"CUPCAKES 2"

“SINO na naman iyan?” ang tanong kay Uriel ng bunsong kapatid na si Gabriel.

Mula Singapore ay sakay na sila ngayon ng van na maghahatid sa kanila sa venue ng kanilang concert mamayang gabi. Ang Pilipinas kasi bilang kanilang tahanan ang pinakahuli sa maraming bansang inikot nila sa buong mundo para sa kanilang farewell concert. Pero bago ang concert ay may appearance muna sila sa mga fans na nanalo sa meet and greet.

“Si Becky,” sagot ni Uriel na pinatay ang hawak na cellphone.

“Your ex-girlfriend,” patuloy na tukso sa kanya ni Gabriel na sinundan pa nito ng may kalakasan ring tawa.

Nakilala niya si Becky dahil kaibigan ng ama ng dalaga na isang kilalang negosyante sa United Kingdom ang manager nilang si Christian. Pinay ang ina nito at isa iyon sa mga dahilan kung bakit matatas ang dalaga sa wikang Filipino. Maganda ito, blonde at sexy. Hindi rin nawawala roon ang katotohanang napakahusay nito sa kama. Matalino, dahil kasalukuyan itong nakaupo bilang board sa kompanya ng cosmetics na pag-aari ng ama nito.Ayon kay Becky ay nakadalaw narin ito sa Pilipinas. Sa pamilya ng ina nito sa Bicol. Pero hindi nito masyadong feel ang bansang pinanggalingan ng mommy nito kaya bihira ito kung bumisita.

Isang buwan narin silang hiwalay ni Becky. Nahuli kasi niya ang babae na kahalikan ang isa sa mga kasamahan nito sa board na si Harold sa mismong opisina nito. Oo nga at maraming babae ang nagdaan sa kanya. Pero hindi siya cheater. Pero hindi rin naman niya masasabing seryoso siya. Dahil sa pagkakatanda niya isang babae palang ang iniyakan niya. At hindi na iyon nasundan. Dahil nag-iingat siya.

Hindi siya kumibo at sa halip ay binigyan lang ng warning look si Gabriel. Agad namang tumahimik ang huli bagaman nahuli niya ang makahulugang pakikipagpalitan nito ng nanunuksong tingin kina Raphael at Michael.

“After this, aayusin ko na ang buhay ko,” ang seryoso niyang winika.

“Yeah?” si Raphael iyon sa tono na parang hindi kumbinsido.

Nagbuntong hininga siya. “Napapagod narin ako, gusto ko na ng seryosong relasyon. Hindi naman na ako bumabata. Thirty four na ako at kung tutuusin dapat may sarili ng pamilya,” paliwanag ni Uriel.

Ten years ago, sa isang boyband search dito sa Pilipinas sila nagsimula. At gaya ng iba, hindi rin naman sila ganoon kaswerte noong umpisa. Sa katunayan ay second runner up lang sila sa contest na kanilang sinalihan. Pero totoo nga ang kasabihang kadalasan ang huling susi na hawak mo ang posibleng makapag-bukas ng pinto, dahil iyon ang nangyari sa kanila. Matapos ang contest ay nagsibalik na sila sa mga normal nilang buhay. At dahil nga magkakapatid, hindi nahirapan si Christian Evans na hanapin sila.Nang mga panahong iyon ay kaga-graduate lang ni Gabriel sa kolehiyo. Habang siya kasama sina Michael at Raphael ay nagsisipagtrabaho na.

They were named by their mother after the four most popular archangels who are depicted in the Christian Bible. At doon narin nila hinango ang pangalan ng grupo nila. Si Christian ang nagsaayos ng lahat ng kailangan nila. Isang taon lang ang gap nilang apat sa isa’t-isa kaya ang turingan nila ay parang magkakaibigan narin. O mas tamang sabihing sa ganoong pag-uugali sila pinalaki ng kanilang ina, si Anita.

Mahal nila ang musika kaya naman totoong mahirap ang desisyong ito para sa kanila. Ang magretiro. Pero siguro talagang napapagod lang ang kahit sino, dahil gaya ng iba, sa kabila ng kasikatan nila ay mga tao rin naman sila na gusto ng simple at normal na buhay.

Isang British National ang tatay nilang si Charlie. Dito minana nina Michael, Raphael at Gabriel ang kulay ng buhok ng mga ito, chocolate brown, habang kulay asul naman ang mga mata. Siya kasi ayon narin kay Charlie ay nagmana raw sa lolo niya na blonde at emerald green ang mga mata.

Sa loob ng sampung taong pagsasama ng mga magulang nila, masasabi niyang minahal naman ni Charlie si Anita. Pero hindi rin naman nito pinakasalan ang nanay nila kaya apelyido parin ng huli ang gamit nila.

Basta ang natatandaan niya bilang panganay ay nagpaalam ang ama nila na babalik ng London para kausapin ang mga magulang nito tungkol sa nanay nila. Against raw kasi ang parents nito kay Anita dahil may ibang babaeng gusto ang mga ito para kay Charlie. Siguro iniisip ng Daddy nila na dahil ten years narin naman ang lumipas na walang komunikasyon rito ay baka matanggap na ng mga magulang nito ang kanilang ina.

Pero lumipas ang mga araw, buwan na naging taon. Hindi na ito nagpakita sa kanila. Hanggang sa dumating sa puntong naubos ang pasensya niya sa paghihintay. Mag-iisang taon narin sila noon sa industriya at nakagawa na ng malaking pangalan. Siya mismo ang lihim na naghire ng private investigator para hanapin si Charlie. At noon nga niya nalamang ikinasal na pala ito at tahimik nang namumuhay kasama ang pamilya nito sa Wales, England.

Buwan ang binilang bago niya nagawang ipagtapat sa mga kapatid at maging kay Anita ang tungkol doon. Hindi naging madali para kay Uriel ang gawin iyon lalo at alam ng binata kung gaano kamahal ng nanay niya si Charlie.

Iyon ang dahilan kung kaya naisipan nilang magkapatid na patayuan ng sarili nitong negosyo si Anita. Para malibang ito at matuon sa iba ang atensyon. Noon pa man kasi ay paggawa at pagtitinda na ng longganisa at tocino ang ibinuhay nito sa kanila.

Ang Anita’s na ang mga produktong longganisa, tocino, ham at iba pang processed goods ay nakilala sa buong bansa at nakapagbigay rin ng trabaho sa karamihan na’y sa bayan nila sa San Ricardo nanggaling.

Bukod sa pabrika ng processed meat na itinayo nila para sa ina ay pinasok rin nilang apat ang franchising. Sa kasalukuyan ay nakapag-franchise na sila ng anim na boutiques, walong fastfood chains at limang gasoline stations. At ang lahat ng iyon ay bunga ng biyayang ipinagkaloob sa kanila passion at dedication nila sa kanilang career.

“Yeah, change is good, lalo na kung para rin naman sa ikabubuti mo,” si Michael iyon ang sinundan ni Gabriel.

Tinanguan lang ni Uriel ang sinabing iyon ni Michael saka napangiti nang matanawan ang entrance ng venue kung saan gaganapin ang huling concert nila dito sa Pilipinas.

“Welcome home,” ang narinig nilang sinabi ni Christian na nakaupo sa mismong likuran ng driver.

Alam niya kung ano ang ibig ipakahulugan ni Christian sa sinabi iyon kaya mabilis na hinaplos ng tuwa at pananabik ang dibdib niya. Kahit alam niyang bukas ng umaga matapos nito ay babalik parin sila ng London para ayusin ang lahat ng kailangan nilang ayusin, ngayon palang ramdam na niya ang sinabi nito. Dahil totoong there is no place like home.