"Hindi ba at ito naman talaga ang gusto mo? Pwes pagbibigyan kita."
-------Biglang nanlaki ang kanyang mga mata nang lumapit na ito sa kaniya at biglang hinawakan ang dalawa niyang kamay. “Anong ginagawa mo? Huwag! Tumigil ka!” sigaw niya nang pigilan nito ang dalawang niyang kamay gamit ang isang kamay nito at ang isa naman ay ginamit nito para hubaran siya.
“Sa totoo lang ay hindi ko pinangarap na gawin ang bagay na ito sayo.” sabi nito at pagkatapos ay idiniin siya nito sa sofa. Iniharang nito ang magkabila nitong mga binti sa magkabilang panig niya. “Ikaw ang may gusto nito kaya pagbibigyan lang kita at higit sa lahat ay wala kang karapatang umangal. Naiintindihan mo ba?!” tanong nito sa kaniya at hinawakan pa nito ang kanyang magkabilang pisngi gamit ang kamay nito.
Pilit siyang umiling. “A-ayaw ko ng ganitong klaseng paraan… please, pakawalan mo ako Lawrence…” pakiusap niya rito at nag-uumpisa na ulit na mag-init ang sulok ng kanyang mga mata.
“What? E anong klase ang gusto mo huh?” sarkastikong tanong nito sa kaniya.
Tinitigan niya ito at sinalubong ang mga matatalim nitong mga mata bago tuluyang tumulo ang luha sa kanyang mga mata. “Hindi ganito ang gusto ko… ayoko ng s3x lang, gusto kong gawin iyon kasama ka oo pero may kasamang pagmamahal…” sambit niya habang nakatitig dito.
_________ NAPABUNTONG-HININGA si Asha habang kumakain ng mga oras na iyon. Hindi niya alam pero parang napaka-bigat ng gising niya nang umagang iyon. Bigla-bigla na lang pumasok sa isip niya ang kalagayan niya. Namatay ang nanay niya dahil sa sakit noong sampung taong gulang siya at dahil wala siyang kamag-anak na kilala ay pinatira siya ng dati nitong amo sa bahay nito at tinanggap na parang kamag-anak. Kahit na ang tingin ng ibang tao sa nanay niya ay isang kabit. Sa mansyon na iyon na siya nagkaisip kaya hindi na rin siya tumanggi pa na tumira doon kapalit ng pagtulong niya sa mga gawaing bahay. Idagdag pa na napakabait naman ng lalaking amo niya at pinag-aral pa siya at binihisan. Nag-aaral siya ngayon sa isa sa mga sikat na unibersidad sa bansa at graduating na siya sa kurso niyang Management Accounting. Noong bata pa siya ay palagi niyang naririnig na kinukutya ang nanay niya at maging ang mga batang kalaro niya ay paulit-ulit na sinasabi na ang nanay niya ay isang kabit ngunit palagi ding sinasabi ng nanay niya na huwag niyang pansinin ang mga ganuong klaseng tsismis dahil hindi iyon totoo. “Asha…” dahil sa pagtawag na iyon sa pangalan niya ay bigla siyang nahila sa kanyang pag-iisip. Nang iangat niya ang kanyang ulo ay nakita niya ang boss at padre de pamilya ng mansyon na iyon na nakatayo sa harap niya. “Bakit po?” magalang na tanong niya rito. Bahagya lang naman itong ngumiti sa kaniya. “May sakit kasi ang driver ngayon kaya ipapahatid na lang kita kay Lawrence.” sabi nito sa kaniya. Sandali siyang natigilan nang marinig niya ang pangalan ni Lawrence at hindi niya namalayan na bigla na lamang bumilis ang tibok ng puso niya. Si Lawrence lang naman ang taong nagpatibok ng puso niya simula noong bata pa siya kaya nga lang ay sukdulan ang galit nito sa kaniya. “Ano nga yung sasabihin niyo sa akin Dad?” biglang may isang tinig na nagmula sa pinto ng kusina. Sa boses pa lang nito ay alam na niya kaagad kung sino iyon kaya awtomatiko niyang ibinaba ang kanyang ulo at hindi naglakas ng loob na salubungin ang mga mata nito. Bumilis din ng wala sa oras ang tibok ng puso niya at sa halip ay nagkunwari na lamang siyang busy pa rin sa kanyang pagkain. “Gusto kong ihatid mo ngayon si Asha sa paaralan dahil—” hindi pa man natatapos ni Don Lucio ang sinasabi nito ay kaagad na nitong pinutol iyon. “Busy ako.” maikling sabi nito. “Busy ka na naman? Saan ka na naman pupunta? Pwede ba, Lawrence. Tigil-tigilan mo na ang paglalakwatsa mo. palagi ka na lang umaalis at ni hindi mo na nagagawa ang mga dapat mong gawin.” sermon nito bigla sa anak kasunod ng isang mahabang buntong-hininga. Dahil doon ay sumabat na siya sa usapan ng mga ito dahil baka mamaya ay mag-away pa ang mga ito dahil lamang sa kaniya. “Sir hindi na po kailangan. Magcocommute na lang po ako.” Binalingan siya ni Don Lucio at bahagyang umiling. “Hindi hija. Lawrence, ihatid mo siya ngayon din.” matigas na sabi nito sa anak nitong nakatayo sa harap nito. Sa puntong iyon ay tinapunan siya ng matalim na tingin ni Lawrence at kitang-kita niya ang pagtaas ng sulok ng mga labi nito. “Arte-arte ka pa, e alam ko namang ito ang plano mo.” inis na sambit nito na ikinapanlaki ng kanyang mga mata at dali-daling umiling. “Hindi. Hindi ko…” hindi niya magawang ituloy ang kanyang sinasabi dahil pakiramdam niya ay may daan-daang piraso ng karayom ang tumusok sa kanyang dibdib. Palagi itong ganito sa kaniya, kahit na anong kabutihan ang ipakita niya rito ay wala itong silbi dahil nakatatak na sa isip nito na masamang tao siya. Hindi niya na kayang baguhin pa ang tingin nito. “Lawrence!” muling saway ng ama nito ngunit mas naging madilim lang lalo ang mukha nito. “Paano mo naatim na sabihin kay Asha ang mga ganyang bagay?” hindi makapaniwalang tanong nito sa anak ngunit alam niya na walang pakialam si Lawrence kahit na pagalitan ito ng ama. Ilang sandali pa ay nakita niya ang paggalaw ng panga nito ngunit ibinuka din naman ang bibig. “Sumunod ka sa akin.” malamig na sabi nito. Dahil doon kahit na hindi pa man niya natatapos ang kanyang kinakain ay dali-dali na siyang tumayo at inilagay sa sink ang kanyang pinagkainan bago patakbong sumunod sa papalayong si Lawrence dala ang kanyang bag. Wala siyang oras na sinayang dahil natatakot siya na baka magalit na naman ito sa kaniya at iwanan siya nito lalo pa at alam niyang labag na labag sa kalooban nito ang gagawin. Sa kabila ng galit nito sa kaniya, ang simpleng pagkakalapit nila ng ganun ay hindi niya maiwasang hindi makaramdam ng kilig. Hindi niya namamalayan na paglabas niya pala ng gate ay inaabangan na siya nito at bigla na lang nitong hinablot ang kanyang braso at bago pa man siya makapag-react ay tumama na ang kanyang likod sa hood ng kotse na nakaparada sa likod niya. “Aray… Lawrence, nasasaktan ako…” mahinang sabi niya rito ngunit nakita niya na puno lang ng pangungutya ang mga mata nito na may kasamang matinding pagkamuhi. “Kung ano man ang binabalak mo ay huwag mo ng ituloy pa dahil hinding-hindi ako magiging katulad ni Daddy na papatol sa babaeng kagaya ng nanay mo!” galit na galit na sambit nito. Hindi siya nakapagsalita nang mga oras na iyon at napatitig lang dito hanggang sa pabagsak siya nitong binitawan. Sa totoo lang ay hindi niya alam kung bakit ganun na lamang ang tingin din nito sa kaniya katulad ng ibang mga tao. Isa pa, alam niya ang lugar niya kahit na may gusto pa siya rito ay hindi naman ibig sabihin nun na aakitin niya ito dahil imposibleng gawin niya iyon lalo pa at muhing-muhi ito sa kaniya.HABANG NASA klase siya, biglang nagbigay ng task ang kanilang professor na kailangan daw nilang maghanap ng magiging partner nila para sa task na iyon. Hindi niya maiwasang ilibot ang kanyang paningin sa loob ng silid. Sa katunayan ay wala siyang malapit na kaibigan sa paaralan, saktong kakilala lang niya ang kanyang mga kaklase dahil hindi naman siya nangahas na makipag-kaibigan at wala din namang nanghas na kaibiganin siya.Kaya ngayon na kailangan niya ng partner ay hindi niya maiwasang hindi isipin kung may gugustuhin bang maka-partner siya. Idagdag pa na mukhang siya na lang naman na ang natirang walang partner at kung mag-isa siyang gagawa ng task ay okay lang din naman sa kaniya. “Asha, gusto mo bang maka-partner ako?” tanong bigla sa kaniya ni Alice na katabi niya.“Wala ka pa bang partner?”“Meron na pero kung wala kang partner…” tumigil ito at pagkatapos ay nilingon ang nasa likod namin. “May partner ka na Nick?” tanong nito dahilan para lumingon din siya.Umiling ito kaya a
NATIGILAN SIYA ng ilang segundo dahil sa binitawang salita nito at hindi niya maiwasang isipin na baka alam nito ang tungkol sa itinatago niyang damdamin para rito. Tumitig siya sa mga mata nito. “Alam ko na hindi ako karapat-dapat para sayo at katulad ng sabi ko ay alam ko ang lugar ko kaya wala kang dapat ipag-alala.” sabi niya at pilit na pinigilan ang sakit na unti-unting bumabalot sa pagkatao niya. Tumaas ang sulok ng labi nito. “Mabuti naman kung ganun. Huwag kang tumulad sa nanay mong malandi.” sabi nito na bakas sa tono ng boses ang pagkamuhi.Palagi na lamang niyang naririnig ang pang-aalipusta sa kanyang ina at ang pagtapak sa katauhan nito ngunit sa puntong iyon ay hindi na niya nagawa pang magtimpi. “Ano bang problema sa nanay ko? Pumanaw na siya’t lahat lahat pero ganyan pa rin ang tingin mo sa kaniya? Bakit mo ba siya pinagbibintangan sa bagay na hindi niya naman ginawa?” tanong niya rito bigla. Sobrang nasasaktan siya kapag naririnig niya ang masasakit na salita patung
SA BUONG BYAHE nila pauwi ay wala silang imikang dalawa. Nang pumarada ang sasakyan sa harap ng mansyon ay wala pa rin itong sinabi. Hindi rin siya nagsalita at dali-dali lang na bumaba. Pagkasara niya ng pinto ay bigla na lamang itong humarurot palayo. Hindi niya alam kung saan ito pupunta dahil hindi naman ito nagsalita at bigla na lang umalis.Pagpasok niya sa loob ng mansyon ay agad siyang sinalubong ni Don Lucio at tinanong. “Saan na naman pupunta ang magaling kong anak at ni hindi man lang siya bumaba ng kotse niya?” tanong nito sa kaniya.Yumuko lang siya. “Hindi ko po alam, hindi po siya nagsabi kung saan siya pupunta.” magalang na sabi niya rito.Napatampal naman ito bigla sa noo nito marahil sa matinding stress. “Napakatigas talaga ng ulo ng batang iyon. Kailan niya ba balak tumino?” tanong nito at pailing-iling pa. “O siya hija, alam kong pagod ka sa pag-aaral. Magpahinga ka na muna.” sabi nito sa kaniya na ikinatango niya naman.“Maraming salamat po.” sabi niya at pagkatap
ANG AKALA NITO ay may balak siyang akitin ito dahil lang nasa kama siya nang magmulat ito ng mata na wala naman talaga sa isip niya. Sobrang toxic ng isip nito. Hindi niya alam kung paano siya magpapaliwanag at kung ano ang sasabihin niya dahil mukha namang kahit anong sabihin niya ay hindi nito tatanggapin. “Hindi ba at sinabi ko na sayo na kahit na ikaw na lang ang natitirang babae rito sa mundo ay hindi ako magpapakababa para sayo? Hindi ko gugustuhing dumihan ang kahit dulo ng daliri ko dahil lang sa katulad mo.” sabi nito at ang bawat salitang binitawan nito ay puno ng diin. Masakit. Sobrang sakit. Wala man lang itong pakialam sa kahit anong lumabas sa bibig nito, wala itong pakialam kung makakasakit ba ito o ano pero wala naman siyang magawa. “O baka naman idol mo ang mga prinsesa sa mga cartoons na nakatagpo ng prinsepe nila?” dagdag pa nitong tanong sa kaniya at pagkatapos ay umiling. Sa puntong iyon ay bigla na lamang nahulog ang luha sa kanyang mga mata. Hindi na niya n
IYON ANG unang pagkakataon na nakita niyang sumigaw si Lawrence sa harap ng ama nito. Matatalim din ang mga mata nitong nakatitig sa kaniya at kung nakamamatay lang ang mga tingin nito ay tiyak na kanina pa nga siya nabulagta sa sahig. Alam niya sa sarili niya na hinding-hindi magagawa ng kanyang ina ang ibinibintang nito. Hindi dahil sa sama ng loob kung bakit pumanaw ang ina nito kundi dahil sa malubhang sakit. Tinapunan nito ng tingin ang ama. “Kung ipipilit nito talaga ang gusto niyo ay sige. Papayag ako, pero keep in mind na hinding-hindi ako magpapakabait sa babaeng yan.” mariing sabi nito at pagkatapos lang nitong sabihin ang mga iyon ay dali-dali na itong lumabas.Sinundan nito ng tingin ang papalayong pigura ni Lawrence at pagkatapos ay biglang napahilot ng wala sa oras sa sentido nito. “Pagpasensyahan mo na sana Asha ang anak ko.” paghingi nito ng paumanhin sa kaniya.“Okay lang po. Sanay na ako.” sabi na lamang niya dahil totoo namang sanay na siya. Sa araw-araw ba naman n
NANG MATAPOS ang kanyang klase sa hapon ay nakatanggap siya ng text mula sa isang kasambahay sa mansyon na nagsasabi na si Lawrence daw ang susundo sa kaniya. Sinubukan niyang sabihin dito na hindi na siya kailangang sunduin nito ngunit ang sabi lang nito ay kanina pa raw ito umalis at tiyak daw na nasa labas na ito ng campus at naghihintay na sa kaniya.Dahil dito ay nagmadali na siyang lumabas ng silid ngunit may biglang tumawag sa kaniya sa likuran niya. Nakita niyang nakatayo doon ang isa sa mga kaklase niya. “May kailangan ka ba?” tanong niya kaagad dito. Ayaw niya namang talikuran na lang ito basta-basta dahil baka sabihin nito na napakabastos niya naman masyado.Kitang-kita niya kung paano ito nag-alangan at pagkatapos ay napakamot pa ito ng wala sa oras sa kanyang ulo. “Uhm, ano. Gusto ko lang itanong kung sasama ka ba mamaya?” tanong nito sa kaniya.“Ah…” sabi niya at hindi niya alam kung paano sasagot dahil sa totoo lang ay hindi pa siya nakakapag-isip kung sasama ba siya o
NANG MAKARATING si Asha sa bar kung saan sila magkikita-kita ay doon niya napansin na pamilyar iyon sa kaniya. Ilang sandali pa ay naalala niya na ang bar na iyon ay pagmamay-ari ni Lawrence at kasosyo nito ang ilan nitong kaibigan. Ilang beses na rin siyang nakapunta doon dahil isinasama siya minsan ni Lawrence kahit na labag na labag sa kalooban nito.Dahil dito ay napabuntong-hininga na lang siya. Wala siyang ibang gusto kundi ang sana ay huwag itong magpunta doon para hindi na naman mag-krus ang mga landas nila. Hindi nagtagal ay nakita na nga niya sina ALi kasama pa ang iba. Dali-dali siya nitong hinila patungo sa isang sulok para umupo.Nakita niyang naroon din ang kaklase niyang si Lester na humabol sa kaniya kanina. “Akala ko talaga ay hindi ka sasama ngayon. Pero buti naman at sumama ka.” nakangiting sabi nito sa kaniya pagkalipas ng ilang sandali. Sa tantiya niya ay may pagkamahiyain din si Lester kagaya niya.“Syempre, dahil ito ang unang beses mong lumabas kasama kami ay
IBUBUKA NA sana ni Asha ang kanyang bibig upang magsalita nang makarinig siya ng mahinang kumosyon mula sa baba. Rinig kasi ang tilian ng mga kababaihan kaya hindi niya maiwasang maki-usyoso. Nang makita niya ang eksena ay agad na nanlaki ang kanyang mga mata nang makita niya ang matangkad na pigura na papasok sa loob ng bar. “Lawrence…” mahinang bulong niya.Sa likod nito ay nakasunod ang dalawa nitong kaibigan na sina Colt at Adam. dahil nga sa taglay na kagwapuhan ng mga ito ay halos magtilian ang mga babaeng nasa loob ng bar. Halos tumigil ang lahat sa pagsasayaw at tumitig lamang sa mga ito na para bang mga artista ang mga dumating.Kahit na noong bata pa lang siya ay kilala na niya si Lawrence, hindi pa rin naiwasan ng puso niya ang pagtibok ng mabilis na para bang ngayon niya lang nakita ang kagwapuhan nito. “Crush mo rin ba ang mga iyon?” biglang tanong sa kaniya ni Lester na nasa tabi niya.Nagulat siya dahil doon kaya dali-dali niyang binawi ang tingin. “Hindi no.” puno ng p
ILANG SANDALI PA ay bigla nitong hinawakan ang kanyang braso at hinila siya paalis doon. Medyo madiin ang pagkakahawak nito sa kanyang kamay ngunit umarte siya na parang wala lang at hindi siya nasasaktan pero ang totoo ay nasasaktan na siya.“Bakit ka nakikipag yakapan sa kaniya huh?!” sigaw nito sa kaniya sa malalim na boses. Ang mga mata nito ay nag-aapoy habang nakatitig sa kaniya. Napapikit na lang siya at napabuntong-hininga.“Hindi ba pwedeng magyakapan ang magkaibigan?” walang emosyong tanong niya rito.“So ginawa mo iyon para lang galitin ako huh?!” galit na tanong nito sa kaniya.Napairap siya sa inis niya. Syempre mali ito at hindi iyon ang intensyon niya. “Ano bang sinasabi mo ah? Ganun na ba ako ka-desperada sa tingin mo?” muling tanong niya rito.“Talaga ba huh? Sinadya mong gawin iyon dahil gusto mo akong pagselosin!” sigaw nitong muli sa kaniya ngunit napapikit na lang siya ng mariin. Anong klaseng paliwanag pa ba ang gagawin niya para lang maniwala ito sa kaniya.Sa h
AWTOMATIKO NAMANG napalingon si Lester sa kaniya nang makita nito na si Lawrence ang nasa harap ng kotse. Sa ilang beses na nag-krus ang landas ng mga ito ay alam niya na kilala na nito ito. “Mukhang may problema, ayusin kaya muna ninyo?” mahinang tanong niya rito.Umiling naman siya. “Naayos na namin at wala na kaming dapat pang pag-usapan.” sabi niya rito.“Galit ba siya na sinundo kita?” muling tanong nito sa kaniya dahilan para mapatitig siya rito ng ilang segundo at hindi makapagsalita. Paano niya ba sasagutin ang tanong nito e siya naman mismo ang nagpasundo dahil gusto niyang ipakita kay Lawrence na nagbago na siya.Hindi pa man niya naibubuka ang kanyang bibig upang sumagot dito nang magulantang siya dahil bigla na lang kumalabog ang hood ng sasakyan na gawa ni Lawrence. Kahit na nasa loob na sila ng kotse ay malakas pa rin ang tunog kaya nagulat pa rin siya. Puno ng paghingi ng paumanhin ang kanyang mga mata nang tumingin siya rito. “Pasensya na kung ganito na naman ang nangy
NAKITA NIYA kung paano nagtagis ang mga bagang nito dahil sa sinabi niya. “Hindi ba at sinabi ko na sayo na ako ang maghahatid sayo hindi ba? Hindi mo ba naiintindihan iyon?” tanong nito sa kaniya na nanlalaki ang mga mata dahil sa galit ngunit wala siyang pakialam. Kahit na gaano ito kagalit ng mga oras na iyon ay hindi man lang siya nakaramdam ng takot.“Bingi ka ba? Hindi ba at ilang beses ko na ring sinabi sayo na kay Lester nga ako sasakay.” inis na rin niyang sabi rito.“Asha ano ba!” malakas na sigaw nito sa kaniya at kumulo na marahil ang dugo nito dahil sa matinding galit ngunit hindi siya natinag at nanatili lang sa kanyang kinatatayuan.“Umalis ka na diyan.” walang emosyong sabi niya rito.Ngunit hindi niya akalain na magmamatigas ito sa kaniya. “Hindi. Hindi ako aalis dito hanggat hindi sinasabi na sa akin ka magpapahatid at hindi sa lalaking iyon.” pagmamatigas pa rin nito.Sa puntong iyon ay halos sumabog na siya sa sobrang galit. “Ano ba Lawrence! Kailangan ko pa bang u
NATAHIMK SANDALI si Lawrence bago siya nito tuluyang pinakawalan. Nasa pinto na ito ng kanyang kwarto at pagkatapos ay lumabas na ito at dahil doon ay nakahinga siya ng maluwag dahil akala niya ay aalis na rin ito sa wakas dahil sa nagkausap naman na sila ng maayos kaya nga lang ay nang sundan niya ito ng tingin ay nakita niya kung paano ito naglakad papunta sa may sofa at umupo doon tanda na mukhang walang balak itong umuwi katulad ng iniisip niya.Agad na napakunot ang kanyang noo. “Anong ginagawa mo pa diyan? Hindi ka pa ba aalis?”“Gabi na. Delikado na ang magmaneho ngayon.” sabi nito ngunit alam niyang palusot lang nito iyon. Wala na lang siya nagawa kundi ang magpakawala ng isang mahabang buntong hininga.“E di sumakay ka na lang ng taxi o kaya e magpasundo ka.” suhestiyon niya naman dito.“Ayoko. Hindi ako mahilig magpa-drive.” walang emosyong sagot nito sa kaniya.“E anong ginagawa ng mga tauhan mo? Napakarami nila, siguro naman ay may pinagkakatiwalaan ka sa mga iyon.” sabi n
PAGPASOK NILA SA elevator ay nakadikit ito ng nakadikit sa kaniya na halos ang dibdib na nito ay nakadikit na mismo sa likod niya dahilan para hindi niya maiwasang hindi maging komportable. “Lumayo ka nga sa akin.” pasimpleng anas niya at bahagyang lumayo dito ngunit parang wala itong naririnig.Mabuti na lang at wala silang kasama sa loob ng elevator ng mga oras na iyon dahil kung hindi ay nakakahiya silang dalawa. Pagdating nila sa kanyang unit ay pumasok din naman ito kaagad at pagkatapos ay bigla na lang nitong pinuntahan ang bawat sulok ng kanyang unit. Hindi niya alam kung bakit nito ginawa iyon ngunit hindi siya nagtanong. Umupo na lang siya sa sofa at hinintay ito sa ginagawa nito na para bang bahay nito iyon.Nang makuntento na ito sa ginagawa nito ay pumunta na ito sa sofa at umupo tapat niya. Nagkatitigan ang kanilang mga mata bago nagsalita si Lawrence. “Alam kong kahit na anumang paghingi ko ng tawad sayo ay hindi ko na mababago pa ang nakaraan dahil huli na ang lahat.
NI ANG SUMAGI sa kanyang isip na maririnig niya ang mga salitang iyon mula sa bibig ng taong katulad ni Lawrence na hanggang sa kalalimlaliman ng pagkatao nito ay kinamumuhian siya. Hindi niya alam kung talagang humihingi ba ito ng tawad sa kaniya o isang pag-akto na naman iyon para mapaniwala siya na para bang sising-sisi ito sa lahat ng nagawa nito sa kaniya. Sa tingin ba nito ay mababago ng paghingi nito ng tawad ang lahat?Nang makita nito na hindi siya nakapagsalita dahil sa pagkagulat ay nagpatuloy ito sa pagsasalita. “Lahat ng sinabi ko sayo ay dahil iyon ang nararamdaman ko.” Tumaas ang isang kilay at sa wakas ay nagawa na niyang ibuka ang kanyang bibig para makapagsalita. “Sabihin mo nga, paano kita paniniwalaan na totoo ang mga sinasabi mo?” tanong niya rito.“Bakit naman sana ayaw mo akong paniwalaan e nagsasabi naman ako ng totoo?” balik nitong tanong sa kaniya.“Hindi ko alam. Baka mamaya ay may pinaplano ka pala at pakana mo lang ang lahat ng ito.” sabi niya rito.Nagsa
BUMALIK LANG ANG kanyang katinuan nang marinig nilang dalawa ang tinig ni Adam. “Lawrence anong ginagawa mo?” tanong nito kaya mabilis niyang itinaas ang kanyang kamay at itinulak ito palayo sa kaniya at pagkatapos ay nilingon si Adam na palapit na sa kanila ng mga oras na iyon.“Pwede mo bang yayain mo na itong kaibigan mo paalis dito Adam?” sabi niya na may himig ng pakiusap.“Huh bakit?” tanong nito kaagad at nagsalubong ang kilay pagkatapos ay tumingin kay Lawrence bago muling tumingin sa kaniya. “Anong ginawa niya sayo?” tanong pa nito ulit.“Paano kinuha niya ang susi ng kotse ko.” sumbong niya kaagad dito.“Kotse mo?” biglang baling naman sa kaniya ni Lawrence na nakataas ang kilay at alam niya na kaagad ang ibig nitong sabihin sa sinabi nito. Na hindi niya iyon kotse at kotse nila ito.Bumuntong-hininga na lang siya. “Okay fine. Hindi ko nga pala iyon kotse. Sige, kunin mo na yang susi at ikaw na rin ang mag-uwi niyang kotse. Magta-taxi na lang ako.” sabi niya rito at akmang t
ILANG METRO na lang ang layo niya sa sasakyan nang bigla na lang hawakan ni Lawrence ang kamay niya. Kasabay nang paghawak nito sa kanyang kamay ay wala siyang nagawa kundi ang mapabuntong-hininga na lang ng malalim. “Bitawan mo ako.” sabi niya nang lingunin niya ito. Walang ekspresyon ang kanyang mukha ng mga oras na iyon dahil naiinis na siya at napapagod na, gusto na niyang makaalis doon. Malayo dito.Napatitig siya sa mukha nito. Hindi niya alam kung anong klaseng espirito ang sumanib dito dahil pakiramdam niya ay ibang tao ang nasa harapan niya. “Pwede ba tayong mag-usap kahit na sandali lang?” tanong nito sa kaniya.Agad na nagsalubong ang kanyang mga kilay. “At ano naman sana ang pag-uusapan nating dalawa?”“Tungkol sa relasyon natin.” sabi nito dahilan para matigilan siya. Muli siyang humugot ng isang malalim na buntong hininga. Hindi ba at paulit-ulit na niyang sinasabi rito na wala silang relasyon? Bakit ba ipinagpipilitan pa rin nito? Tumitig ito sa kaniyag mga mata. “Sina
ILANG SANDALI siyang tinitigan ni Lawrence bago ito bumuntong hininga at sumagot sa kaniya. “Bakit? Dahil ba wala akong puso huh? Na matigas ang puso ko kaya ganyan ang sinasabi mo?” tanong nito sa kaniya.Isang mapaklang ngiti ang gumuhit sa kanyang mga labi. “Bakit hindi ba? Tandang-tanda ko pa ang mga eksaktong sinabi mo noon sa akin na kailanman ay hinding-hindi ka magkakaroon ng kahit na anumang damdamin sa akin.” titig na tiitig na sagot niya rito.Kailangan niyang alalahanin ang mga salitang sinabi nito sa kaniya noo para maalala nito kung ano ang trato nito sa kaniya noon. “Nagbago na lahat ngayon, hindi na ako ang Asha noon na baliw na baliw at ni hindi man lang marunong tanggihan ka.” diretsong sabi niya rito.“Alam kong nagkukunwari ka lang na wala ka ng nararamdaman sa akin.” sagot din naman nito sa kaniya.“Bakit ba mas magaling ka pa sa akin?” tanong niya rito dahilan para mapakuyom ang kamay nito at nagtagis din ang mga bagang nito bago ito humakbang palapit sa kaniya.