko 'yung private helicopter ni Dos. Naka-park sa helipad ng hotel." Aniya.Oo nga pala. Marunong sya magpalipad ng helicopter at eroplano. May lisensiya din 'yon, eh.
I woke up disoriented. Hindi ko agad naalala kung nasaan ako. I was still feeling scared and at the same time, lonely.Hindi natapos sa pagkamatay ng aking mga magulang ‘yung panaginip. It was a long shitty one. It was like a walk back to all the things that happened in my life – a frightening walk.May isa roon noong seventh birthday ko. A woman came in the house. Kilala siya nina Daddy Samuel at Ninong Raphael. Remembering it now, I just realized the woman was Helena De Leon-Soriano.“Two days.”Napalingon ako sa nagsalita. Nakaupo sa sahig katabi ng papag na kinahihigaan ko si Justin. Tsaka ko naalala na nasa isang kubo kami sa may Mt. Bandilaan.Bumangon na ako at pinasadahan ng tingin ang kasama ko. Mukhang kagigising lang din niya dala ng magulo pa ang kanyang buhok.“Anong two days?” tanong ko sa kanya.Sinalubong niya ang aking tingin. “Two days tayong wala sa mundo. Nauna lang a