Chapter 005

JOY’S POV

Sa waiting area ng ospital, parehong tahimik kaming naka-upo ni Attorney Caelius. Kahit hindi ko siya gustong kausap, hindi ko rin matiis ang bigat ng hangin sa paligid. Para siyang estatwa—nakahalukipkip, nakakunot ang noo, at parang may sariling mundo.

Pero ang totoo, nag-aalala rin ako. Si Doña Elvira ang nag-alaga sa akin, kaya hindi ko rin alam ang gagawin kung may masamang mangyari sa kanya.

Nilingon ko si Attorney, kita ko sa mukha niya ang matinding tensyon.

“Attorney,” mahina kong sabi. “Relax ka lang. Baka naman di ganun kagrabe si Doña.”

Napalingon siya sa akin na parang naubos ang pasensya niya sa isang iglap. “Joy, do me a favor and shut up.”

“Huy, grabe ka naman,” reklamo ko, sinamaan ko siya ng tingin. “Concern lang naman ako sa’yo. Parang sasabog na yang ulo mo sa kakaisip, eh.”

Suminghap siya at tumingin palayo. “Because unlike you, I actually care. I don’t just run my mouth for the sake of talking.”

Napataas ang kilay ko. “Excuse me? Baka nakakalimutan mo, inalagaan ko rin si Doña! Alam mo bang kaya nga ako nandito, kasi ayaw ko siyang iwan? Kung di dahil sa akin, baka wala ka nang Ninang ngayon!”

Bigla siyang napahinto, saglit na tumahimik. Kita ko sa mga mata niyang may kung anong emosyong gustong lumabas pero pinipigilan niya.

Bago pa ako makapagsalita ulit, bumukas ang pinto ng emergency room. Sabay kaming napatayo.

“Doc, kamusta na po si Doña?” agad kong tanong.

Napatitig sa amin ang doktor, halatang may mabigat na balita. “I’m afraid it’s not looking good.”

Parang bumagsak ang puso ko. “H-ha?”

Nagseryoso lalo ang mukha ni Attorney Caelius, ang mahigpit niyang pagkakahawak sa braso niya ay parang pumipigil sa sarili niyang mawalan ng kontrol. “What do you mean, Doctor?”

Huminga nang malalim ang doktor bago nagsalita. “Severe na ang kondisyon ng puso ni Doña Elvira. Ang nangyari sa kanya ngayon ay isang major cardiac episode. Kung maulit ito, baka hindi na niya kayanin.”

Nalaglag ang balikat ko. “B-but… okay pa siya kanina.”

“Her body is getting weaker,” paliwanag ng doktor. “She needs complete rest and proper medical care. Hindi siya dapat ma-stress kahit kaunti.”

Napatango si Attorney Caelius, kita ko sa mukha niya ang tindi ng pag-aalala. Pero ang mas nagpa-kaba sa akin? Yung tingin niyang parang ako ang dahilan ng lahat ng to.

“Did you hear that, Miss Santos?” malamig niyang tanong, sabay tingin sa akin nang matalim. “She can’t be stressed. And you are the most stressful person I’ve ever met.”

Napasinghap ako. “Hoy! Anong ibig mong sabihin?!”

“You talk too much, move too much, and cause too much trouble. If you stress her out again, I swear—”

“Wait lang, wait lang! Ako pa talaga sinisisi mo?!”

Tumawa siya ng sarcastic. “Oh, so you’re self-aware?”

Naningkit ang mga mata ko. “Kung hindi ka lang gwapo, Attorney, baka kanina pa kita nilapa dito!”

Umiling siya. “Diyos ko, mas lalo akong na-stréss.”

Pero kahit ganoon ang asaran namin, hindi ko maiwasang mapayuko at mapakagat-labi. Hindi ko alam kung paano ko haharapin si Doña pagkatapos nito.

Kung isang atake na lang ang maaaring ikamatay niya… paano kung ako ang dahilan?

____Alas-tres na ng madaling araw pero nandito pa rin kami ni Attorney sa labas ng ICU. Pareho kaming naka-upo sa waiting area—ako, nakahalukipkip at naka-slouch sa upuan, at siya naman, diretso pa rin ang upo na parang may sinasalo sa likod niya.

Tahimik lang ang paligid, pero ako, hindi mapakali. Ang hirap kaya maghintay ng ganito!

Tiningnan ko si Attorney. Kahit mukhang pagod, matikas pa rin ang tindig niya. Ang ganda talaga ng porma ng suit niya kahit lukot-lukot na. Kung di lang siya sobrang sungit, eh di sana mas madali siyang i-appreciate.

“Haaay, kaluoy ni Doña…” napabuntong-hininga ako. “Ginoo ko, ayaw palihuga kuhaa si Doña kay daghan pa siyang utang nga tsokolate sa akoa.”

Nakita kong biglang napatingin sa akin si Attorney, nakakunot-noo na parang na-trigger. “I have no idea what you just said, but I feel like it was nonsense.”

Napairap ako. “Haler, nagdadasal ako no. Kung di mo gets, wag kang epal.”

Umiling siya, nagbuntong-hininga, at bumalik sa pagsandal niya sa upuan. “How are you even this talkative at this hour?”

“Hala, normal lang ‘to sa amin sa probinsya, Attorney. Mas okay yung maingay, at least hindi creepy.”

Napatingin siya sa akin, seryoso ang mukha. “I’d rather deal with creepy than with you.”

“Grabe siya! Sobra talaga.” Napasimangot ako, pero bago pa ako makasagot, lumabas ang nurse mula sa ICU para kunin ang chart ni Doña.

“Nurse, kamusta na po si Doña?” tanong ko agad, nagmamadali akong lumapit.

Ngumiti naman ang nurse. “Stable na po siya for now, but she still needs strict monitoring.”

Napabuntong-hininga ako sa ginhawa. “Salamat, Ginoo!”

Narinig ko na namang nag-click ang dila ni Attorney, halatang naiinis na naman. "There you go again. What did you even say this time?"

Napalingon ako sa kanya, nakataas ang kilay. "Nagpasalamat lang ako kay Lord, bawal?"

"If you say so," sagot niya, sabay iling. "But seriously, you need to stop with your weird phrases. It’s confusing and unnecessary."

"Sus! Ako pa talaga ang unnecessary? At least ako, natural!" Tinaas ko ang kamay ko at sinapo ang pisngi ko, kunyaring nagpapacute. "Ikaw kaya, parang robot kung magsalita. Sobrang serious, kulang nalang mag-tunog G****e Translate ka."

Nakita kong nanikip ang panga niya sa irita, pero pinili niyang hindi ako sagutin. Hala, nauubusan na ata ng pasensya itong si Attorney.

Dahil sa sobrang tahimik niya, lalo akong na-engganyo mang-usap. "Oy, Attorney, bakit biglang tumahimik ka? Wala ka nang comeback? O nagugustuhan mo na akong kausap?"

"Miss Santos," madiin niyang sabi, dumilat nang mas matalim. "I swear, if you don’t shut up, I might actually lose my sanity before Doña Elvira even wakes up."

Napahalakhak ako. "Hoy, hindi mo pwedeng idamay ang pagka-demonyo mo sa health ni Doña ha! Bawal!"

"Oh my God," bulong niya sa sarili, sabay pisil sa sentido niya. "Why am I even here? Why am I dealing with this?"

Pero bago pa siya tuluyang masiraan ng bait, lumabas ang doktor mula sa ICU. Pareho kaming napatingin at agad na tumayo.

"Doctor, kamusta na po si Doña?" halos sabay naming tanong.

Nag-adjust ng salamin ang doktor bago sumagot. "She’s stable for now, but she’s still at high risk. Another attack could be fatal, so we need to keep her stress-free as much as possible."

Nagkatinginan kami ni Attorney. Ako, kinakabahan. Siya, mukhang lalo lang nainis.

"Stress-free?" ulit niya, sabay tingin sa akin nang matalim. "Yeah, good luck with that."

"Hoy, anong tingin-tingin mo dyan?!" kunot-noo kong sagot. "Parang ako pa yung stress!"

"You ARE the stress," bulong niya, pero dinig ko pa rin.

Napasimangot ako, pero hindi ko na sinagot. Kasi, aminin ko man o hindi… baka may konti siyang point.