Chapter 001

Chapter 1

(Joy's POV)

Kung alam ko lang na mapapahamak ako sa pagsagot sa sosyalera na ‘yon, edi sana nanahimik na lang ako! Pero hindi, dahil sa kadaldalan ko, ayan—ako ngayon ang gustong kasuhan!

"Hala ka, Joy, patay ka kay Doña Elvira!" bulong ko sa sarili habang naglalakad pauwi sa mansion ng amo ko. Pawis na pawis ako, hindi dahil sa init ng araw kundi sa kaba. Gusto kong magdasal na sana hindi pa niya alam ang nangyari, pero knowing Doña Elvira? Wala akong lusot!

Pagdating ko sa bahay, nandoon na nga siya—nakaupo sa mamahaling sofa, naka-cross arms, at seryosong nakatitig sa akin. Napalunok ako.

"Joy."

"O-opo, Doña?"

"Bakit mo sinapak si Miss Beatrice?" malamig niyang tanong.

Sumimangot ako. "Hindi ko naman po talaga sinapak, nadulas lang po ang kamay ko tapos, ayun, nasampal siya nang kaunti lang naman—"

"Kaunti?" Napataas ang kilay ni Doña Elvira. "Joy, she's suing you for physical assault!"

Napasinghap ako. "Aba, grabe siya! Ako ‘tong inaway, sinabihan ng 'probinsyanang cheap’ tapos siya pa ngayon ang may gana magdemanda? Unsa ba ‘to, Doña? Grabe jud siya!"

"Enough." Binigyan ako ng matalim na tingin ni Doña Elvira. "Kukuha ako ng abogado para sa ‘yo."

Nanlaki ang mata ko. "Whaaaat? May lawyer-lawyer pang nalalaman? Dili na lang pwede mag-sorry? Ay, Diyos ko, ma'am, wala akong pambayad sa attorney! Magbabayad pa ako ng multa? Hay naku, sayang ang pang-Jollibee ko!"

Napabuntong-hininga si Doña Elvira. "Hindi mo kailangang magbayad. Ako ang bahala. At mabuti na lang, may kilala akong mahusay na abogado. Anak-anakan ko siya."

Napalunok ako. "A-abogado? A-anak-anakan?"

"Yes. At nandito na siya."

Parang slow motion na bumukas ang pinto, at doon ko siya nakita—isang lalaking matangkad, gwapo, at mukhang galing sa high-end fashion magazine. Suot niya ang mamahaling itim na suit na parang isang milyon ang halaga. Sharp jawline, matangos ang ilong, at mala-adonis na mukha. Pero ang pinaka-agaw-atensyon? Yung matalim niyang tingin na parang sinasabi, Why am I even here?

Naglakad siya papalapit at tumigil sa harapan ko. Pinag-aralan niya ako mula ulo hanggang paa, at halatang hindi impressed sa suot kong luma at makulay na dress.

"I'm Attorney Caelius Montemayor," malamig niyang sabi. "And apparently, I have to deal with this... situation."

Napasinghap ako. "Hala, sosyal! Englishero!"

Napataas ang kilay niya. "Excuse me?"

Umiling ako agad. "Ah, wala, wala! Sabi ko lang, hala, ang gwapo mo pala, Attorney! Para kang model! Pero mukhang suplado... hindi smiling face..."

Napansin kong lalong dumilim ang tingin niya. "Miss Santos, please speak properly. I have no time for gibberish."

Napangiwi ako. "Ano ‘yong gibberish? Parang sounds ng ibon? Chirp chirp?"

Napahawak siya sa sentido niya, halatang nainis. "This is going to be a long day," bulong niya sa sarili.

Ngumiti ako nang matamis. "Ay, attorney, relax ka lang. Walang kaso-kaso, ‘no? Kakausapin ko lang ‘yon, sasabihin kong hindi ko naman talaga sinapak—"

"Miss Santos," putol niya sa akin, malamig ang boses. "Please. Just. Be. Quiet."

Nagpipigil akong matawa. Mukhang nahihirapan siyang tiisin ako. Ay, ang saya nito!

Mukhang hindi masaya si Attorney Montemayor sa trabaho niya bilang abogado ko.

Nakahawak siya sa sentido niya, parang isang headache lang ako sa buhay niya. Pero sorry, Attorney, wala kang choice!

Napangiti ako habang nakatitig sa kanya. Aba, hindi lang pala siya gwapo, mukhang mamahalin pa ang amoy! Parang pinaghalo-halong mamahaling sabon at pabango—hindi ko tuloy maiwasang singhutin nang konti.

Tinaasan niya ako ng kilay. "Are you... sniffing me?"

Agad akong umiling. "Hala, dili, oy! Baka isipin mo addict ako sa pabango mo!"

"Excuse me?"

Napahawak ako sa bibig ko. Ay, hala, Bisaya na naman ako!

"Ahm… sabi ko lang, grabe ang bango mo, Attorney. Ano gamit mo? Downy?"

Napakurap siya. Mukha siyang nag-reboot sa sinabi ko. "Are you seriously comparing my cologne to fabric softener?"

"Oo! Amoy bagong laba! Fresh!"

Tumingala siya at parang nagdasal nang mahaba. "Why am I even wasting my time?"

Napangiwi ako. "Grabe ka naman, Attorney. Eh ‘di umalis ka kung ayaw mo!"

Bumaling siya kay Doña Elvira, na tahimik lang kaming pinapanood, obviously entertained. "Are you sure she's worth defending?"

Natawa si Doña Elvira. "Of course, Caelius. Huwag mong personalin si Joy, ganyan lang talaga ‘yan."

Tumingin ulit si Attorney sa akin, pero halatang pinipigilan ang inis. "Alright, Miss Santos. Tell me exactly what happened so I can attempt to clean up this mess."

Sumeryoso ako nang bahagya at umupo nang diretso. "Ganito kasi, Attorney. Naglalakad lang ako sa mall tapos bigla akong nabunggo ng isang sosyalera. Grabe talaga siya, ang taas ng tingin sa sarili! Sabi niya, 'Watch where you're going, you cheap probinsyana!' Aba! Eh kung sa lugar namin ‘yun, baka nasampal na siya ng kalabaw!"

Napataas ulit ang kilay niya. "Did you just say a carabao would have slapped her?"

Napangiwi ako. "Uh, hindi. Expression lang ‘yon."

"Well, your expression makes absolutely no sense."

"Aba, Attorney, ikaw kaya ang subukang insultuhin nang ganu’n, baka masapak mo rin!"

"That is assault, Miss Santos. And that's exactly what she's suing you for!"

"Pshh, ambot nimo. Drama niya lang ‘yon!"

"Ambot... what?"

Napatawa ako. "Ambot nimo! It means... ahh... 'Ewan ko sa’yo!'"

Parang biglang napagod si Attorney. "Of course it does."

Tumingin ako kay Doña Elvira. "Sigurado po ba kayo na ito ang the best lawyer niyo? Baka naman may mas chill na option?"

Napaatras ako nang lumapit si Attorney, diretso ang tingin at halatang naubusan na ng pasensya. "Miss Santos, I am not your babysitter. I am not your friend. I am definitely not someone you can joke around with. So please, for the love of all things logical, stop talking nonsense and tell me exactly how you want to handle this case."

Napapikit ako. Grabe, ang lapit niya! At ang lalim ng boses! Para siyang kontrabida sa teleserye!

Pero syempre, hindi ako nagpahuli. Ngumiti ako nang matamis. "Attorney, relax ka lang. Parang kulang ka sa vitamins."

Pinilig niya ang ulo niya at lumayo, parang susuko na. "I give up."

Tumawa si Doña Elvira. "Caelius, anak, just do your best."

Nag-exhale nang malalim si Attorney. "Fine. I'll see what I can do. But Miss Santos,"—nilapitan niya ulit ako, at this time, may babala sa boses niya—"please, huwag kang dumaldal sa korte. Kapag nagsimula kang magtagalog na may Bisaya, I swear, I will pretend I don't know you."

Napakurap ako. "Aba, gan’un? Eh ‘di pag-English ka ng English, Attorney, mag-iinarte rin ako!"

Napikit siya nang mariin. "This is going to be the worst case of my career."

Ngumiti ako. "Good luck sa'yo, Attorney!"

At sa unang pagkakataon, nakita kong napahawak siya sa dibdib niya, parang inaatake ng stress. Ay, kawawa naman!