Chapter 004

JOY’S POV

Napakasosyal talaga ng mansyon ni Doña Elvira. Parang nasa ibang mundo ako! Ang daming chandeliers, may mga mamahaling paintings sa dingding, at ang dining table? Diyos ko, parang pang-royalty! Kung sa amin sa probinsya, pwede nang pagtaniman ng gulay sa laki.

Pero ang pinaka-shookt ako? Ang daming kutsara at tinidor sa harapan ko!

“Unsaon man ni?!” Napabulong ako habang nakatitig sa table setting. Ano bang gagamitin ko dito? Bakit ang dami? Sa amin, isa lang ang kutsara’t tinidor, solve na!

Narinig kong napabuntong-hininga si Attorney Caelius. “For heaven’s sake, just use whatever you’re comfortable with.”

Napangiti ako. “Sige, Attorney, sayo na lang yung ibang tinidor ha?”

Nanlaki ang mata niya. “What—? That’s not— Never mind.”

Sinimulan ko nang kumain, pero napansin kong natatawa si Doña Elvira habang nakatingin sa amin. “Hay naku, kayong dalawa, para kayong aso’t pusa.”

“Doña, hindi po ako aso. Ang cute ko kaya!” Nagbiro ako bago sumubo ng pagkain.

“You mean pusa?” Singit ni Attorney na halatang iritable na naman.

“Hala, grabe siya! Ang suplado talaga ni Attorney. Pero okay lang, gwapo naman siya, charot!” Napatawa ako, pero napansin kong lalong kumunot ang noo niya.

Tumawa si Doña Elvira. “Naku, Joy, kahit ganyan ‘yan, mabait ‘yan si Caelius. Alam mo bang halos ako ang nagpalaki diyan?”

Napataas ang kilay ko. “Hala? Doña, seryoso?”

Tumango siya. “Namatay kasi ang nanay niyan noong bata pa siya. Kaya mula noon, ako na ang nag-alaga sa kanya.”

Napatingin ako kay Attorney. Hindi ko in-expect ‘yon. Pero biglang napansin ko rin na parang hindi siya komportable sa usapan. Nakayuko siya, abala sa pagkain, at hindi nagsasalita.

“Si Ninang na ang tumayong pangalawang ina ko,” biglang sabi niya, diretsong Tagalog, pero ang tono? Parang nagpipilit lang. “She took care of me when I had no one else.”

Napangiti si Doña Elvira at hinawakan ang kamay niya. “At napakabuti mong bata, Caelius.”

Aba, may soft side pala ‘tong si Attorney!

Tumingin ako kay Doña Elvira at ngumiti. “Ang swerte niyo po sa isa’t isa, Doña. Buti na lang may nag-aalaga sa inyo.”

Humagikgik siya. “Pati ikaw, Joy. Para na rin kitang apo.”

Nanlaki ang mata ko. “Hala, Doña, baka maiyak ako niyan!”

Napailing si Attorney. “For once, can you stop being so dramatic?”

“Grabe ka, Attorney. Masyado kang malamig.” Nagkunot ako ng noo. “Ikaw yata ang version ng aircon na walking.”

Napatawa ang mga kasambahay, pati si Doña Elvira. Pero si Attorney? Hay naku, as usual, inis na naman!

Habang nagkakainan kami, naisip ko—baka hindi naman talaga masama si Attorney Caelius. Suplado lang. Pero kung gano’n siya kaimportante kay Doña Elvira, baka naman may mabuti rin siyang puso.

Pero ang tanong… kailan ko kaya ‘yon makikita?

_____

Matapos ang matamis na moment namin ni Doña Elvira, biglang bumalik ang realidad—si Attorney Caelius na naman ang kaharap ko. At sa tingin niya sa akin? Para akong walking headache niya.

Habang busy akong humihigop ng sabaw, napansin kong nakatitig si Attorney sa akin.

“What?” tanong ko, sabay higop ulit.

“Can you at least eat like a normal person?” inis na sagot niya.

Napakunot noo ako. “Hala, anong problema mo? Dili ba normal ang pag-inom ng sabaw?”

Napabuntong-hininga siya. “Your slurping is too loud. This isn’t a carinderia.”

Napataas ako ng kilay. “Grabe ka, Attorney! Gusto mo bang himatayin ako dito sa gutom? Di ba sabi nila, ‘kung mahal mo ang pagkain, ipakita mo’?”

“What kind of nonsense—?” Halata sa mukha niya na nadismaya na naman siya. “Just… eat quietly, Miss Santos.”

Napairap ako pero sumunod na lang. Pero syempre, hindi ako papayag na hindi siya inisin nang konti.

Habang nginunguya ko ang pagkain, dinadagdagan ko ng sound effects.

“Mmm… sarap… nom nom nom…”

Halos madagukan ako ni Attorney. “Oh my God, Joy! You sound like a child!”

Ngumiti ako ng todo. “So cute ko, no?”

Napalakas ang tawa ni Doña Elvira. “Hala, Joy, parang ikaw na ang stress reliever ko dito! Pero tama na, baka mahigh blood na si Caelius.”

Sinamaan ako ng tingin ni Attorney. “Too late for that.”

“Huy, Attorney, ikaw din naman, eh. Seryoso kang kumain, parang may ka-meeting. Para kang business proposal ang ginagawa mo sa hapag-kainan.”

Napatingin siya sa akin na parang gusto na akong palayasin. “It’s called table manners, Miss Santos. You should try it sometime.”

“Hala ka, tinawag akong baduy sa mas polite na paraan! Buti na lang maganda ako.”

“That’s not—” Napahawak siya sa sintido niya. “Never mind.”

Pero habang nagtatawanan kami, bigla akong napansin si Doña Elvira. Kanina pa siya tahimik. Nakita kong parang nanlalabo ang mata niya at hawak-hawak ang dibdib.

“Doña?” tawag ko sa kanya. “Okay lang po ba kayo?”

Hindi siya sumagot agad. Napapikit siya at parang nanlalambot. “Joy… I think…”

Bago pa niya matapos ang sasabihin niya, bigla siyang bumagsak mula sa kanyang kinauupuan!

“Doña!” Halos sabay kaming napatayo ni Attorney.

“Call the doctor, now!” sigaw ni Attorney kay Yaya Maring. Napalitan ng takot ang pagkasuplado niya habang inaalalayan si Doña Elvira.

Nataranta ako. “Unsaon nako? Hala ka, Doña! Ayaw pagpangamatay, dong—ay este, Doña!”

“Joy, shut up and help me!” sigaw ni Attorney, pero halatang nag-aalala siya.

Napalunok ako. Diyos ko, Doña, wag kang bibitaw! Hindi pa kita napagluto ng sinigang ko!