Chapter 003

CAELIUS’ POV

This is a disaster.

No, scratch that—this is beyond a disaster.

Hindi ko alam kung anong kasalanan ko sa universe para mapunta sa ganitong sitwasyon, pero heto ako ngayon, nakaupo sa loob ng courtroom, habang pinapakinggan ang pinaka-kalat na testimonyang narinig ko sa buong legal career ko.

At ang culprit?

Babylin Joy Santos.

A walking headache in human form.

Ilang beses ko nang pinigilan ang sarili kong mapahawak sa sentido habang pinapanood siyang nagsasalita sa witness stand. Halos every sentence may mali—either grammar, pronunciation, or both. Idagdag pa ‘yung kakaibang accent niya na hindi ko maintindihan.

“Hala ka diha! Ay este... kasi po, siya talaga ang nauna! Akala niya guwapa lang ako, walang laban, pero hala, mali siya! Sya ang naunang bumato ng... ng...”

She trailed off, looking at me for help. Oh, for the love of—

“Ng what, Miss Santos?” tanong ko, pilit pinapanatili ang professionalism ko.

“Ng... ano... cell phone?”

Nagtagu-taguan muna ang kaluluwa ko nang marinig ko ‘yun. Sa dinami-dami ng pwedeng sabihin, bakit cellphone?!

Tawanan sa courtroom. Great.

Kita kong nagpipigil ng tawa pati ang judge. Napailing ako at dumaan ang kamay ko sa buhok ko. "Miss Santos, you mean to say, binato ka ng cellphone, kaya ka humawak ng kaldero?"

“Yes, Your Honor! Kasi grabe sya, makasakit! Masakitan ako, as in! Murag gipatay ko ba!”

Ano raw?

Napatigil ako. Did she just—was that even Tagalog?

"Miss Santos, Tagalog. Please." Pilit kong pinakalma ang sarili ko, but at this point, I was already regretting taking this case.

“Ah, eh, ano po, ang sakit talaga kasi! Yung parang tinusok ang heart ko, pero sa ulo po pala natamaan.”

I squeezed my eyes shut for a second. Why am I even dealing with this?

Ang daming technicalities na dapat ayusin, pero paano ko aayusin ‘to kung mismong kliyente ko hindi maayos magsalita?

Mas lalong lumakas ang tawanan sa loob ng courtroom. Napamasahe ako sa sintido ko. This is the first time I have ever felt secondhand embarrassment inside a trial.

Nang matapos ang kaso, dinismiss din ng judge dahil sa lumabas na ebidensya. Good. I just want to get out of here.

Pero bago pa ako makagalaw, bigla na lang sumigaw ang babae sa tabi ko.

“Yehey! Salamat kaayo, judge!”

Napakurap ako. What. Did. She. Just. Say?

Bago ko pa siya mapigilan, humarap siya sa akin na mukhang tuwang-tuwa, habang ako naman—gusto ko na lang lumamon ng stress ball.

“Attorney, ang galing natin! Pinaubos mo talaga dugo mo sa akin, noh?”

Hindi ko alam kung dapat ba akong matuwa sa statement na ‘yun o mairita lalo. Instead, I just straightened my suit, exhaled sharply, and muttered, “Miss Santos, if I ever take another case like this again, kindly hit me with that pan next time.”

She grinned. “Ay, sure, Attorney! Pero wag sa mukha, sayang ka eh.”

And that’s it. That’s my breaking point.

Naglakad ako palabas ng courtroom, pilit na hindi iniisip ang posibleng long-term damage ng encounter na ‘to sa sanity ko.

Pero isang bagay ang sigurado ako—this woman will be the death of me.

----

I have represented high-profile criminals, defended corrupt businessmen, and dealt with ruthless corporate executives. Pero sa lahat ng pinagdaanan ko, ito ang pinakanakakapagod.

Nasa loob kami ng sasakyan ko ngayon, pabalik sa mansyon ni Doña Elvira, at sa totoo lang, I am one minor inconvenience away from throwing myself out of the window.

“Attorney, grabe talaga noh, parang teleserye yung nangyari kanina! Pero ikaw ha, mukha kang masungit pero buotan ka pala.”

I glanced at her through the rearview mirror, raising a brow. “Buotan?”

She grinned. “Kind, char! Palihug lang, wag mo ako itapon dito sa daan!”

Diyos ko. Every time she speaks, I have to mentally translate it before I understand what she's saying.

“Miss Santos, do you even realize how much stress you put me through?”

“Ay, ganun ba? Sorry, Attorney, ha? Pero promise, suko na ako sa gulo!”

I pressed my lips together. Suko? Ano na naman ‘to?

“Stop using words I don’t understand.”

She gasped dramatically. “Hala ka, Attorney! Hindi mo alam yun? Grabe, ‘di ka pa ba nakakapunta sa probinsya?”

I sighed, keeping my focus on the road. “Miss Santos, I have been to multiple places in the country, but nowhere have I ever encountered someone as... linguistically chaotic as you.”

“Wow, ang lalim nun ha! Parang swimming pool!”

I nearly hit the brakes. This woman is testing my patience.

Finally, narating namin ang mansyon ni Doña Elvira. Hindi pa man ako nakakababa, bumukas na agad ang main door at lumabas ang matanda.

“Babylin Joy! Salamat naman at ligtas ka!”

Napalingon ako kay Joy, na ngayon ay parang bata na tumakbo papunta sa matanda.

“Lola Elvie! Nakaligtas talaga ako sa mala-labanang Miss Universe!”

I pinched the bridge of my nose. “Miss Santos, the case was literally dismissed. You were never in any real danger.”

She turned to me with a pout. “Hay naku, Attorney, hindi mo gets. Basta, salamat talaga, ha?”

Doña Elvira chuckled. “Caelius, hijo, napagod ka yata?”

Napabuntong-hininga ako. “You have no idea.”

Hinawakan ni Doña Elvira ang braso ko at ngumiti. “Pasok ka muna, hijo. Kumain ka man lang.”

Tumingin ako kay Joy, who was now happily chatting with one of the maids like nothing had happened. My eye twitched.

This woman is a walking disaster.

And for some reason, I have a feeling this is not the last time she will ruin my peace.