Chapter 10 – The Erased Inferno

Justin did not show up in the mansion the next morning. Wala ring balita tungkol sa kanya matapos maputol ang tawag niya ng gabi. Thus, Apollo and I went underground to see Xander before we went to the university.

We were already outside our office when I noticed the paper pasted below Justin and Xander’s names on the wall beside the door. I took the paper revealing my name and Apollo’s.

The paper reads: Mrs & Mr Torralba which looked like it was hand-written by a kindergarten.

I heard Apollo chuckled before going inside the office. Malamang siya na naman ang gumawa nito. I made a face and was about to crumple it when I noticed something odd about the way it was written.

Oo, mukha iyong sinulat ng bata, pero parang sinadya iyong gawing ganoon. Kaya sa halip na lakumusin at itapon, itinupi ko iyon ng maayos at ibinulsa bago ako pumasok ng opisina.

Naroon na si Xander na nakasandal sa mesa niya habang pinag-aaralan ang mga idinikit niyang pictures at mga nakasulat sa malaking white board sa dingding.

“Ikaw ba naglagay nung letseng papel sa ibabaw ng pangalan ko at pangalan ni Apollo sa labas?” tanong ko rito.

“Why would I do such stupid thing,” he said without pulling his gaze from the data in the board.

So hindi niya napansin ang napansin ko. Malakas ang kutob kong si Justin ang nagdikit nun.

“Bakit, inalis mo?” tanong naman sa akin ni Apollo.

Tumabi ako kay Xander at tinignan rin ang board. “Oo,” matipid kong sagot.

Lumapit sa amin si Apollo at inabutan ako ng isang tasang kape. “Asan na?”

“Sinunog ko,” sagot ko at hinigop ang mainit na likido. Kuhang-kuha na ni Apollo ang gusto kong timpla ng kape kaya madalas hinahayaan ko nang siya ang gumawa ng akin.

Xander sighed. He massaged his temple with his knuckles. The guy was stressed. Halata sa magulo nitong buhok, wala sa ayos na neck tie at gusot at nakalilis na long sleeves. Isang araw pa lang ang nagdaan. Ano ba ini-expect nya? Ma-solve ang isang black coded na kaso sa loob lang ng bente-kwatro oras?

“Were you up all night?” tanong ko rito.

Tumango ito at nagtungo sa upuan niya. Isinandal nito ang ulo sa sandalan ng upuan pagka-kwan at ipinikit ang mga mata. The legendary Hunter was slowly losing his arrows.

Pumunta ako sa mesa ko, ganundin si Apollo sa sariling niyang mesa malapit sa akin. He gave me a brief meaningful look before busying himself on whatever he was working.

“Have you found out anything already?” Tanong ko muli kay Xander

Nanatili lang siyang nakapikit, pero sumagot siya. “The dead politician was a city councilor planning to run as mayor on the coming election.”

“And?” untag ni Apollo.

“And apparently someone wanted him dead.”

“Sino sa palagay mo?”

Dumilat siya at tumingin sa akin. “I don’t assume, Nyx.”

Binuka ko ang bibig ko para sana sumagot pero itinikom ko rin. I just realized my mistake.

“Any possible suspects? That’s what she meant.” Apollo said, saving me from embarrassment.

Xander’s eyes seemed to laugh. At nakuha pa niyang ma-amuse sa amin. How annoying.

Inilipat niya ang tingin sa white board. Sinundan ng aking mga paningin ang tinitignan niya. Tatlong larawan ang nakadikit doon, pero ang isa, silhouette lang ng isang lalaki.

“I found three. One is the current city mayor, Joaquin Cena. Napabalitang tatakbo uli sa eleksyon. Magkasundo naman sila ni Deterra until he planned to go neck-to-neck with him. May nakapagsabi sa akin na ilang araw bago matagpuan ang bangkay ni Deterra, nakitang parang nagtatalo sila ni Mayor Cena. Something about a new business. Hindi ko lang alam kung kaninong business.”

Itinuro niya ang pangalawang larawan. “Next is the current vice mayor, Emil Montejo.” Muli siyang lumingon sa amin. “You know what’s funny? They’re best friends. Went to the same university, got the same degree, PolSci. Mayor Cena and Vice Montejo ran and won the election six years ago. Second term na nila ‘to. Si Deterra, first term.”

Best friends. One of them, dead. I felt a chill run down my spine.

“Sino ‘yang hindi pa nakikilalang suspect?” tanong ko na lamang na pilit itinago ang kakaibang naramdaman ko, pero hindi iyon nakaligtas kay Xander though he let it slide and went to answer my question. Good.

“Ang taong pinagtatalunan nila.”

Pinagtaasan ko siya ng kilay. “What do you mean?”

“Hindi ba’t sinabi kong may pinagtatalunan si Mayor Cena at Deterra about business something? Maaaring may kinalaman ang taong ito doon. Makikita niyo ang isang itinatayong building sa sentro ng lungsod. Malaking negosyo. Isang malaking negosyo sa gitna ng isang maliit na lungsod. At may mga tumututol doon, isa na si Deterra.”

Isang mahaba-habang katahimikan ang sumunod. Our minds were possibly reeling with the same conclusion. But at least, we already had something in our hands.

“Natapos mo na palang pag-aralan ang singsing?” Xander asked later.

Bigla akong napalingon sa kanya, pero mabilis din akong nagbawi ng tingin.

“No,” pagsisinungaling ko. Master ko na ang bagay na ‘to and I didn’t want him to know what I learned about the ring. “Hindi ko na nagawa kagabi dahil sa sobrang pagod. Nakatulugan ko na nga ang pag-aaral nung mga data. Tapos ito pang walang kwenta kong partner, ginising ako sa gitna ng kasarapan ko ng tulog.”

“Nananaginip ka kaya. Tapos sasapakin mo pa ako,” kontra naman ni Apollo.

“Eh, gago ka kasi. Tapos may pa-poetry-poetry ka pang nalalaman.”

Mangangatwiran pa sana si Apollo ng sumabad si Xander.

“I don’t have the sharp senses as you do, but I know when people lie.”

Awtomatiko akong napatingin dito. Nakapilig ang ulo nito sa direksiyon ko at mataman akong tinitignan. His face was blank. He was carefully hiding his emotion, but I didn’t back down.

“At anong gusto mong palabasin?” Matapang kong tanong. I would never let Xander win this time.

Ito ang unang nagbawi ng tingin. “Na sincere si Apollo sa nararamdaman niya sa ‘yo para bigyan ka niya ng isang tula. Am I right, Apollo?”

Wait—what?

Sumang-ayon naman si Apollo na alam kong nakisakay lang para itago ang awkward naming sitwasyon.

“Ha-ha. And now the Hunter is playing cupid with his arrows. ”

He just shrugged and closed his eyes again.

I stood up and went to his table. I took out the ring from my blouse’s pocket and put it on his table. “Hahayaan na kitang pag-aralan ang singsing. I trust Justin’s judgement that you will find a better lead on it than me. I’ll just focus on the role assigned to me in this game.”

“Which is?”

“To stay out of my brother’s eyes. Mahirap ng mabuko. Baka masira ko pa ang diskarte ng grupo,” I said and went towards the comfort room. “Magsi-CR lang ako tas alis na tayo, Apollo.”

Pumasok ako sa banyo at binuksan ang gripo. Inilabas ko ang papel mula sa aking bulsa at pinag-aralan iyon.

Ang letter ‘M’ ng Mrs at Mr ay nakasulat na parang natumbang malaking titik ‘E’. Ang simbolong ‘&’ naman ay nakasulat na parang pinagdikit na maliit na letter ‘d’ at ‘k’. Ang maliit na letter ‘r’ naman sa Mr ay medyo magkalayo ang pagkakasulat ng hook nito sa itaas na bahagi at may maliit na curve sa buntot nito. Mukha itong letter ‘y’ na tinipid masyado ang buntot. Ang ‘Torralba’ naman ay maayos naman ang pagkakasulat bagaman maliit na titik ‘t’ ang ginamit.

Kaya kung aayusin ang pagkakasulat ganito ang kalalabasan: Ers dk Ey torralba.

Itinupi ko muli ang papel at ibinulsa iyon. Kunwaring nagbuhos ako sa kubeta bago isinarado ang gripo. Paglabas ko, naghihintay na sa akin si Apollo sa pinto ng opisina.

Tila nakatulog naman na si Xander sa upuan niya kaya hindi na ako nagpaalam at lumabas na kami.

Pagdating sa taas, kinuha ko muna ang bag ko sa kwarto. Inilagay ko sa loob niyon kasama ang yellow paper, ballpen at make up ang Browning 9mm tsaka dumiretso sa parking lot. Nakasakay na si Apollo sa kotse niya at umaandar na rin ang makina ng sasakyan. Alam niyang ayaw kong pinagbubuksan ako ng pinto kapag wala pa kami sa pagpapanggap kaya madalas, nauuna na siyang sumakay sa akin.

Sumakay na ako ng kotse.

Kalalabas lang namin ng vicinity ng District Five nang tumunog ang cellphone ko. Naalala ko si Daddy. Baka ipapaalala na naman niyang umuwi ako sa susunod na lingo dahil “tapos na” ang kasong hinahawakan ng kuya ko. Hindi lang nila alam, may bago itong kasong hinahawakan na sa ikinamalas-malas nga ay sya ring hinahawakan ko.

Tinignan ko kung sino ang tumatawag, pero unregistered number iyon. Napakunot ang noo ako. Sino pa bukod sa pamilya ko at kay Apollo ang nakakaalam ng personal number ko?

Sinagot ko ang tawag, pero hinayaan ko munang ang tumawag ang unang magsalita.

“Hello?”

Hindi ko kilala ang boses ng lalaking tumatawag kaya hindi muna ako sumagot.

“Hello? Ms. Anicka Meneses?”

Nagkatinginan kami ni Apollo.

Paanong may tumawag sa personal number ko na may kinalaman sa trabaho ko? Tulad nga ng sinabi ko, si Apollo ang tumatanggap ng mga messages at tawag para sa akin na may kinalaman sa trabaho.

“Yes? Ako nga po. Bakit?”

“This is PO1 Frederico Cano. Natagpuan namin ang kotse ng kapatid mong si Justin Meneses sa isang isolated na lugar.”

I grasped Apollo’s arm.

“Tadtad ng bala ang kotse at basag ang salamin ng mga bintana nito,” dagdag ng pulis. “Nakabukas ang pinto sa tabi ng driver’s seat pero…”

“Pero?”

“Pero hindi natagpuan ang kapatid mo saan man sa palibot ng crime scene.”

I made a fake gasp, bu, my mind was trying to assess the situation.

“May…may nawala po ba sa mga gamit niya? Nanakawan po ba siya?”

“No. Nasa loob ng kotse ang bag niya na naglalaman ng wallet, cellphone at ilan pang personal niyang gamit.”

Of course, it wouldn’t be robbery, but why would his attacker leave his things on the scene? Did they know his real identity? If yes, why would they leave his belongings recklessly?

I remembered Xander telling us that the database of all the organization’s Junior Agents was missing. Tss. How could the movie theatre I saw in my trance explain the situation?

“Baka pwede po kayong pumunta sa kinaroroonan ng kotse para matukoy niyo kung sakali ang may kagagawan nito sa kapatid mo.”

“Sige po, sige po. Papunta na po kami diyan ng boyfriend ko,” nilagyan ko ng pagkataranta ang boses ko.

Binigay ng pulis ang address bago tinapos ang tawag.

I pursed my lips. What the hell happened to Justin? And how did he get my personal number?

Then I remembered trying to call him yesterday with my number after Apollo received the coded message. Did he know it was my calls he missed? Pero bakit niya s-in-ave ang number ko bilang kapatid niya?

“Is that a real cop?” tanong ni Apollo.

Oo nga ‘no. ‘Di ko naisip ‘yun. Maaaring bitag iyon para sa amin.

“Are you willing to risk your car’s life if ever the call is a trap?” Balik kong tanong.

Nagkibit-balikat siya, walang pag-aalinlangan sa kanyang mukha. “Do you have your gun?”

I tapped my bag meaning I had it. Buti na lang naisipan kong ilagay ‘yon bago kami umalis. “And you?”

He took his .357 IMI Desert Eagle on the glove compartment of his car. Naroon din ang Beretta niya at isa pang Colt M1911. Siya na talaga ang ready.

“Take the Beretta. Idagdag mo diyan sa Browning mo,” utos nito.

I did what he said and added it to the mess inside my bag. “How I wish I’m riding my Ducati right now.”

Apollo smirked. “Mas safe ang sasakyan ko.”

Palibhasa bulletproof ang sports car niya. Ang yabang. Kainis!

Pero speaking of bulletproof cars, ‘di ba dapat bulletproof ang kotseng gamit ni Justin? Lahat ng sasakyang pino-provide ng PUGITA, bulletproof, eh. Paano ‘yon natadtad ng bala?

Narating namin ang address na binigay ng nagpakilalang pulis. Hindi naman iyon mahirap hanapin dahil malayo pa lang natanaw na namin ang mga nagkalat na patrol cars at vans ng mediamen sa magkabilang gilid ng kalsada.

Medyo binagalan ni Apollo ang pagpapatakbo ng sasakyan hanggang sa itigil niya ito ilang metro ang layo mula sa van ng isang tv network.

Ito ngayon ang mahirap dito—maraming press people. Damn!

“Paano ‘to?” tanong ni Apollo.

Paano nga ba?

“Wait.” Idinial ko ang numero ni PO1 Cano sa cellphone ko. Nakadalawang ring lang ay sinagot naman agad nito. “Hello, sir?”

“Hello, Ms. Meneses.”

“Ah, sir. Narito na po kami malapit sa area. Kaso natatanaw ko pong maraming reporters. Hindi ho ba delikado para sa akin kung lalabas ako sa telebisyon o pahayagan niyan kung sakali? Baka ako ang isunod ng mga gumawa niyan kay kuya,” sabi ko sa nag-aalangang tinig.

Best actress na ‘to.

“Ah, sandali. Sandali.”

Narinig kong itinaboy ni PO1 Cano ang mga reporters na naroon. Sinabi niya rin ang alanganin ko. May mga narinig akong dumaing na mga reporters, pero sumunod naman ang mga ito. Sino bang gustong masisi sa susunod na krimen na maaaring mangyari?

Hinintay muna naming makaalis ang huling van ng mga reporters bago kami lumapit sa crime scene at bumaba ng sasakyan. Kunwari nagmamadali akong bumaba at lumapit sa pamilyar na sasakyan.

“Ms. Meneses?” tawag sa akin ng isang unipormadong pulis na sa palagay ko ay nasa dalawampu’t limang taon na. Hindi kalakihan ang katawan nito ngunit halata namang sagana ito sa workout. May kaputian ito at kasingtangkad rin ni Apollo. Maamo ang mukha nito, taliwas sa propesyong pinili nito.

“Ako po ‘yun, sir,” sinigurado kong nag-aalala at may halong takot ang ekspresyon ng mukha ko bago ako bumaba ng sasakyan. “N-nahanap niyo na po ang kuya ko?”

Apollo also put his act pulling me into half an embrace. I put my left arm on the back of his waist while I dramatically clutched my chest with my right.

Umiling ang batang pulis. “Hindi pa, pero nagpakalat na kami ng mga tauhan namin para halughugin ang buong lugar. Baka sakali makita natin siya. Pero kung hindi, idedeklara nating kidnapping ang naganap.”

Hindi agad ako nagsalita…para kunwari sobrang nag-aalala ako at kung anu-ano iniisip ko kahit ang talagang naglalaro sa isip ko ay ang tanong na ‘Anong pina-plano mo, Justin?’

“Narito ang mga gamit ng kapatid mo,” iniabot niya sa amin ang backpack na gamit ni Justin kahapong nagpunta kami sa university. “Pakitignan lang kung may kakaiba sa mga gamit niya at baka yun ang makapagturo sa atin ng kinaroroonan niya.”

Kinuha ko ang bag at binuksan iyon. Isang folder ng mga photocopied na syllabus, pabango, ballpen, cellphone, wallet at dalawang libro—Dan Brown’s Inferno at Dante Alighieri’s Inferno.

Ers dk Ey torralba. Remove Apollo’s surname. Ers dk Ey…Erased Key…

The cryptogram key that was erased due to the death of the two District One newly wedded agents was Inferno by Dante Alighieri.

What did Justin want me to do with it?