Chapter 002

(Joy’s POV)

Nakaupo ako sa courtroom, kinakabahan pero excited. First time ko ‘tong ma-experience, kaya kahit may kaso ako, parang nasa pelikula lang ang feels!

Sa tabi ko, si Attorney Montemayor—seryoso, gwapo, at mukhang galit sa mundo.

Nag-ayos siya ng tie niya bago tumayo. "Your Honor, my client, Miss Babylin Joy Santos, was unfairly accused of assault when in fact, she was merely defending herself from verbal harassment."

Napanganga ako. Grabe, ang ganda ng English! Para siyang pang-Hollywood!

Tumikhim ang kalaban naming abogado. “Objection, Your Honor! The defendant is clearly guilty. The evidence shows that she physically attacked my client.”

Tumayo rin si Attorney at diretso siyang tumingin kay Judge. "Your Honor, the alleged 'attack' was merely a reflex reaction. Miss Santos had no malicious intent."

Medyo tumuwid ako ng upo. Aba, defend na defend ako ni Attorney!

Kaso, bigla akong tinawag ng judge. "Miss Santos, do you have anything to say for yourself?"

Napakagat ako sa labi. Dapat smart ako ngayon! Tumayo ako nang confident.

"Your Honor," nagsimula ako, tapos tumingin ako kay Attorney Caelius for approval. Napapikit siya at parang huminga nang malalim. Aba, ba't parang kinakabahan siya?

Nagpatuloy ako. "Ako po, wala akong intensyon na masama. Kasi po, ‘yung babae na ‘yan"—itinuro ko ‘yung nagdedemanda sa akin—"sobrang sungit! Para siyang ano... ahh... evil queen! Sinabihan niya ako na cheap probinsyana! Eh syempre, sakiton naman sa feelings, ‘di ba?"

May narinig akong mahinang ungol mula kay Attorney. Napatingin ako sa kanya. Bakit parang gusto niyang magpakamatay bigla?

Tinaasan ako ng kilay ng judge. "Sakiton?"

"Opo, ‘Your Honor.’" Nilakasan ko pa ang pagbigkas ko ng Your Honor para tunog sosyal. "Sobrang sakit ng sinabi niya kaya nasaktan din ang puso ko! Masakiton talaga ako kapag ganyan, eh!"

May narinig akong facepalm sa tabi ko. Si Attorney pala. Ay, hala, nagagalit na ata siya!

"Miss Santos," mas madiin na ang tono ng judge. "Did you or did you not physically hurt the complainant?"

Mabilis akong umiling. "Dili, Your Honor!"

Nagtaas ng kilay ang judge. "Dili?"

Nagpanic ako. "Ahh, I mean, hindi! Sorry po, Your Honor. Eh kasi po, nagulat lang ako, tapos... natulak ko siya nang kaunti."

Biglang tumayo ang kabilang abogado. "See, Your Honor? She admits to pushing my client!"

"Grabe naman siya, Your Horror—ay, este, Your Honor!" Napakurap ako sa sarili kong sablay. Ay hala, baka makulong ako dahil sa mali-maling Tagalog!

Narinig ko ang malalim na buntong-hininga ni Attorney Caelius. "Your Honor, I request a short recess."

Tumango ang judge. "Granted."

Paglabas namin ng courtroom, huminto si Attorney at humarap sa akin, nakapikit at halatang nag-iipon ng pasensya.

"Joy."

"Yes, Attorney?"

Dahan-dahan siyang huminga. "Do you want to lose this case?"

"Of course not!"

"Then for the love of all things logical, please stop talking!"

Napapikit ako. "Eh paano, Attorney? Tinawag ako ni Your Horror—ay, este, Your Honor pala!"

"Exactly my point!" Napahawak siya sa sentido niya. "Do you realize how painful it is to hear your Tagalog?"

Napahawak ako sa dibdib ko. "Grabe ka naman, Attorney. Masakit ‘yan ha!"

Binilangan niya ako ng tatlo sa hangin bago bumuntong-hininga. "Just. Let. Me. Handle. This."

Nag-smile ako nang matamis. "Opo, Attorney!"

Mukhang gusto na niyang umuwi.

_____

Akala ko, madali lang ‘tong kaso. Eh di magpapaliwanag lang ako, tapos makikita nilang wala akong kasalanan, diba? Mali. Napakamali.

Nakatayo ako ngayon sa harap ng judge, habang si Attorney Caelius ay mukhang gustong malusaw sa kinauupuan niya. Hindi ko alam kung dahil sa hiya o inis, pero pakiramdam ko pareho.

“Miss Santos, to be clear—” Simula ng abogado ng kalaban, isang matandang lalaking mukhang mas mahigpit pa sa pustiso niya. “Sinabi mong ikaw ang sinaktan, pero ikaw itong nahuling may hawak ng...”—” tumingin siya sa papel niya, “...kaldero?”

“Oo, sir, pero kasi—”

“Your honor, objection,” singit ni Attorney Caelius, mukhang gustong patigilin agad ang bibig ko. “The question is misleading.”

“Sustained.”

Pinanlakihan ako ng mata ni Attorney, parang sinasabing tumahimik ka na lang kung ayaw mong matalo tayo. Pero hello? Di ba trabaho niyang ipagtanggol ako?

Nang ako na ang tinanong ulit, doon na nagsimula ang kalbaryo.

“Miss Santos, bakit mo hinampas ang kaldero?”

“Hala ka diha!—Ay, este... kasi po, siya talaga ang nauna! Akala niya guwapa lang ako, walang laban, pero hala, mali siya! Sya ang naunang bumato ng... ng...”

Napatingin ako kay Attorney Caelius, naghahanap ng tulong. Bumuntong-hininga siya bago marahang nagtanong, “Ng what, Miss Santos?”

“Ng... ano... cell phone?”

Tawanan sa korte. Napakurap-kurap ako. Mali ba nasabi ko?

“Miss Santos, you mean to say, binato ka ng cellphone, kaya ka humawak ng kaldero?” tanong ng judge, mukhang confused.

“Yes, Your Honor! Kasi grabe sya, makasakit! Masakitan ako, as in! Murag gipatay ko ba!”

Pinikit ko ang mata ko nang marinig kong bumuntong-hininga nang malakas si Attorney Caelius. “Miss Santos, Tagalog. Please.”

“Ah, eh, ano po, ang sakit talaga kasi! Yung parang tinusok ang heart ko, pero sa ulo po pala natamaan.”

Mas lalo pang lumakas ang tawanan sa loob ng courtroom. Si Attorney Caelius, halos mauntog na lang sa lamesa niya.

Nagpatuloy ang kaso, pero habang tumatagal, mas lalo lang yatang lumulubog si Attorney sa hiya. Dumagdag pa na mali-mali grammar ko minsan, kaya paulit-ulit niya akong kinokorek sa harap ng lahat.

Pero buti na lang, may isang witness na lumutang at nagsabing talagang sinaktan ako nung babaeng sosyalera. At dahil may CCTV footage din na napatunayang nauna nga siya, dinismiss din ng judge ang kaso.

“The case is dismissed.”

Huminga ako nang maluwag at napatalon sa saya. “Yehey! Salamat kaayo, judge!”

Sabay harap kay Attorney Caelius na nakataas lang ang kilay. “Attorney, ang galing natin! Pinaubos mo talaga dugo mo sa akin, noh?”

Tumingin lang siya sa akin nang matalim bago nag-ayos ng kanyang suit. “Miss Santos, if I ever take another case like this again, kindly hit me with that pan next time.”

Napangiti ako. “Ay, sure, Attorney! Pero wag sa mukha, sayang ka eh.”

Kitang-kita ko kung paano siya muling napabuntong-hininga. Halos madinig ko na ang iniisip niyang what did I do to deserve this?

Pero syempre, ako lang naman ‘to—ang bago niyang personal na headache.