Chapter One

CEAN

The worst part of confessing to someone what you feel is getting judged and rejected at the same time. Umamin ka nga naman pero na-judge at na-reject ka. Double kill. We all know that rejection is a part of confessing, pero bakit ganon? Kailangan pa na ma-judge ka na para bang mali ang ginawa mo? Is it wrong to love someone while wishing them to love you back?

Oh well, enough with the drama. Agad kong pinatay ang laptop ng kapatid ko dahil ang corny ng pinapanood namin na isang short film na gawa nila. It's all about a girl, got rejected by the one she loves and you know what happens next. Napatingin ako sa kapatid ko na para bang iiyak na kaya iniabot ko sa kanya ang dala kong panyo. Agad niya naman itong tinanggap saka siningahan. Gross.

“Ba’t mo naman pinatay, Cean? Nanonood pa ako eh.” She snorted. Tumayo na ako sa kinauupuan ko saka nagpagpag ng sarili. It's already 12:01 in the afternoon at hindi pa kami kumakain ng tanghalian dahil sa panonood namin. My stomach’s growling because of hunger. Kung pwede nga lang na iwan ko itong kapatid ko ay ginawa ko na but knowing her, mag-a-alburoto siya sa galit dahil iniwan ko siya.

“Aren't you coming with me? Kakain na tayo.” I said while looking at her. Padabog naman niyang inayos yung gamit niya saka tumayo. Her steps are heavy because the heels of her shoes creates a loud thud. She’s pissed. We started walking towards the cafeteria of this university. Habang naglalakad kami, napansin ko ang mga iwas na mga mata sa paligid namin. When they are trying to look at me and found me looking at them, agad nilang iniiwas ang mga tingin na para bang ayaw nilang matawag sa recitation.

Kilala ako dito sa Manyu University bilang junior at pinakabatang council president. I am known for my peevish personality and also for being a hot-tempered guy. Masungit akong tao. Even the kids near our house called me devil for being like that. Strikto din ako when it comes to the university's policies kaya maraming iwas sa ‘kin. Why wouldn’t I be strict? It’s the duty of the school council president. Well, being a president is hard dahil hawak ko lahat. From freshmen upto seniors at kapag may mga violations na nagawa ang mga estudyante dito ay sa akin ang bagsak but I can handle any of that.

“Alam mo Cean, ang kj mo! Ang ganda na ng pinapanood ko tapos bigla mong papatayin!” Maktol niya. Her heavy steps changed into a normal one. Mukhang nahimasmasan na siya’t humupa na ang inis. I gave her a death glare that makes her mouth to shut. Kanina pa siya maktol ng maktol dahil sa ginawa ko. Anong maganda dun? Dahil ba siya yung director ng short film na yun?

“Palibhasa nangyari rin sa ‘yo yung nangyari sa babaeng bida sa film namin. Bitter!” Aniya saka ako nilampasan at naunang pumasok sa cafeteria. Umiiling-iling akong sinundan siya. Tumigil ako sa tapat ng pinto ng cafeteria upang ayusin ang sarili bago pumasok. I neatly fixed my tie na nakatabingi pala. Pagkapasok ko ay may mga napapatingin sa gawi ko habang ang iba naman ay umiiwas ng tingin katulad sa mga nadaanan namin kanina. Maya-maya pa'y may naaninag akong tao na papalapit samin habang kumakaway-kaway. I just wear my usual bored look to make him feel that I’m not happy to see him nor interested on seeing him but he seems not to care.

“CEAN!” Sigaw niya habang tumatakbo papalapit sakin. T'was our gay cousin, Daniel or should I say, Daniella. He’s running na para bang nasa isang marathon at hindi ako nakita ng ilang taon. Masama na ba ako kung iisipin ko na sana ay madapa siya?

Nang makalapit siya sa ‘kin ay akmang yayakapin niya ako ngunit inilayo ko ang sarili mula sa malandi niyang katawan. Knowing him, I mean her or any of the two, hindi niya lang ako yayakapin. He’s going to touch my buttocks and squeeze it. Ganon siya kapag nakikita niya ako and I find it uncomfortable kahit na pinsan ko siya. Lumapit naman siya sa gawi ni Cenna na hanggang ngayon ay inis pa rin sakin. Akala ko nawala na inis niya sakin.

“Ang sungit mo talaga! Sana makahanap ka na ng makakatapat mo para naman maging sociable ka na ulit at hindi yung para kang babaeng menopause.” Anas niya habang yakap-yakap yung braso ng kapatid ko. Tch. Parang linta. Napailing na lang ako dahil sa pagiging childish niya. 18 years old na siya but he doesn't act like one. Instead, he's acting like a 6 years old boy.

Iniwan ko na lang sila at pumila upang mag-order ng kakainin namin. For sure, ako na naman ang magbabayad ng lunch namin ngayon. Inip akong pumila dahil medyo mabagal ang usad ng mga nakapila. Maya't maya ang tingin ko sa wrist watch ko dahil sa sobrang pagkainip. Kahit na council president ako ay walang special treatment na nangyayari dito. Estudyante lang din ako katulad ng iba. And I don’t want to get a special treatment dahil lang sa president ako ng school council. Dahil sa pagkainip, hindi ko namalayan na ako na pala ang o-order.

“At last, ako na rin ang susunod.” Pagkausap ko sa sarili. Lalapit na sana ako sa counter ng biglang may sumingit na lalaki. He walked passed through me na para bang hindi niya ako nakita at basta-basta na lang sumingit. How rude.

“Ate Ganda, tatlong baked mac nga po tsaka apat na gatorade.” Aniya habang inaabot ang perang pangbayad niya. I cleared my throat to get his attention at hindi naman ako nabigo. Napatingin ito sakin at doon ko lang napansin ang kulay asul niyang mga mata na nag-match sa blonde niyang buhok. His eyes gleamed because of the light of the sun’s rays coming from the outside of this cafeteria. Nagkatitigan kami ng ilang minuto that gave me a chance to check him out bago siya nagsalita.

“Pasensya na ah. Nakisingit na ako. Ang bagal mo kasi eh.” Wika niya na nagpagulat sakin. Narinig ko namang napasinghap ang ibang nakapila na nasa likuran namin. I heaved a deep sigh controlling my temper, not letting the others see my reaction. Dahil doon ay hindi ko na lang ito inimik hanggang sa makaalis siya. His voice has a hint of arrogance that I hate the most.

Matapos kong mag-order ay hinanap ko na agad yung dalawa para makapagsimula na kami sa pagkain. Naabutan ko silang nagtatawanan habang hawak ni Daniel yung phone niya na tila ba may pinapakita sa kapatid ko. For sure, pictures lang iyon ng mga idols na kinababaliwan nila. Nilapag ko naman sa mesa yung pagkain namin. Tumigil nama sila sa ginagawa nila at nagkanya-kanyang kuha ng pagkain nila.

“Ang tagal mo ata.” Tanong ni Daniel habang kinukuha yung pagkain niya. Tiningnan ko naman sila habang inuurong ang upuan.

“Oo nga, Kuya. Don't tell me pumila ka pa? O kaya nasingitan ng kung sino?” Sabat ng kapatid ko. Tiningan ko siya ng masama. Now, she's calling me Kuya. Wala ako sa mood ngayon makipag-usap. I’m still pissed off. Iniisip ko pa rin yung lalaking sumingit kanina and I don't know why I'm thinking about him. He's a sophomore for sure dahil sa kulay ng necktie niya. May kanya-kanya kasing kulay ang mga necktie dito sa Manyu for classification kung anong year ka. Gray for freshmen, blue for sophomores, black for juniors and seniors.

Biglang sumagi sa isip ko ang kulay blue niyang mga mata . I don't know why but there's something I can't explain while looking at his eyes a while ago. Also, it matches to his blonde messy hair. I think he's not a pure Filipino because of his appearance but who knows? Baka nagpableach lang siya ng buhok at nagsuot ng contact lenses. Uso pa naman ang mga ganoon ngayon. Matangkad rin siya sakin ng ilang inch kaya medyo nakatingala ako kanina. Pointed nose na mas matangos pa sa ilong ko. Sobrang tangos ng ilong niya. His kissable lips that has the color of a pink rose. Naigulo ko ang maayos kong buhok dahil doon. Why am I even describing him?

“Okay ka lang ba, Cean? Talo mo pa sinasaniban eh.” Napabalik naman ako sa reyalidad dahil sa sinabing iyon ni Daniel. Nakalimutan kong kasama sila. I am too focused on admiring that guy’s face. Wait. Admiring? What?

“Alam mo Kuya, kahit na anong gawin mo, hindi ka na pwedeng mahalin ni Ate Nicole.” I stopped when I heard that person’s name. Inis kong tiningnan yung kapatid ko. Bakit kailangan niya pang banggitin ang pangalan na yun? Tsaka anong connect ng pangalan no’n sa ginawa ko?

Dahil sa sobrang inis ko ay tumayo ako ng hindi sila tinitignan at nagsimulang maglakad papunta sa council room ngunit bago pa man ako tuluyang makalayo sa kanila, narinig ko pang nagsalita si Daniel and it seems like sinuway niya kapatid ko. “Gaga ka talaga, Cenna. Ayan tuloy mas lalong nainis.”

Why of all the person I know, pangalan pa niya ang kailangang banggitin? Pwede naman sanang iba di ba? I shouldn't be affected about that by now pero ano ito? What am I doing? Matagal na iyon and hindi ko na dapat iyon pinoproblema but why I’m still affected just by hearing her name? I shook my head at that thought. May mga kailangan pa akong tapusin at dapat problemahin sa council room.

While walking in this huge field, I accidentally bumped into someone. Sa likod nito tumama ang mukha ko. Tiningala ko ito dahil matangkad siya kumpara sakin at saktong humarap naman siya. Siya yung sophomore na sumingit sa cafeteria kanina. He’s now wearing our PE uniform. Nginitian niya naman ako revealing his white teeth and cute little dimples. I suddenly felt my ears heated. I don’t know why but I find him cute because of his cute little dimples. Bihira lang ako makakita ng lalaking may cute na dimples and it feels weird. Blushing over someone’s dimples. At sa lalaki pa.

“Ikaw pala. Ba’t kasi hindi ka nakatingin sa dinadaanan mo? Ayan tuloy nabangga ka pa sa maganda kong likod.” He said with full of arrogance. Does he even know who I am? Or what position I have in this school? Nakakainsulto siya ah. At dahil wala ako sa mood ay nagpatuloy na lang ako sa paglalakad, not minding him. Narinig ko pa siyang tinawag ako ngunit nagbibingi-bingihan na lang ako. I don’t have time to argue with some nonsense people.

Matapos ang ilang minutong paglalakad, narating ko na ang council room. I immediately took my keys out from my pocket and entered the room. Ako lang mag-isa ngayon dito dahil for sure, takot ang iba na maabutan ako rito. Bihira lang kaming council nagkakasama because they know na hindi ko sila iimikan. Also, I hate being surrounded by too many people especially those noisy ones. Nagulat na lamang ako ng may biglang pumasok sa room ng walang katok-katok creating loud noise from closing the door at gulat din siyang nakatingin sakin.

“S-sorry, P-pres.” The guy who entered the room said while stuttering. He’s the representative of second years. Dahil inis pa ako sa nangyari kanina ay tinarayan ko siya. They know my rules, knock before you enter. Napakasimpleng rule hindi kayang sundin.

“Don't you know how to knock?” Tanong ko sa malalim na boses enough to make him tremble. I saw him twitch because of what I’ve said.

“P-pasensya n-na po, P-pres. Akala ko po kasi a-andito na sina Blaire.” Hindi makatinging wika niya as he stuttered. Hindi ko na lang siya pinansin pa at saka pinagpatuloy ang dapat kong gawin. Sinenyasan ko siyang manahimik at ginawa niya naman yun. Nakita ko pa na umupo siya sa main table.

Dahil biyernes ngayon, wala kaming klase ng hapon kaya libre ang oras ko para gawin ang mga dapat gawin bilang council president. Habang abala sa pag-pipirma ng mga dapat pirmahan na agreements galing sa iba't ibang school clubs para sa darating na event ay biglang bumukas ulit ang pinto ng room at nagkaroon ng ingay sa council room. Pagsasabihan ko sana sila tungkol sa rule ko ngunit may isang tao ang nangunguna sa pagpasok dito.

“PRES! INVITED KA MAMAYA AH!” I covered my ears because of the shout made by the council's vice president. He's always this energetic na akala mo nakainom ng ilang tableta ng enervon. Bigla niyang ipinatong ang mga palad niya sa mesa ko na puno ng mga papers at saka tumingin sakin. Ang ilang papel ay nagusot pa dahil sa ginawa niya.

“Birthday ko ngayon, Pres. Punta ka ah. Sama mo na rin sina Cenna at Daniel para the more the merrier!” Aniya sa masiglang tono. Bahagya niya pang itinaas ang dalawang kamay at saka ito iwinagayway. Napailing ako dahil sa ginawa niya. Napaisip naman ako dahil sa sinabi niya. Shall I come? I am not a fan of parties since the day she-oh nevermind. Ayokong siyang paasahin na pupunta ako kaya nagpasya na lang ako na susubukan kong dumalo.

“I'll try.” I answered coldly. Nagtatalon naman siya sa tuwa at saka kinausap yung ibang members ng council na kakapasok lang. Inviting them to attend his party. Rinig ko pa ‘yong iba na pupunta. Para siyang maliit na bata.

Hours had passed at oras na ng uwian. Tumayo ako’t ini-stretch ang sarili dahil sa ilang oras kong pag-upo. After doing some stretching, I packed my things. Put my laptop on my bag. I also arranged the papers para hindi ko na ayusin pagpasok ko ulit dito. Aalis na sana ako ng council room ng may pinahabol pa si Casio.

“Pres! 7 o'clock mamaya ah!” Paalala niya sa oras ng birthday party niya. I just nodded as an answer and left the council room. I walked towards the parking lot and when I got there, I saw my sister with my cousin, of course. Mukhang kanina pa nila ako hinihintay. Pagkalapit ko sa kanila ay tiningnan muna nila ako mula paa hanggang ulo na para bang ine-examine ako. I just raised my left eyebrow at them. What are they doing?

“Bakit ang fresh mo pa rin tingnan? Kakaloka! Itong kapatid mo talo pa sumabak sa giyera pero ikaw Cean, pak na pak pa rin!” Ani Daniel habang niyuyugyog si Cenna. “Aray naman bakla! Yung utak ko naaalog!” Suway ni Cenna dahil hindi pa rin siya tinitigilan ni Daniel. “May utak ka pala?” Asar naman ni Daniel. I just looked at them, blankly. Pagod ako and I need to take some rest. Wala ako sa mood para patahimikin sila.

Pinatabi ko sila upang makapasok na ako sa sasakyan ko. Sumunod naman yung dalawa. Ihahatid ko muna sila sa kanya-kanya nilang bahay. Cenna's still living with our parents and so as Daniel. Saming tatlo ako pa lang ang pinayagan na bumukod because I’m more responsible than the two. Baka kasi kapag pinatira sila sa kanya-kanya nilang mga condo unit ay maglakwatsa sila at gabi na kung umuwi. Worst, baka umaga na because knowing them, lagi silang may gimik.

“Casio invited me to attend his birthday party and he invited the two of you too.” Pagsisimula ko habang pinapaandar ang makina ng kotse. Bigla namang nag-ingay yung dalawa. I forgot, mahilig nga pala sila sa mga parties.

“When gaganapin Kuya?” Cenna asked while smiling widely. Tila ba may glitters yung mata niya dahil kumikinang ito habang nakatingin sakin.

“Later. 7 o'clock.” Pagkasabi ko no’n ay umingay ulit sila. Bumalik naman sila agad sa pagkukwentuhan nang matapos sila sa pagtili. Mukhang kailangan ko muna silang ipagpaalam. Especially Cenna. She’s still our little princess and we don’t want something bad happens to her.

Our dad’s strict pagdating sa galaan. He always thinks na bad influence ang pakikipagbarkada that's why I don't have that so-called friends well except to this two that I consider one. Lumaki ako na tanging si Cenna at Daniel lang ang kasama ko and also my brother. I never experienced having many friends because everytime I made friends to other kids before, lagi silang tinataboy ni papa.

After a long way of driving, nasa tapat na kami ng bahay nina Daniel dahil mas malapit ito sa university kumpara sa bahay namin. I parked the car in front of their gate at nauna akong lumabas sa dalawa dahil magpapaalam pa ako kina Tito Dan para mamaya. I ringed the doorbell of the gate and it was opened by their maid. She welcomed me while waiting for the two to come in.

Tito Dan's house has this refreshing aura that makes you feel like you're leaving near the mountain. Maraming halaman at puno sa loob ng bakuran nila. Also, their house is a modern cabin-style house wherein wood themed ang gamit nilang design from the outside up to the inside of the house. The ambiance of the forest is also present. May maliit na river at bridge din sa gilid ng bahay that makes the house looks awesome. Kapag nasa entrance door ka na ay may makikita kang fish ponds sa gilid na kung nasaan nakalagay ang mga koi fishes. The architect and engineer of this house are great for creating such beautiful house.

Pagkapasok ko sa loob ay binati ako ng ilan pang maids doon. They really do have a lot of maids kahit na tatlo lang sila. Nagtanong ako sa isa sa mga katulong kung nasan si Tito and she answered na nasa office room, so I immediately climbed up the stairs. I was greeted by the silence the moment I got up. My kind of thing. It’s so peaceful. Tipong tanging mga yabag mo lang ang maririnig sa hallway. Dumiretso ako sa office room ni Tito Dan. I knocked three times and bumukas naman ito after ko kumatok.

“O, Cean, what brought you here? Wala pa si Daniel.” Tito asked in surprise, probably he didn’t expect me to pay him a visit. Nagmano naman ako sa kan’ya.

“Inihatid ko po siya, Tito. Also, gusto ko po siyang ipagpaalam para mamaya. The council's vice president invited us to attend his birthday party.” Tumango-tango naman siya. Magsasalita pa sana ako ng biglang may sumigaw na nanggaling sa baba.

“DADDY! I'M HOME!” Mula rito sa taas ay dinig na dinig namin ang matinis ngunit mahahalata mo ang pagiging lalaki na boses ni Daniel.

“That kid, he's always making my head hurt.” Wika ni Tito habang napapahilot sa sintindo niya.

“Daddy? Are you there?” Pareho kaming napatingin ni tito sa pinto ng bigla itong bumukas at naroon si Daniel na nakasilip. Nagpaalam naman na ako sa kanila dahil ihahatid ko pa si Cenna.

Pagkababa ko ay in-assist ako ng isang maid papalabas ng bahay. Agad akong pumasok sa kotse at naroon na si Cenna. She's busy taking selfies. Pinaandar ko naman ang makina ng kotse at saka umalis na. Hindi gaanong kalayo ang subdivision kung saan kami nakatira kaya matapos ang ilang minuto ay nakarating na kami. Pinakita ko sa guard ang ID ko for identification na may pamilya akong nakatira doon. Nang marating namin ang bahay ay hindi na ako nag-abalang pumasok pa at hinayaang lumabas ng kotse si Cenna.

“Aren't you coming in?” Tanong ni Cenna na inilingan ko bilang tugon. Her eyebrows meet that looks like she’s annoyed.

“Oh c'mon, brother! It's been ages since you last visited us! Labas ka na riyan sa kotse mo.” Pamimilit niya. Wala naman akong nagawa kaya pumayag na lang ako. I composed myself. Heaving a deep sigh before getting off my car.

Cenna held my hand and let her grabbed me. Kahit labag sa loob kong pumasok sa bahay dahil sa isang rason ay wala akong nagawa. As what Cenna said, it's been years since I last visited mom and dad. Siguro 2 years na rin mula noong bumukod ako sa kanila.

“I'm home! Kuya's with me!” Sigaw ni Cenna the moment na nakapasok kami. We’re greeted by the silence of the house the moment we got in.

There's nothing new in this house. Kulay puti pa rin ang kulay ng mga dingding mapa-loob at labas and there's still some minimalist paintings made by her. Ganoon pa rin ang ayos ng buong living area. The sofa’s still beige and placed on the same spot before I left this house. While busy examining the living, nakarinig naman ako ng mga yabag na pababa sa hagdan. Sound of footsteps coming from a stilletos. Tiningnan ko ito. It's our mom, wearing her favorite white long sleeves dress. She's smiling wide upon seeing me. Nang makababa siya ay agad niya akong niyakap.

“Oh, Cean. Mommy missed you.” She said in between our hugs. Her hugs are tight and that gives me a message that she missed me so much.

“I just came here to ask permission for Cenna, Ma. The council’s vice president invited us to his birthday party and he's expecting us to attend.” Mom then released me from her hugs giving me a questioning look. She then caressed my face like memorizing the shape of my face, after that she spoke.

“Is Ni-” I immediately cut what she's trying to say. I know it's rude but I don't wanna hear her name again. I’ve had enough of hearing her name.

“No, Ma. Hindi namin siya kasama. Stop involving her. Only Cenna and Daniel are with me. Also, hindi namin siya kaklase nor schoolmate,” I paused for a few seconds and looked at her.  “I'm going, Ma. 7 pm ang start ng party and I need to prepare. Tell papa na bumisita ako.” After saying those words, I kissed my mom's forehead as a goodbye.

“Cenna? Susunduin kita dito mamayang 6:30, okay?” Baling ko kay Cenna na nakapagpalit na ng damit. Tumango naman siya. I looked at my mom. She's still smiling. A genuine one. I bid my goodbye to them and left our house. Habang papalabas sa subdivision ay may nakasalubong pa akong napakapamilyar na kotse. It's them. Nakauwi na pala sila ngayon. I just shook my head to avert my attention on the road. Again, I heaved a deep sigh. Releasing what I feel.

Tumingin ako sa wristwatch ko and it's just 5 in the afternoon. Medyo maaga pa kaya dumaan muna ako sa isang drive thru to order some food. Pagkarating ko sa Mcdo ay nagulat ako dahil sa lalaking nakita ko sa drive thru. T'was the sophomore again. Why do I need to see him anywhere I go? Am I hallucinating?

“Hello, Sir? May I take your order?” He greeted me, smiling.

“One blueberry mcfloat, one chicken filet, one large fries and a sundae.”

“Right away, Sir!” Aniya matapos niyang ulitin yung order ko. I gave him my credit card and headed to the receiving area nitong drive thru. “Thank you, Sir!”

Pagkakuha ko ng order ko ay agad na akong dumiretso sa unit ko para makapagpahinga. I parked my car then headed to my room na nasa fourth floor nitong condominium building. Pagkalabas ko ng elevator ay agad kong tinungo ang hallway na sobrang tahimik hanggang sa makarating ako sa unit ko. Pagpasok, inilapag ko sa mesa yung binili kong pagkain saka pumunta sa kwarto upang magpalit. After doing things, kumain na ako saka nagpahinga. I let myself rest for a while dahil maaga pa naman. Pumikit ako sandali but then a sudden image crossed my mind. An image of an annoying person.

“What the hell was that?!”