We don’t yet know what kind of monster the killer or killers are, but we are sure it isn’t human.
I stared blankly on the dark horizon before me while my mind drifted off to the far corner of imagination. The case was by far the most ridiculous thing that would ever happen to me.
Hindi ko maitatangging naexcite ako ng ibigay nila ang kaso sa amin. Unang beses ko kasi iyon na hahawak ng isang kasong coded Black.
All cases the organization handled were sorted according to how dangerous the case was and how much time it required. It was sorted in four colors: White, Grey, Brown and Black. White coded cases were the easiest. Three days was the longest timeframe for those cases to be solved. It also needed only one agent to solve it. Grey coded were the cases that required a week or two. Often it involved one or two agents. Sometimes it required a team. The brown coded ones were the cases which remain unresolved for the long period of time. Hindi basta-basta ang mga ito dahil walang time frame na inilalaan sa pag-solve ng ganoong uri ng mga kaso. Minsan dahil sa tagal na ng mga kasong ‘yon, kulang-kulang na ang mga ebidensiya kaya’t taon pa rin ang inaabot bago tuluyang maresolbahan.
Sa mga kasong ‘yon nagsimula ang career ng Psyche Underground.
Ang dami na kasing natambak na unresolved cases sa bansa kaya sa kabutihang loob ng magkapatid na SPO2 Antonio de Leon at Atty. Helena de Leon-Soriano at ng tatlo pang tao, itinayo ang Psyche Underground Intelligence Agency higit tatlumpung taon na ang nakakalipas. Nagsimula sa limang miyembro, lumaki ito hanggang sa magkaroon ng labing-tatlong distrito.
Ang black coded cases naman ay ang mga kasong delikado, walang identified suspect at kinakailangan ng sapat na panahon para maresolbahan. Kaya nga nagtataka ako kung bakit kami isinali sa pag-resolve ng isang black coded case. They were supposed to be assigned to a Senior Agent.
The case was a confusing one too. Masyadong maraming kulang. Another thing, I didn’t want to support their theory for the case. However, it was the better theory next to a megalomaniac serial killer.
And even though I was itching to see the corpses of the victims, it was impossible. All corpses went missing three days after they were found.
We already had the copy of the autopsy report for the two victims, but the remaining three had not been examined yet before they went missing. The police and two of District Five’s detectives investigated the morgue where the bodies were brought, but they arrived at the same absurd conclusion: the dead resurrected.
I came out of my deep thoughts when someone knocked. Napalingon ako sa pinto ng kwartong tinutuluyan ko, pero hindi nag-abalang tumayo at pagbuksan ang sinuman. Bahala siyang isiping tulog na ako.
Inilipat ko ang tingin sa puting folder sa ibabaw ng mesang nasa harapan ko. Hindi ko pa pinagkaabalahang basahin ang nasa loob nun dahil binabagabag na ako ng mga sinabi ni Agent 7 kanina.
I looked back at the wide earth before me. Malawak ang lupang kinatitirikan ng District Five katulad din ng iba pang distritong napuntahan ko, pero ang pinakanai-iiba ay ang District Zero kung saan isang pang-mayamang night club ang itinayong balatkayo ng organisasyon. Palibhasa, puro mga lalaking agents ang naroon. Ako lang at ang sekretarya ni Agent Zero (ang dakilang agent na misteryo pa rin sa akin hanggang ngayon) ang tanging mga babae sa distrito.
Tumigil na rin sa pagkatok ang kung sinuman, pero maya-maya lang tumalon mula sa kabilang terrace ang isang nakangising hoodlum.
“Anong ginagawa mo rito?” pagtataray ko. The sweet evening breeze suddenly became a raging wind.
Justin sat across me and crossed his arms on his broad chest. He also put his feet on the vacant chair on his right. He was eyeing me like a madman. “Good evening din sa ‘yo, Nyx.”
Nyx was my nickname which also happened to be the Greek goddess of the night.
Ibinalik ko ang tingin sa kawalan. “Maninira ka ba ng gabi ko?”
“Oo sana kaso mukhang sasamain na naman ako sa ‘yo kung gagawin ko.”
“Buti naman alam mo,” sabi kong nakangisi. Sumeryoso ako nang maalala ko ang kaso. “Ipaliwanang mo nga sa’kin ang laman ng folder na ‘yan.”
Kinunutan niya ako ng noo. “Bakit? Hindi mo pa ba binabasa?”
Umiling ako. “Tinitimbang ko pa ang mga sinabi ng matanda kanina.”
Bumuntong-hininga ito. “May mali sa kasong ‘to. Hindi ko lang matukoy kung ano kaya ayaw ko munang mag-conclude. Dahil sa linya ng trabaho natin, wala ng imposible.” Seryosong sabi nito. Eto ang maganda kay Justin, nakakausap ng matino pagdating sa trabaho.
Ewan ba, pero sang-ayon ako sa sinabi niyang may mali nga sa kaso. Malakas ang pakiramdam kong malaking bahagi ng pagkatao ko ang sangkot dito hindi lang ang trabaho ko.
“Apat na biktima ng pagpatay, pare-parehong estudyante ng kilalang university. Ang ika-lima, pulitiko sa capital city ng probinsiya. Nababalitang tatakbo raw bilang mayor ng lungsod sa eleksyon next year.” Panimula nito.
“At hindi nila itinuturing na isolated case ang pulitiko?” paglilinaw ko.
“Hindi, dahil ayon daw sa mga pulis at sa mga detective ng Singko, pare-pareho daw ang paraan ng pagpatay. Four puncture wounds sa leeg, nothing more.”
“Ano ang interval ng pagpatay?”
“Two to four days after a corpse went missing.”
Odd. Really odd.
“Aside from that, anong meron sa mga biktima at bakit sila ang mga piniling patayin?” tanong ko.
“So far, walang hint. The students are just ordinary students like what everybody believes. ‘Yung pulitiko…” He shrugged. “’Yun nga running for mayor. And…” He typed something on his phone and showed it to me.
Dey r hiding somting from us.
I looked him in the eyes. He seemed convinced of his thought. Another reason why the organization could not kick Justin out despite his arrogance was his accurate instincts. So if he believed District Five was hiding something from us, then I had to agree.
“But why us? I mean, it’s an honor to work on a black coded case lalo na at Junior Agents pa lang tayo—“
“Top Junior Agents,” paalala ni Justin.
“Yeah, the top two and three Junior Agents plus a Novice,” paglilinaw ko naman. Of course, I was better than Justin, but someone was better than the two of us combined in the Junior Agents Division. “Why not ask the Hunter? He’s the best Junior Agent.”
Naputol ang usapan namin nang biglang may kumalabog sa likuran ko.
“Hindi mo ako pinagbuksan, pero nandito ‘yang walang modo na ‘yan,” sabi ni Apollo at hinila ang upuang kinapapatungan ng mga paa ni Justin. Inilapit nya ito sa tabi ko at umupo.
So, it was Apollo who was knocking a while ago.
Nakangisi lang si Justin sa sinabi ni Apollo at umayos ng upo. “A real agent needs not to knock. Ask her,” sabi nito at itinuro ako.
I smirked. “I don’t know. I’ll kick the door if I can't help it.”
Mahinang natawa ang dalawa sa tinuran ko.
“So anong ginagawa niyo ngayon sa harap ko?” Tanong ko sa dalawa. Tuluyan nang nasira ang katahimikan ko. “Baka kayo ang sipain ko ng tig-isa diyan.”
“Ewan ko diyan sa boyfriend mo. Basta ako nakikitambay lang,” sagot ni Justin. Inirapan ko ang kumag. ‘Yon lang ang ayaw ko na kasama ang dalawang ‘yon. Uulanin ako ng sakit ng ulo.
Wala sa amin ni Apollo ang nakapagtama ng term na “boyfriend” (kahit alam kong hindi naman siya papalag) dahil tumunog ang cellphone ko na nasa ibabaw ng mesa.
Pinulot ko iyon at tinignan kung sino ang tumatawag. Dad ang pangalang lumabas sa screen.
“Keep your mouth shut for a while,” mariing paalala ko sa dalawa bago sinagot ang tawag.
I adjusted my voice to a cheerful tone of an excited daughter. “Hello, Dad!”
“Hello, Nickie,” bati ng baritonong boses ng aking ama.
Apollo snickered beside me and I glared at him in return. Plano pa yata niyang ibuko ako sa tatay ko.
“Dad, napatawag ka?”
“Kakamustahin lang sana kita. How’s your trip?”
Ang alam ng daddy ko ay nasa probinsya ako dahil sa isa ko pang trabaho. I was a landscape and food photographer of a magazine company my mom owned. The career I chose was very much appropriate to cover my job as a secret agent. Walang naghihinala kung saan ako pumupunta dahil kapag bumabalik ako sa kompanya ay marami akong litrato at kwentong dala.
“It’s fine, Dad. The place is wonderful. Don’t worry, uuwian ko kayo ng pasalubong ni Mommy at ni Aaron. Hindi ko lang alam kung gaano ako magtatagal kasi may nakita akong mga kakilalang videographers and they are asking me if I wanted to do a film with them.” It was a good excuse and my dad would not suspect the lie.
“Really?” In the tone of my father’s voice, I was sure I was right. “Good for you. At least you will not be nagging me anymore about trying another job.” He chuckled. Haayy, Dad. Kung alam mo lang.
“Anyway,” pagpapatuloy niya. “Your brother is going home next week. You know, he’s taking a vacation after a case. I just thought na baka gusto mong umuwi para magka-bonding kayong dalawa pati na rin si Aaron. Naku, kinukulit ako kung kelan ka daw uuwi at namomroblema na daw siya sa Algebra niya.”
Natawa ako. Aaron was in second year college already, pero he would still pester me about helping him in his lessons. Sobrang malapit kami sa isa’t isa hindi tulad ng relasyon ko sa nakatatandang kapatid namin. Hindi alam ng mga magulang namin na sa tuwing magkasama kami ni Kuya Dominic ay kulang na lang magka-earthquake at tsunami.
Simula pa man noong maliliit kami ay hindi na lingid sa kaalaman ko ang pagkasuklam sa akin ng kuya ko. Hindi lang namin ipinakikita sa mga magulang namin lalo na kay mama dahil may sakit ito sa puso. Kung may pagkakasunduan man kami sa isang bagay, ‘yun ay ang ‘wag ng pasamain pa lalo ang kalagayan ni mama.
At siya nga pala, hindi ko sila tunay na mga magulang at mga kapatid.
“Okay, I’ll do my best to come home next week. Miss ko na rin si kuya eh,” pagsisinungaling ko. Imposibleng makakauwi ako next week, pero alang-alang sa kapakanan ng mga magulang na itinuring akong tunay na anak, makikipag-bonding ako sa demonyo kahit isang araw lang.
“Sige. Asahan namin ‘yan. Tsaka nga pala, kinakamusta ka ng ninong Raphael mo.”
“Okay po. I’ll just text him to tell I’m okay.”
“Sige. Take care of yourself, ha.”
“Yes, always.”
“Okay. Bye, Nickie.”
“Bye, Dad,” and we both hanged up. Napabuntong hininga ako pagkatapos. Parang gusto kong ibato ang cellphone dahil sa bigat ng loob na nararamdaman ko.
“Nickie.”
I almost forgot na may kasama pala ako. Tinapunan ko ng masamang tingin si Justin.
“Shut up,” I hissed at him. Tumawa lang ito.
“You know, I forgot to tell you something. The first time we met, I felt something dark in you, then when I learned that you’re related to Samuel Velchez and Raphael Vittorio, I confirmed the feeling.”
Binigyan ko ng blankong tingin si Justin. Hindi ko alam kung ano ang pinagsasasabi niya, pero dahil si Justin siya, alam kong tama siya.
“Whatever you say, dela Riva,” ang tangi kong nasabi.
Tumayo na ito at naghandang tumalon sa katabing terrace. “The great Agent Night knows nothing about the most important thing in her life,” sabi nito at lumukso na sa kabila.
“Mamatay ka na!” pahabol ko bago siya tumatawang pumasok sa kwarto niya.
I heard Apollo sighed. Tumayo na rin ito.
“We’ll just talk about the case tomorrow. Alam kong pagod ka na. I should have known, Agent 15 is that arrogant,” sabi nito.
“Yeah, he’s really an SOB, pero maasahan natin siya sa trabaho. I can tolerate his nasty attitude just like how I survive every single second I’m with you.”
Apollo laughed. Kung hayagan siyang umaamin na gusto niya ako, hayagan rin akong umaamin na ayaw ko sa kanya.
“I know, sweetheart,” sabi niya at mabilis pa sa kidlat na ginawaran ako ng halik sa labi.
Bago pa ako makahuma at matadyakan siya sa kanyang kayaman ay mabilis na siyang nakatalon pabalik sa terrace ng kwarto niya.
“’Langya ka talaga, Torralba!” Galit kong sigaw sa kabila ng pagbilis na naman ng tibok ng pesteng puso ko.
“I love you, too!” Ganting sigaw niya bago pumasok sa kwarto.
I gritted my teeth out of frustration. Nasubok talaga ang pasensya ko sa kasong ‘yon.
The next morning, we went underground after eating breakfast. Kasabay ko si Apollo samantalang nauna na daw si Justin sa amin.Dumiretso kami sa conference room tulad ng bilin ng guwardyang sumalubong sa amin sa labas ng elevator. Wala pa masyadong tao sa building sapagkat maaga pa naman, pero may mga mangilan-ngilan na abala na sa kanya-kanyang opisina at halata mong wala pang mga tulog.Resident agents of every district could go in and out of the establishment depending on them. Minsan may mga field agents na pumapasok lang para magreport ng mga nakukuha nilang impormasyon tungkol sa kasong hinahawakan nila. May iba naman na magre-report lang sa opisina kapag tapos na nila ang kaso. Ang mahalaga matapos nila ang kaso base sa timeframe na inilaan dito.Agents were classified based on their experience. It was not based on age or sa kung gaano ka na katagal sa organisasyon. New recruits were called Novice Agents. Sa kanila ibinibigay ang White coded cases o
The meeting didn’t last long. Xander just discussed what had been included in the folder, but he didn’t mention the ridiculous theory. It was either he didn’t know or he didn’t want to share it with the rest of the team. Like I said, trust no one.After the meeting, Senior Agent 7 led us to our office. Nasa iisang opisina lang kaming apat which was irritating. Buti na lang hindi namin kailangan araw-araw magkita…or so I thought.I checked myself in the mirror one last time before grabbing my handbag and a brown envelope containing my school documents. I was a college student again.Dumiretso na ako sa parking lot kung saan naabutan ko si Apollo na naghihintay. Tulad ko, naka-school uniform din siya. White polo, dark blue slacks at black shoes ang suot niya. Ganoon din ang kulay ng suot ko: white blouse, dark blue pants at black shoes. May idinagdag silang palda sa ‘costume’ ko pero ayokong gamitin ‘yon.
Bago pa man mapatay ni Justin ang makina, nakalabas na ako ng sasakyan. I was fuming!Why on earth didn’t they tell me that the evil brother of mine was also working on that goddamn case?! Why?!Justin came out of his car and faced me. His handsome face was blank and I couldn’t read any expression on it. Or was I just so upset?“Huminahon ka nga!” Utos nya sa akin.“Sino bang hihinahon sa napaka-awkward kong sitwasyon? Oh, please!”“We don’t know yet kung ano ang role rito ng Dominic na ‘yon kaya ‘wag ka ngang aburido diyan. Ilalaglag mo tayo, eh!”Marahas akong bumuntong-hininga. Of course, it was possible that they would seek the help of Dominic in that case. It was a homicide and he was an excellent police detective!“What would I do now? Should I hide every time I see him? At tsaka you just said that you already met him. Then he probably knew you already
Pagkatapos ng klase namin, hindi agad kami nakaalis ng classroom. Sasadyain sana naming magpahuli na lalabas tulad ng mga nakasanayan kaso inulan na agad kami ng interview ng mga kaklase namin.Ang daming tanong—kesyo, saang school daw kami galing, bakit kami lumipat, gaano na katagal ang relasyon namin (na masayang sinagot ni Apollo ng dalawang taon), paano nanligaw sa akin si Apollo, anong pabangong gamit ko, paboritong ulam, pangalan ng aso ko, etcetera, etcetera, etcetera. May nag-imbita rin sa amin na umattend ng Acquaintance Party sa darating na byernes ng gabi.Hinayaan ko na si Apollo na sumagot sa mga tanong nila. Matipid na ngiti, tango at iling lang ang isinasagot ko. Kahit na kating-kati na ako lumabas at sundan ang lalaki sa unahan ko, hindi ko na nagawa dahil mabilis pa sa alas-kwatro itong lumabas pagkasabing ‘class dismiss’ ng professor.Paglabas namin ng room (sa wakas!) ay dumiretso kami sa canteen ng college para bumili
“Nickie?”Naikuyom ko ang mga kamao ko dala ng pinipigilang inis.Lumapit sa amin si Apollo. I swear, kung hindi kami undercover agents sa mga oras na ‘yon malamang nabugbog ka na ang lalaking ‘yon. Siya ang maglalaglag sa amin, eh!“Halika nga,” I grabbed his right arm and tugged him to the stairs. Hindi naman pumalag ang loko. Natigilan kami pagdating namin sa second floor.Puno ng mga naghihintay na mga estudyante ang corridor pag-sapit namin doon. Inilipat ko ang pagkakahawak ko kay Apollo sa kamay niya. I acted as if I was in love although I was really fuming out of rage inside. Magkahawak kamay naming binagtas ang corridor.Pinagtitinginan kami ng ilang mga estudyante kaya hindi ko masesermonan si Apollo. Hinigpitan ko na lang ang pagkakahawak ko sa kamay niya.“You’re hurting me, sweetheart,” matamis na bulong sa akin ni Apollo. Kung sa ibang pagkakataon siguro, natunaw na ak
I kept on running. I tried to fly, but I only succeeded in jumping high before falling again. The rice field seemed to go on forever and they were still in pursuit, then I arrived at a wide yard in front of an old grim-looking wooden house. I went inside and descended a stair. Yes, descended.A smell of something burning welcomed me upon reaching the foot of the stair. I looked around. I saw a four poster bed in the middle of the room. There was a wooden cabinet next to it and a side table on the other side of the bed. I saw a revolver on the table. The room was familiar as if I had been there before.Then I heard a gunshot and the scream of a woman. I turned around, but no one’s there. I could only see smoke. Then someone whispered my name directly in my right ear, “Anicka…”Dala ng pagkabigla, napabalikwas ako ng gising mula sa mesang kinayuyukyukan ng ulo ko at awtomatikong lumipad ang kaliwang kamay ko. Subalit bago pa man luma
Justin did not show up in the mansion the next morning. Wala ring balita tungkol sa kanya matapos maputol ang tawag niya ng gabi. Thus, Apollo and I went underground to see Xander before we went to the university.We were already outside our office when I noticed the paper pasted below Justin and Xander’s names on the wall beside the door. I took the paper revealing my name and Apollo’s.The paper reads: Mrs & Mr Torralba which looked like it was hand-written by a kindergarten.I heard Apollo chuckled before going inside the office. Malamang siya na naman ang gumawa nito. I made a face and was about to crumple it when I noticed something odd about the way it was written.Oo, mukha iyong sinulat ng bata, pero parang sinadya iyong gawing ganoon. Kaya sa halip na lakumusin at itapon, itinupi ko iyon ng maayos at ibinulsa bago ako pumasok ng opisina.Naroon na si Xander na nakasandal sa mesa niya habang pinag-aaralan ang mga idini
“I know you’re doing your own investigation of this case, but don’t you trust me that much that you need to hide things from me?”Tinignan ko ang nagda-dramang si Apollo. Nakapako lang ang tingin nito sa daan.I sighed and took my eyes away from him. Ibinalik ko ang tingin sa daan.Kapag ba may inililihim ka sa isang tao, ibig sabihin na ba n’on wala kang tiwala sa taong ‘yun? Hindi ba pwedeng pinag-aaralan ko muna ‘yung mga nakuha kong ebidensiya bago ko ibabahagi sa kanya kapag may nabuo na akong conclusion?“Ibalik mo na lang ako sa District Five. Wala ako sa mood pumunta ng university,” utos ko. Ikinuyom ko ang kanang palad ko. Naramdaman ko ang maliit na nirolyong papel na nakasuksok sa suot kong singsing sa middle finger ko.Nakuha ko iyon na nakaipit sa librong ‘Inferno’ ni Dante Alighieri. Malamang inilagay ni Justin bago siya mawala.“I saw what you took f
I revved up my black Maserati at the same time the song "My Immortal" reached crescendo. The music kept me alert while driving. Mula kasi noong insidente sa lumang laboratory, madalas na akong mawala sa sarili. It wasn't remote viewing. Hindi na nga gumana 'yon mula ng gabing ‘yun, eh. I just...felt lost.It had been two weeks since that night. Apat na araw akong walang malay at nasa ospital. Sa loob ng apat na araw na 'yon, ang daming nangyari. My stepfather was brought to jail for homicide. Umamin siyang sangkot siya at si Raphael sa pagkamatay ng mga magulang ko. Kinupkop daw niya ako out of guilt at araw-araw niya raw pinagbabayaran ang kasalanang iyon. My stepmother didn't bear the news well. Mabuti na lang, nasa ospital pa siya kaya't nabantayan siya ng mga doktor nang malaman ang balita.Raphael was dead. He was cremated two days after para maiwasan na ring pagkainteresan siya ng mga bampira. Although malabong bumalik agad si Jacques Havillard sa ban
We immediately ran to the main building where Xander said they found the hostages (I was still trying to be objective). Nadatnan namin siya sa isang silid na nakaambang sa likuran ng main building kung nasaan ang tambakan ng mga lumang laboratory and hospital equipment."Where are they?" Bungad ni Dominic. Lalapit sana siya sa bintanang kinaroroonan ni Xander, pero pinigilan ko siya. Baka masira niya ang diskarte ng The Hunter."Andoon sila sa gitna ng tambak ng mga sirang gamit." Sagot naman nito nang hindi inaalis ang tingin sa telescopic scope ng sniper rifle niya. "Strapped on an operating table with wires connecting to heart monitors and bags of IV fluid injected to each of them. They're alive, but unconscious."So they were treated like the man we saw in a laboratory on the third building. Anong gagawin sa kanila?"Thank you. I got a picture." Sabi ko at pumihit patungo sa pinto."Saan ka pupunta?" Pigil sa akin ni Justin."I'll
Pinuri ko sa isip ang galing ng Gemini sa paghahanap ng ginamit naming mapa ng lugar. The place was accurately the same as the one on the map they obtained from some 'resources'.There were three buildings: one was the main building that formerly housed the offices. Nasa gitna iyon ng lugar. Beside it on the eastern part was the second laboratory. Nasa west ang unang lab. Sabi ni Alexander, maaaring nasa isa sa dalawang laboratory ang mga 'hostages'.I was being objective to focus more on the mission. Mukhang ganun din ang ginawa ng kapatid ko.Anyway, the first team (the Gemini, Agents 67 and 91) entered the main building; Xander and his group on the west lab; and kaming apat sa east lab. The teenagers played their part as well. They divided themselves into smaller groups of three and dispersed. Then the hunt began.Justin led our team while I brought the rear as we penetrated the east lab. There was no noise except for the slight sound our steps m
Agent Zero's office was in the last floor of the building. It was anything I expected, wide and white. Aakalain mong nasa langit ka na kapag tumapak ka sa opisina niya.She offered us to sit, pero walang umupo sa amin. We were too agitated to sit. A trip to her office was another lost of our precious time, but we just couldn't argue with her, could we? Kahit pa nga hindi buo ang tiwala namin sa kanya bilang mukhang may kinalaman din siya sa mga nangyayari bilang si Helena Soriano.Agent Zero leaned on her table and looked directly at me. "I believe you already know where the diamond is.""I do." Walang gatol kong sagot. Ramdam kong pinagtinginan ako nina Justin at Alexander."Good. Then we have nothing to worry about. Kailangan mo lang makuha 'yon."I smirked and shook my head. Ridiculous. "No."Lumukot ang mukha niya, hindi na naitago ang pagkadismaya. "You're being stubborn. Your family's lives are at stake! Bakit ayaw mong makipag-c
"Mga bampira rin ba?" Tanong ko kay Xander."No. And they're waiting for someone." He said, boring his eyes on me.With that look in his eyes, I already knew the answer, but I still asked. "Who?""Ikaw."Napapalatak ako. Pinagsiklop ko ang mga braso ko sa ibabaw ng aking sikmura at sumandal din sa dingding. Tsaka ko na-realize, hindi pa pala ako naliligo. Haayyy..."My life sucks." Himutok ko na lang. Hindi pa rin maka-get over ang utak ko sa nangyari sa amin sa kuta ng kulto, nadagdagan na naman ng panibagong alalahanin.May naghihintay nang sasakyan sa labas ng building pagbaba namin. Iyon ang nagdala sa amin patungo sa District Zero.Pagdating naman doon, dumiretso na kami sa conference room kung saan namin naabutan ang ilang miyembro ng The Furies liban kina Agent Three, Dos, Agustin at Yu. Naroon din ang kapatid kong mukhang tumanda ng sampung taon sa loob lamang ng ilang araw. Saglit kaming nagpalitan ng tingin. No smiles.
As soon as I asked the question, they started laying out their plans. Inis na napailing lang si Justin, pero hindi na siya nag-komento. Si Xander naman, ayun. At home na at home. Aakalain mong myembro din siya ng "law group" kuno na 'yon.Hindi pa nagtatagal, nagtatalo-talo na naman 'yung tatlo. Si Dos naman, tahimik na nakikinig at mahinahon na nagbibigay ng opinyon. The worst was Senator Cortez. Napaka-close minded niya. Kaya marahil naisip kanina ni Justin na maaari ngang sarilinin ng grupo 'yung itim na bato.Huh. And I began to wonder bakit mainit ang dugo niya sa senador.Naramdaman kong may tumapik sa akin kaya't nilingon ko ang katabi kong si Alexander. Mataman siyang nakatingin sa akin habang nakakunot ang noo."Ang lalim ng iniisip mo, ah." Aniya na ikinagulat ko.Nasa kabilang dulo kami ng mahabang mesa, medyo malayo sa mga nagtatalo-talo. Marami pang bakanteng upuan kaya't nakapagtataka rin na tumabi siya sa akin. Eh, si Justin ng
We flew to God-knows-where. Eh, malay ko naman. Parang google map lang ang natatanaw ko mula sa himpapawid. All I knew was that we landed atop a building.Pagbaba namin, natanaw ko agad ang mga nagtataasang building na nababalot ng maitim na smog. It was the indication that we were in the city. In the Lion's den perhaps? Pero sabi ng leon, patungo kami sa "Scorpion's Lair" though there's no Scorpion in PUGITA. None that I knew of anyway.Walang imikan kaming pumasok ng building. Nagpatiuna si Dos sa paglalakad kaya't lumakas ang hinuha kong alam niya ang lugar. Nakasunod lang ako sa kanila ni Xander nang marinig kong magsalita si Justin sa tabi ko."That's weird." Aniyang hindi inaalis ang tingin kay Dos.Saglit ko siyang tinapunan ng tingin bago ako nagpatuloy sa pagmamasid ng paligid. Kanina pa ako binabagabag, eh. Kahit nung nasa Singko pa kami."Which is?" Tanong ko na lang kay Justin."Earlier in District Five. Those who fired at
Magtatanghali na nang makarating kami sa mainland. Pagbaba namin sa pantalan, natanaw ko agad ang pamilyar na itim na Audi at ang may-ari nitong akala mo ay nagshu-shooting ng commercial dahil sa porma."What's up, Villanueva?" Bati ni Justin kay Xander na umayos ng tayo pagkakita sa aming papalapit.Nakasuot ito ng puting t-shirt na napapatungan ng itim na hooded jacket. Tinernuhan niya iyon ng fit denim jeans at itim na military boots. Kinumpleto pa ng suot niyang dark shades ang get-up niya. Para talaga siyang mag-po-photoshoot kung hindi mo lang mapapansin ang baril na nakasuksok sa kanyang kaliwang tagiliran."Sinundo ko na kayo para sabay-sabay na tayong pumunta dun." Aniya at napansin si Alexander. "Santiago." Matipid nyang bati rito.Tinanguan lang sya nito."Dala ko 'yung private helicopter ni Dos. Naka-park sa helipad ng hotel." Aniya.Oo nga pala. Marunong sya magpalipad ng helicopter at eroplano. May lisensiya din 'yon, eh.
I woke up disoriented. Hindi ko agad naalala kung nasaan ako. I was still feeling scared and at the same time, lonely.Hindi natapos sa pagkamatay ng aking mga magulang ‘yung panaginip. It was a long shitty one. It was like a walk back to all the things that happened in my life – a frightening walk.May isa roon noong seventh birthday ko. A woman came in the house. Kilala siya nina Daddy Samuel at Ninong Raphael. Remembering it now, I just realized the woman was Helena De Leon-Soriano.“Two days.”Napalingon ako sa nagsalita. Nakaupo sa sahig katabi ng papag na kinahihigaan ko si Justin. Tsaka ko naalala na nasa isang kubo kami sa may Mt. Bandilaan.Bumangon na ako at pinasadahan ng tingin ang kasama ko. Mukhang kagigising lang din niya dala ng magulo pa ang kanyang buhok.“Anong two days?” tanong ko sa kanya.Sinalubong niya ang aking tingin. “Two days tayong wala sa mundo. Nauna lang a