Chapter 5 – Undercover

The meeting didn’t last long. Xander just discussed what had been included in the folder, but he didn’t mention the ridiculous theory. It was either he didn’t know or he didn’t want to share it with the rest of the team. Like I said, trust no one.

After the meeting, Senior Agent 7 led us to our office. Nasa iisang opisina lang kaming apat which was irritating. Buti na lang hindi namin kailangan araw-araw magkita…or so I thought.

I checked myself in the mirror one last time before grabbing my handbag and a brown envelope containing my school documents. I was a college student again.

Dumiretso na ako sa parking lot kung saan naabutan ko si Apollo na naghihintay. Tulad ko, naka-school uniform din siya. White polo, dark blue slacks at black shoes ang suot niya. Ganoon din ang kulay ng suot ko: white blouse, dark blue pants at black shoes. May idinagdag silang palda sa ‘costume’ ko pero ayokong gamitin ‘yon.

Apollo smiled, amused of me. Sinimangutan ko naman siya.

“First day of school, nakasimangot ka? First day jitters?” biro nito.

Sinamaan ko siya ng tingin. “Mukha kang driver,” komento ko naman.

As expected, natawa ito sa sinabi ko.

“It’s my first time seeing you in a college uniform. Dapat pala nagtagpo na ang mga landas natin kahit noong college pa lang tayo, ‘no.”

“Eh, ‘di sana noon pa man sira na ang araw-araw ko,” iritableng supla ko.

Lumapit ang unggoy sa akin at umakbay. Namimihasa na siya sa kaaakbay sa akin, ha. Palibhasa matangkad siya sa akin ng isang dangkal.

“Don’t worry. We’ll enjoy being students now.”

“If you call it enjoying, I call it working. And while I’m asking nicely, will you take your arm off my shoulder?”

Inialis nito ang braso sa balikat ko at itinaas ang dalawa niyang kamay na parang sumusuko. “Hey, bakit ba ang init ng ulo mo ngayon? Ah, wait. Scratch that. Bakit ang init lagi ng ulo mo sa akin? The better question.”

“Dahil ang sarap mong pagbuntunan ng init ng ulo?” birada ko. Pagdating talaga kay Apollo, naha-high blood ako.

Ngumisi ito. “Ooohkaaay. At least hindi ako ang rason ng init ng ulo mo.”

“Oh! You are. Always.”

“Hey, love birds. Nagliligawan na naman kayo diyan,” pagsisimula ng gulo ni Justin. Unlike us, naka polo shirt lang ito at maong pants. Hindi naman kasi niya kailangan mag-uniform ng pang-professor. Si Xander naman na kasabay ni Justin lumabas ay naka t-shirt at pantalon din. The guy would be working in the city hall.

“Are you concealing any weapon in those shirts and pants?” tanong ko sa dalawa.

“So ‘yun pala ang problema mo,” narinig kong sabi ni Apollo, pero binalewala ko lang.

Oo, ‘yun ang problema ko. Wala akong suot na armas ni isa. Ni kutsilyong maliit wala. Kahit man lang balisong. I felt vulnerable without a weapon. Marunong ako ng hand-to-hand combat and I knew how to kill with my bare hands, but I still depended more on my weapons.

Pareho namang natawa sina Justin at Xander sa tinuran ko. I was not being funny! Dammit!

“We won’t need weapons yet,” sagot ni Xander.

“I always need weapons lalo na kapag kasama ko ‘tong unggoy na ‘to,” itinuro ko si Apollo. “At lalo na ngayong dumagdag pa ‘yang isang ‘yan.” At itinuro ko naman si Justin. We never knew kung kailan namin maisipan na totohanan ang mga empty threat namin ni Justin sa isa’t isa.

Tumawa ng pagak si Justin. There was one time when we got serious pointing daggers to each other. Buti na lang naawat kami. Kung hindi, isa sa amin ang hindi na umabot sa araw na ‘yon.

Mabuti kaming magkaibigan, pero masama rin kaming mag-away.

As for Apollo…wala. I just didn’t feel safe around Apollo for the past weeks.

“Don’t worry, Nickie. I won’t kill my little sister,” Justin smiled smugly.

Inirapan ko siya. Sa misyong ‘yon, magkapatid ang role namin ni Justin. At sa ikinatutuwa ni Apollo, mag-syota naman kami. Haayyy. Ang ganda talaga ng trabaho ko.

“Mabuti pa, tara na.” Salamat naman at nagyaya ng umalis si Xander. “Baka ma-late pa ang dalawang ‘to sa klase nila.”

“Haayyy…And I can’t use my motorcycle.” Inis ko pang turan.

“Akin na ang susi, akong gagamit,” sabi ni Justin na tinutukoy ang motor ko. Ang motor ko!

“One of us will die first before I’ll let you use it,” banta ko.

Humalakhak lang ang loko.

“Tara na, Nyx,” aya naman ni Apollo sa akin at pumunta na sa kotse niya. Papalitan niya iyon ng kotseng ipo-provide ng Singko paglabas namin ng vicinity. State university ang papasukan namin, kapani-paniwala ba kung gagamit siya ng mamahaling red sports car o kung gagamit ako ng Ducati motorcycle?

“Kay Kuya Justin ako sasabay,” at in-emphasize ko talaga ang word na kuya.

“Pero boyfriend mo ako,” katwiran pa ni Apollo.

“Pero kapatid niya ako,” sagot naman ni Justin.

Hindi ko na hinintay na magbangayan silang dalawa. Sumakay na ako sa kotse ni Justin. Magpapalit din siya ng kotse mamaya. Kay Apollo naman sumabay si Xander. Ibababa na lang siya ni Apollo sa may highway para doon siya mag-abang ng jeep.

Nauna kami ni Justin para hindi mapaghalataan na galing kaming apat sa iisang lugar. Sa university na lang kami magtatagpo ni Apollo.

“Did the Hunter told you why he is in this case?” tanong ng kasama ko ilang saglit lang.

Hindi ko siya nilingon, pero sumagot ako. “He volunteered.”

Ramdam kong napalingon sa akin si Justin. Nabigla rin siguro sa desisyon ni Xander na sumali sa kaso.

“Did he, now? Ano daw ang rason?”

I shrugged. “Gusto nya raw tayong makasama ulit. Nabalitaan daw niya na magkakasama tayo ulit sa isang kaso at hinuha niya sa kasong ito niya tayo matatagpuan. Tama nga siya.”

“Pagpasok pa lang niya kanina sa conference room, ramdam ko agad na may kailangan siya sa kasong ito,” anito.

“I don’t think I’ll trust him in this case,” sabi ko.

He smirked. “You trust me then?”

It was my turn to smirk. “Never, but I trust your instincts.”

Mahina itong tumawa. “What about Apollo?”

“What about him?” May hinuhuli sa akin ang mokong.

“Do you trust him?”

Matagal ako bago nakasagot. Do I trust Apollo? So far, sa tagal ng pagiging partners namin, wala pa kaming kasong pumapalpak. Kilala na namin ang diskarte ng isa’t isa pagdating sa trabaho. Oo, mas pipiliin ko ang solo missions, pero hindi mo rin maaalis sa akin ang masanay ng may inuutus-utusan, may pinoprotektahan at may pumoprotekta. Sagot nya ako, sagot ko rin siya. ‘Yung mga huli nga naming kaso, iniisip ko: I have to live until I finish this case dahil kawawa ang kasama kong unggoy.

PUGITA would be dull if there would be no Night and Day.

“Silence means yes. I knew it.”

I just sighed.

“The legendary Night is falling in love with Day,” panunukso ng kasama kong baliw.

“No, I’m not.”

“Eh, bakit ka nagba-blush?”

Nagtiim ang mga bagang ko. Nalayo na nga ako sa mga pang-asar kong kapwa agents sa District Zero, napalitan naman ni Justin. Madali pa naman akong mapikon sa kanya.

“I’ll control my annoyance for you so you can drive safely.”

Tumawa ito. They really loved to laugh because of my silliness.

Iniba ko ang usapan bago pa man ako maging sanhi ng aksidente namin. “Anyway, what do you mean when you said, you confirmed the dark feeling you felt towards me when you learned my relationship with Samuel Velchez and Raphael Vittorio?” tanong ko. Ibinaling ko sa kanya ang tingin at buong pansin ko.

I saw the immediate change of his expression. From something grim back to his usual arrogance.

“Gusto mo talagang malaman?”

“Of course. You know how I trust your instincts.”

Sumeryoso uli ito, wala ng pakialam sa pagtatago ng expression niya. “Ask your good-for-nothing brother,” sabi niyang hindi ako nililingon. “I mean Dominic not me.”

I gave him a questioning look. “You know that devil?”

He smirked. “I met him on one of my undercover missions.”

Itinigil niya ang kotse sa gilid ng kalsada kung saan may naghihintay na itim na kotse. Bumaba na kami ng sasakyan. Iniabot ni Justin ang susi ng kotse nya sa lalaking naroon para palitan ng susi ng itim na kotse. Sumakay na kami.

My brother was a member of the CIDG in our city. Iniiwas-iwasan ko ang makatagpo siya sa mga kasong hinahawakan ko kaya ipinapa-check ko muna sa mga Senior Agent ng Zero kung hawak niya ang parehong kaso para hindi kami magkita kung sakali. ‘Pag sa labas naman ng District Zero, panatag ang loob ko dahil maliit ang tyansa na magkrus ang landas namin.

“Then? What happened?” tanong ko pa ng makaandar na sasakyan.

“Then I learned he is secretly investigating a murder that happened 22 years ago.”

Kinabahan ako bigla. Dominic was secretly investigating a murder which happened 22 years ago? Were we moving towards the same goal?

“Paano mo naman nalaman ‘yan?”

Ngumisi uli ito. “Instincts, Darling.”

Sinamaan ko siya ng tingin. I knew it wass not based on instincts. Maaaring sinusundan nya ang kuya ko. Sa paanong paraan pa ba niya malalaman iyon lalo na kung ‘secretly investigating’ pala ang ginagawa nito?

Malapit na kami sa university nang may madaanan kaming mga patrol cars at ambulansiya. May mga nagkukumpulan ding mga miron sa palibot ng isang dilaw na police line at itinataboy ng isang pulis.

Pinatigil ko kay Justin ang kotse. Itinigil niya naman iyon sa likod ng isang patrol car.

“Don’t blow your cover,” paalala niya bago ko buksan ang pinto.

“Makikiusyoso lang naman ako.” Sabi ko at bumaba na ng sasakyan. Umakto akong isang curious na miyembro ng lipunan.

Paglapit ko, sinalubong ako ng mabahong amoy ng maruming kanal.

Walang umiiyak na mga magulang. Tanging mga katulad kong usisero at usisera lang. Lumapit ako at nagtanong sa isang babaeng marahil ay nasa edad limampu na at hinuha ko ay tindera ng isda.

“Ano pong nangyari?”

“’Yan. May natagpuan na namang estudyante ng university na pinatay ng bampira,” sagot naman ng ale.

Tuminkayad ako at mabilis na pinasadahan ng tingin ang bangkay.

Babae, nakauniporme na tulad ko. Tulad ng limang naunang biktima, makikita ang apat na maliliit na tila butas sa leeg nito na tila ba may kumagat ditong may mahahabang pangil. Basa at madumi ang buong katawan at damit nito. Maaaring mahabang oras na ang lumipas mula sa pagkamatay nito ng matagpuan ito sa kanal.

Hindi ko mapigilang mapasinghap nang may makita ako sa tabi ng pusod nito dahilan para masinghot ko ang napakabahong amoy. Bahagya kasing nakaangat ang blouse nito. Hindi rin nakaligtas sa mga paningin ko ang kakaibang peklat sa ibabaw ng kaliwang paa nito.

Tumakbo ako pabalik sa kotse, pero hindi agad ako pumasok dahil biglang bumaliktad ang sikmura ko. Dali-dali akong pumunta sa gilid ng kalsada at doon inilabas ang mga kinain ko kanina.

Narinig kong bumukas ang pinto ng kotse at naramdaman ko ang pagmasid ni Justin sa akin. Malamang nagsasaya ang kalooban ng walangya dahil sa nakikitang nangyayari sa akin. Imagine, the great Agent 13, threw up upon seeing a corpse! That would be news.

“Hindi ka man lang naawa sa mga damo,” ang napakaganda at napaka-walang kwentang komento ng mabait kong ‘kapatid’.

Kinuha ko ang panyo sa bulsa ko at pinunasan ang bibig ko. Natigil ako nang may makita akong makinang sa mga damo. Lumingon ako sa may crime scene, pero wala namang pumapansin sa amin. Mabilis kong pinulot ang bagay na nakita ko at ibinulsa iyon.

Dire-diretso akong pumasok sa kotse at hindi pinansin ang pangungunot ng noo ni Justin. Sumunod rin naman ito.

“Anong nangyari?” tanong nito.

“It’s an undercover agent of Psyche.”

Natigilan si Justin. “Paanong—“

“I saw the identity tattoo on her belly. A bee and the Roman number for 73.”

“Shit!” Hinampas niya ang manibela ng kotse.

“Bakit?” pagtataka ko sa naging reaksiyon niya. He must know the dead agent.

“It’s the Queenbee. Agent 73 from my District.”

Natahimik na lang ako. Alam ko ang pakiramdam ng namamatayan ng kasamahan sa headquarters. Nakakagalit. Dalawang kakilala kong agents mula sa District Zero ang nasawi habang nasa trabaho. Kahit naman nakakaasar sila minsan, hindi rin mapagkakaila ang mga pinagsamahan.

“Ano ‘yung pinulot mo sa damuhan?” seryosong tanong nito. Wala ang aroganteng Justin.

“A piece of evidence, I believe.” I took the shiny thing from my pocket and showed it to him.

It was a golden ring with small inscriptions inside it.

“It’s not hers, is it?” pagkukumpirma ko.

Nakakunot noong tinititigan ni Justin ang singsing. “No.”

I put the ring back in the pocket of my blouse. “Tara na. Baka naunahan na tayo ni Apollo sa university.”

We wore our seatbelts and Justin started the car without a word.

Nilagpasan namin ang crime scene. At mula sa isang bagong dating na patrol car, a very familiar man came out.

Shit!