NAGKAROON NG PAG-AALINLANGAN si Daviana na muling isipin ang pangyayaring iyon sa nakaraan nila. Hindi niya maiwasang makiramay kay Rohi ng mga sandaling iyon dahil sa labis na lungkot. Hindi na rin naman siya komportableng balikan ang malungkot na parte ng buhay na iyon ng binata. Baka oras na banggitin niya ito ay mauna pa siyang maiyak nang dahil sa nararamdaman niya pang awa. Walang imik na bumalik siya sa tabi ng binata at hinaayang malanghap ng ilong niya ang amoy ng sigarilyo na sumasama sa ihip ng hangin. Ngayon lang naman iyon. Biglang nagbago ang pananaw niya sa buhay pagdating sa usok ng sigarilyo nito. Naalala niya ang t-shirt na ipinahiram sa kanya ng binata na may mahinang amoy ng tabako. Naisip ng dalaga na marahil dito iyon naggaling na nahaluan lang ng gamit na pabango ni Rohi.“Nalabhan ko na iyong ipinahiram mo sa aking damit, ngunit hindi ko naman ito dinala ngayon. Hindi ko rin kasi alam na makikita kita ngayong araw. Ibibigay ko na lang iyon siguro sa iyo sa iban
BINILISAN NI DAVIANA ang kanyang mga hakbang upang unahan si Rohi. Nagpaubaya naman doon ang binata na pinagbuksan pa siya ng pintuan ng resto. Makahulugan silang tiningnan ng tatlong naiwan nila sa table na prenting nagkukuwentuhan ng mga sandaling iyon. Walang sinuman sa kanilang tatlo ang nag-usisa kung bakit natagalan ang dalawa sa labas, na kahit si Keefer ay may nase-sense na iba ay hindi niya magawang ibuka ang kanyang bibig upang mang-usisa sa kanila. “Daviana, nauna na akong tumikim ng cake mo ha? Huwag ka sanang magagalit.” pangunguna ni Anelie habang sinusulyan na ang kaibigan. “Hmm, ayos lang. Pagkain naman kasi ‘yan na hindi dapat paghintayin.” Itinikom ni Anelie ang bibig. Sobrang curious na siya kung ano ang pinag-usapan ng lider nina Keefer at ng kanyang kaibigan sa labas. Sa tingin niya ay mukhang matagal na silang magkakilalang dalawa nito.“Okay, akala ko magagalit ka dahil inunahan kita.”SA KABILANG banda ay tahimik na ibinaba ni Warren ang cellphone. Naiintind
NATANGGAL ANG NAKABALOT na towel sa katawan ni Melissa na hindi napansin ni Warren na sinadya ng kanyang nobya. Dumampi ang labi ni Warren sa kanyang balikat habang dalang-dala na sa kanilang ginagawa. Humaplos naman ang palad ng babae sa matipunong dibdib ni Warren. Pagkaraan ng ilang sandali ay tumigil ang lalaki sa kanyang ginagawa. Sa hindi malamang dahilan ay bigla niyang naalala ang naging panaginip. Sa panaginip ay ganundin ang ginagawa niya, hinahalikan ang makinis nitong balikat ay niyayakap niya ang taong nasa ilalim niya. Para na siyang binuhusan ng isang palanggana ng malamig na tubig nang maalala na hindi ang nobya niya ang nasa panaginip kundi ang kaibigan niyang si Daviana. Nanigas ng ilang segundo ang katawan ni Warren. Bigla niyang itinulak papalayo ang katawan ni Melissa, saka napaatras nang ilang hakbang habang hinahabol ang kanyang sariling hininga.“B-Beyb? Bakit mo ako itinulak?” naguguluhang tanong ni Melissa na kamuntikan ng bumulagta sa sahig ng hotel, “May ma
MALIKOT ANG MGA matang napaiwas na agad si Daviana ng tingin sa kay Anelie pagkaraan nilang magkatitigan ng ilang minuto matapos nitong bumulong sa kanyang tainga. Natatakot siya na baka mabasa nito ang laman ng kanyang isipan. Ayaw pa naman niyang malaman ni Anelie ang tungkol sa paglalasing na kanyang ginawa noon kasama sina Keefer at Rohi, paniguradong ito pa ang magiging mitsa ng pagiging alaskador nito.“Huwag ka ngang magsalita diyan nang walang kapararakan! Itikom mo ang bibig mo. Pasmado!”Sa halip na sundin siya nito ay mas nagkaroon pa ito ng lakas na walang takot na e-bully siya.“Huwag nga ako Daviana, nararamdaman kong may itinatago ka sa akin. Hindi ako bulag at saka manhid!” irap pa nito matapos siyang pandilatan, “Umamin ka na sa akin ngayon pa lang. Gusto mo bang ako pa nag kusang makatuklas kung ano?Anong meron sa inyong tatlo? Anong meron, Daviana?”Hinilot na ni Daviana ang kanyang sentido na biglang nanakit nang dahil sa tinurang iyon ng kanyang kaibigan. Mali ang
PAGKASABI NOON NI Rohi ay biglang umayos ito ng tayo at nagpatuloy siya sa kanyang paglalakad. "Siya na nga ang tinutulungan, ayaw pa niya?!” Sa naghihimutok na isipan ni Daviana ay nadama na kung hindi lang siya dito naaawa ay nungkang magmalasakit siya sa kanya at handa siyang tulungan sana. Siya pa tuloy ang naging masama sa pagmamagandang-loob lang naman niya rito. Batid ni Daviana na walang ibang tutulong sa kay Rohi sa lugar na iyon kundi siya lang. Alam ng lahat na isa siyang illegitimate child ng padre de pamilya ng mga Gonzales. Si Daviana lang talaga ang malakas ang loob na kumausap sa lalaki. Maliban sa awa ay sigurado si Daviana na kung nakita siya sakali ng half-brother niyang si Warren ng sandaling iyon ay baka isinumpa na siya nito. “Ikaw na nga ang tinutulungan, ayaw mo pa!” mas nilakasan niya ang litanyang iyon para kay Rohi. “E di huwag kung ayaw mong magpatulong. Yabang mo! Wala ka rin namang ipagmamayabang!” Sa halip na tumalikod ay dahan-dahan na doon si Davi
ILANG BESES NA umirap si Daviana sa kawalan. Napipigtas na ang pasensya niya sa lalaking kaharap. Hindi na ito batang paslit pero ang hirap nitong utusang uminom ng gamot. Panay ang pagpapasaway sa kanya.“Inumin mo na itong gamot, Rohi. Kung hindi ka iinom ng gamot, paano kung...paano kung...may masamang mangyari sa’yo ha? Walang ibang tutulong sa'yo. Wala kang masasandalan. Alam mo 'yan!”Naalala ni Daviana ang tsismis na narinig niya noon sa dorm na may kaklase daw sila sa elementarya na nilalagnat ng mahigit 40 degrees. Hindi iyon naagapan at naapektuhan ang utak. Muntik-muntikan ng tumarak ang mga mata dahil nagkaroon ng convulsion. Kung hindi ito naitakbo sa hospital malamang ay nautas na. Hindi lang iyon, naging dahilan pa iyon upang mas maging mapurol ang utak ng taong iyon.“Paano kung atakehin ka ng convulsion at bigla na lang tumarak ang mga mata? Paano ka, Rohi?”Kung mangyayari iyon kay Rohi, madadala nito ‘yun hanggang sa kanyang pagtanda. Hindi iyon maaalis. Kada lalagn
PUNO NG PAG-AALINLANGAN na sumulyap si Daviana kay Rohi upang tingnan kung medyo bumubuti na ba ang hitsura nito. Hindi niya ito pwedeng basta iwanan lang lalo pa at mayroon itong lagnat. Nag-angat ito ng paningin na tahimik ng nakatitig sa kanyang mukha nang maramdaman ang ginawang pagtitig niya. Matamlay pa rin ang kanyang hitsura kagaya kanina. Walang nagbago doon kahit na nakainom na ito ng gamot. Nakaramdam bigla ng pagkailang sa ginagawa niyang iyon si Daviana, parang hinahalukay kasi nito ang buong pagkatao niya gamit lang ang mga mata niya. Ibang-iba ang paninitig ni Rohi sa kanya. May laman na hindi niya kayang ipaliwanag sa pamamagitan lang ng mga salita. Binawi ni Daviana ang tingin dito nang maramdamang kumalabog ang kanyang puso. Iyong tipong biglang kinabahan siya sa hindi niya maipaliwanag na dahilan.“Sige, pupunta ako.” sagot niya sa katanungan ni Warren.Pagkatapos ibaba ang tawag ay pilit ang ngiting hinarap na niya si Rohi. Nahihiya siya dito pero kailangan niyang
UMIKOT LANG NAMAN ang mga mata ni Daviana sa narinig, damang-dama niya kasi ang excitement ng kaibigan na medyo nakakahawa. Iba talaga ang fighting spirit nito. Kumikislap pa ang mga mata sa galak.“Para kang sira, bakit ka naman iiyak aber?” natatawang tanong pa ni Daviana sa kaibigang kaharap niya.“Eh kasi naman, gustong-gusto ko ngang makuha nila. Ini-expect ko na isa ako sa mapipili nila. Hopefully. Alam mo ba kung gaano karaming mga nagtapos ang gustong makapasok sa team nila? Marami, Daviana.” bida pa ni Anelie na para bang walang alam tungkol doon ang kaibigan, “Pero ayon naman sa sabi-sabi ay napakahirap makapasok sa kanila. Masyadong mataas ang standards. Maliban na lang kung kasing talino mo si Darrell, nangangailangan sila ng mayaman sa mga karanasan sa trabaho at hindi may alam lang.” “Gusto mo talagang sundan si Darrell doon at makasama siya sa iisang kompanya?”“Hindi ah, nagkataon lang ang pagsunod ko sa kanya pero gusto ko talagang mapabilang sa team nila...” iwas ni
IPINILIG NG BINATA ang ulo. Imposible iyon. Dama naman niya na mahalaga siya, kaya lang pinapangunahan pa rin siya noon na baka wala lang itong choice at mapupuntahan kung kaya sa kanya ito pumunta. Ganunpaman, wala siyang pakialam. Mahal niya ito. Gusto niya ang dalaga. Ano pa bang iisipin niya? At least kahit sandali at kahit paano naramdaman niya mula sa dalaga kung paano rin nito pahalagahan.“Pasensya na. Alam kong masungit ako kanina kaya nanibago ka. Bad mood lang talaga ako kaya hindi kita nagawang samahang kumain. Hindi ko na uulitin.” aniyang parang kawawang tuta na namamalimos ng atensyon kay Daviana, “Pwede bang pag-isipan mo pa ulit ang pag-alis mo dito?”Ang makitang ganito si Rohi ay panibago na naman sa paningin ni Daviana. Mukhang na-miunderstood niya. Ang akala siguro ng nobyo ay galit siya dahil masungit ito kanina kaya siya aalis na sa puder nito. Sa totoo lang, hindi siya pamilyar sa ganitong uri ng hindi pagkakaunawaan. Bilang isang personalidad na kasiya-siya sa
ANG ISA NAMANG kamay ay hinapit niya sa katawan ni Daviana upang mapalapit ito sa kanya. Bahagya niyang ibinaba ang mukha upang halikan lang ang noo ni Daviana pababa sa kanyang ilong. Sa ginawang iyon ng binata, hindi mapigilan ni Daviana na mag-angat ng mukha. Tumingala siya upang magtama ang kanilang mga matang dalawa. Ipinatong ni Rohi ang kanyang kamay sa likod ng kanyang ulo at natural na ibinaba pa ang kanyang ulo para halikan na ang mga labi ng kanyang nobya. Sandali niya lang itong tinikman. Hindi nagtagal ang halik na banayad dahil baka saan pa mapunta.“Sapat na ba iyan para gumaan ang pakiramdam mo?” tanong niya sa nobya na namula na ang mukha matapos niyang palisin ng hinalalaki ang ilang bahid ng laway niya sa labi ng kanyang nobya.Hindi pa rin makatingin ay tumango si Daviana. Binitawan na siya ni Rohi upang magtungo na sa kusina. Tahimik na sinundan si Rohi ng nobya kaya naman ay tiningnan niya na ito nang may pagtataka.“Sasamahan kitang mag-dinner.”Wala namang nagi
NAGKULITAN PA SINA Anelie at Keefer samantalang nahulog naman sa malalim na pag-iisip si Daviana, hanggang dumating ang kanilang order na pagkain.“Siya nga pala, Keefer alam mo ba kung ano ang favorite niyang pagkain? I mean ni Rohi.”Tiningnan siya ng lalaki na puno ng pagtataka ang mata. Tahasang nagtatanong na iyon kung bakit o literal na nagsasabing bakit hindi niya iyon alam eh siya ang boyfriend? Hindi lang nito isinatig pa iyon.“Paano ka naging boyfriend kung hindi mo alam?” hindi nakatiis ay tanong ni Keefer sa kanya.Nakaani agad ng batok si Keefer mula kay Anelie. “Siraulo ka ba? Bago pa lang silang dalawa! Kaya nga nagtatanong para makilala pa siya ni Daviana.”Sinamaan ni Keefer ng tingin si Anelie. Kumakamot na sa kanyang ulo na binatukan nito nang mahina.“Hindi ko rin naman alam kung ano ang gusto niyang pagkain. Walang partikular na pagkain ‘yun. Hindi naman siya mapili. Kahit ano kinakain niya.”How can someone have no preference for food? Hindi naniniwala doon s
TULUYAN NA NGANG magkasamang bumaba si Anelie at Daviana. Tinawagan ni Anelie si Keefer para may kasama sila. Imbitasyon na hindi tinanggihan ng lalaki. Hindi naman pinansin ni Daviana ang galaw ni Rohi kahit napansin niya na parang hindi akma iyon. Medyo nanlumo si Daviana nang maisip ang tungkol sa ina ni Rohi. Tinanong siya ni Anelie kung ano ang mali at nakasimangot.“Anong nangyari sa’yo? Hindi ba at okay ka lang kanina? Bakit nakabusangot ka na naman diyan?”Hindi niya alam kung ano ang sasabihin. Matapos makilala ang ina ni Rohi noong umaga, masama na ang pakiramdam niya. Ito ay kay Rohi na family affair. Bukod dito, malamang wala siyang gustong malaman ng iba na mayroon siyang psychotic na ina. Hindi niya masabi kay Anelie ang tungkol dito para igalang iyon, kaya napailing na lang siya. “Wala. Kain na lang tayo.”Nang dumating si Keefer ay agad niyang pinuna ang pananamlay at kawalan ng gana doon ni Daviana. Walang sumagot sa dalawang babae sa tanong nito. “Sabihin niyo sa a
NABABAKAS NI DAVIANA ang ligaya sa message ng kaibigan dahil sa umaapaw nitong mga emoji ng puso. Napailing na lang si Daviana. Bigla siyang natigilan. Pamilyar ang feeling na iyon sa kanya. Nag-send lang siya ng thumbs up at hindi na ito inistorbo pa para mabilis na matapos sa ginagawa. Gaya ng inaasahan ni Daviana, dumating nga si Anelie sa suite pagsapit ng gabi. Dahil sa takot na baka maistorbo si Rohi sa trabaho ng tunog ng usapan nila, dinala ni Daviana si Anelie sa kanyang kwarto at maingat na isinara niya na ang pinto nito.“Bakit?”“Busy si Rohi sa kabilang silid, baka maistorbo…”Tumango-tango si Anelie na pabagsak ng naupo sa kama. Hindi alintana kung nasaan sila. Maingay si Anelie at ang una niyang nais pag-usapan ay ang tungkol sa kanila ni Darrell na magkasamang nag-overtime. Tinawanan lang siya ni Daviana dito. “Kung alam mo lang Daviana, parang gusto kong araw-araw na lang hilingin na may overtime kami!”“Huwag kang masyadong assuming hangga’t wala siyang sinasabi. Si
ANG MENSAHENG IPINADALA ni Warren kay Daviana ay walang anumang naging tugon. Hindi pa rin niya lubusang maintindihan at mapaniwalaan na kayang gawin ng dalaga ang tumalon sa bintana para lang takasan ang nakatakdang kasal nila. “Gusto niya ba talagang hindi na umuwi sa kanila?”Kahit gaano kasama si Danilo ay ama pa rin niya ito. Tsaka naandon ang kanyang ina. Hindi naniniwala si Warren na tuluyan na niyang kakalimutan ang pamilya niya nang dahil lang sa bagay na iyon. Lumipas na lang ang kalahati ng araw na wala siyang ibang ginawa kundi ang madalas na tinitingnan ang cellphone. Umaasa na baka maaaring nag-reply na si Daviana sa message niya. Bigo siya. Wala. Sa sobrang galit niya ay marahas na tinapon niya ang cellphone phone na bumagsak sa gilid ng sofa. Para ma-divert din ang atensyon niya ay kinuha niya ang remote controller upang maglaro. Hindi siya maka-concentrate doon sa labis na iritasyon. Muli niyang kinuha ang cellphone at nang may nakitang notification, agad nabuhayan
ILANG SEGUNDONG TINGIN at sumunod naman si Rohi, ngunit muli siyang bumalik sa pwesto ng nobya. Ayaw niyang maramdaman nitong binabalewala niya. Hinawakan niya ito sa isang kamay at marahang igininiya papasok sa loob ng pintuan. Hindi na nakaangal pa ang dalaga. Agad kinausap ni Rohi ang naghihintay na doctor pagkapasok nila sa loob.“Ayaw ng ina mong makipagtulungan para mabilis siyang gumaling. Flinushed niya ang gamot sa banyo tapos binunot niya ang tube sa kamay during infusion.” sumbong agad ng doctor sa ginagawa ng ina, “And during the conversation intervention treatment, palagi niyang sinasabi na wala siyang sakit. Na-miunderstood mo lang daw siya at gusto mong gantihan dahil ipinamigay ka ng bata ka pa.”Walang reaction si Rohi kung hindi ang makinig. “Binibitangan niya pa kami na ang mga gamot na pinapainom namin sa kanya ay para baliwin namin siya. To be honest, hijo, your mother has certain symptoms of paranoia. Last night she even wanted to jump from the ninth floor. If t
WALANG MAAPUHAP NA mga salita si Daviana sa kanyang mga nalaman. Tinanggal niya ang seatbelt na suot at kapagdaka ay hinarap na ang kasintahan. “Malay mo naman? Bigla siyang gumaling at bumalik sa dati? Kailangan lang maghintay, Rohi.”Hindi siya nilingon ng binata. Isang nasasaktan na ngiti ang sumilay sa gilid ng labi ni Rohi. Umiiling habang tinatanggal na rin ang seatbelt na suot niya.“Wala akong pakialam kung maka-recover pa siya o hindi na. Basta ginawa ko na ang parte ko bilang anak niya okay na iyon. Pangbawi lang.”Bumaba ang dalawa sa sasakyan at nagtungo na sa inpatient department ng rehabilitation center. May kakaibang nararamdaman si Daviana sa kanyang puso, marahil dahil sa mga huling salita ni Rohi kanina, o dahil sa ngiti nitong nasasaktan na taliwas sa kanyang mga sinabi. Gusto ng dalaga sanang itanong na kung walang pakialam si Rohi sa ina, bakit siya nagpapakahirap na dalhin ang ina sa Laguna upang maalagaan lang sa rehabilitation center? Siguradong may kinikimkim
ILANG ARAW PAGKALIPAS ng usapan nilang iyon ay pwersahang isinama na naman si Rohi ng ina patungo sa tahanan ng kanyang ama. Keysa naman sa kung saan niya ito abandonahin, ibibigay na lang niya sa ama nang sapilitan. Iyon ang itinatak ni Rufina sa kanyang isipan.“Nakita mo naman kung gaano kalaki ng bahay ng Daddy mo di ba? Kung magmamakaawa ka sa kanya na kunin ka niya, hindi ka na makkaaranas na magutom. Malambot na rin ang kamang tutulugan mo, Rohi.”Mariing iniiling ni Rohi ang kanyang ulo. Kahit na mahirap, nais pa rin niyang makasama ang ina niya. Ito ang kinamulatan niya kung kaya naman hindi niya ito ipagpapalit kahit na ipinagtatabuyan pa siya.“Mommy, ayoko sa kanya—”“Makinig kang mabuti, Rohi. Kapag nasa puder ka ng Daddy mo, pwede kang makakain ng masasarap na hindi ko kayang ibigay sa’yo. Araw-araw. Mga bagong damit. Toys. At isa pa kapag malaki ka na, makakapag-aral ka sa magandang paaralan at makakatapos. Kapag nakatapos ka na ng pag-aaral, wala ng makakaalipusta sa’y