Chapter 1.1

“Benjamin, naging asawa mo ako sa loob ng tatlong taon ngunit ni isang beses ay hindi mo man lang ako nagawang hawakan! Ngayon, ito na ang pagkakataon ko. Ito na ang tamang panahon para bumawi sa lahat ng mga masasakit na pinagdaanan ko sa piling mo bilang asawa mo at bilang babaeng minahal ka ng napakatagal! Pinagsisisihan kong naging asawa kita!” Tumutulo ang mga luha ni Lunabella habang sinasabi iyon sa nakahiga at nakataling asawang si Benjamin Alvarez sa kanilang kama.

“Huwag mong gawin ito, Luna. Sinasabi ko sa'yo, hinding-hindi kita mapapatawad! Bakit hindi mo na lang kasi tanggapin na hindi kita magawang mahalin? Na si Astra lang ang tanging tinitibok ng puso ko?!” Walang pusong turan ni Benjamin, puno ng galit ang mga mata. “Humanda ka sa akin kapag nakawala ako rito, talagang mapapatay kita!” Pilit itong kumakawala sa pagkakatali ngunit mahigpit ang ginawang pagkakatali rito ni Lunabella rito.

Sa may paanan ng kama ay ngumisi si Luna. “Iyon ay kung makikita mo pa ako kapag nakawala ka na riyan,” halos bulong lamang niya iyon. “Pwede ba, huwag ka ngang pakipot diyan.” Pairap niyang sinabi. “Hindi mo ako nakitang nagwala habang kasama mo ang babae mo sa pamamahay ko, hindi ba? Hindi ako nagsumbong kay Lolo’t Lola sa panggagago mo sa akin dito mismo sa pamamahay ko. Kaya anong karapatan mong magreklamo sa kung anong gusto kong gawin kapalit ng tatlong taon mong panggagago sa akin?” Malamig at bakas ang iritasyon sa boses nito.

Napalunok naman si Benjamin dahil lahat ng sinabi ng babae ay pawang katotohanan lamang. Hindi niya ipagkakaila na kailanman ay hindi siya nakaramdam ng pagmamahal dito, bagkus ay galit ang kanyang naramdaman dahil pumayag itong magpakasal sa kanya kahit na alam nitong may mahal na siyang iba.

“Kaya naman, kapalit ng paghihirap ko sa piling mo ng tatlong taon, gagawin ko ito. Huwag kang mag-alala, pagkatapos nito ay hindi mo na ako makikita pa. Ibibigay ko sa iyo ang kalayaang matagal mo ng hinahangad.” Habang sinasabi ni Lunabella iyon ay unti-unti na niyang tinatanggal ang lahat ng kanyang saplot. Wala na rin namang pang-ibabang saplot si Benjamin, tinanggal na niya. “Dapat pa nga magpasalamat ka sa akin dahil malaya mo ng makakasama ang mahal mo nang hindi siya natatawag na kabit. Isipin mo na lang na isa itong regalo. Regalo para sa inyong pagmamahalan.”

Dinudurog ang dibdib ni Luna habang binibitawan ang mga litanyang iyon. Masakit ang puso niya sa dalawang magkaibang rason. Una dahil palalayain na niya ang lalaking minahal niya magmula pa noong high school at pangalawa, iiwan na niya ito at pipirmahan ang divorce paper na unang taon pa lang nila bilang mag-asawa ay inapila na nito.

Ang akala niyang happy ending na palagi niyang napapanood o nababasa sa mga nobela noong high school. Akala niya ay magiging katulad ng mga ito ang sitwasyon nila ni Benjamin. Na noong una ay ayaw pa ng lalaki sa kanya ngunit kalaunan ay mahuhulog na rin ang loob dahil inaalagaan at minamahal siya nito sa araw-araw.

Ngunit lahat ng nabasa niyang nakakakilig ay ni isa roon walang naging totoo. Dahil umpisa pa lang ay mag-isa lang namang nagmamahal si Lunabella habang ang mahal niya ay may mahal na iba.

Bakit pa nga ba siya naghangad na mamahalin siya nito gayong nagpakasal lamang sila dahil sa utos ng naghihingalo nitong lolo. Naniniwala ang matanda sa mga horoscope kaya noong nagtugma siya sa hinahanap nito ay agad na hiningi nito ang kamay niya.

Ang ama at madrasta naman nitong hayok sa pera ay agad na siyang ibinigay kapalit ng malaking halaga.

Noon, ang tanging pinapangarap niya lang bukod sa makatapos ng kolehiyo ay ang mapansin at maikasal kay Benjamin Alvarez.

Isang mayaman, matangkad, maputi, mabangong,matipuno at mabait. Lahat na yata ng ‘ma’ ay angkop sa tuwing nailalarawan ito.

Kaya noong malaman niyang magpapakasal siya sa isang Benjamin Alvarez, ang lalaking matagal na iyang inasam-asam, walang mapagsidlan ang kanyang kaligayahan. Hindi niya inalintana ang pagtanggap ng pera ng kanyang ama at inain at basta na lang siyang ibinay sa mga Alvarez.

Ang mahalaga kay Lunabella noon ay si Benjamin at tanging si Benjamin lang.

Subalit ang lalaki ay unang araw pa lamang nila bilang mag-asawa ay ipinagtapat na sa kanyang hindi siya nito mamahalin kailanman. Dahil may nagmamay-ari na sa puso nito.

Si Astra Soledad. Ang childhood sweetheart nito.

Sa tatlong taon nilang magkasama, ni isang beses ay hindi siya nito trinato ng tama. Ni isang beses ay hindi man lang siya nito hinawakan ng may intimasyon, bagkus ay dinala pa nito ang kabit sa pamamahay at ipinaririnig sa kanya ng sadya ang mga bagay na dapat mag-asawa lang ang gumagawa.

“This is for all the betrayal you made. For the tears that I have been wasted for the past years longing for your fucking useless love! This is me, consummating the wedding that we must’ve shared the night after our wedding yet you did it together with your bitch.” Sumampa na si Lunabella sa kama, sa mismong gitna ni Benjamin upang kunin ang pakay nito. “This is my compensation for all the pain that you've caused me all throughout this marriage…” Bumuhos na parang gripo ang mga luha ni Lunabella sa pisngi nito kasabay ng pagdausdus ng kanyang kasarian sa naninigas na sandata ng asawa.

Nang matapos ay parehong hinihingal ang dalawa, natanggal na sa pagkakatali ang mga kamay at paa ni Benjamin dahil hindi lamang isang beses nangyari iyon kundi tatlo.

Tiniis ni Lunabella ang sakit ng buong katawan at halos manginig na ang mga binti, bumangon siya sa pagkakahiga at kinuha ang papel na nasa kalsunsilyo. Kumuha ng papel at walang pagdadalawang isip na pinirmahan iyon.

Ngayon ay ang araw na tuluyan na siyang sumuko. Ito ang araw na tuluyan na niyang isinuko si Benjamin Alvarez. Tanggap na niya na kahit kailan ay hinding-hindi siya nito mamahalin, hindi niya kailanman maaangkin ang puso nito.

Sa kabila ng lahat ng ginawa niya, hindi pa rin niya ito nakukuha.

Sa kabila ng araw-araw niyang pagluluto ng paborito nito, pagpapadala ng baon sa trabaho dahil alam niyang sensitibo ang tiyan nito at namimili lamang ng lutong bahay na mga pagkain.

Pag-aalaga rito sa tuwing uuwing lasing dahil galing sa importanteng events.

Paghihintay rito hanggang madaling araw at ipaghahanda ng mainit na tubig dahil madalas sinisikmura.

Personal na pagliligpit ng mga damit nito at paglilinis sa kanilang silid upang masigurong malinis na malinis ito.

Ngunit sa lahat ng iyon, balewala rito. Palagi na lang itong galit at magiging mabait lang kapag mga magulang na Ang kasama.

Kaya makalipas ang tatlong taon, husto na siguro ang sakit na iyon. Nararapat lamang na magising na siya sa katotohanan at huwag ng ipilit ang sarili kapag ayaw.

Hindi naman talaga mapipilit kung sino lang ang dapat mong mahalin, hindi ba? Kaya ngayon, pina-uubaya na niya ito sa babaeng mahal nito.

“Paalam, Benjamin. From this day onwards, I am no longer Lunabella Cruz-Alvarez.” Pagkasabi niya niyon ay umalis na siya.