Chapter Four

CEAN

“Pres? Okay ka lang?”

Napabalik ako sa reyalidad dahil sa tanong na iyon at tiningnan siya. She looked at me with her confusing eyes. Maging ang kasama niya ay ganoon din ang ekspresyon sa mukha.

“Sorry. What was your question again?” Tanong ko.

“Oh. What is your relationship with Califer Gonzales?” Pag-uulit niya sa tanong niya kanina. Califer Gonzales. Who is that? I’ve never heard such name before.

“I don't know him, sorry. Any other questions? May gagawin pa ako.” Pagsusungit ko. I'm getting irritated at the same time, confused. Irritated because of the attention we're getting from the students who watches us and confused because who the heck is that Califer? Also, I’m getting annoyed on this two infront of me.

“Pero Pres, siya yung lalaking humalik sayo sa party ni Casio. Don't you know him?” Ani ng kasama ni Fannie. So, the name of that sophomore is Califer? Now, I'm getting pissed.

“I don't know even a single information about him. Excuse me, I need to go.” Pagpaalam ko sa kanila at saka naglakad pabalik sa pool. I really need to confront that sophomore. I need to clear my name.

Pagkarating ko sa pool ay saktong nakadamit na siya at nasa isang mahabang bench siya nakaupo kaya naman lumapit ako. Nagtataka pa nga yung ibang council na naroon dahil sa pagbalik ko. Maging ang ibang swimmers ay gulat at pagtataka ang makikita sa mukha nila dahil sa paglapit ko sa gawi nila. Walang pahintulot na hinawakan ko yung braso ng sophomore na humalik sakin kagabi at gulat niya akong tiningnan. Nang maka-recover siya sa gulatay nginitian niya ako. Same smile that he gave me the second time I met him.

“Apologize for what you did last night.” Malamig kong utos sa kanya. I gave him my deadliest glare.

“Pardon?” Tanong niya. Nagtitimpi kong hinigpitan ang pagkakahawak sa palapulsuhan niya. Nakita kong napapikit siya marahil sa sakit mula sa pagkakahawak ko ng mahigpit sa kanya.

“I said. Apologize. For. What. You. Did. Last. Night.” May diin sa bawat salita kong sabi. I gritted my teeth because of anger at the same time embarrasment. Nagtataka niya akong tinitigan. Tch. Acting like he doesn't know what he did.

“Teka, anong bang ginawa ko?” Taka niyang tanong ngunit mahina lang.

“Try to remember. Hindi mo ba alam kung sino ako?” I asked as I released his wrist. Umiling naman siya. So, that expalins it. Kung makaasta siya akala mo okay lang yun sakin. Well, for him, it is but for me, it isn't.

Pinagmasdan ko ang bawat kilos ng lalaking nasa harap ko. Napahawak siya sa baba niya na animo'y may malalim na iniisip. Maybe he's reminiscing what happened last night.

“Ah! Naalala ko na!” He shouted. Gaining the attentions of the people inside the pool. Good. Now he can apologize and tell everyone that he’s mistaken me for someone or what other excuses that can clear my name in the crowd.

“Good. Now, apologize for what you did.” Utos ko. He just smiled wickedly and leaned closer to me.

Halos maduling ako dahil sa pagtitig sa mga mata niyang kulay asul. He's eyes are captivating. Para bang nangungusap ang mga mata niya. I almost lost my thoughts just by staring at his eyes, buti na lang tinawag siya ng ka-team niya kaya bigla siyang lumayo.  Napahinga naman ako ng maluwag dahil doon. Hindi ko pala namalayan na hindi ako humihinga sa titigan namin. Doon ko lang napansin na medyo nakalayo na siya sakin.

“Hey, you! Sophomore with blue eyes! Apologize for what you did last night!” Sigaw ko. I know, I'm making a scene pero nangingibabaw pa rin ang pride ko. He stepped on my ego last night by that…that…argh! I can't even say it!

Tumingin naman siya sakin habang nakaturo pa sa sarili niya. Para siyang tanga dahil sa ginawa niya. May iba pa bang kulay blue ang mata dito sa loob ng pool area bukod sa kanya? Tch.

“Ano bang ginawa ko kagabi?” He asked innocently. Kung hindi lang ako nagtitimpi sa kanya ay kanina ko pa siya sinapak. Akala ko ba naalala na niya? Tch. So it was just a prank? What a dumbass.

“President!” Napalingon ako dahil sa sumigaw at nakita kong si Fannie iyon from the school's publication again. Tumakbo ito papalapit sakin. Not again.

“Andito ka lang pala. Hah! Kakapagod!” Aniya habang nakahawak sa tuhod niya at hinahabol ang hininga. Mukhang sinundan niya ako papunta rito. Sometimes, members in our school’s publication are creepy. Para silang mga stalker.

“Tutal andito ka na rin, Cali. May ilang questions kami sa inyo regarding sa nangyari kagabi sa party ni Casio.” Napatanga ako dahil sa sinabi ni Fannie. I didn't know na ganito pala ka-eager ang school pub namin sa mga issues. Their crossing the line. Invading our privacies. Now, I sounded like I have some romantic relationship with that sophomore.

“Didn't I tell you Fannie, that me and that sophomore,” Turo ko sa blue eyed sophomore na iyon. “Aren't acquaintances? Hindi ko siya kilala and hindi niya rin ako kilala. He doesn't even know that I'm the president of this friggin' school!” Now, I'm mad. I raised my voice in front of so many people and I lost my temper. This is the very first time na humaba ang mga binitawan kong salita.

“Pero–” I stopped her by raising my hand. “Go, ask that sophomore kung anong meron samin. And what happened last night, is a mere accident.” Galit kong anas rito.

Sabay-sabay kaming napatingin sa sophomore na iyon at tila nagulat siya but he immediately smiled at me that made the girls beside me giggled. What's wrong with him?

“Di ba gusto mo akong mag-sorry sayo? Mr. President?” May nakakalokong ngiti niyang sabi. I sense the arrogance in his voice. So he’s back from being a cocky guy huh?

“Yes. And explain to them that what happened last night is an accident.” Matigas kong sabi sa kanya. Lumapit siya sa kinagagawian namin at tumigil sa harap ko bago bumaling sa gawi nina Fannie.

“Nasa party ka ba kagabi?” Tanong niya rito. Tumango-tango naman si Fannie bilang tugon.

“Then, what you heard is true. You see, hindi pa kasi matanggap nitong president natin na may relasyong namamagitan samin.” Ani pa nung sophomore saka kinindatan si Fannie. Nanlalaki ang mga matang naatingin ako rito at akmang susuntukin siya ng bigla siyang humarap sa mga nasa benches. This. Is. Not. Good.

“ME AND THE COUNCIL PRESIDENT ARE IN A SERIOUS RELATIONSHIP! KUNG ANO MAN ANG NARINIG NIYO SA PARTY, LALO NA SA MGA NAKAKITA AY TOTOO IYON!” Sigaw niya pa. Nagsipaghiyawan naman ang ibang estudyanteng naroon kasama na ang mga ka-team niya at ang iba naman ang may kanya-kanyang kumento. I felt my face heated not because of kilig but because of embarrasment.

Hinigit ko ang kwelyo niya dahil sa inis ko saka siya tinulak patungo sa pool. I don't care if the clothes he's wearing got wet. I'm totally pissed right now. After doing that, I left the pool with a raging heart. I never felt being humiliated like this. The last time I’ve been humiliated is when I confessed what I feel for her a long time ago.

Dumiretso muna ako sa council room upang kunin yung iba kong gamit bago tumungo sa parking lot. May nabangga pa akong freshman kanina habang papunta ako sa parking lot. Pagkapasok ko sa kotse ay agad akong umalis ng university. I need to cool down my head kaya napagpasyahan kong tumambay sa isang amusement park malapit sa condominuim building na tinitirhan ko. While driving, my phone vibrated. I reached for it on the other chair where I put my bag before looking at it. T'was Cenna calling.

“Yeah?” Bungad ko while putting my phone on the phone rack placed on my car's aircon.

“Where are you?” Tanong niya. Medyo maingay ang background niya. It seems like nasa isang crowded place siya.

“Why?” Balik kong tanong.

“Can you fetch me at 5?” Aniya. Tch. Nasa galaan na naman to panigurado.

“Where?”

“Sa Cantridge Mall. Thank you, dear bradah! Bye!” Aniya saka mabilis na pinatay ang tawag. Napatingin naman ako sa orasan ng cellphone ko. It's already 2:30 in the afternoon and my stomache growled in hunger. Hindi pa nga pala ako kumain ng tanghalian kanina. Binilisan ko na lang ang pagmamaneho para madali kong marating yung amusement park.

It took 17 minutes of driving bago ako nakarating sa tapat ng park. I parked my car at the parking lot the got off. Kinuha ko muna yung bag ko at cellphone ko bago tuluyang lumabas. Naglakad ako patungo sa isang karinderia na paminsan-minsan kong kinakainan kapag late ako umuwi.

“O, Cean! Halika hijo! Kakain ka ba?” Bungad sakin ni Aling Tere nang makapasok ako sa karinderia nila.

“Opo.” Inalalayan niya naman ako papunta sa isang bakanteng mesa at masayang tiningnan.

“Buti at naparito ka. Ang tagal mo ring hindi nabisita rito. O siya, dati lang ba?” She asked while smiling and I nodded as an answer. Umalis naman siya upang ipaghanda ang kakainin ko. I silently looked at the people around. Ang iba ay napapatingin sa gawi ko. Hindi ko na lang sila pinansin.

Ilang minuto pa ang hinintay ko bago dumating si Aling Tere na may dalang tray ng pagkain. As usual, nilagang baboy at pakbet ang ulam ko. This two are the ones na lagi kong inoorder dito. I don't know why, but their dishes are better than our chef's dishes. I started digging for me to finish early.

Hindi pa rin mawala yung inis na nararamdaman ko kaya naman binilisan ko na ang pagkain. Pagkatapos kong kumain ay binayaran ko na yung kinain ko saka nagpaalam kay Aling Tere. I walked towards the entrance of the amusement park. Pagkapasok, naglakad ako patungo sa usual spot ko, sa isang bench na nasa ilalim ng lilim ng isang matayog na puno ng mangga. I rested myself. Kinuha ko naman yung bagay na makakapagpakalma sakin mula sa loob ng bag ko ngunit hindi ko iyon makapa.

“Now, where is that thing.” Pagkausap ko sa sarili habang kinakalkal ang bag ko. Mahaba-habang minuto pa ang inilagi ko sa pagkakalkal ng bag ko bago ito nakita. A box of cigarette. Who would have thought that the university's role model is smoking? Well, we all have flaws and tao din naman ako. I'm no angel. The only person who knows I’m smoking is Cenna when she saw me inside my room a year ago.

Tiningnan ko ang laman ng kahon at wala na itong laman. Napailing na lang ako. Hindi ako ganoon kaadik sa paninigarilyo dahil bata pa ako. Ang isang pakete ay hindi ko naman nauubos, unless I'm pissed off big time. Iniingatan ko pa rin ang sarili ko.

Hindi ko alam kung ilang oras ang inilagi ko sa park bago napagpasyahan pumunta sa Cantridge Mall kung nasan si Cenna. Sakto namang tumawag ang magaling kong kapatid kaya agad ko itong sinagot.

“Where are you kuya?” She asked. May mga nagsasalita sa linya niya that I couldn't hear her clearly.

“Nagpapark na. Where are you?” Tanong ko. Naghanap naman ako ng pwedeng parking-an ng sasakyan ko. Nang makahanap ay agad ko itong pinark at saka bumaba dala ang phone at wallet ko.

“Puntahan mo ako sa starbucks, brader. I really need to go now and ayaw pa nila akong paalisin.” She said almost whispering. Mukhang naiinis na siya sa mga kasama niya.

“I'm on my way.” Litanya ko saka pinatay ang tawag. It's been a week since the last time na pumunta ako sa mall na to. I'm too busy doing some school works that I even forgot to have some 'me' time.

Habang naglalakad sa loob ng mall hindi ko mapigilang hindi magmasid-masid sa mga shops na nadadaanan ko. Napatigil ako sa isang jewelry store at saka pumasok doon.

“Hi Sir! Good afternoon! May I help you?” Bati ng saleslady na naroon. Hindi ko naman siya pinansin at nagtitingin-tingin ako sa mga jewelries na naroon ngunit isang bagay ang nagpatigil sakin. It's a gold necklace with a sapphire blue gemstone. A certain image of someone comes on my thought. Napailing na lang ako dahil doon saka umalis ng shop. I’m still pissed because of what happened earlier and why did that image of him crossed my mind?

Pagkarating ko sa starbucks hinanap ko kung nasan sina Cenna but I frozed at where I’m standing when I saw them. Isang taong ayaw kong makita ang nakikita ko ngayon, masayang nakikipagkwentuhan habang katabi ang lalaking ilang beses ko ng pinatay sa utak ko, my cousin. I'm not being bitter here but that guy beside her isn't faithful to her for peter's sake.

“Kuya! There he is! Bye na guys! Sabi sa inyo pinapauwi na ako eh. See you when I see you!” Napabalik ako sa reyalidad ng marinig ko iyon at nang hilahin ako ni Cenna.

“Next week Cenna ah!” Rinig kong pahabol ng kasama ni Cenna. Patuloy lang sa paghila sakin si Cenna hanggang sa makarating kami sa parking lot.

Tiningnan ko ang kapatid ko at hindi siya mapakali sa kinatatayuan niya. Kinuha ko ang susi ng kotse ng tahimik. Walang salita ang lumalabas sa bibig ko kahit na gusto kong magsalita. I'm still frozed because of what I saw. It’s her and her jerk boyfriend.

“Kuya, sorry. Hindi ko nasabi sayo,” She apologized. Pumasok na ako agad sa kotse at ganon rin siya saka ko pinaandar ang makina nito.

Silence ruled between the two of us as we headed to our house. Tanging ingay lang ng aircon ng kotse ang maririnig not until Cenna made the first move to talk.

“Look, kuya. I know you're still hurt but believe me, hindi ko alam na nasa mall din sila ng pipitsugin niyang jowa which is our cousin.” Pagpapaliwanag niya even though I didn't ask for it. She already sensed it.

“Why didn't you text me?” Malamig kong tanong.

“Eh, kinuha ni Alyssa yung phone ko after the call. Promise! Hindi ko alam na nasa mall sila. Nagulat nga rin ako kanina when Louise called them,” she stopped then she faced me, “Don't be mad at me, please.” She pleaded. Napabuntong hininga na lang ako. It still hurts. Seeing your first love with someone else is like stabbing your heart million times repeatedly. Kahit na anong pilit kong kalimutan yung sakit na iniwan niya sakin, kapag nakikita ko siya o nabibigkas ang pangalan niya ng mga nakakakilala sa kanya, bumabalik pa rin.

“I'm not mad.” Wika ko saka itinigil sa tapat ng bahay yung kotse ko. Lumabas naman ako na sinundan niya. I ring the doorbell of our gate and got opened by our maid.

“Pumasok ka na.” Utos ko sa kapatid ko. Niyakap niya naman yung braso ko na naging dahilan ng pagkagulat ko.

“Everything's gon' be alright, Kuya. Makakalimutan mo rin siya.” She said between her hugs. Humiwalay naman siya agad sakin habang nakatakip ang palad sa ilong.

“Ew! You stink! Did you smoke?” Pag-aarte niya. Sinamaan ko lang siya ng tingin bago pumasok sa kotse ko. I waved my hand outside the car window as a goodbye to her and she waved back.

Hindi ko alam kung ano ang pumasok sa utak ko dahil imbes na dumiretso sa unit ko ay narito ako sa tapat ng jewelry store na pinasukan ko kanina.

“Hi, Sir! May I help you?” Pagbati ulit sakin ng saleslady.

“The necklace with a sapphire blue gemstone.” Wika ko rito. Pinakita niya naman sakin ulit yung kwintas. Tiningnan ko yung gemstone at isang tao ang nakikita ko rito. Argh! What am I thinking? I shouldn’t be doing things like this.

“How much?” Tanong ko. Bahala na. I'll just keep this necklace.

“27,8990 pesos, Sir.” Wika ng saleslady. Halos lumabas na ang mga eyeballs ko dahil sa gulat. Kapresyo ng laptop ko na 3 years ko ng ginagamit.

“Bibilhin niyo po ba, Sir?” Tanong ng saleslady sakin. Tumango na lang ako bilang tugon.

“Are you accepting credit card?”

“Yes, Sir.” Sagot niya. In-assist niya naman ako papunta sa counter at doon nagbayad. Napatitig ako sa kwintas bago ito ilagay sa kulay gold na box saka binalutan ng bubble wrap. Seriously? Bubble wrap?

Ibinigay naman ito sakin ng cashier maging ang card ko. Pagkalabas ko ay napabuga ako sa hangin. This is the very first time I bought something so expensive. Except to my laptop. Naglakad naman na ako papalabas ng mall at dumiretso na ng parking lot but before even reaching my car, I saw two people kissing right next to my car. Gulat ang mga mata kong nakatingin dito ng makilala ko kung sino-sino ang mga iyon. It was her, Nicole. With her boyfriend, my jerk cousin.